ตอนที่ 17 ปล่อยให้เธออยู่

ต๭นที่ 17 ปล่อยให้เธออยู่ การสอบสวนของเขาสามารถตัดสินความเป็นความตายของเธอ เซี่ยชีหรั่นมองที่เขาอย่างประหม่า สายตาของเขาทำให้รู้สึกกลัว การหายใจของเธอก็เร็วขึ้นอย่างผิดปกติ หน้าอกของเธอก็เพิ่มขึ้นและลดลงตามจังหวะการหายใจ การเคลื่อนไหวของเย่เชินหลินและการแสดงออกของเขา คนอื่นไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความคิดของเขาเลย ในวินาทีถัดไป เขาอาจพูด “ให้เธอไป” หรืออาจพูด “ให้เธออยู่” ในตอนนี้เขาดูจริงจัง ราวกับเป็นลมหายใจของกษัตริย์ก็ไม่ปาน แม้ว่าพวกเขาจะคาดหวังให้เขาขับไล่เซี่ยชีหรั่นออกไป แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทุกคนทำได้เพียงมองดูอย่างเงียบๆ เหงื่อของพ่อบ้านยังคงไหลอยู่ และเขาคิดว่าตนอาจมีวาสนาอยู่บ้างและคิดว่า “ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงที่ใจง่ายหรอก” แม้ว่าคุณเย่จะสนใจเธอ เช่นนี้ก็ควรจะโกรธแค้นเธอ ในช่วงเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด จังหวะการเต้นของหัวใจของเซี่ยชีหรั่นยังคงเต้นอย่างรวดเร็ว เธอสูดลมหายใจเข้าและพูดเสียงเบา “คุณเย่ ฉันไม่...” คำพูดเธอยังไม่ทันจะออกจากปาก ริมฝีปากที่อ่อนโยนของเธอถูกปิดผนึกไว้แน่นด้วยริมฝีปากที่เย็นและมีกลิ่นมิ้นต์ มือของเขาขยับไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว จับศีรษะเธอไว้และกอดเธอ เธอผลักเขาอย่างแรงด้วยมือทั้งสอง แต่ไม่มีประโยชน์ ทุกคนตกตะลึงกับฉากนี้ ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าคุณชายจะจูบสาวใช้ในที่สาธารณะเช่นนี้ สิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดคือ เซี่ยชีหรั่นที่อ้อยคุณชายกำลังผลักเขาออกอย่างสุดแรง ทันใดนั้นหัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็หยุดนิ่งและเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิมราวกับว่าจะหยุดเต้นไปเลยก็ไม่ปาน อากาศทั้งหมดในสมองของเธอดูเหมือนจะถูกดูดออกไปด้วยการจูบที่รุกล้ำ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอหายใจไม่ออกและไม่สามารถคิดอะไรได้อีกต่อไป เธอพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะนึกถึงโม่เสี่ยวจุน พยายามทนจูบกับชายอื่น ต้องการจะจูบตอบกลับ แต่กลับทำไม่สำเร็จ เธอรู้แค่ว่าจูบที่ขี้เล่นนี้ทำให้เธออึดอัดและเธอต้องการให้เขาหยุด เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถผลักมันได้เธอพยายามกัดลิ้นของเขา แต่ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยเธอไป เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากของเธอและมองเขาด้วยความไม่พอใจ และยกมือขึ้นจะตบหน้าเย่เชินหลินอย่างไม่ทันคิด แขนที่อยู่กลางอากาศถูกเขาจับไว้เบาๆ เขาไม่ได้มองใบหน้าที่แดงเพราะการจูบและความไม่พอใจของเธอ แต่หันไปมองยังทุกคนและพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณเห็นปฏิกิริยาของเธอหรือไม่? นี่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่มีแม้แต่ประสบการณ์การจูบส่วนเรื่องลูกนอกสมรสไม่ต้องไปพูดถึงจากนี้ใครก็ตามที่พูดเรื่องน่าเบื่อแบบนี้ ออกไปทันที!” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ปล่อยมือของเซี่ยชีหรั่นเป็นอิสระ และเดินไปตามทางเดินด้วยใบหน้านิ่งงัน “พ่อบ้าน มาพบฉันที่ห้องหนังสือ!” เสียงของเขาลอยมาจากด้านหลัง เหงื่อของพ่อบ้านหยดลงบนพื้น เซี่ยชีหรั่นมองแผ่นหลังของเขาจนลับสายตาไป ภายในใจไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกเช่นไร เขาจูบเธอ เธอควรจะเกลียดเขา แต่ด้วยวิธีนี้เขาช่วยเธอชี้แจงเรื่องราวต่างๆให้กระจ่าง ให้พวกเขาหยุดพูดเรื่องราวที่ไม่ดี เขาปกป้องชื่อเสียงของเธอใช่ไหม? สรุปแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกัน เขาคือคนที่ปล่อยเธอไว้กับสิงโต และคนที่ช่วยเธอก็คือเขา เธอกัดริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว และพบว่ายังเหลือกลิ่นของเขาติดอยู่บนริมฝีปาก “ชีหรั่น ขอโทษ พวกเราต้องทำตามคำสั่ง” จางเฟิงและหลี่ผิงก้าวไปด้านหน้าและพูดกับเซี่ยชีหรั่น “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ” เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างเข้าใจ “ชีหรั่น เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อกี้ฉันอยากพูดแทนเธอมาก แต่ฉันกลัวพ่อบ้านและคุณเย่ ขอโทษด้วย” หลิวเสี่ยวเจียวดึงมือเซี่ยชีหรั่นมาจับไว้ และใบหน้าแสดงถึงความขอโทษ จิ่วจิ่วก็เดินมาด้านข้างของเซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยอารมณ์พอใจ “ชีหรั่น ฉันเชื่อว่าทุกคนมองเห็นในสิ่งที่คุณเย่เขาหมายถึง เธอวางใจ ไม่มีใครจะกล้าทำให้เธอลำบากใจอีกแล้ว” สายตาของฟางลี่น่าและจ้าวเทียนอั้ยร้อนเป็นไฟ ในใจของเซี่ยชีหรั่นเข้าใจ กลัวว่าในอนาคตต่อจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่สงบอีกต่อไป