已经是第一章了
บทที่ 28 รักและเอ็นดู
บ๗ที่ 28 รักและเอ็นดู
“โอ้ยโรแมนติกมาก”
“คุณชายซูเป็นผู้ชายที่ดีมากจริงๆ ทำไมถึงรักเอ็นดูผู้หญิงได้ขนาดนี้”
“โอ้พระเจ้า ถ้าให้ฉันเจอผู้ชายแบบนี้ฉันจะยอมไม่พูดมากสิบปี”
“ให้ฉันมีอาการแพ้เถอะ ให้ฉันเสียโฉมเถอะ ให้ผู้ชายแบบคุณชายซูกับฉันก็พอแล้ว”
“จูบจริงจังอะไรขนาดนั้น ได้ฟีลมาก”
เถียนจิ้งถูกจูบจนไม่มีเรี่ยวแรง เธอทำได้แค่พยายามลืมตาขึ้นมามองใบหน้าหล่อๆที่อยู่ใกล้เธอ ตอนนี้เขากำลังรุกเธออยู่
แต่ลมหายใจของเขานั้นป่าเถื่อนและรุนแรงและมีความร้อนที่ควบคุมไม่ได้
ซูยี่ยอมรับว่าตอนแรกแค่จะลองเฉยๆ แต่ว่าหลังจากที่ได้รับความรู้สึกอบอุ่นจากริมฝีปากของเธอ รู้สึกถึงความหวานราวกับน้ำผึ้ง ความรู้สึกข้างในมันก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เขาทำได้แค่จูบเธอต่อไป
เถียนโม่เชียนผู้ซึ่งเป็นพ่อแท้ๆ เห็นลูกสาวดดนจูบต่อหน้าต่อหน้าแบบนี้ก็เลยแกล้งไอขึ้นมาอย่างเก้อเขินขึ้นมา แต่ความเก้อเขินมันเป็นความรู้สึกที่มาแค่แปปเดียว ที่มีมากกว่านั้นคือความปลื้มใจ
ส่วนหยูจิงหยิงก็หันหน้าหนี ไม่ได้มองดูฉากจูบนี้
แขกภายในงานที่มองดู จากที่รู้สึกหวาดกลัวตอนนี้กลับกลายเป็นอิจฉา ทุกคนอยากจะเป็นเถียนจิ้งเพื่อที่จะลิ้มลองราบจูบแบบนั้น
เป็นแบบนี้ เถียนจิ้งจากที่ท่าทางเก้อเขินก็เปลี่ยนมาเป็นท่าทางของความสุขใจ
เหอลี่หย่าที่คอยมองดูเรื่องราวที่กลับตะละปัดเป็นแบบนี้ก็กัดฟันแน่น และกำหมัดแน่น อยากจะไปดึงตัวซูยี่ผู้ชายสารเลวคนนี้ออกมาจริงๆ เถียนจิ้งภายใต้แผนการของเธอในตอนแรกได้สิ้นไร้ไม้ตอกแล้ว ก็ยังจะมาช่วยให้เธอมีทางรอดได้อีก ผู้ชายสารเลวคนนี้จู่ๆก็โผล่ออกมาแถมยังมาจูบเถียนจิ้งต่อหน้าทุกคนไม่คิดว่านี้มันน่าขยะแขย่งรึยังไง
เหอจี้เคอก็ไม่คิดว่าบรรยากาศในงานจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เขาขมวดคิ้ว จับแก้วไวน์ไว้แน่น แน่นจนแก้วเกือบแตก เถียนจิ้งเธอก็แค่โชคดีเท่านั้น สถานการณ์กระอักกระอ่วนแบบนี้เธอก็ยังสามารถเปลี่ยนมันได้งั้นหรอ
เข้าไม่พอใจ เขาพยายามเก็บความโกรธเอาไว้ เขาไม่พอใจเอามากๆ
เขอหันหน้าไปมองพี่สาวที่อยู่อีกมุม เหมือนกับว่าจะขอร้องให้พี่สาวช่วยดูว่ามีแผนเด็ดกว่านี้อีกมั้ย
แต่เหอลี่หย่าในตอนนี้ก็โกรธจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว จะไปมีแผนการอื่นอีกได้ยังไง สายตาของเธอเต็มไปด้วยคลื่นพายุ และมองถลึงตาอย่างโหดร้ายไปที่เขา
เหอจี้เคอตกใจจนต้องรีบก้มหน้า และยืนเศร้าอยู่คนเดียว
หลังจากจูบเสร็จ เถียนจิ้งก็หมดแรง ผู้ชายข้างเธอใช้แขนหนึ่งข้างจับเธอไว้แน่น และให้เธอยืนอยู่อย่างมั่นคงในอ้อมกอดเขา
แต่ข้างๆเถียนจิ้งยังมีพ่อกับแม่ของเธอยืนอยู่ เธอรู้สึกเหงื่อแตก
หลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่ดังไปทั่ว “สวัสดี แขกผู้มีเกีรติทุกท่าน วันนี้ภรรยาของผมมีอาการแพ้ทางผิวหนังเล็กน้อย จึงมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกะทันหัน ดังนั้น งานมอบรางวัลผมจะมาช่วยเธอ ”
เพราะว่าเขาทีบทบาทในงาน และเพราะว่าเขาแสดงความรักและเอ็นดูต่อเถียนจิ้ง ทำให้ภายในงานมีเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างล้นหล่าม
งานมอบรางวัลที่ถูกเบรกไปก็กลับมาทำต่ออีกครั้ง เหตุการณ์ดำเนินต่อไปภายการควบคุมของพิธีกร และบรรยากาศภายในงานก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
ขณะรับรางวัล ซูยี่ก็หันไปมองเถียนจิ้ง “เดินได้มั้ย”
เถียนจิ้งพยักหน้า เธอก็ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงมากนัก
วินาทีต่อจากนั้น ผู้ชายก็จับมือของเธอและประสานนิ้วเอาไว้ “พวกเราเดินไปด้วยกัน”
เถียนจิ้งทำตาโต และหลังจากนั้นก็ตามเขาไป และคอยอยู่ข้างๆเขาตอนมอบรางวัลและตอนแสดงความยินดีกับพนักงาน
ซูยี่ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี ทำให้ผู้หญิงในงานต่างมองกันจนตาค้าง
เหอลี่หย่ายิ่งโกรธมากขึ้นจนแทบจะกระอักเลือด
หลังจากงานฉลองครบรอบจบลง เถียนจิ้งก็รู้สึกโล่งขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะขี้เหร่มาก แต่ผู้ชายข้างๆเธอนั้นทำดีมาก ทำให้เธอกู้หน้ากลับมาได้
หลังจากแขกกลับกันไปหมดแล้ว เถียนโม่เชียนก็ปลดเนคไทลงมา และเดินเข้ามาถามอยากห่วงใย “จิ้งจิ้ง เป็นยังไงบ้าง ยังทรมานอยู่มั้ย ให้พ่อไปส่งหาหมอที่โรงพยาบาลมั้ย”
เถียนจิ้งส่ายหัว ยืนมือออกมาช่วยพ่อจัดระเบียบชุด “ไม่ต้องหรอก พ่อก็รู้ว่าอาการแพ้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
แต่ซูยี่ที่อยู่ข้างๆกลับพูดออกมาเสียงแข็งว่า “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
เถียนจิ้งหันกลับมาทำหน้าเศร้าและบอกว่า “ไม่ไป ฉันเกลียดกลิ่นแอลกอฮอล์ของโรงพยาบาล เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ฉันกินยาแก้แพ้ก็โอเคแล้ว”
เธอไม่อยากอ้อน แต่ก็ลืมคิดไปว่าหน้าตาที่เธอแสดงออกไปในสายตาของซูยี่มันเป็นการอ้อนแล้ว เขาเงียบไปซักพัก และพูดว่า “ถ้าอย่างั้นเรียกหมอให้มาที่บ้านแล้วกัน”
เถียนจิ้งยังคงปฏิเสธต่อไป “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ”
“คุณกำลังท้องอยู่ จะกินยาไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้” ซูยี่พูดด้วยท่าทางนิ่งๆ
หยูจิงหยิงรีบพูดเสริมขึ้นมาว่า “ลูกเขยพูดถูก ลูกท้องอยู่จะชะล่าใจไม่ได้ ฟังลูกเขยพูดเถอะนะ”
เมื่อกี้เถียนจิ้งลืมจุดนี้ไปจริงๆ คิดไม่ถึงว่าซูยี่จะละเอียดรอบคอบกว่าเธอซะอีก จิตใจของเธอรู้สึกอบอุ่น “ได้ ฉันจะฟังคุณซูค่ะ”
เถียนโม่เชียนยิ้ม “แบบนี้สิถูกแล้ว จะชะล่าใจไม่ได้ พ่อมีแค่ลูกสาวคนเดียวนะ”
เขามองไปที่ซูยี่ “เดี๋ยวรบกวนดูแลจิ้งจิ้งด้วยนะ”
ซูยี่มองดูเขา “ดูแลเธอ เป็นเรื่องที่สมควรทำ”
เถียนโม่เชียนรู้สึกพ่อใจกับลูกเขยคนนี้มาก ยื่นมือไปตบไหล่ “มีเวลามากินข้าวที่บ้านบ้างนะ”
ซูยี่ตอบรับ “ครับ”
เหอลี่หย่าที่ยืนอยู่ข้างๆก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “ตระกูลเถียนของพวกเราชาติที่แล้วคงทำบุญไว้เยอะ ชาตินี้ถึงได้มีลูกเขยดี ไม่ใช่แค่ทำดีกับเถียนจิ้งเท่านั้น แม้แต่เด็กในท้องของเถียนจิ้งก็ยังใส่ใจ ถึงแม้ว่าเด็กที่อยู่ในท้องจะเป็นของคนอื่น”
“หุบปาก”
“หุบปาก”
มีสองเสียงพูดขึ้นพร้อมกัน
已经是最新一章了
加载中
