บทที่ 31 ผมพูดจริงนะ

บ๗ที่ 31 ผมพูดจริงนะ เถียนจิ้งรู้สึกมือเย็นเล็กน้อย ภายใต้การกุมมือของมือใหญ่นั้น จากที่รู้สึกเย็นก็กลายเป็นอุ่นขึ้นมา ความรู้สึกที่ถูกมือของเขากุมไว้ มันรู้สึกอบอุ่น ผ่อนคลาย อุ่นใจ ยิ่งทำให้มีบรรยากาศอบอุ่นลอยอยู่ในรถยนต์ ดวงตาที่ใสแจ๋วทั้งสองข้างของเธอ มองไปที่ชายคนนี้ตลอด ในดวงตาที่ลึกซึ้งของซูยี่นั้นต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างออกมา ริมฝีปากบางของเขาเริ่มขยับอย่างช้าๆ กระซิบที่ข้างหูว่า “หลังจากนี้ความรู้สึกผิดทั้งหมด คุณไม่ต้องแบกรับมันไว้คนเดียวอีกแล้วนะ ต่อจากนี้ให้คุณแบ่งมาที่ผมบ้าง” เถียนจิ้งกระพริบตามองด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นระรัว ซูยี่ค่อยๆจับมือของเธอขึ้น แล้วจูบไปที่หลังมือของเธอ “จำไว้นะ จากนี้ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง” อะไรกัน เถียนจิ้งในตอนนี้รู้สึกถึงบรรยากาศคลุมเครือภายในรถ เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นรัวแบบนี้ ความรู้สึกนี้มันชัดมาก และก็แปลกมากอีกด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะเคยตกหลุมรักโม่ลี๋ฮ่าว แต่ก็ไม่เคยรู้สึกกระสับกระส่ายหรือรู้สึกเหมือนมีอะไรกระแทกใจเธอแบบนี้มาก่อน ในความทรงจำ เธอคิดอยากจะแต่งงานกับโม่ลี๋ฮ่าวเป็นคู่ชีวิตมาตลอด เพราะเมื่อก่อนมีแต่คนรอบข้างคอยบอกเธอตลอดว่าต่อจากนี้ต้องแต่งงานกับโม่ลี๋ฮ่าว และเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลโม่ ดังนั้นตอนที่เธอเจอกับโม่ลี๋ฮ่าวจึงไม่ได้รู้สึกตกใจหรือตื่นเต้นเลย มีเพียงแค่ความรู้สึกเฉยเมยเท่านั้น ในความตกใจนั้น เธอพูดติดขัดว่า “ซู....คุณซูคะ...ทำไมคุณถึงดีกับฉันขนาดนี้คะ” เหตุผลที่เป็นเช่นนี้ได้แสดงออกมาทางสีหน้าของซูยี่ “เพราะคุณเป็นภรรยาของผม ผมก็ต้องทำดีกับภรรยาตัวเองสิ” อ่า ที่เขาพูดมาก็ถูก เถียนจิ้งมองมือตัวเองที่ถูกจูบไป ความรู้สึกอบอุ่นบนหลังมือก็ค่อยๆหายไป แต่หัวใจของเธอกลับค่อยๆรู้สึกอบอุ่นแทน เหมือนกับความอบอุ่นที่เขามอบให้ไหลเข้ามา และกระจายไปทั่วทั้งสี่ห้องหัวใจของเธอ รอให้ถึงบ้านก่อนเธอจะโทรหาเชอเหมิงเหมิง ว่าความรู้สึกแปลกประหลาดนี้คืออะไรกันแน่ ตอนที่เธอเหม่อลอย มือของซูยี่ก็จับหน้าเธอ มองด้วยความสงสารแล้วพูดว่า “ยังเจ็บอยู่ไหม” เถียนจิ้งพยักหน้าแล้วตอบว่า “นิดหน่อย แต่ไม่.....เจ็บมากเหมือนก่อนหน้านี้” “ทนหน่อยนะ ผมติดต่อหมอประจำตระกูลให้รออยู่ที่บ้านไว้แล้ว” ซูยี่พูดด้วยเสียงเข้ม มือก็จับวนอยู่กับแผลบนหน้าเธอ เถียนจิ้งพยักหน้าเบาๆอีกครั้ง ราวกับว่าวันนี้เธอแปลกไป เธอมักจะถูกคำพูดเรียบง่ายของซูยี่มารบกวนความคิดของเธอ เธอก็มีสีหน้าที่ไม่ดี ปากก็ขยับไม่ได้ จนพูดติดอ่างออกมา “รอสักพัก คุณอยากทานอะไรไหม” ซูยี่เงียบไปพักหนึ่งจึงถามอีกครั้ง เถียนจิ้งคิดแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่หิว ดึกขนาดนี้แล้วแม่ครัวในบ้านน่าจะนอนแล้ว” เธอไม่ใช่ผู้หญิงเย่อหยิ่งอะไร เธอสามารถทำเองได้ เพียงแค่วันนี้ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้ เธอทานอะไรไม่ลง แต่ซูยี่กลับพูดว่า “ผมจะทำให้คุณทานเอง” เถียนจิ้งแปลกใจเล็กน้อย พูดต่อว่า “โอ๊ะ คุณซูทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ” ซูยี่ยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนครับ ผมมีความสามารถรอบด้าน” เถียนจิ้งได้จินตนาการในหัวของเธอ ลองนึกภาพท่านประธานใส่ผ้ากันเปื้อนทำอาหารในครัวแล้ว...... ในระหว่างที่เธอจินตนาการอยู่นั้น เสียงของซูยี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ผมพูดจริงนะ” เถียนจิ้งพยักหน้า “ฉันก็หวังว่าคุณพูดจริงค่ะ ฉันอยากจะชิมฝีมือของคุณมาก” “ได้ครับ” กลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซู ซูเที๋ยนเที๋ยนที่ติดแผ่นมาส์กหน้าไว้ก็เดินออกมาต้อนรับ ตอนที่เห็นเถียนจิ้งนั้น ก็รีบดึงแผ่นมาส์กหน้าออก เห็นสีหน้าที่เธอแสดงออกมาอย่างดีอกดีใจที่เห็นคนอื่นเจอความโชคร้าย