已经是第一章了
บทที่ 110 เขาจะทำอะไร
บทที่ 110 เขาจะทำอะไร
“ซา” เพ็ญนีติ์เอามือมาค่อยๆแกะเทปกาว อยู่ๆก็มีเสียงดังเข้ามาในหูทำให้เธอตกใจ
“เพ็ญนีติ์ หยุดนะ”
ที่จริงแล้ว ตอนเธอฉีกที่ห่อว่าวก็หวังว่าตัวเองจะทายผิด แต่ก็ไม่คิดว่าเธอยังคงทายถูกอยู่ มือก็จัดการไป “ปุริม ทำไมคุณถึงอยู่ในห้องนี้ ว้าว อ้อย หนูซ่อนได้เก่งมาก แม่หาหนูไม่เจอเลย” ไว้หน้าอ้อยไว้ เด็กๆต้องเล่นตามเขาแบบนี้ แต่เธอไม่ได้จะเล่นกับปุริม เพราะเขาไม่ใช่เด็ก เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง
“เพ็ญนีติ์ เอาของวางลง”
“อะไรนะ” เธอดูเหมือนจะฟังไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจนะ “ซา” ก็ฉีกกล่องว่าวต่อไปอีก
“เพ็ญนีติ์ คุณหยุดเดี๋ยวนี้” เขาเดินผ่านส้มไปยังเธอ แล้วกุมข้อมือของเธอไว้ จากนั้นก็แย่งเอาว่าวครึ่งหนึ่งจากมือเธอ “ใครให้คุณแตะต้องของของผม”
“ส้มอยากเล่นว่าว และก็ของในห้องนี้คุณก็ไม่เคยบอกว่าไม่ให้ฉันแตะต้อง” เธอยืนและมองไปที่เขาอย่างเย็นชา ตอนนี้เพิ่งเข้าใจความรู้สึกทั้งหมดของแต่ก่อนที่เขามีต่อเธอมันเป็นภาพปรากฏในใจและสิ้นสุดไปแล้ว มันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่งอจริงเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้ในใจจริงๆคงห่วงใยและรักแค่ผู้หญิงคนเดียวคือพนินี
สีหน้าของปุริมเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ดูเหมือนยากมากที่จะระงับอารมณ์โกรธทั้งหมดนี้ ข้างๆก็มีส้มร้องไห้อยู่ เมื่อกี้เขาเกือบจะตะคอกเสียงดังออกมา เด็กกลัวง่ายที่สุด “พ่อ เล่นว่าวไม่ได้หรอ”
ปุริมค่อยๆก้มลงปลอบใจอยู่ข้างหน้าส้ม “ไม่ใช่นะ เล่นได้ เดี๋ยวพ่อให้คนมาส่งว่าวสวยๆอันใหญ่ ส้มกับอ้อย พวกหนูสองคนอยากได้ว่าวแบบไหน”
“หนูไม่เอาที่ส่งมา หนูจะเอาที่แม่ส่งมาให้หนู”
แต่ ส้มไม่เข้าใจความคิดจริงๆของปุริมเลยสักนิด กล่องว่าวกล่องนั้นเขาไม่อย่าให้ใครมาแตะต้องแล้ว “ส้มฟังพ่อนะ ว่าวกล่องนี้แตะไม่ได้จริงๆ”
“ทำไมถึงแตะไม่ได้หรอ” ตาโตกระพริบ และมีน้ำตาอยู่บนขนตายาว ส้มรู้สึกว่าตัวเองทำผิดแล้ว
“อ่อ ว่าวอันนี้เป็นของระลึกที่มีความหมายมาก ถ้าหากว่าพังก็จะไม่มีอีกแล้ว ฟังพ่อพูดนะ พวกเราจะขึ้นไปเล่นในห้องเด็กเล่นข้างบนอีกสักพัก แล้วเดี๋ยวว่าวสวยๆอันใหม่ก็มาส่งแล้ว”
ส้มไม่ใช่เด็กที่ไม่ฟังเหตุผล พอฟังเสียงนุ่มนวลของพ่อ เธอก็ไม่โกรธแล้ว บางทีพ่อคงจะพูดถูกว่าว่าวอันนี้แตะต้องไม่ได้จริงๆ “อ้อย ปะ พวกเราขึ้นไปเล่นข้างบนกัน แม่เดี๋ยวเปลี่ยนชุดแล้วตามขึ้นมานะ”
“โอเค” เพ็ญนีติ์ฝืนยิ้มออกมา มีแค่เธอเองเท่านั้นที่รู้ถึงรสชาติของความเจ็บปวด ได้ลองและก็ลองใหม่อีก
ส้มจูงมืออ้อย ลูกรักทั้งสองเดินตามหลังกันออกไป ปุริมก็เก็บว่าวอันนั้นอย่างดี แต่ไม่ได้วางกลับไปในตู้ เขาถือออกจากห้องไป เพ็ญนีติ์นั่งห่อเหี่ยวอยู่บนหัวเตียง สายตามองไปทางตู้อยู่นานโดยไม่ละสายตา
กิจกรรมเล่นว่าวของวันนั้น เธอก็ยกเลิกไปแล้ว แถมรู้สึกแอบปวดหัว ร่างกายก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ส่วนปุริมก็พาเด็กๆออกไปเล่น เธอก็เลยสบายขึ้น นอนอยู่บนเตียงแบบเหม่อลอย สายตามองจ้องแต่กล่องว่าวนั้น เธอคิดว่าตัวเองโง่จริงๆ เธอไม่ควรจะมาคิดเล็กคิดน้อยและก็ไม่ควรคิดมาก แต่ตอนที่ปุริมตะคอกใส่เธอเพราะเรื่องของนั้น ในใจของเธอรู้สึกไม่มีรสชาติของชีวิตเหมือนทั้งไม่รักเธอไม่ชอบเธอ ราวกับว่าเธอใช่ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ยังไงก็ยังดีกว่าว่าวของคนใจเย็นชาคนนั้นใช่ไหม
“แม่ ตื่นได้แล้ว ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว” อ้อยเล่นจนเหนื่อยเลยแล้ววิ่งมาที่เตียงของเธอพร้อมกับเขย่าแขนเธอด้วยความเป็นห่วง
“อืม ไปรอแม่ที่โต๊ะอาหารก่อนนะ เดี๋ยวแม่ตามลงไป” โกรธไม่ได้นะมันไม่คุ้มที่จะโกรธหรือว่าที่จริงแล้วเธอไม่ถูก
คืนนั้นเธอกินไปน้อยมาก นี่เป็นมาจากการไม่ได้ออกกำลังกายมาทั้งวันก็เลยทำให้ไม่หิว
คืนนั้นดูเหมือนว่าทั้งสองคนนั้นไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องว่าวนั้นเลย ส่วนปุริมก็กลับห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว
ไอโฟนเครื่องใหม่ นอกจากนภนต์กับปุริมแล้วก็ไม่มีใครรู้เบอร์โทรศัพท์ของเธอเลย ก็เลยไม่มีใครโทรมารบกวนเธอ
ตื่นนนอนตอนเวลาเช้าตรู่ เด็กๆกับปุริมก็ตื่นเช้ากว่าเธออีกครั้งแล้ว แอบรู้สึกอับอาย ก็เลยรีบจัดการตัวเองอย่างเร็วที่สุดแล้วก็เข้าห้องครัวไปกินข้าวสักสองสามคำ ตกลงไว้แล้วว่าจะไปหาคุณปู่แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ตื่นสายที่สุด
ระหว่างเดินไปรถของปุริม “ส้ม ทำไมถึงตื่นเช้าจัง”
“ก็พ่อปลุกหนูกับอ้อยนินา”
เหมือนจะไม่ได้ยินเสียงรบกวนเลย ปุริมเขานึกจะนอนก็นอนนึกจะตื่นก็ตื่นหรอ แบบนี้แล้วเธอกับเขาแตกต่างกันมาก
BMW ขับเดินทางออกจากบ้านโดยที่ไม่ได้เปิดแอร์และขับช้าๆ ลมก็พัดจากข้างนอกเข้ามาในรถ ลมพัดเข้ามาทั่วทุกรูขุมขนมันเย็นสบายมาก นอกจากนี้ยังทำให้ผ่อนคลายลงเมื่อเธอคิดถึงเรื่องคุณปู่
ตอนขับผ่านร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง ปุริมก็ซื้อดอกเบญจมาศสีขาวช่อใหญ่ ดอกไม้สีขาวพวกนั้นพอมองดูแล้วสวยมาก ทำให้เธอไม่กลับไปนึกถึงเรื่องของคุณปู่ในตอนที่อยู่ด้วยกัน และในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่เดือนก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นของคนรัก
“เพ็ญนีติ์ ผมได้ให้คนแก้ชื่อผมในสำมะโนครัวของเด็กแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคนหนึ่งให้เรียกว่าตนุวี พลสังข์ ส่วนอีกคนเรียกว่าติณณา พลสังข์”
“อะไรนะ” บนรถเงียบมากอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดออกมาอีกประโยคนี้ออกมาทำให้ฉันตกใจ อ้อยกับส้มเปลี่ยนชื่อตอนไหนหรอ ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย
“เมื่อวานให้คนไปทำน่ะ ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว หวังว่าคุณจะเข้าใจนะ ผมอยากเซอร์ไพส์คุณปู่ตอนเจอเด็กๆน่ะ”
จริงๆก็ไม่จำเป็นต้องใช้นามสกุลของตระกูลพลสังข์และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ปรึกษาอะไรเธอ
ช่างเถอะ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาเป็นคนทำก่อนแล้วค่อยถาม ถึงแม้ว่าเธอจะตำหนิเขาตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไร เหมือนข้าวดิบถูกหุงเป็นข้าวสุกแล้ว เรื่องทั้งหมดเขาจัดการเสร็จทั้งหมดแล้ว
มองออกไปนอกรถโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะมีรถสีส้มแดงที่มองเห็นมาแต่ไกลจากกระจกรถ คงเป็นเพราะสีนั้นเหมือนสีไอโฟนที่ปุริมให้เธอ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบสีส้มแดงมากมองไปแค่แว็บเดียวเพ็ญนีติ์ก็หันกลับมา
ภายในรถ เด็กๆดูจะไม่รู้เลยว่าเมื่อกี้ระหว่างเธอกับปุริมเหมือนมีเมฆดำปกคลุมอยู่ เด็กน้อยทั้งสองคนยังคงกระซิบอะไรก็ไม่รู้ เหมือนจะดูไม่ค่อยโอเค
รถขับเร็วมากแปบเดียวก็ออกจากตัวเมืองของเมืองดรัล มองไปข้างถนนที่เต็มไปด้วยดอกเฟื่องฟ้า ดูเหมือนว่าดอกไม้สีม่วงนั้นจะสวยไม่แพ้ใครไปตลอดกาล พอมองทำให้ใจเธอสงบลง ทุกๆอย่างก็ไหลลื่น เดิมทีเธอก็ไม่มีความสามารถอะไรไปคัดค้านเขา แค่หวังว่าหกเดือนหลังจากนี้เขาจะปล่อยผู้หญิงคนนี้คนที่เขาไม่ได้รักไปให้เธอได้มีอิสระบ้าง
ทันใดนั้นตาก็เหลือบไปสีแดงส้มในระยะไกล
อ้าปากค้าง เธอคิดว่ารถคันนั้นน่าจะมีปัญหา ตอนที่เธอกำลังจะอ้าปากพูดออกมา โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นพอดี เป็นนภนต์โทรมา
“เพ็ญนีติ์ เอาบัตรประชาชนกับสำเนาของคุณมาให้ผมชุดหนึ่งนะ”
“เอาไปทำอะไร” ไม่เข้าใจว่านภนต์จะเอาบัตรประชาชนของเธอไปทำอะไร
“คุณลืมไปแล้วหรอ ผมไม่ได้บอกคุณไปแล้วหรอว่าจะเปิดบริษัทค้าไม้ บริษัทนี้ผมไม่อยากเอาชื่อของตระกูลศาสตร์พงษ์มาเปิด ก็เลยอยากจะใช้ชื่อของคุณ สบายใจได้ แค่ยืมชื่อคุณมาติดไว้เฉยๆ จะไม่ให้เงินเดือนหรือค่าตอบเธอกับคุณ แบบนี้คุณสบายใจแล้วใช่ไหม”
ไม่มีใครที่จะเข้าใจเธอไปมากกว่านภนต์แล้วหลายต่อหลายครั้ง เธอไม่ได้อยากได้เงินกับของจากผู้ชาย เพราะถ้ารับแล้วจะรู้สึกดูถูกตัวเองเกินไป เขารู้ใจเธอมาตั้งนานแล้ว แล้วเอาทุกอย่างไว้บนโต๊ะ ทำให้เธอไม่เชื่อถือน้อยลง ที่จริงแล้วนภนต์ฉลาดมากที่ทำแบบนี้
“ก็อยู่บ้านคุณทั้งหมดเลย ยังจะมาถามเอากับฉันอีก”
“เพ็ญนีติ์ คุณหมายถึงว่าคุณตกลงแล้วใช่ไหม”
“อืม” เสียงเธอดูไม่ลังเลเลย ถ้าหากเป็นคนอื่นเธอจะบุกไปก็ไม่กล้าจะถอยหลังก็กลัว แต่เป็นนภนต์ เธอไม่กลัวเลย ไม่กลัวเลยสักนิดว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง
“เพ็ญนีติ์ บัตรประชาชนคุณไม่ได้อยู่ที่นี้ เขาเอาไปแล้วใช่ไหม”
“โอเค ฉันรู้แล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก รอฉันกลับไปก่อนแล้วจะหาคนส่งไปให้ ” เธอพูดด้วยเสียงเบาๆ แต่ในใจเข้าใจแล้ว
“โอเค บาย” ดูเหมือนว่าจะรู้ว่าปุริมอยู่ข้างๆเธอ นภนต์เลยวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
เมื่อมองไปที่ปุริมที่ขับรถอยู่ ผู้ชายคนนี้มีบางครั้งที่น่าโดนต่อยจริงๆ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่ไปบ้านตระกูลศาสตร์พงษ์ เขาไม่เพียงแค่พาเธอกับลูกๆมาแต่ยังเอาบัตรประชาชนมาด้วย ไม่งั้นแล้วบัตรประชาชนของอ้อยกับส้มจะเปลี่ยนได้ยังไง
เด็กๆอยู่ยังดังนั้นแล้วเธอไม่ควรทำอะไร สูดหายใจเข้าลึกๆ สูดหายใจเข้าลึกๆอีก “ปุริม คุณโทรหาคนให้มาเอาบัตรประชาชนของฉันส่งไปให้ปุริมหน่อย”
“เขาจะเอาไปทำอะไร” ถามอย่างละเอียด เหมือนจะกลัวว่านภนต์จะเอาเธอไปขาย
“อ่อ นภนต์จะขอใช้หน่อยน่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องนี้ฉันรู้เรื่อง คุณแค่จัดการเอาไปส่งให้เขาก็พอแล้ว”
“เพ็ญนีติ์ เขาจะเอาไปใช้ทำอะไร” บัตรประชาชนมันใช้สำหรับพิสูจน์ตัวตนของคุณนะ มันแสดงถึงการยืนยันตัวคุณเอง ดังนั้นไม่สามารถให้ใครได้
“ไม่ใช่อะไรก็ได้ ไม่ใช่ใครก็ได้ นภนต์เขาเป็นใคร คุณไม่รู้หรอ” วันนั้นที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟไม่ใช่นภนต์ที่โทรไปบอกปุริมว่าเธออยู่ไหน ส่วนนภนต์ก็หาเธอกับลูกๆไม่เจอ เขาเป็นคนที่ไม่รู้จัก “ขอบคุณ” คนอื่น น่าโมโหมาก
“ไม่ได้ ในเมื่อไม่ใช่อะไรก็ได้ งั้นคุณรู้หรอว่าเขาจะเอาไปทำอะไร พูดมาสิ ว่าเขาจะเอาไปทำอะไร”
已经是最新一章了
加载中
