已经是第一章了
ตอนที่ 103 ขดตัว
ตอนที่ 103 ขดตัว
เสียงไม่สูงไม่ต่ำของชายหนึ่งหญิงหนึ่งลอดผ่านเข้ามาจากนอกห้อง “แกรีบเข้าไป แก้ผ้าผู้หญิงในห้องนั้นแล้วก็ของตัวเองซะ จากนั้น ขอแค่พี่ชายฉันเข้ามาเห็นพวกแก ผู้หญิงคนนั้นต่อให้มีปากก็แก้ตัวไม่ได้แล้ว”
“แต่ว่าคุณหนู ผม…”
“จะกลัวอะไร ถ้าเกิดเรื่องขึ้นแกก็แค่ไปจากบ้านศาสตร์พงษ์ ถึงตอนนั้นฉันจะให้เงินแกห้าหมื่นเหรียญเป็นค่าชดเชย ไม่ให้แกต้องลำบาก”
“แค่ถอดเสื้อผ้าผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ต้องทำอะไรก็ได้เงินห้าหมื่นเหรียญเลยหรือครับ?” ชายคนนั้นถามอย่างไม่เชื่อถือ
“ใช่น่ะสิ ฉันผลดาไม่รักษาคำพูดเมื่อไหร่กัน ฉันเป็นคุณหนูใหญ่บ้านศาสตร์พงษ์ ตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นคุณหนูของบ้านนี้มาตลอด”
“แอ๊ด” เสียงประตูถูกเปิดออก เพ็ญนีติ์คิดถึงคำพูดที่ผลดาเพิ่งพูดออกมาเมื่อกี้อย่างมึนงง ได้ยินไม่ตกหล่นแม้แต่อักษรเดียว เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา แต่ว่าตอนนี้ เธอขยับตัวไม่ได้สักนิดเดียว ขนาดจะตะโกนออกมาสักคำก็ทำไม่ได้ ทั้งร่างรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ
สวรรค์ มีคนมาทางเตียงของเธอแล้ว มันเป็นกลิ่นอายของผู้ชาย เป็นกลิ่นเหงื่อที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
เป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ผลดาจงใจทำอย่างนี้ จงใจทำให้นภนต์เข้าใจผิดว่าเธอกับผู้ชายคนนี้มีอะไรกัน จากนั้น…
เพ็ญนีติ์ไม่กล้าคิดต่อแล้ว ในสติอันพร่าเลือนเธอยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อย ๆ
“คลิ๊ก” ไฟสว่างขึ้น ผลดาเปิดเผยตัวอย่างไม่เกรงกลัว เธอไม่กลัวสักนิดว่าจะถูกคนพบ ใต้แสงหลอดไฟเพ็ญนีติ์ขยับไปมาอยู่ใต้ผ้าห่ม ตาทั้งคู่จ้องมองไปที่ผลดาอย่างไม่อาจควบคุม เผยอปากครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาทั้งสิ้น
“แกดูสิ จะตะโกนเธอยังทำไม่ได้เลย แกจะกลัวอะไร ฉันตั้งกล้องวิดีโอไว้ตรงนี้ รอฉันกดปุ่ม ทุกอย่างก็เรียบร้อย” ผลดาว่า ก่อนวางกล้องวิดีโอขนาดเล็กไว้ที่หัวเตียงของเพ็ญนีติ์ เลนส์กล้องโฟกัสไปที่กลางเตียงทันที
เธอขดตัว แต่ว่า ตอนนี้เธอก็เหมือนแกะในคอกที่กำลังจะโดนเชือดไม่มีกำลังจะต่อต้านได้เลย
“โอเค ฉันออกไปก่อนนะ อีกเดี๋ยวจะมาดูผลงานแก พอมือถือในกระเป๋าแกสั่นแกค่อยลงมือ จำไว้ เร็วไปก็ไม่ได้ช้าไปก็ไม่ได้ ได้ยินที่พูดใช่ไหม?” ผลดากำชับชายคนนั้นต่อหน้าเพ็ญนีติ์อย่างเปิดเผย ทำเหมือนเธอเป็นมนุษย์ล่องหน
ทำยังไงดี?
จะทำยังไงดี?
“ครับ คุณหนู” ชายคนนั้นชำเลืองมองเพ็ญนีติ์ที่อยู่บนเตียงอย่างหยาบโลน ผู้หญิงคนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ช่างสวยจริง ๆ อย่าบอกว่าให้เปลื้องผ้าของผู้หญิงคนนี้เลย แค่ได้ดูเธออยู่อย่างนี้สักสองสามแว๊บก็นับเป็นโชคดีแล้ว
ผลดาออกไปจากห้องของเพ็ญนีติ์ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เธอคงคิดหาทางพานภนต์มาที่ห้องของเธอสินะ
เพ็ญนีติ์มองผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเตียงอย่างหวาดกลัว ชายคนนั้นเองก็มองเธอ มือของเธอกำผ้าห่มแน่น แต่ในใจกลับเข้าใจดีว่ามือของเธอไม่มีแรงพอจะหยุดยั้งชายคนนี้ได้เลยแม้จะใช้แรงทั้งหมดก็ตาม
เวลาผ่านไปวินาทีแล้ววินาทีเล่า ใจของเธอราวถูกความเครียดและความแสบปวดบดขยี้นับครั้งไม่ถ้วน
ทันใดนั้น เพ็ญนีติ์ก็ได้ยินเสียงมือถือในกระเป๋าชายคนนั้นสั่นขึ้น
ทุกอย่าง พร้อมที่จะเริ่มแล้ว
ดวงตาเธอเบิกกว้าง เธอหวังจะใช้สายตาขอให้เขาหยุดการกระทำ แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นก็ไม่สนใจ เขารับสายก่อนตรงเข้ามาหาเธอ
มือคู่นั้นใกล้จะสัมผัสผิวของเธอ เพ็ญนีติ์หลับตาแน่น น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากหางตา เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้จริง ๆ แต่ว่านี่เป็นแผนของผลดา
บางที กลิ่นหอมหวานที่ผลดาจุดจากบุหรี่มวนนั้นที่สนามหญ้าคงเป็นยากระตุ้นกำหนัด และเวลานี้ร่างกายเธอก็กำลังตอบสนอง ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว
เธอไม่อาจหยุดยั้งสิ่งที่ผลดาและผู้ชายคนนี้ทำได้
มือของชายคนนั้นสัมผัสกับผิวของเธอ การกระทำนั้นทำให้ทั้งร่างของเธอสั่นระริก อยู่ ๆ ก็เหมือนมีไฟกองหนึ่งถูกจุดขึ้น พริบตานั้นร่างของเธอราวกับถูกแผดเผา
น่าอาย ตอนนี้ไม่ใช่แค่ผู้ชายคนนั้นที่อยากปลดผ้าห่มออกจากตัวเธอ เธอก็อยากปลดออกเหมือนกัน
ทรมานเหลือเกิน ทรมานมาก
วิธีนี้ของผลดาน่ารังเกียจเหลือเกิน พอเธอคิดถึงชายที่อยู่เบื้องหน้าก็รู้สึกรังเกียจ แต่เธอ กลับไม่สามารถหลบหลีกได้เลย
ไฟถูกปรับหรี่แสงลง ในห้องตกอยู่ในความสลัว ข้างหูเป็นเสียงแมลงนอกหน้าต่างที่ร้องไม่หยุด เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าตอนนี้ขนาดแมลงยังแข็งแกร่งกว่าเธอมาก อย่างน้อยก็ยังสามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ แต่เธอ ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ถูกเหยียดหยามอยู่อย่างนี้
“พรึ่บ” ผ้าห่มถูกดึงออก เผยร่างที่สวมเพียงชุดนอนของเธอ ยังมีผมชื้นที่สยายอยู่บนหมอนราวกับน้ำตก
“อา…” เธอหลุดร้องเสียงต่ำออกมา แต่เป็นเสียงที่มีเพียงตัวเธอเองที่ได้ยิน
มือของชายคนนั้นเคลื่อนเข้ามาอีกครั้ง ผ้าห่มที่ถูกเขาดึงออกไปเมื่อกี้ถูกโยนไปกองอยู่บนพรม
มือนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้คอเสื้อนอน หลังอาบน้ำเธอไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างใน และเพราะจะนอน แถมยังเป็นห้องของเธอเอง เธอจึงไม่จำเป็นต้องใส่อะไรไว้ข้างใน แต่ตอนนี้ ขอแค่เขาปลดชุดนอนของเธอออก ร่างของเธอก็ถูกเขาเห็นทุกซอกทุกมุม
เธอกลัว ยิ่งกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ
เธอกลัวเหลือเกิน
ใจของเธอเต้นรัวแรง
มือข้างหนึ่งเริ่มแก้สายชุดนอน เหมือนเขากำลังกลัวอยู่ ดังนั้นการกระทำของผู้ชายคนนั้นจึงค่อนข้างเบามือ แต่ เขากลับไม่คิดหยุดมือ
เชือกถูกแก้ออกแล้ว ชุดนอนยังคลุมร่างของเธอไว้อย่างแผ่วบางราวขนนก กลับไม่ได้ถูกเปลื้องออกทันที หลังจากนี้ นภนต์ก็จะเข้ามาสินะ
เพ็ญนีติ์จินตนาการอย่างเลอะเลือน ขนาดใจที่ตายไปแล้วก็มีมาแล้ว เธอทำไมโชคร้ายขนาดนี้นะ มีแต่คนวางแผนใส่เธอตลอด
หูคล้ายได้ยินเสียงนภนต์เดินมาทางห้องของเธอ และข้างกายของเขาก็คือผลดา ผลดาจะเปิดประตูห้องของเธอจากนั้นก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มน่ากลัว จากนั้นก็กรีดร้อง เธอคงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรมาก่อนแล้วชี้ร่างของเธอที่กำลังพัวพันอยู่บนเตียงให้นภนต์ดู
จากนั้น สิ่งที่ควรเกิดก็จะเกิดขึ้น เพราะเธอทำเรื่องแบบนี้กับคนงานก็จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านศาสตร์พงษ์ กลายเป็นจุดอ่อนที่น่าหัวเราะของแม่ กลายเป็นผู้หญิงที่นภนต์ยิ้มเยาะดูถูก
และเธอ ก็จะยิ่งทำร้ายหัวใจของนภนต์
เรื่องที่เธอมีลูกกับปุริมไม่ต้องพูดถึง เธอยังเผอิญมีชู้ในบ้านของเขาอีก
เธอพูดอะไรไปก็คงแก้ตัวไม่ได้แล้ว
นอกประตูมีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังใกล้เข้ามา มือที่อยู่บนร่างเธอข้างนั้นเลิกชุดนอนเธอขึ้น เพ็ญนีติ์หลับตาแน่น น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอทั้งรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมและทั้งทุกข์ทรมาน
แต่หลังจากที่ชุดนอนถูกเลิกขึ้น อยู่ ๆ ทุกอย่างก็พลันกลับกลาย ไม่มีมือผู้ชายที่แตะต้องร่างเธอ ไม่มีแล้วจริง ๆ
ประตูไม่ได้เปิดออก เธอได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ เหมือนมีของสักอย่างตกลงบนพื้น เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ลืมตาขึ้น ในคลองจักษุไหนเลยจะมีร่างของชายคนนั้นอยู่ ในขณะที่เธอกำลังประหลาดใจและไม่รู้ว่าเธอควรทำอะไร ชุดนอนก็กลับมาอยู่บนร่างเธออีกครั้ง ปิดร่างที่เพิ่งเปลือยเปล่าของเธอ มีมือรวบเอวของเธอไว้ ขณะที่เธอถูกคนคนนั้นอุ้มขึ้นเธอก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นเองร่างกายของเธอก็ถูกกระตุ้นจนร้อนรุ่มไปทั่วทั้งร่าง ส่งผลให้เธอถูไถร่างของเธอกับคนที่อุ้มเธอขึ้นมาคนนั้นโดยไม่รู้ตัว “อา...อา…” นอกจากบิดตัวและถูไถไปมาเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก
“Shit!” ผู้ชายคนนั้นคำรามเสียงต่ำ ทันใดนั้นเขาก็อุ้มตัวเธอลอยขึ้นอย่างง่ายดายก่อนมุ่งไปหน้าหน้าต่าง เขาใช้วิชากังฟู เพ็ญนีติ์ถูกเขาอุ้มข้ามมาที่ระเบียง ระเบียงชั้นสอง บอกว่าสูงก็ไม่สูง บอกว่าเตี้ยก็ไม่เตี้ย แถมผู้ชายคนนี้ยังอุ้มเธออยู่
เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างหนึ่ง รู้สึกว่าเธอต้องรู้จักคนที่อุ้มเธออยู่อย่างแน่นอน เธอใช้เรี่ยวแรงเกือบทั้งหมดยกศีรษะขึ้นมองไปยังใบหน้าของผู้ชายคนนั้น
ปุริม ของแท้แน่นอนถ้าไม่แท้ก็มาเอามาคืนได้เลย
เพ็ญนีติ์อ้าปากค้างอย่างตกใจ เป็นเขาไปได้ยังไง?
เธอยังไม่ทันหายตกใจเรื่องนี้เขาก็ทำอีกเรื่องซะแล้ว ชายหนุ่มกระโดดจากระเบียงลงมาที่สนามหญ้าอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครพบเขากับเธอ
เขาเคลื่อนตัวด้วยความรวดเร็วไปทางมุมหนึ่งของสวนอย่างเร่งรีบ เนื่องจากเขาวิ่งราวติดปีกลมจึงพัดไปทั่วร่างของเพ็ญนีติ์ขจัดความกังวลให้หมดไป แต่ความร้อนรุ่มที่เธอรู้สึกกลับไม่จางหายไปไหน ร่างของเธอยังคงถูไถกับร่างของปุริมไม่หยุด ปากครวญครางเสียงต่ำ เสียงนั้นทำให้ลูกกระเดือกของชายหนุ่มขยับไปมา ร่างกายพลันตอบสนองขึ้นมา
เพ็ญนีติ์สัมผัสได้ทุกอย่าง เพราะว่า ขณะที่ส่วนล่างของร่างกายชายหนุ่มพองขยายโดนก้นของเธอ ทำให้เธอเริ่มคิดไปถึงบางอย่างอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้สึกทรมานมาก ช่วงเวลาเช่นนี้ เธอแค่อยากปลดปล่อยตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แบบนั้นถึงจะเติมเต็มความปรารถนาของเธอได้
“เพ็ญนีติ์” เสียงนภนต์ลอยมาจากระเบียงข้างหลัง กลับไกลจากเธอขึ้นไปเรื่อย ๆ สุดท้าย ก็ไม่ได้ยินอะไรอีก
ปุริมคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี ราวกับว่าที่นี่เป็นบ้านของเขาอย่างนั้นปุริมเลือกจุดที่ดีจุดหนึ่งของรั้วกระโดดออกไป ด้านนอก นรวรรอช่วยอยู่แล้ว ในใจเขายินดี โชคดีที่ครั้งนี้เขาลงมือด้วยตัวเอง และก็โชคดีที่อาการบาดเจ็บของเขาหายดีจนเกือบจะเป็นปกติแล้ว ไม่อย่างนั้น เพ็ญนีติ์คงถูกผู้ชายคนอื่นเห็นร่างเปลือยเปล่าไปแล้วจริง ๆ คิดถึงผู้ชายที่ถูกเขาทุ่มลงพื้น ปุริมก็รู้สึกชิงชังจนอยากกลับไปควักตาของมันออกมา
ยังไงก็ตาม เพ็ญนีติ์เป็นผู้หญิงของเขาแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปเธอจะต้องเป็นของของเขาเท่านั้น เขาคิดอย่างเผด็จการ เป็นผู้หญิงคนนี้ที่ทำเขาอย่างน้อยที่สุดก็ควรทำให้สำเร็จ แต่เพ็ญนีติ์ พักอยู่กับนภนต์นานเกินคาด
“ท่านประธาน รีบขึ้นรถเถอะครับ”
“อ้อยกับส้มล่ะ?”
“อยู่บนรถครับ”
ปุริมระบายลมหายใจ ก่อนสำรวจในรถ อ้อยกับส้มนอนอยู่ในรถจริง ๆ “นรวร เอารถให้ฉัน”
“ท่านประธาน จะขับรถเองหรือครับ?” นรวรมองปุริมอย่างประหลาดใจ ในอ้อมแขนของเขายังอุ้มเพ็ญนีติ์อยู่นะ แบบนี้เขาจะขับรถยังไง?
“ใช่ นายลงไปเรียกแท็กซี่กลับไป ฉันจะขับรถเอง” สั่งอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย หญิงสาวในอ้อมแขนเป็นอย่างนี้เขาไม่มีทางให้นรวรได้เห็นแน่นอน
เอาจริงอ่ะ
“ครับ ท่านประธาน” นรวรไม่กล้าไม่เชื่อฟัง แม้จะคำสั่งของปุริมออกจะประหลาด แต่เขาก็ยังลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว เพียงแป๊บเดียวก็หายไปจากถนน
已经是最新一章了
加载中
