ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

ต๭นที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง วางสิ่งของทุกอย่างลง ไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและล้างร่องรอยน้ำตาทั้งหมด “หรั่นหรั่น อย่าร้อง ฉันอยู่ข้างๆคุณ” ราวกับเธอได้ยินเสียงเพลงของโม่เสี่ยวจุนที่ดังอยู่ห่างไกลและดูเหมือนจะเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะปลอบประโลมเธอเช่นนี้เสมอ คอยซับน้ำตาเธอให้แห้งและลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ เธอมองที่ไปกระจก ยกมุมปากขึ้นและพูดเบาๆ “เสี่ยวจุน ฉันไม่ร้อง เธอวางใจเถอะ หลังจากนี้หรั่นหรั่นจะไม่ร้องอีกแล้ว” เมื่อคิดถึงโม่เสี่ยวจุน ราวกับความทุกข์ทั้งหมดได้หายไป เธอกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง เธอนั่งลงบนพื้นและซ่อมชุดกระโปรงต่อไป เมื่อซ่อมเสร็จก็เป็นเวลาใกล้รุ่งสางแล้ว เย่เชินหลินตื่นนอนและได้เดินผ่านห้องโถง ก็มองเห็นเซี่ยชีหรั่นพิงกำแพงและเผลอหลับไปทั้งที่ยังถือเศษผ้าชุดกระโปรงตัวที่สองของเธออยู่ในมือ เขาหยุดนิ่งและจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหล เธอขมวดคิ้วแน่นในตอนที่หลับราวกับว่ากำลังฝันร้าย เขาก้มลงและหยิบชุดกระโปรงตัวแรกที่เธอซ่อมเสร็จขึ้นมาอย่างเงียบๆ มองไปยังรอยตะเข็บและเส้นด้าย ช่างเอาใจใส่จริงๆ หลายๆที่หากไม่ได้ตั้งใจมองจริงๆก็จะมองไม่เห็นร่องรอยของการเย็บแต่งเติม เธอกลัวที่จะถูกลงโทษ จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ ? เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เขาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบชุดกระโปรงและกลับไปยังห้องนอน นำชุดกระโปรงแขวนในตู้เสื้อผ้าที่ห้องนอนของเขา เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้น เย่เชินหลินก็ไปยิมแล้ว เธอต้องการที่จะสวมใส่ชุดกระโปรงที่เธอซ่อมเรียบร้อยแล้ว แต่กลับเห็นเพียงแค่กองผ้าและชุดกระโปรงนั้นก็ได้หายไป ในขณะที่เธอคิดจะพยายามหา พ่อบ้านก็เรียกให้เธอไปทำงานในโรงยิม เธอต้องบอกใครสักคนว่าเธอไปห้องน้ำและนำเศษผ้าเหล่านี้ไปซ่อน เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่น สายตาก็ดูไม่พอใจ เขาเข้าใจแล้วว่าผู้ที่ซ่อมเสื้อผ้าต้องเป็นเซี่ยชีหรั่นแน่นอน ตอนเธอยังไม่ได้เข้ามา คุณชายไม่ค่อยอารมณ์เสียกับเขา ตั้งแต่เธอเข้ามา เขาก็อารมณ์ร้ายขึ้น โดนดุหลายครั้งต่อวัน เขาท้อแท้และอยากจะไล่เธอออกไป แต่เธอก็ไม่กลัวจะยากลำบาก ไม่กลัวเหนื่อย ไม่มีอะไรทำเธอได้ การแสดงออกทางสีหน้าของคุณชายเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบเธอแต่บางครั้งแหมือนว่าเขาสนใจเกี่ยวกับการเป็นอยู่ของเธอ ทำให้พ่อบ้านไม่กล้าลงโทษ เย่เชินหลินวิ่ง สร้างกล้ามหน้าอก และวิดพื้น ออกกำลังกายมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง และผ้าเช็ดเหงื่อที่ใช้ก็ยังคงเป็นของฟางลี่น่า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หันไปมองเซี่ยชีหรั่นเลย เซี่ยชีหรั่นก็ก้มหน้าอย่างถ่อมตัว ภายในใจก็ยังคงนึกถึงชุดที่หายไปของเธอ เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ เย่เชินหลินก็เดินออกไป พ่อบ้านก็เรียกเซี่ยชีหรั่นให้มาอยู่ข้างๆเธอแต่พูดกับเธออย่างลับๆ “วันนี้ช่างตัดเสื้อจะออกแบบชุดใหม่ให้เธอสองชุด ก่อนชุดออกแบบจะมา เธอสามารถใส่ชุดของตัวเองได้ รีบคืนเสื้อให้คนอื่นให้เวลาสิบนาที และกลับมาที่นี่!” “ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ” เซี่ยชีหรั่นขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า และปลื้มใจกับการที่ได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดคิด พ่อบ้านเหลือบมองมาที่เธออย่างร้อนใจและรีบเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นรีบกลับไปที่ห้องของตนเอง รีบสวมชุดกระโปรงสีขาวของเธอ และรีบเดินกลับไป ในขณะที่กำลังเดินกลับ ก็พบกับเจิ้งเห่า คำถามที่เธอกำลังสงสัยดูเหมือนจะพบคำตอบแล้ว เขาเป็นหลานชายของพ่อบ้าน และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปลี่ยนใจการตัดสินใจของพ่อบ้านได้ “เซี่ยชีหรั่น!” เจิ้งเห่าเรียกชื่อของเธออย่างดีใจ เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มและพูดกับเขาอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณเธอมาก ขอบคุณที่ช่วยพูดกับน้าของเธอ”