บทที่ 27 จูบ

บ๗ที่ 27 จูบ ทันใดนั้นเถียนจิ้งรู้สึกเหมือนกับเห็นภาพจินตนาการ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ราวกับทะลุผ่านหมอกมาเพื่อมาหาเธอ การมาของซูยี่ทำให้ภายในงานเกิดบรรยากาศแบบใหม่ เขาในตอนนี้ หน้าผากอวบอิ่ม คิ้วชี้เหมือนคมดาบ นัยน์ตาดำของเขาเหมือนหยกสีดำ จมูกสูงโด่ง ริมฝีปากยางเซ็กซี่ เป็นหน้าตาที่สมบูรณ์แบบมากๆ ชุดที่สั่งตัดจากอิตาลี่ทำให้เขาดูเย็นชาอย่างเทียบไม่ได้ จังหวะการก้าวเดินของของเหมือนกับกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่และมีเกียรติ เขาดูเลิศเลอมาก ผู้หญิงที่อยู่ในงานต่างตลึงในเสน่ห์ของเขา ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนผู้คนก็จะหลีกทางให้อัตโนมัติ แม้แต่เหอลี่หย่าก็ยังหวั่นไหว ตอนที่ซูยี่เดินเข้ามาชนไหลเธอ เธออดไม่ได้ที่จะยืนเซ ให้ตายสิ ตอนที่ซูยี่เดินไปข้างหน้า และอุ้มเถียนจิ้งที่ไม่ค่อยได้สติแล้วเอามาในอ้อมกอด เถียนจิ้งที่เกิดเหตุไม่คาดฝันต่อหน้าแขกในงานแบบนี้ มันทำให้เธอน่าอาย เธอยืดหยัดและบอกตัวเองเสมอว่าจะหมดสติไม่ได้เด็ดขาด บรรยากาศภายในงานก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ถ้าเธอหมดสติไปอีก ทุกคนก็จะยิ่งตกใจกันไปใหญ่ หนังสือพิมพ์ในพรุ่งนี้ต้องลงข่าวว่าเธอเป็นโรคติดต่อแน่นอน เธอเข้าใจร่างกายของเธอดี แค่เช็ดส่วนที่สัมผัสโดนเกสรดอกลิลลี่ออก แค่นี้เธอก็จะดีขึ้นมากๆ ถูกซูยี่ดึงเข้าไปกอดเธอรู้สึกว่าจิตใจเธอสงบขึ้น ความเครียด ความยากลำบาก มันบรรเทาลงเมื่อเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอเอามือมาจับที่แขนของเขา และพยายามลืมตาดวงตาของเธอมีร่องรอยของความบริสุทธิ์และร่องรอยของหมดหนทาง เธอพยายามพูดออกมาว่า “คุณ คุณกลับมาแล้วหรอ” ซูยี่พูด “อย่าพึ่งพูด” หยูจิงหยิงเห็นว่าเขามาแล้ว ก็รีบเข้ามาพูดว่า “ลูกเขย จิ้งจิ้งไม่ได้เป็นโรคติดต่อนะ เธอแค่แพ้เกสรดอกลิลลี่ ผิวของเธอค่อนข้างบอบบาง” เขาหยิบผ้าขนหนูมาจากมือของหยูจิงหยิง ไม่พูดอะไรและช่วยเช็ดหน้าให้เถียนจิ้ง ผ้าขนหนูที่ถูกชุบน้ำก็ค่อยๆถูลงบนหน้าที่บวมแดงของเธอ ค่อยๆบรรเทาอาการเจ็บปวด เถียนจิ้งหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง และให้ผู้ชายคนนี้เช็ดหน้าให้เธออย่างสบายใจ ในขณะนี้ผู้ชายคนนี้คือโล่กำลังของเธอ เธอยืนพิงบนหน้าอกของเขา เรื่องที่ความอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เหมือนกับว่าถูกเขายับยั้งเอาไว้ ซู่ยี่ภายใต้สายตาของแขกในงาน เขาช่วยเช็ดหน้า เช็ดแขน เช็ดมือ เช็ดหลังมือให้เธอ แม้แต่เขาเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นถึงท่าทางของเขามันช่างดูอบอุ่นมาก แม้กระทั่งดวงตาที่มืดดำของเขายังแสดงออกมาถึงความกังวล ก่อนหน้านี้ เถียนจิ้งก็คิดไม่ถึงว่าท่านประธานที่เย็นชาจะมีมุมอบอุ่นแบบนี้ เถียนโม่เชียนที่ยืนมองซูยี่คอยดูแลเถียนจิ้งอย่างอบอุ่นอยู่ข้างๆ จากที่ไม่สบายใจตอนนี้ก็เริ่มผ่อนคลาย เขาหายใจเข้าลึกๆ และมองดูพวกเขาอย่างปลื้มใจ หยูจิงหยิงยืนมองอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลในที่สุดก็เริ่มสบายใจขึ้น พอเช็ดเกสรพวกนั้นออก ผิวของเถียนจิ้งก็เริ่มดีขึ้น และพวกแสบคันก็ไม่ได้มีมากแล้ว แต่ตายังคงบวมอยู่ เธอแค่ลืมตามองผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาได้เท่านั้น จนเธอมองเห็นคนกังวลจากสายตาของเขา เธอก็รู้สึกใจลอย เขากังวลเกี่ยวกับตัวเองหรอ ในระหว่างนั้น หยูจิงหยิงก็ช่วยเปลี่ยนผ้าผืนใหม่ หลังจากที่ซูยี่คอยเช็ดตัวให้ เถียนจิ้งก็รู้สึกดีขึ้นมาก แต่ว่าเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ความจริงที่ว่าเธอน่าเกลียดจากโรคภูมิแพ้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว อาการมึนของเธอก็ดีขึ้นไม่น้อย เธอพยายามยืนตัวตรง แต่ว่าหน้าเธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็เดินมาขอโทษต่อหน้าทุกคนว่า “ขอโทษด้วยค่ะ เพราะว่าผิวมีอาการแพ้ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนตกใจ ต่อไปขอเชิญ แขกผู้มีเกีรติคนอื่นขึ้นมามอบรางวัล” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆเธอรีบพูดตัดบทเธอ “ทำไมถึงเปลี่ยนคนละ ผมจะช่วยคุณมอบรางวัลเอง” เถียนจิ้งพูดเสียงต่ำ “ไม่ต้องหรอก ฉันเป็นแบบนี้มันน่าเกลียดมากจริงๆ ฉันไม่อยากจะทำให้บรรยากาศในงานมันวุ่นวายแล้ว ฉันคิดว่าฉันควรเข้าไปหลังเวที” จู่ๆ ซูยี่ก็จับร่างของเธอหันกลับมา และมองตาเธอ และพูดออกมาอย่างรุนแรงว่า “ภรรยาของผม ผมไม่รังเกียจ แล้วจะไปสนใจสายตาคนอื่นทำไม” ท่าทางการแสดงออกความรักของเขา ทำให้ผู้หญิงในงานตกใจ ·เถียนจิ้งก็อึ้งเหมือนกัน คิดไม่ถึงจริงๆว่าผู้ชายเย็นชาจะให้กำลังใจในสถานการณ์แบบนี้ และหลังจากนั้นก็ทำให้เธออึ้งมากกว่านี้ ผู้ชายจูบเธอบนใบหน้าที่น่ากลัวของเธอ