บทที่ 4 เมฆหมอกแห่วความสงสัย

บทที่ 4 เมฆหมอกแห่วความสงสัย “คนเก็บขยะ?” “ก็คือชายชราที่แจ้งเหตุ” จารุณีกุมหน้าผาก บอกเป็นนัยให้ชนัตรีบออกรถ “สภาพในตอนที่พบศพ เขาไม่ได้พูดความจริงออกมาแน่นอน” “ทำไมดูออกล่ะ?” “เวลาที่แจ้งเหตุเข้ามา” จริมหรี่ตาลง ในความคิดก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น “เวลาที่ทางตำรวจได้รับแจ้งเหตุ คือตอนเช้าเจ็ดนาฬิกายี่สิบห้านาที แต่ว่าคนเก็บขยะส่วนใหญ่จะเลือกเคลื่อนไหวในเวลาเช้ามืดและเวลากลางคืน เจ็ดนาฬิกายี่สิบห้านาที รถเก็บขยะก็ทำเก็บกวาดบริเวณถนนทุกแห่งแล้ว ในช่วงเวลานี้คนเก็บขยะก็ไม่สามารถเก็บอะไรได้แล้ว” “พูดอีกนัยหนึ่งก็คือคนที่แจ้งเหตุคงจะพบศพนานแล้ว แต่กลับไม่ได้เลือกที่จะแจ้งความไปในตอนแรก ถ้าอย่างนั้นในช่วงเวลาที่ห่างกันนี้ เขาทำอะไรอยู่ล่ะ?” ชนัตกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว มองไปทางจริมที่อยู่ข้างๆ สถานการณ์แบบเดียวกัน เขาก็เคยพิจารณามาแล้ว แต่ว่าประโยคสั้นๆ ของเจ้าหมอนี่ก็สะสางปัญหาให้ชัดเจนได้แล้ว ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่เหมือนกับไก่อ่อนขนาดนั้น “ความหมายของนายก็คือ ตุ๊กตาไม้รูปที่หายไปมีความเกี่ยวข้องกับคนเก็บขยะ?” “ก็แค่มีความเป็นไปได้” จริมขมวดคิ้วเล็กน้อย ในหัวก็ปรากฏภาพในตอนที่หยั่งรู้ขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากว่าเตรียมพร้อมมากพอ หรือว่าข้อมูลหลักฐานเยอะกว่านี้ จริมก็คงจะสามารถ “เห็น” ได้ชัดเจนกว่านนี้ อย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้เพราะจิตสัมผัสในครั้งนี้ความจริงแล้วมันฉุกละหุกเกินไป ข้อมูลที่รวบรวมมาได้ก็มีน้อยเกินไป “ความเป็นไปได้ที่คนเก็บขยะจะมีส่วนช่วยเหลือฆาตกรก่อคดีหรือไม่? แล้วทำไมเขาถึงต้องปิดบังกับตำรวจด้วย?” ชนัตเหมือนจะคว้าโอกาสนี้ไว้ ถามคำถามไม่หยุด “ไม่รู้สิ นี่เป็นสิ่งที่ตำรวจอย่างพวกคุณต้องพิจารณากันเอง” “ตุ๊กตาไม้รูปคนและตัวอักษรที่สลักเอาไว้บนตัวของผู้ตาย มันหมายความว่าอะไร?” “แรงกระตุ้นบางอย่างที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ หรือพูดอีกอย่างว่าระบายความอัดอั้นที่อยู่ภายในใจ” จริมหลับตาลง สีหน้าซีดเผือดก็เหมือนเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวขึ้นมา “ก็เหมือนกับคุณซื้อชุดใหม่ชุดหนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะอยากใส่ให้คนอื่นได้ดูเหมือนกัน เปรียบเทียบกับการฆ่าตัวตาย ความอัดอั้นที่อยู่ในใจแบบนี้ก็สามารถดึงดูดให้ฆาตกรก่ออาชญากรรมได้ ฝนตกหนักอาจจะเป็นแค่จุดหัวเลี้ยวหัวต่อจุดหนึ่งเท่านั้น ฆาตกรไม่ได้ตั้งใจรอให้ฝนตกและถึงจะก่อเหตุ แต่ว่า...” “แต่ว่าอะไร?” ลืมตาขึ้นมา กลับมองเห็นสายตาของจารุณีและชนัตมีส่วนประหลาดใจอยู่ ทันใดนั้นจริมก็รู้สึกสติหลุดไปบ้าง ค่อยๆ หันไปทางอื่น จากนั้นก็กลับสู่สีหน้าท่าทางที่เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ นอกจากขั้นตอนในการก่อเหตุแล้ว จิตสัมผัสยังำให้เขามองเห็นความทรงจำที่เจ็บปวดทรมานในช่วงนั้นอีกด้วย จริมพยายามแยกความแตกต่างของความทรงจำและคดีนี้ออกจากกัน ด้านหลัง ชนัตและจารุณีทำได้แค่เปลี่ยนสายตา และไม่พูดอะไรต่อไปอีก จากคดีฆาตกรรมปิติมาเกิดขึ้น ฆาตกรแทบจะไม่ทิ้งเบาะแสสำคัญใดๆ เอาไว้ในที่เกิดเหตุเลย ฝนตกหนักถึงแม้จะส่งผลกระทบก็ตาม แต่ว่าความชำนาญและความเลือดเย็นของฆาตกร ทำให้ตำรวจรู้สึกถึงความกลัวอย่างสุดขีด คดีฆาตกรรมครั้งที่สี่ที่เกิดขึ้น นอกจากนี้ยังส่งผลให้มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนมากมายในสังคมที่โหดร้ายและดุดันต่อคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เกิดขึ้นนี้อีกด้วย ในใจของทั้งสามคนต่างก็รู้ดี หากไม่พยายามหากุญแจสำคัญของเบาะแสให้ได้โยเร็วที่สุด มีความเป็นไปได้มากว่าฆาตกรจะลงมือก่อเหตุอีกครั้ง ความเร็วที่วิ่งมาอย่างเต็มที่ตลอดทาง รถออดี้สีดำก็มาจอดอยู่ข้างๆ เทศบาลเมือง จารุณผลักประตูรถออกเป็นคนแรก พุ่งไปยังเทศบาลเมือง จริมกำลังจะเปิดประตูรถลงไป ก็ถูกชนัตที่อยู่ข้างๆ ดึงตัวกลับมา หันกลับมาอย่างไม่พอใจ มองไปยังฝั่งตรงข้าม กลับเป็นสายตาของชนัตที่ล้ำลึกสุดจะหยั่ง “นายรู้ได้ไงว่าฆาตกรไม่ได้ตั้งใจเลือกก่อคดีในคืนฝนตกหนัก คดีที่เกิดขึ้นนี้ นายยังรู้อะไรอีกบ้าง?” ในใจของชนัตรู้ดี ท่านดนวัตไม่เคยแนะนำบุคคลที่เรียกว่าผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอาชญากรรมเข้ามาในหน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจสุ่มสี่สุ่มห้าแน่นอน จริมจะต้องมีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาแน่นอน เพียงแต่เจ้าหมอนี่เหมือนจะลึกลับมากกว่าที่ตัวคิดเอาไว้ “เดาเอาน่ะ” จริมสลัดความไม่พอใจชนัตออกไป กำลังจะเปิดประตูรถออกไป สายตาก็มองไปรอบๆ สถานีตำรวจ ก็กลับเข้ามานั่งในรถใหม่อีกครั้ง บริเวณใกล้ๆ กับสถานีตำรวจ เงาร่างสองสามคนที่สวมหมวกแก๊ปสีดำเดินไปเดินมาไม่หยุด พยายามอำพราง ทว่าในมือของพวกเขามีอุปกรณ์บันทึกภาพยังคงสะดุดตาอยู่ เมื่อไม่นานมานี้ เงาร่างที่เหมือนกันก็เคยปรากฏอยู่ในบริเวณซอยที่สาม “คุณเห็นนายแล้วเหรอ?” จริมมองชนัตที่อยู่ข้างๆ หนึ่งครั้ง ชนัตทำได้เพียงล้วงบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ ค่อยๆ จุดไฟไปที่บุหรี่มวนนั้น “ส่วนใหญ่เป็นนักข่าวของข่าวบันเทิงรายสัปดาห์ ดูเหมือนจะกระตือรือร้นกว่าพวกเราซะอีก ข่าวฆาตกรรมของเช้าวันนี้แพร่ออกไป พวกเขาคงนั่งไม่ติดอย่างแน่นอน” จริมชำเลืองมมอง กลับมาสังเกตพวกหมวกแก๊ปสีดำพวกนี้อย่างละเอียด สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมมากขึ้น ที่นี่ถึงแม้จะเป็นทางเข้าประตูใหญ่ของสถานีตำรวจของเมือง H นักข่าวบันทางรายสัปดาห์กล้าไม่เกรงใจเช่นนี้เลยเหรอ? รายงานข่าวที่ไม่เป็นความจริงและความคิดเห็นที่พูดบิดเบือนความจริงไม่เพียงแต่ส่งผลกระทบต่อการไขคดีของตำรวจ ยังสามารถกระตุ้นฆาตกรได้อีกด้วย คดีฆาตกรรมครั้งที่สี่ที่เกิดขึ้นเป็นการเตือนอย่างหนึ่งของฆาตกร ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครรู้ พายุครั้งต่อไปจะตกลงมาเมื่อไหร่ ชนัตก็ดับไฟบุหรี่ที่อยู่ในมือกะทันหัน คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “หนึ่งในพวกเขาเหล่านั้นอาจจะเป็นฆาตกรก็ได้ เขียนรายงานข่าวด้านลบไปด้วย และคอยมองเรื่องตลกของพวกเราไปด้วย!” จริมไม่พูดไม่จา ดึงหมวกให้ต่ำลง จากนั้นก็ผลักประตูรถออก และรีบเดินเข้าไปในสถานีตำรวจ คดีฆาตกรรมอย่างต่อเนื่องใรครั้งนี้กำลังไปในทิศทางที่ไม่สามารถควบคุมได้ เขาในตอนนี้ เพียงแค่อยากจะพูดคุยกับดนวัตเท่านั้น บนผนังสีเหลืองของประตูทางเข้าสถานีตำรวจ เต็มไปด้วยไม้เลื้อย พื้นปูนหินอ่อนที่อยู่ตรงหน้าส่องแสงสีขาวบาดตาสะท้อนกลับมา สิบปีผ่านมาแล้ว ที่นี่ยังคงเป็นเหมือนในปีนั้น เพียงแต่ว่าเรื่องพวกนั้น ที่เคยเกิดขึ้น กลับไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้อีก เสียงทะเลาะเบาะแว้งก็ลอยมาจากทางเดินชั้นหนึ่ง จริมที่อยู่ไกลมากก็มองเห็นจารุณีที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าของห้องโถงใหญ่ สีหน้าแดงก่ำ ไม่สามารถระงับความโกรธได้ มีตำรวจอีกสองนายอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่มีใครรู้ว่ากำลังทะเลาะอะไรกัน ตำรวจหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ในนั้นลำคอยืดตรง ใบหน้าแสดงความไม่พอใจ ปากของเขาบ่นพรึมพำไม่หยุด ข้างๆ มีตำรวจอายุมากแล้วกำลังสูบบุหรี่ไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย และไม้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรมาก “ไม่มคำอนุญาตจากผม ใครให้คุณปล่อยเขาไป!” “จารุณี ตุนท์ก็แค่เป็นคนพบศพเท่านั้น พวกเราไม่มีอำนาจกักตัวเขาเอาไว้นะ” ตำรวจอาวุโสหนังตาตกผู้นั้นทอดถอดหายใจออกมาอีกคำหนึ่ง “ถวิตเขาก็ทำตามกฎระเบียบ คุณก็อย่าโกรธเกินไปนักเลย” “หัวหน้าคะ ตุนท์เขาไม่ไชพูดความจริง ฉันต้องหาตัวเขาแล้วถามให้เข้าใจ ขอข้อมูลติดต่อของตุนท์ให้ฉันด้วยค่ะ!” จารุณีใบหน้าหนักแน่น น้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างยิ่ง แต่ว่าต่อตำรวจอาวุโส เธอก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์โกรธอย่างสุดกำลัง คนที่เก่าแก่ที่สุดในหน่วยสืบสวนอาชญากรรมเมือง H ระยะเวลาในการทำงาน ยิ่งไปกว่านั้นยังไขคดีสำคัญมานับครั้งไม่ถ้วน ถึงแม้ว่าจะถูกตัดออกจากหัวหน้าของหน่วยสืบสวนอาชญากรรมไป ดนวัตยังสมควรได้รับความเคารพนี้ ดนวัตเหม่อสักครู่ ไม่ได้พูดต่อ เพียงแค่หันหัวไปมองตำรวจหนุ่มนาย ถึงแม้ว่าถวิตจะไม่สมัครใจ แต่ก็ยังคงเปิดหาที่อยู่ในสมุดลงบันทึก เขียนลงไปในกระดาษแผ่นเล็กๆ เอาไว้ “นี่ เธอคงไม่ได้คิดว่าเขาเป็นฆาตกรหรอกนะ หมอนั่นแม้แต่เดินก็ยังลำบากเลย จะเป็นฆาตกรได้ยังไง...” “นี่ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องพิจารณา” ดนวัตเพิ่มระดับเสียงให้สูงขึ้น ทำให้ตำรวจหนุ่มนายนั้นตกใจไม่กล้าพูดออกมาอีก หลังจากเสร็จเรื่องพวกนี้แล้ว ดนวัตก็เงยหน้าขึ้น ชำเลืองมองไปทางจริม สายตาที่สงบคู่นั้นก็พลันฉายแววแปลกใจขึ้นมาสายหนึ่ง เขาพยักหน้าให้จริมอย่างแรง ลุกขึ้นยืน และเดินไปทางห้องทำงานโดยไม่หันกลับมา “สงครามการประชุมจะเริ่มขึ้นในอีกครึ่งชั่วโมง จารุณีเธอไปเตรียมตัวมาให้ดี คนมากมายในสถานีตำรวจต่างต้องมองเธอ ครั้งนี้ถ้าหากไม่มีความคืบหน้าอะไรอีก แม้แต่ผมก็ช่วยคุณไม่ได้แล้ว”