บทที่ 29 ช่วยด้วย

บ๗ที่ 29 ช่วยด้วย สองคนนี้ก็คือ ซูยี่กับเถียนโม่เชียน ซูยี่โกรธมาก แววตาของเขาเยือกเย็น เหอลี่หย่าตกใจจนเดินเซ เถียนโม่เชียนที่ไม่ค่อยจะโกรธเหอลี่หย่าก็พูดออกมาว่า “ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ” ที่นี่เป็นที่สาธารณะ เรื่องที่เด็กในท้องของเถียนจิ้งไม่ใช่ลูกของซูยี่จะแพร่ออกไปไม่ได้ ไม่อย่านั้นคนจะมองซูยี่ว่ายังไง จะมองตระกูลซูยังไง จะมองเถียนจิ้งยังไง จะมองตระกูลเถียนยังไง เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่งั้นเถียนโม่เชียนคงไม่โกรธ เหอลี่หย่าไม่กล้ามีเสียงอีกแล้ว เธอกัดฟันแน่น ผู้หญิงหน้าไม่อายที่ตั้งท้องลูกคนอื่น แถมยังไม่อนุญาตให้คนอื่นพูดถึง มีเหตุผลกันบ้างมั้ย เถียนจิ้งซึ้งใจผู้ชายสองคนนี้มาก ที่ลุกขึ้นมาปกป้องเธอและลูกของเธอ เธอหายใจอย่างปลื้มใจ และหันมาพูดกับซูยี่ว่า “ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ” เถียนโม่เชียนรีบพูดขึ้นว่า “พ่อจะให้คนขับรถขับไปส่งพวกเธอที่บ้าน” ซูยี่พูดนิ่งๆว่า “ผมมีคนขับรถ” “งั้นก็ดี ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ” หยูจิงหยิงบอกด้วยความใส่ใจ “รบกวนลูกเขยดูแลจิ้งจิ้งด้วยนะ” หน้าของเถียนจิ้งยังคงบวมแดง แต่กลับพยายามยิ้มออกมาเพื่อปลอบใจหยูจิงหยิง “ไม่เป็นไร วางใจเถอะค่ะ แม่ลืมไปแล้วหรอ หนูเป็นคนที่ตีไม่ล้ม” หยูจิงหยิงหยักหน้า “ดูแลตัวเองดีดีนะ มีอะไรก็โทรมา” เถียนจิ้งยิ้ม “รับทราบ” มองดูบรรยากาศของความสามัคคีระหว่างพวกเขา เหอลี่หย่าก็โกรธจนแทบจะหยุดหายใจ สองคนนี้ทำให้คนรู้สุกอยากจะอวกจริงๆ อีกคนก็จอมปลอม จงใจทำดีต่อลูกแท้ๆของสามีตัวเอง ทำเป็นเป็นห่วงเป็นใย อีกคนก็โง่ มองแม่เลี้ยงจอมปลอมเป็นแม่แท้ๆ เธอหายใจเข้าลึกๆ และเธอก็ทนดูมันต่อไปไม่ไหว หยูจิงหยิงยืนเป็นห่วงเถียนจิ้งอยู่ข้างๆเถียนโม่เชียน เธอยืนอยู่ที่มุมข้างๆเพียงคนเดียว เห็นได้ชัดว่าเธอถูกทิ้งให้โดดเด่น เธอกัดฟัน เดินขึ้นมาข้างหน้า “จิ้งจิ้ง ฉันเดินไปส่งเธอกับพ่อของเธอละกัน” เธอยิ้มอย่างปลอมๆและเดินเข้ามา จงใจเดินเข้าไปข้างๆเถียนจิ้งและทำท่าคล้องแขนเธออย่างสนิทสนม แถมยังตบลงบนฝ่ามือของเธอเบาๆ และเบียดหยูจิงหยิงไปยืนอยู่ข้างๆ “จิ้งจิ้ง เธอต้องกลับบ้านไปพักผ่อนดีๆนะ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาเธอที่บ้านกับพ่อของเธอนะ อยากกินอะไรบอกได้เลยนะเดี๋ยวฉันจะให้พ่อครัวที่บ้านเตรียมไว้ให้” ทั้งเหอลี่หย่าและเถียงจิ้งต่างก็เป็นคนที่เถียนโม่เชียนรัก เพราะฉะนั้นเขาหวังมาเสมอว่าอยากให้สองคนนี้เข้ากันได้ดี มองดูเหอลี่หย่าเป็นฝ่ายแสดงความใส่ใจต่อเถียงจิ้งก่อน สีหน้าของเขาก็เริ่มดีขึ้น หยูจิงหยิงรู้สึกเก้อเขินเลยถอยไปอยู่ข้างๆ เถียงจิ้งเห็นผู้หญิงข้างๆทำท่าเส่แสร้างแกล้งยิ้ม เธอก็รู้สึกขนลุกแต่เพราะว่ามันเป็นมารยาทเธอเลยทำได้แค่อดทน เหอลี่หย่าคล้องแขนเธอออกจากโรงแรม ตอนที่รอคนขับรถอยู่ที่หน้าโรงแรม เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่ “จิ้งจิ้ง พวกเรายังไม่เคยถ่ายรูปคู่กันเลย มา เรามาถ่ายรูปกันเถอะ เพื่อเป็นความทรงจำของวันดีๆ” เถียนจิ้งขมวดคิ้ว เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มันเป็นข้ออ้างที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ถ่ายรูปคู่กันเพื่อเป็นความทรงจำดีๆงั้นหรอ หน้าเธอบวมแบบนี้ ยังจะจำอะไร จำว่าเธอขี้เหร่งั้นหรอ เหอลี่หย่าแสดงออกชัดเจนว่าอยากกลั่นแกล้งเธอ ดังนั้น เธอเลยจับโทรศัพท์ของเธอคว้างลงพื้นอย่างไม่เกรงใจ และยังตั้งใจเอาเท้ามาเหยีบขยี้ๆหน้าจอต่อ พอเหอลี่หย่าเห็นโทรศัพท์ตัวเองเละขนาดนี้ เธอก็โกรธมาก “จิ้งจิ้ง เธอทำอะไรของเธอ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้” เธอยื่นมือออกมารั้งเถียนจิ้ง และพูดอย่างบังคับว่า “จิ้งจิ้ง เธอขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ โทรศัพท์นี่เป็นของที่พ่อของเธอให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดนะ” เถียนจิ้งแค่สะบัดมือออก แต่เหอลี่หย่ากลับล้มลงไปข้างหลัง แล้วหลังจากนั้นก็กลิ้งตกลงมาจากบันได “โอ้ย ช่วยด้วย”