ตอนที่ 105 แยกกันนอน

ตอนที่ 105 แยกกันนอน น่าขำ ไม่ใช่ว่าเขาเองหรือที่มีปัญหากับทฤนห์ เกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ? ตลกจริง ๆ ช่างเอารัดเอาเปรียบอะไรขนาดนี้ “ได้ค่ะ ฉันจะไม่หนีไปจากคุณ” เพียงพูดแค่ไม่กี่อักษรนี้ ก็ราวกับว่าเธอให้คำมั่นสัญญาอย่างจริงจัง ทว่า น้ำเสียงที่เธอเพิ่งจะกล่าวไม่กี่ประโยคที่ชวนให้คนฟังสำลักนั้น ทำให้เขารู้สึกถึงความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูด “เพ็ญนีติ์ ทางที่ดีคุณไม่ควรจะเล่นตุกติก ถ้าหากว่าทำให้ผมไม่พอใจขึ้นมา สุดท้ายคุณจะมีชะตากรรมไม่ต่างจากทฤนห์ ” “อืม” เพ็ญนีติ์ตอบรับอย่างเฉยชา เธอเหมือนหุ่นเชิดไม่มีชีวิตชีวา ไม่ว่าจะลืมตาหรือปิดตาล้วนมืดมน โลกของเธอเหลือเพียงความมืดมนและความโหดร้าย เขาทำทุกอย่างโดยไม่คิดจะปิดบังสักนิดว่ากำลังใช้ประโยชน์จากเธอ ในที่สุดเธอก็ได้รู้รสชาติของหัวใจที่ร้องไห้เป็นสายเลือด เลือดนั้นทั้งเหม็นคาวและข้นหนืด ทำให้เธออยากจะหนีไปให้พ้น พรุ่งนี้ พระอาทิตย์ก็ยังคงขึ้น แต่ว่าตั้งแต่เธอมีปุริมอยู่ในโลกนี้แสงอาทิตย์ที่เป็นของเธอก็ถูกเขาตัดขาด จับมือ เขียนลงไป: ฉันไม่อยากรักคุณ แต่ลึก ๆ ในใจ เงาที่พร่าเลือนนั้นที่แท้เป็นใคร? เป็นคุณ หรือเป็นใครอื่น... เธอก็ไม่รู้ หากหลีกเลี่ยงความเป็นจริงที่แสนพร่าเลือนนี้ทุกอย่างจะกลับมาสวยงามไหม.... เพ็ญนีติ์รัดสายชุดนอนให้เรียบร้อย และเอนตัวเงียบ ๆ บนพนักพิงของรถ ไม่พูดจา ไม่ขยับเขยื้อน ตาจ้องเขม็งไปยังนอกหน้าต่างรถราวกับหุ่นไม้ ปุริมเหลือบมองหญิงสาวข้างกาย เธอขดตัวเหมือนกับกลัวเขานักหนา มุมปากปุริมยกยิ้มเล็กน้อยเหมือนกำลังขบขัน มีเพียงหัวใจของเขาเท่านั้นที่รู้ และจะไม่ถามว่าเพ็ญนีติ์อยากไปที่ไหน เขาขับรถมุ่งหน้าตรงไปที่วิลล่า แม้ตอนนี้ที่คอนโดจะสะอาด แต่ที่นั่นจะทำให้เธอนึกถึงเรื่องของทฤนห์อย่างแน่นอน จินตนาการของผู้หญิงยากที่จะคาดเดา หลังผ่านมาหลายวันปุริมไม่อยากที่จะให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้ว สิ้นสุดแสงไฟ เขาขับผ่านเงาต้นไม้ ถนนขรุขระที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้เพ็ญนีติ์รู้แล้วว่าปุริมจะพาเธอไปที่ไหน วิลล่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่เป็นความทรงจำของคุณปู่ สายตามองไปยังรถที่กำลังจอดอยู่ในโรงจอดรถของวิลล่า แต่ใจเธอกลับไม่ยินดี “เป็นเพราะว่าฉันเหมือนเขา ดังนั้นคุณจึงเลือกฉันใช่ไหม?” “ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้ ปีนั้น คนที่เซ็นต์สัญญาก็คือคุณ ผมหวังว่าคุณจะตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ของคุณตามสัญญา ลงจากรถได้แล้ว” ขาที่ก้าวออกไปช่างหนักอึ้ง แต่เธอไม่มีทางเลือก คนรับใช้ได้ออกมาต้อนรับแล้ว หญิงรับใช้สองคนได้เข้ามาอุ้มส้มและอ้อยเดินไปยังวิลล่า เด็กทั้งสองยังคงหลับสนิท ไม่รู้ตัวสักนิดว่าตอนนี้ถูกคนพาออกมาจากบ้านศาสตร์พงษ์แล้ว ปุริมเดินอยู่ข้างกายของเธอ สายของชุดนอนของเธอสะบัดตามสายลมยามค่ำคืน เห็นได้ชัดว่าคือชุดนอน แต่ในค่ำคืนนี้กลับให้เธอสวมชุดแบบนี้ บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเสน่หา บนร่างกาย บนเสื้อผ้า ราวกับในรถอวลไปด้วยกลิ่นอายของเสน่หา แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะกำจัดกลิ่นนี้ออกไปยังไง ดูแล้ว คงทำได้เพียงล้างตัวเองให้สะอาดที่สุดเท่านั้น ถึงจะสามารถกำจัดกลิ่นของปุริมบนร่างของเธอได้ เมื่อเข้าไปยังห้องโถงใหญ่ เขากล่าวกับเธอว่า “พักห้องนั้นที่เคยอยู่เมื่อก่อนเถอะ” “อืม” เธอพูดจบก็รีบตรงไปยังบันไดอย่างรวดเร็ว เธอต้องการอยู่ห่างจากเขาสักพัก หัวใจของเธอสับสนเหลือเกิน เธอไม่ชอบความรู้สึกที่อยู่กับเขาเพียงลำพัง เบื้องหลังร่างของเธอ ชายหนุ่มกลับเดินตามเธอขึ้นมา “ผมลืมบอกคุณอีกอย่าง คุณต้องอยู่ห้องเดียวกับผม อ้อยกับส้มพักอยู่อีกห้อง” เพ็ญนีติ์หันกลับมา “ฉันอยากพักห้องเดียวกันกับเด็ก ๆ” “วางใจเถอะ ถ้าคุณไม่ยินยอม ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณเด็ดขาด เรื่องนี้คุณรู้มาตั้งแต่แรก และเข้าใจดีไม่ใช่หรือ?” “แล้วเมื่อกี้นี้......” “เป็นคุณที่ขอร้องผมเอง” เขาไม่มองเพ็ญนีติ์ ค่อย ๆ ก้าวขึ้นบันไดอย่างช้า ๆ และไม่สนใจว่าตอนนี้เธอจะแสดงสีหน้าอย่างไร ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเวลาได้ยินคำตอบแบบนี้ต่างก็เป็นบ้าทั้งนั้น เธอเองก็ไม่เป็นข้อยกเว้น “ฉันเปล่า” เขาไม่ได้หันกลับไปมอง แต่กลับยิ้มบาง ๆ มุมปากโค้งได้องศาที่น่าดู “ผมรู้อยู่แล้วว่าถ้าผมพูดแบบนี้ คุณคงไม่มีทางเชื่อ ผมมีคลิปเสียง เดี๋ยวผม COPY แล้วจะส่งให้คุณ พอคุณฟังแล้วก็จะรู้ว่าที่ผมพูดนั้นจริงหรือไม่ ” ใบหน้าของเพ็ญนีติ์เดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว “ไม่ต้องแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะจำสิ่งที่เพิ่งพูดไปเมื่อกี้ได้” ปุริมไม่สนใจน้ำเสียงตักเตือนของเพ็ญนีติ์ ตั้งแต่แรกบางครั้งเขาก็ไม่คิดว่าเธอสำคัญ “ไปดูห้องของเด็ก ๆ เถอะ หวังว่าคุณจะชอบ ห้องอยู่ทางด้านในสุดทางซ้าย” เธอรีบขึ้นไปทันที เพราะจะได้ช่วยลดเวลาที่จะได้อยู่กับปุริมเพียงลำพังได้ เมื่อเปิดประตู ก็พบว่าเด็กทั้งสองถูกวางไว้บนเตียงขนาดเล็กสองเตียง เตียงนอนสีชมพูและผ้าม่านสีชมพู ห้องสีชมพูอ่อน ทำให้อ้อยและส้มเหมือนเจ้าหญิงน้อยที่กำลังนอนเงียบ ๆ ในห้องที่เหมือนดั่งฝัน ห้องห้องนี้ตกแต่งสวยมากราวกับปราสาท ดูสวยงามและสดใส เป็นห้องที่เหมาะสำหรับเด็ก ที่แท้เขาทำห้องนี้สำหรับเด็ก ๆ มานานแล้ว เพ็ญนีติ์เดินออกไปอย่างเงียบ ๆ เธอไม่อยากปลุกเด็ก ๆ ที่กำลังหลับอยู่ เธอกลับไปยังห้องที่อดีตเคยเป็นของเธอและปุริม และแล้วเธอก็รู้จุดประสงค์ของเขา ไม่ว่าจะอาศัยอยู่ที่ไหน เพียงแค่พวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน มันเป็นการดียิ่งที่จะพิสูจน์ให้คนนอกเห็นว่าเธอเป็นภรรยาของเขาจริง ๆ ประตูยังไม่ทันปิดสนิท เธอก็ได้ยินเสียงน้ำออกมาจากห้องขนาดใหญ่ ปุริมกำลังอาบน้ำ ที่จริงแล้วเธอเองก็อยากอาบน้ำ อยากล้างกลิ่นของเขาออกจากตัว แต่เมื่อเธอได้เห็นสภาพภายในห้อง เธอก็ก้าวขาไม่ออก ทุกอย่าง เหมือนในอดีต ราวกับร่องรอยหลายปีที่ผ่านมายังคงถูกเก็บรักษาไว้ในห้องนี้ เตียงเดี่ยวยังคงเป็นเตียงเดี่ยวในความทรงจำ ทุกที่ได้รับการตกแต่งเหมือนในอดีตไม่เปลี่ยนแปลง ปุริม ทำไมคุณถึงทำแบบนี้? เธอไม่เข้าใจ ยิ่งไม่อยากเข้าใจว่าเพราะอะไร? เพ็ญนีติ์มองไปยังกระจกโมเสกของห้องน้ำ เห็นเงาของปุริมที่กำลังอาบน้ำ สำหรับเธอแล้วก็ไม่นับว่าคุ้นเคยเป็นพิเศษ และก็ไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้า เธอและเขาเคยมีสัมพันธ์กันถึงสามครั้ง ซึ่งนั่นเป็นสามครั้งที่เกินความคาดหมายสำหรับเธอ ทุก ๆ ครั้งจะทำให้เธอสั่นสะท้าน เธอที่กำลังแอบมองปุริม พลันรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวแรงอย่างไม่สามารถสงบลงได้ ในขณะที่เพ็ญนีติ์อยู่ในภวังค์มองไปยังห้องน้ำ ชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสดชื่น กลิ่นหอมจาง ๆ ของโคโลญจ์ฟุ้งในอากาศ เป็นแบรนด์ที่ปุริมใช้เป็นปกติ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยเปลี่ยนเป็นแบรนด์อื่นเลย ปุริมเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าและเปิดลิ้นชักตรงหน้าเพ็ญนีติ์ จากนั้นหันกลับมาทางเธอ “ทำไมไม่เข้ามา? กลัวผม?” ปุริมยิ้มงดงามและทรงสเน่ห์ ทำให้อยู่ ๆ เธอก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งที่อยู่ในมือของเขา เขาอาจจะใส่ใจเธออยู่สักสักเล็กน้อย เพราะงั้นทั้งที่นี่และคอนโดทุกอย่างจึงยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ปุริมเอื้อมมือออกไปอย่างไม่เกรงใจ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ลมหายใจของเขาอยู่ไม่ห่างจากเธอ กลิ่นโคโลญจ์ของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะ และทำให้เธอมึนงงไม่รู้ว่าเวลานี้จะควรตอบเขาอย่างไร เสียงแหบต่ำและมีสเน่ห์ของเขาเอ่ยออกมา “ทำไมถึงมีภรรยาตัวน้อยแบบนี้นะ ไปเถอะ ไปอาบน้ำ” พูดจบ ริมฝีปากที่อวลไปด้วยกลิ่นของครีมอาบน้ำก็ประทับลงบนแก้มของเธอ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะมากขึ้นไปอีก เขาปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ และหยิบขวดน้ำยาทาเล็บขวดเล็ก ๆ ส่งให้เธอ “รับไป อีกเดี๋ยวก็ใช้สักหน่อย” “อืม.....” เธอเอื้อมมือออกไปรับโดยไม่รู้ตัว สายตาอยู่ในภาวะสับสน ไม่รู้ว่าสิ่งที่ปุริมมอบให้คืออะไร “ใช้ยังไง?” “คุณไม่รู้หรือ?” เขาประหลาดใจ ส่ายหัวไปมา “จริงสิ คุณไม่รู้ งั้นส่งมาให้ผม เดี๋ยวผมจะช่วยคุณเอง” คำพูดของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกสับสน “ฉันไม่ใช้ของพวกนี้ ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว” พูดจบ เธอก็รีบวิ่งหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่า เพ็ญนีติ์วิ่งได้เพียงหนึ่งก้าว แขนของเธอก็ถูกชายหนุ่มคว้าเอาไว้ “เพ็ญนีติ์ ชุดนอนของคุณล่ะ” “ฉัน.....” เธอก้มมองดูชุดนอนบนร่างของตนเองที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบและมีกลิ่นกายระหว่างเธอและเขา จริงด้วย เธอต้องเปลี่ยนชุด “แต่ว่าฉันไม่มีชุดนอน” “ในตู้เสื้อผ้ามี คุณไปเลือกเอาเองสักชุด” “อืม โอเค” ไม่มีเวลาจะเขินอายแล้ว เพ็ญนีติ์ก้าวขาวิ่งไปยังหน้าตู้เสื้อผ้า เปิดตู้เสื้อผ้าถึงสามตู้ถึงจะพบชุดนอน แต่ทันใดนั้นเป็นเธอที่โง่ ชุดนอนทั้งแถว กลับเป็นแบบไม่ค่อยปกปิด เกือบทั้งหมดเป็นผ้าเนื้อบางเบาซีทรู เบื้องหลัง ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการตกตะลึงของเธอ จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและแหบต่ำ “ใส่ชุดสีดำทางขวามือตัวนั้นสิ” เพ็ญนีติ์มองไปยังชุดนอนสีดำทางขวามือตัวนั้น และไม่ต้องสงสัย ชุดนอนสีดำตัวนั้นนับว่าเป็นชุดที่แทบจะไม่ปกปิดอะไร ๆ ในบรรดาชุดนอนทั้งหมด เธอรีบคว้าและเดินเข้าไปห้องน้ำ เธอแค่ต้องการที่จะเดินหนีจากสายเจ้าเล่ห์ของปุริมโดยเร็วที่สุด กับชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับปุริมอย่างไรแล้ว ในห้องน้ำเต็มไปไอน้ำร้อนและกลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำ กลิ่นหอมเย็นสดชื่น เธอค่อย ๆ ถูเบา ๆ ประวิงเวลาไม่อยากออกไป เธอเปลี่ยนชุดนอนและออกไปเผชิญหน้ากับเขา เธอรู้สึกว่าตนเองเหมือนเด็กน้อยที่ทำอะไรผิดไป ริมฝีปากในกระจกบวมเล็กน้อย เป็นเพราะถูกเขาจูบ ผิวกายอ่อนนุ่มที่ขาวดั่งหิมะของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยแดงที่เกิดจากเขา ยังดีที่ตรงคอและใบหน้าไม่มี ไม่งั้นพรุ่งนี้ตอนกลางวันเธอคงไม่กล้าไปเจอเด็กๆ แล้ว ถูแล้วถูอีกจนผิวกลายเป็นสีชมพู เหมือนคนที่ดื่มเหล้าและเมามาย เธอต้องออกไปแล้วจริง ๆ หากยังอยู่ข้างใน คงขาดใจตายเพราะความร้อนในห้องน้ำ เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนสีดำที่ดูแล้วชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนแทบจะไม่ปกปิดอะไรเลยตัวนั้น คลี่ด้านหน้าของชุดนอน คาดเข็มขัดสักเส้นก็โอเคแล้ว แต่ว่า มันสั้นมาก สั้นเพียงแค่คลุมสะโพกของเธอเท่านั้น เรียวขาขาวของเธอปรากฏอย่างชัดเจน เธอเดินออกไปอย่างเขินอาย ภายในห้องนอนเงียบมาก เมื่อเธอมองอย่างกังวล เธอถึงพบว่าตัวเธอนั้นที่ตื่นเต้นมากเกินไป ปุริมนอนหลับไปแล้ว คาดไม่ถึงว่าเขาจะนอนบนพื้นข้างเตียงที่ถูกปูด้วยพรม พรมผืนนั้นทำให้เธอนึกถึงเรื่องไม่กี่ปีก่อน ตอนนั้นพวกเขาสองคนอาศัยอยู่ในห้องเดียวกันและแยกกันนอนแบบนี้ เขาหลับไปแล้ว หลับไปแล้วจริง ๆ