บทที่ 6 จิตสัมผัสครั้งที่สอง

บทที่ 6 จิตสัมผัสครั้งที่สอง ม่านรัตติกาลมาเยือน เมือง H ค่อยๆ เข้าสู่ความเงียบเหงา กลางวันที่ร้อนอบอ้าวและพละกำลังที่สูญเสียไปจนเกือบจะเหือดแห้ง ฤดูร้อนถูกแทนที่ด้วยความกลัดกลุ้มและความกดดัน ตามถนนและตรอกซอกซอยทุกที่สามารถเห็นเงาร่างของผู้คนกลับบ้านกันอย่างเร่งรีบและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เดินตรวจตราตามสถานที่ต่างๆ ไปๆ มาๆ อยู่ แทบจะทุกคนที่เดินอย่างเร่งรีบต่างก็รู้ดี เมือง H ในเวลานี้ไม่ค่อยสงบสักเท่าไหร่ หลังจากจริมหวีผมล้างหน้าจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและสวมถุงมือหนังเสร็จแล้วก็ค่อยๆ เดินออกจากห้องพักของโรงแรม เพื่อความสะดวกในการติดต่อสื่อสายกับหน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจ ดนวัตจึงจัดโรงแรมให้จริมที่ห่างจากสถานีตำรวจเพียงหนึ่งซอยเท่านั้น แต่ว่าจริมกลับดูเหมือนว่าไม่ได้ต้องการที่จะร่วมมือปฏิบัติงานกับหน่วยปฏิบัติการเฉพาะกิจ จริมชอบปฏิบัติงานคนเดียวและเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด เพียงแต่ว่าเสื้อเชิ้ตสีดำรวมทั้งตู้ใส่ของที่รักที่สุดมาอยู่บนรถออดี้ของชนัต ก็เลยทำให้เขาไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เที่ยงคืน ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนก็เหมือนว่าจะหายไปหมดแล้ว สายลมอ่อนๆ พาใบไม้ร่วงโรยไปด้วย ทำให้อากาศในฤดูร้อนเย็นสบายขึ้นมาสักหน่อย จริมใส่เสื้อตัวนอกเพียงตัวเดียว เดินไปยังซอยที่สามตามความทรงจำอย่างรวดเร็ว เมื่อเทียบกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวเมื่อตอนบ่ายนี้ เวลานี้ในซอยที่สามกลับถูกความสงบเข้าแทรกซึมจนหมด ทุกๆ พื้นที่จะเห็นเส้นวงล้อมของตำรวจกระจัดกระจายเต็มไปหมด รอยตราประทับที่อยู่ทางเดินกระดานไม้สามารถมองเห็นได้รางๆ ความมืดในตรอกซอยนั้นมืดมาก ถนนข้างหน้ายืดยาวออกไป จริมไม่ได้กลัวความมืด หลายปีมานี้ เขาก็เหมือนกับเงาที่ติดตามตัวในความมืดมาโดยตลอด นักโทษในคดีฆาตกรรมต่อเนื่องส่วนน้อยที่หลังจากก่อคดีแล้วจะมีนิสัยกลับไปในที่เกิดเหตุอีกครั้ง เพื่อมาดูความชั่วร้ายที่ตัวเองเคยก่อลงไป เพื่อมาดูน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความเจ็บปวดของครอบครัวของผู้ตาย และมาดูตำรวจวิ่งเต้นกับงานที่ยุ่งเหยิงกลับไปกลับมา จิตใจของพวกเขาก็จะได้รับความพอใจอย่างมาก เขตเหนือมีทั้งหมดห้าซอย ตัดสลับกันทั้งสองฝั่งยืดยาวออกไปข้างหน้า นับแล้ว ซอยที่สามเป็นปากทางเข้าซอยจะอยู่ใกล้กับข้างๆ เขตเหนือที่สุด ฆาตกรเลือกทิ้งศพที่นี่ หรือว่าจะมีอะไรเป็นพิเศษ จริมเดินไปตามความทรงจำ หาตำแหน่งที่ตายของชยานีจนพบ ภายใต้ร่อยรอยร่างกายขนาดใหญ่ของมนุษย์ที่อยู่บนพื้นยังคงชัดเจน เวลาการตายของชยานีคือเวลาก่อนห้าทุ่มโดยประมาณ หลังจากที่ฆาตกรใช้เชือกฆ่าเธอตายอยู่ที่ไหนสักที่ ก็ใช้ยานพาหนะขนศพมาทิ้งเอาไว้ในซอยที่สาม ในขั้นตอนทั้งหมดนี้จะเป็นตอนที่ฝนตกหนักในเมือง H และยิ่งไปกว่านั้นบริเวณซอยที่สามก็ไม่มีกล้องวงจรปิด ข้อมูลที่ตำรวจสามารถพูดถึงได้ก็มีจำนวนจำกัด ตัวอักษรที่สลักเอาไว้บนหน้าอกยังคงชัดเจน ตุ๊กตาไม้รูปคนกลับหายไป ห่างจากคดีครั้งล่าสุดเพียงแค่ห้าวันเท่านั้น ฆาตกรก่อเหตุหลายครั้งเช่นนี้ จะต้องมีเหตุผลอะไรอย่างแน่นอนพิเศษ “มา ลองใหม่อีกครั้ง” เขาถอดถุงมือออก และคุกเข่าลงหนึ่งข้าง ปลายนิ้วสัมผัสกับพื้นเบาๆ ภาพความทรงจำในหัวเมื่อตอนเช้าผุดขึ้นมาไม่หยุด ตัวอักษรของคำรายงาย ผลการวิเคราะห์ชันสูตรศพ ข้อมูลของฐานะผู้ตาย กลุ่มตัวอักษรได้กลายมาเป็นภาพ กลุ่มภาพได้ถูกสร้างมาเป็นภาพเคลื่อนไหว ความรู้สึกที่ถูกฉีกกระชากซึมลึกเข้ามาถึงไขกระดูกและแผ่กระจายไปทั่วร่างกายอีกครั้ง ภาพที่เหมือนกับฝันร้ายค่อยๆ ชัดเจนขึ้น จริมถูกมัดเอาไว้บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ขยับเขยื้อนไม่ได้ ตอนที่หยั่งรู้ภาพที่ถูกสร้างขึ้นมาในหัวถึงจะไม่แม่นยำชัดเจน แต่ว่าความรู้สึกที่อยู่ในใจกลับสมจริงเป็นอย่างมาก ความหวาดกลัวและสิ้นหวังพวกนั้นก็เหมือนกับความรู้สึกของชยานี เมื่อเทียบกับจิตสัมผัสเมื่อตอนเช้านี้ อย่างน้อยครั้งนี้จริมก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว ฝนตกหนักตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องไม่หยุดหย่อน มือทั้งคู่และขาทั้งสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้ขยับไม่ได้ ภายในห้องที่คับแคบ มีเงาร่างหนึ่งเดินกลับไปกลับมาไม่หยุด เพราะว่าขาดการรบกวนและผลกระทบจากโลกภายนอก จิตสัมผัสในครั้งนี้ ผลลัพธ์ที่ออกมายังนับว่าไม่เลว “ปัง” รอยหมัดที่หนักหน่วงประทับอยู่บนใบหน้า ไม่รอให้โต้ตอบใดๆ กำปั้นที่ราวหยาดฝนก็ร่วงลงมาไม่หยุด เงาคนที่เหมือนกับสัตว์ป่าทั้งต่อยทั้งเตะอย่างบ้าคลั่งตัวหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้ามากัดกระชากเลือดเนื้อบนใบหน้า เลือดอุ่นๆ ไหลลงมาตามแก้มไม่หยุด สภาพของจริมเหมือนกับชยานีทุกอย่าง เจ็บปวดจนแทบจะสลบ เงาคนนั้นก็ลุกขึ้นกะทันหัน เหมือนกับว่ากลับสู่ความสงบแล้ว แล้วไปหยิบเชือกที่ยุ่งเหยิงออกมาจากฝั่งตรงข้ามเส้นหนึ่งออกมา ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ เชือกเส้นนั้นก็รัดคอมาจากด้านหลัง ความรู้สึกขาดอากาศหายใจก็กวาดไปทั่วร่างกายอีกครั้ง ในตอนนี้ จริมต้องเผชิญหน้ากับการเลือก ถ้าหากไม่สามารถออกจากจิตสัมผัสได้ทันเวลา เขาอาจจะไม่มีทางแบกรับความเจ็บปวดหลังจากนี้ได้ อาจจะสลบไปคาทีได้ แต่ทว่าหากอยากจะพยายามหาเบาะแสให้ได้มากกว่านี้ เขาก็ต้องเลือกอยู่ต่อไป เพราะว่าอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดพร้อมกับตอนที่หยั่งรู้นั้นมันไม่มั่นคงที่สุด ทำให้ผลลัพธ์ของจิตสัมผัสทุกครั้งนั้นมันแตกต่างกันไป หากพลาดครั้งนี้ไปอาจจะไม่มีโอกาสหาความจริงของคดีได้อีก ในไม่กี่วินาทีต่อมาจริมก็ตัดสินใจได้ มันไม่ใช่เพราะความรู้สึกของความยุติธรรมอะไร เมื่อเทียบกับการจับฆาตกรวิปริตคนนั้นได้ เขาก็อยากจะได้รู้ความจริงของเรื่องนั้นเมื่อยี่สิบปีก่อนจากปากของดนวัต อาการหายใจไม่ออกเลวร้ายลงไม่หยุด จริมเหมือนได้ยินเสียงร้องออกมาจากกระดูกส่วนคอของตัวเอง ชยานีก็ค่อยๆ ตายลงไปในสภาพที่สิ้นหวังทันที จริมบังคับตัวเองให้รักษาสติให้คงอยู่ต่อไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่ พอถึงตอนนี้ ความรู้สึกคุ้นชินที่ไม่สามารถอธิบายได้อย่างหนึ่งก็แพร่กระจายไปทั่วร่างกาย เขา...เหมือนว่าจะรู้จักกับฆาตกร? รูปร่างค่อนข้างสูง พละกำลังที่แข็งแรง ผู้ตายทั้งสี่คนรวมถึงชยานีต่างก็ถูกควบคุมอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้ต่อต้านอะไร นี่ก็หมายความว่าฆาตกรมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเพศชาย อีกทั้งผู้ชายคนนี้ยังรู้จักกับชยานีอีกด้วย ฆาตกรต่อเนื่องเปลี่ยนเวลาเว้นระยะห่างก่อคดีอย่างฉับพลัน เดิมทีก็ไม่ค่อยจะปกติอยู่แล้ว ถ้าหากชยานีเป็นคนรู้จักของฆาตกร สถานการณ์เช่นนี้ก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ครั้งนี้ บางทีอาจเป็นเพราะว่าชยานีพบเห็นอะไรบางอย่าง จึงถูกฆ่าตายเพราะความโชคร้าย ในขณะที่ตื่นเต้นอยู่นั้น ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาอย่างฉับพลัน ทุกอย่างหายไปในทันที ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงเหมือนเงาที่ติดตามตัว และภาพนั้นเดิมทีที่ชัดเจนก็เปลี่ยนเป็นความมืดมิด จริมตระหนักได้ทันที นี่เป็นการใช้จิตสัมผัสเกินความเหมาะสมและนำผลกระทบด้านลบมาด้วย เพียงแต่ว่าสถานการณ์อย่างนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ติกตอก...ติกตอก... มีน้ำบางอย่างหยดลงมาถูกตัว เขายื่นมือไปแตะดู คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นสีแดงเหมือนเลือด เลือดสดรวมตัวอยู่ในพื้นที่ที่คับแคบอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ เพิ่มขึ้น อีกไม่ช้าก็คงจะต้องเพิ่มขึ้นจนเกินไปครึ่งตัว ไม่ว่าจริมจะรวบรวมสติยังไง ก็ไม่มีทางหลุดพ้นจากความมืดนี้ได้ จิตสัมผัสที่เกินความพอดี ทำให้สมองของเขายุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบอย่างถึงที่สุด! ความเจ็บปวดเกือบทำให้สติที่เหลืออยู่ถูกทำลายไปอย่างสิ้นเชิง ความสิ้นหวังในขณะนั้น แสงสีขาวสายหนึ่งก็ทำลายความมืดมิดนั้น แสงสีขาวนั้นเกือบทำให้จริมจะลืมตาไม่ขึ้น แสงสีขาวยิ่งนานก็ยิ่งแข็งแรงมากขึ้น ทันใดนั้น โลกก็ดูเหมือนว่าจะหมุนกลับด้าน “แคก แคก แคก” อาศัยแสงสีขาวรวมทั้งสติที่เหลืออยู่ ในที่สุดหลุดพ้นจากสภาวะหยั่งรู้ได้แล้ว หลังจากนั้นจริมงอตัวอยู่บนพื้นคลื่นไส้อาเจียนไม่หยุด หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ไม่มีเลือดฟาดบนใบหน้าแม้แต่หยุดเดียว แสงสีขาวเข้ามาใกล้ๆ ไม่หยุด เงาร่างสูงใหญ่เงาหนึ่ง ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าทันที “ผู้เชี่ยวชาญ คุณ...คุณยังมีงานอดิเรกแบบนี้อยู่เหรอ?” ชนัตถือไฟฉายอยู่ในมือ มองดูจริมที่อยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าในหัวเต็มไปด้วยเส้นสีดำ ตอนกลางคืนนอนไหลับ เดิมทีก็อยากมาลองดูที่เกิดเหตุว่าสามารถเก็บเกี่ยวอะไรได้หรือไม่ คิดไม่ถึงว่าจะเจอกับจริมใจลอยอยู่ตรงถังขยะคู่นั้น ที่แท้ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ท่านดนวัตแนะนำมา คนธรรมดาทั่วไปไม่เข้าใจจริงๆ “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ชนัตมองดูจริมที่สีหน้าซีดเผือด และยื่นมือออกไปด้วยเจตนาที่ดี ทว่าจริมกลับไม่ได้ซาบซึ้งในบุญคุณ กัดฟันกรอดด้วยความโกรธจับกำแพงเพื่อดันตัวเองให้ลุกขึ้น “ผมสบายดี คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” “มาดูสักหน่อยว่าจะได้อะไรบ้างหรือเปล่า คิดไม่ถึงว่าจะเจอท่านแสดงวิชาระดับสูงอยู่ที่นี่ ถ้าจะให้ผมพูด ยังไม่สู้...” พูดยังไม่จบ แสงไฟฉายที่อยู่ในมือของชนัตก็ดับลง สาวเท้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วรามกับธนู พาจริมไปที่มุมตึกทันที จริมกำลังจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กลับได้ยินเสียงมาจากตรงหัวมุมหนึ่งของซอย เป็นเสียงเท้าเบาๆ ลอยมา