已经是第一章了
บทที่ 109 อย่าแตะต้องตัวฉัน
บทที่ 109 อย่าแตะต้องตัวฉัน
ทันทีหลังจากนั้น มือของเขาก็ไปหยิบยาทาขวดเล็กนั้นมาแล้วก็หยิบออกมาอย่างเบาๆ ความเยือกเย็นนั้นทำให้ตัวเธอสั่น จากนั้นก็ “อย่า......อย่าแตะต้องตัวฉัน”
“อีกนิดเดียวก็หายแล้ว ถ้าไม่งั้นแล้วคุณจะไม่สบายไปสองสามวันเลยนะ”
มันจะนานขนาดนั้นเลยหรอ เธอไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ยาก็ยังถูกทาต่อตรงแผลของเธอ ความรู้สึกเย็นสบายทำให้ความเจ็บอย่างแต่ก่อนของเธอค่อยๆลดลง แล้วกัดริมฝีปาก ตอนเธอต่อต้านก็จะถูกเขาเห็น ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมทุกครั้งที่ถูกกระทำจะเป็นแค่เธอคนเดียวล่ะ
คิดไม่ถึงว่า เขาจะรีบตะโกนมาว่า “อย่าขยับนะ ผมจะไปเอาแผ่นอนามัยมาให้คุณ ไม่งั้นแล้วกางเกงจะเลอะยาทานะ”
เพ็ญนีติ์คิดว่าหูเหมือนจะอื้อไป เธอต้องฟังผิดแน่เลย จะเป็นเป็นไปได้ยังไงที่ปุริมดูแลเธอดีแบบนี้
ตอนเธอยังไม่ทันได้คิดอะไร ก็มีแผ่นอนามัยแผ่นหนึ่งยื่นมาให้ “อะให้ ของแบบนี้คุณใส่เองดีกว่า” หน้าไม่แดงแต่ก็ไม่เป็นธรรมชาติ ปุริมยื่นแผ่นอนามัยแผ่นใหญ่ส่งมาให้เธอ ดูเหมือนว่าภาพเหตุการณ์แบบนี้จะเคยเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
แต่ว่าภาพเหตุการณ์ครั้งนี้รู้สึกแปลกประหลาด
“คุณ คุณหันหลังไปก่อน” เห็นเขายังยืนอยู่หน้าเตียง เธออยากที่จะพาตัวเองไปหาดทรายแล้ว
ปุริมเพิ่งจะหันหลังไป จากนั้นก็เดินก้าวยาวๆออกจากห้องไป
เพ็ญนีติ์อยากตามออกไปต่อยเขาสักสองสามหมัด แต่ว่ากระโปรงของเธอยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อยเลยตามออกไปไม่ได้ ไม่ได้ ทำแบบนั้นกับเขาไม่ได้ “ปุริน คุณกลับมาหาฉัน ” เธอให้เขาหันหลังไป แต่ไม่ได้บอกให้เขาออกไป
เขาที่เดินออกไปหันกลับมาพร้อมเสียง “เป็นอะไรหรอ”
“กลับมา” มือได้จัดกระโปรงเรียบร้อยแล้ว เธอตะโกนคุยกับเขาที่อยู่ข้างนอก
เสียงเดินดังมาจากหน้าประตู ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไม่ตั้งใจฟัง แต่เธอไม่ได้ยินจริงๆ
เขายืนพิงตัวอยู่หน้าประตู “มีเรื่องอะไร พูดมา”
“ทำไมถึงดูแลฉันดีขนาดนี้?” ถ้าหากว่าผู้ชายดูแลผู้หญิงเพราะแค่ต้องการมีอะไรกัน ถ้างั้นคงจะกินเสร็จแล้วก็หายไป คงจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ให้ผู้หญิงมีความหวังหรอก เพราะว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว คล้ายกับเขาและเธอเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีแล้ว ถ้านับดูแล้วสองคนนี้อยู่ด้วยกันแค่สามครั้งเอง
จำนวนถูกต้องแน่นอน ไม่ได้โม้แน่ๆ จะไม่ให้เพ็ญนีติ์สงสัยปุริมได้ยังไงที่เขาเริ่มดูแลเธอดี
ปุริมยักคิ้วแล้วยิ้มแบบเย็นชา “มีแค่เหตุผลเดียว”
ดูเขาตอบเธอแบบคร่าวๆ ใจของเธอก็เต้น “คุณบอกมาว่าเป็นเหตุผลอะไร”
“เพราะว่าคุณคือแม่ของอ้อยกับส้ม” คำตอบนี้ก็โอเคแล้วนะ ที่จริงแล้วเมื่อคืนบนรถเขารู้ว่าเขาทำให้เธอเจ็บที่นั้นเพราะบนรถไม่มีอะไรเลย และก็ยังไม่มีเวลาไปทายาให้เธอ เดิมทีตอนกลับมาก็ได้เอายาให้เธอแล้วแต่บังเอิญว่าเธอทายาเองไม่เป็น วันนี้เขาก็เลยมาทาให้เอง
ใจของเธอเต้น แล้วก็เกิดการคาดเดาในสมองโดยไม่ได้ตั้งใจ มือเขาถือยาทาอยู่ แล้วก็ทายาให้เธอแบบชำนาญเขาคงจะทายาให้ผู้หญิงมาหลายคนแล้วใช่ไหม
พอคิดถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นในลำคอก็มีเสียงที่น่ารังเกียจออกมา “แอว๊ะ” เพ็ญนีติ์รีบตรงไปห้องน้ำแล้วเธอก็อ้วกจริงๆ มือของเขาก็คงเคยจับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้มาก่อนสินะ โดยเฉพาะพนินีต้องเคยแน่ๆ
มีมือมาดึงประตูห้องอาบน้ำ มาข้างหลัง เขาถามแบบไม่เก็บมาใส่ใจว่า “อย่าบอกผมนะว่าคุณท้องอีกแล้ว”
น้ำเสียงนี้ทำให้ความรู้สึกที่เก็บรักษาของเธอแต่ก่อนที่มีต่อเขา ชั่วพริบตาเดียวก็ถูกกำจัดออกไปหมดนิดเดียวก็ไม่เหลือ “ปุริม คุณมันน่ารังเกียจจริงๆ” พูดจบ เพ็ญนีติ์ก็เดินเข้าห้องน้ำไป แล้วถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เปิดน้ำใส่หัว เมื่อน้ำอุ่นราดบนเส้นผมเธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะป่วยแล้ว ความรู้สึกรังเกียจก็ยังอยู่ แล้วก็ไอออกมาเอาของที่เพิ่งกินไปไม่นานอ้วกออก
นานเลยกว่าเธอจะรู้สึกสบายขึ้น น้ำร้อนที่ไหลมาหัวฉีดฝักบัว ทั้งตัวเลยเต็มไปด้วยหยดน้ำ เขาน่าจะไปแล้วใช่ไหม
เธอลองคิดดูแล้วก็ไม่น่าจะเร็วขนาดนี้ ไม่มีใครรู้ไปมากกว่าเธอเองว่าเธอเคยมีผู้ชายแล้วหรือเปล่า
ผู้ชายในชีวิตของเธอก็เหมือนแค่แขกที่เดินผ่านใช่ไหม ยังไงก็เก็บไว้ไม่ได้อย่างเช่นจำรูญกับปุริม
อาบอยู่นาน แล้วค่อยผลักประตูห้องอาบน้ำออกมาเหมือนแมว ในห้องเงียบมากจริงๆ เขาไปแล้ว
เพ็ญนีติ์ค่อยๆเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ บนตัวนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าไปด้วยแล้วก็คิดเรื่องท่าทางของทฤนห์วันนั้นไปด้วย เหมือนตอนนี้เธอจะคิดออกแค่หนทางเดียว
แต่วันนี้ไม่มีผู้หญิงคนที่สองมาเลย
วันนั้นที่ปุริมพูดมาว่าทั้งหมดคงจะเป็นทฤนห์ที่กำกับและแสดงเองใช่ไหม
เรื่องพวกนั้นเธอไม่มีทางพิสูจน์ได้
เพราะว่าอาบน้ำร้อนมาก็เลยสบายตัวขึ้นเยอะ ส่วนตรงนั้นยังคงเจ็บเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้เจ็บมากอะไร ตอนเธอเดินก็ดูไม่ค่อยสบาย คิดว่าตัวเองโกรธแล้วมาอาบน้ำสะอาดแล้วเผื่อปุริมจะได้ทายาให้เธอ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกหรือผิด แต่ตอนนี้คนที่ไม่สบายใจเป็นตัวเธอเอง
บนโต๊ะตรงหัวนอน ขวดยาเล็กๆนั้นยังอยู่ วางอยู่ตรงนั้นมันดูสะดุดตา ดังนั้นจึงเป็นเรื่งอยากที่เธอจะมองไม่เห็น
หยดน้ำหยดลงมา หลายปีมาแล้ว หลังจากคลอดเธอก็ทำใจไม่ได้ที่ต้องตัดผมยาวออก เพราะชอบผมยาว ผู่ชายส่วนใหญ่ก็ชอบผู้หญิงผมยาว แต่ที่จริงแล้วเป็นผู้หญิงเองที่ชอบผมยาว
บางทีเธอน่าจะทายานั้นด้วยตัวเอง คนเราไม่ควรละเลยการดูแลสุขภาพตัวเอง
เดินเท้าเปล่าไปที่โต๊ะหัวเตียง ตอนที่กำลังยื่นมือไปหยิบขวดเล็กๆนั้น ข้างหลังก็มีเสียงที่ไม่สบายใจแบบไร้เดียงสาดังขึ้นมาว่า “แม่เพ็ญนีติ์ แม่จะทำอะไร”
ชัดเจนว่าเป็นเสียงของเด็กๆที่เลียนเสียงสัตว์ประหลาด น่าจะเป็นเสียงของส้ม มือที่ถือขวดเล็กๆนั้นอยู่แอบไว้ข้างหลัง แล้วหันหน้ามา “ส้ม หนูออกมาหาแม่นะ อย่ามาแกล้งหลอกผีนะ” เสียงนั้นเหมือนจะดังออกกมาจากในตู้
“แม่ ไม่สนุกเลย แม่หาหนูนานๆหน่อย ให้หนูออกไปเลยไหม” ส้มผลักประตูตู้ออกมาแบบไม่สนุกเลย ปากเล็กๆก็กระดกขึ้นมาสูงมาก “แม่ แม่ไม่มีอารมณ์ขันเลย”
“ฮ่าฮ่า ส้มทำให้แม่ตกใจหมดแล้ว ทำไมลงมาคนเดียวหรอ แล้วอ้อยล่ะ”
“ไม่บอกแม่หรอก” ส้มยิ้มอย่างมีความลับ แล้วเอามือจับริมฝีปาก
แต่เด็กๆไม่ได้ระมัดระวังท่าทางเล็กๆน้อยๆ ทำให้เพ็ญนีติ์ระวังตัวทันที แล้วใช้สายตามองไปทั้งสี่ด้าน เธอมองเห็นม่านกำมะหยี่ที่หน้าต่างเหมือนจะมีคนเคยมาแตะต้องไว้ มันไม่เรียบเหมือนก่อนหน้านี้ และเธอจำไม่ว่ามันไม่ได้ห้อยลงมาแบบหลวมๆ แล้วก็แขวนตะขอไว้ข้างเดียว
กว้างและหนาแบบนั้น ถ้าเป็นผู้ใหญ่ข้างหลังนั้นก็ซ่อนตัวได้เหมือนกันเพราะผ้าม่านนั้นล่วงลงมาที่พื้น
“ส้ม มาให้แม่กอดหน่อย พวกเราไปหาอ้อยข้างบนกัน ไม่งั้นแล้วถ้าอ้อยไม่เห็นหนูจะร้อนใจเอา”
“แม่จะใส่ชุดแบบนี้ขึ้นไปข้างบนหรอ” ส้มถูกแม่กอดแล้วก็จุ๊บหน้าไปจุ๊บหนึ่ง ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงเด็กตัวเล็กพูดขึ้นมาว่า “อ้อยไม่ได้อยู่ข้างบนแต่อยู่ที่นี่แล้วก็พ่อด้วย”
“ฮึฮึ ” เพ็ญนีติ์ยิ้ม ท้ายที่สุดแล้วลูกสาวที่เธอให้กำเนิดก็ไม่ได้หักหลังเธอ “บอกแม่ซิว่าพวกเขาอยู่ข้างหลังผ้าม่านใช่ไหม”
“แม่ฉลาดมากๆเลย” ปากเล็กๆก็จุ๊บมาทีหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเลื่อมใส แต่ก็ไม่ได้ถามว่าเพ็ญนีติ์รู้ได้ยังไง “แม่ ถ้าเกิดว่าหนูอยู่ในตู้แล้วไม่ได้ส่งเสียงออกมา ที่ที่หนูซ่อนตัวอยู่จะหายากกว่านี้ใช่ไหม”
“อืมๆ ใช่” จุ๊บกลับส้มไป สิ่งที่เด็กกังวลมากที่สุดคือการได้รับการยอมรับ แต่หนูส้มของเธอก็ฉลาดจริงๆ
“ส้ม หนูสนิทกับแม่ที่สุดเลย หนูดูสิ อ้อยไม่สนใจแม่เลย แม่พาหนูไปเล่นข้างนอกดีไหม” เธอตั้งใจพูดให้อ้อยที่อยู่ข้างหลังผ้าม่านฟัง
“ดีเลยๆ แม่ดีที่สุดเลย”
“เล่นว่าวกันดีไหม”
“พวกเรามีว่าวหรอ”
เพ็ญนีติ์ขยิบตา “แม่เสกมาได้”
“หนูไม่เชื่อ แม่ไม่ใช่นักมายากลจะเสกมาได้ยังไง ”
“ส้มหนูหลับตานะ แม่จะรีบเสกออกมาให้”
ส้มแปลกใจแต่ก็หลับตาลงจริงๆ ยังไม่ถึงหนึ่งนาทีได้แอบเปิดซอกหนึ่ง แล้วก็ระวังทุกการเคลื่อนไหว เพ็ญนีติ์เดินไปที่หน้าตู้ของปุริม ให้คนคนหนึ่งตื่นเต้นโดยใช้ของที่เขาสนใจใช่ไหม
เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอเปิดตู้โดยไม่ระวังก็มาเจอว่าวอันหนึ่งที่ยังอยู่ในถุง แต่ตอนนั้นเธอได้แค่ชำเลืองตามองแว็บหนึ่ง ว่าวอันนั้นไปอยู่ในกล่องแล้วแล้วก็เห็นได้ชัดว่าซองถูกแกะออก
สามารถทำให้ปุริมเก็บของไว้ได้คงต้องไม่ใช่ของธรรมดาแน่นอน เปิดประตูตู้แล้วหยิบกล่องว่าวอันนั้นออกมาเป็นกล่องที่มีรูปร่างยาวๆแบนๆ เพ็ญนีติ์ยื่นมือไปหยิบกล่องในตู้ออกมาแล้วเดินไปหาส้ม “ส้ม ลืมตาได้ ดูสิว่านี่คืออะไร”
ส้มให้ความร่วมมือมาก ตอนที่เพิ่งดูซอกเล็กๆก็ไม่เจออะไร ตาของเธอเบิกกว้างแล้วมองไปที่กล่องบนมือของเพ็ญนีติ์ “แม่ ข้างในนี้จะมีว่าวไหม”
“ใช่..ดูสิ นี่ก็คือว่าวที่วาดนะ ว่าวนี้สวยมาก”พูดด้วย เพ็ญนีติ์ขะขยายมือไปเปิดกล่องที่ใส่ว่าวด้วย
มือของเธอไม่รีบไม่ช้าเกินและไม่ลังเลใจเลยสักนิด หูก็รออยู่แบบเงียบๆ ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังหน้าต่างก็ไม่มีทีท่าที่จะตอบกลับมา หรือบางทีเธออาจจะทายผิด อันนี้คงไม่ใช่ของสำคัญอะไร งั้นก็ดีไป เธอคงจะเอาไปให้ส้มกับอ้อยเล่นว่าวได้แล้ว
已经是最新一章了
加载中
