ตอนที่ 19 จูบฉัน มันรู้สึกอย่างไร

ต๭นที่ 19 จูบฉัน มันรู้สึกอย่างไร นี่คือคนที่ปกป้องชื่อเสียงของเธอต่อหน้าคนอื่นใช่ไหม? ทำไมเขาถึงกลับดูห่างเหินออกไป? ระยะทางระหว่างเธอกับเขาเธอคิดว่ามันขยับใกล้กันมากขึ้นแต่กลับขยับห่างออกไป เธอคิดว่าเขาให้ความสนใจเธออยู่ แต่ทำไม จากมุมมองของเขาเธอเป็นเพียงสาวน้อยธรรมดา บางทีอาจเป็นเพียงแค่ฝุ่น เมื่อเดินไปถึงโต๊ะคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นก็หยุดและขอบคุณเขาอย่างจริงจัง “คุณเย่ วันนี้ขอบคุณมากที่คุณให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง” “มานี่!” เขาขัดจังหวะเธอและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก คำสองคำที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความกดดันทำให้เธอประหม่า เธอมองที่ตำแหน่งของเธอและเขา เธอเดินมาถึงที่โต๊ะ หรือว่าเขาต้องการให้เธอไปยืนข้างๆเก้าอี้? ระยะห่างแบบนั้น เธอกลัวมาก เขาคงไม่ใช่แบบนั้นหรอก เซี่ยชีหรั่น ผ่อนคลายหน่อย เขาไม่ทำอะไรผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอหรอก แค่เพียงเขาชอบความรู้สึกที่ทุกอย่างอยู่ในมือของเขา อย่าประหม่า เพียงแค่แกล้งทำเป็นว่าโอเคก็พอแล้ว เธอเดินไปรอบ ๆ โต๊ะอย่างสงบที่สุดและเดินไปหาเขา ก่อนที่เธอจะหยุด แขนของเธอก็ถูกจับด้วยมือที่แข็งแกร่งและทรงพลังของเขา ในความตื่นตระหนก เธอยังพยายามจับโต๊ะและยืนอยู่ แต่เขากลับเป็นเหมือนเสือดาวที่รวดเร็ว เขาคว้าเหยื่อตัวเล็ก ๆ ของเขา แล้วกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา อ้อมแขนของเขาโอบรอบเอวที่เรียวบางของเธอ และแก้มของเขาก็อยู่ใกล้ใบหูของเธอ และถามเบาๆว่า “จูบฉัน มันรู้สึกอย่างไร?” เสียงที่เหมือนแม่เหล็กนี้ราวกับว่าเข้าไปถึงส่วนลึกในจิตใจ ใจของเซี่ยชีหรั่นสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ กลิ่นของผู้ชายคนหนึ่งวนเวียนบริเวณจมูกของเธอ ราวกับว่าเป็นกลิ่นดอกฝิ่นซึ่งทำให้ผู้คนสูญเสียความคิดเมื่อได้กลิ่น เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนอื่น แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอ่อนแอและไม่เข้มแข็ง ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังต่อต้าน ทันใดนั้นใบหูส่วนล่างที่อ่อนนุ่มก็ถูกงับด้วยริมฝีปากอันร้อนแรงของเขา ความรู้สึกเสียวซ่านวิ่งเข้าสู่แขนขาของเธอราวกับว่าเป็นกระแสไฟฟ้าไหล เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามหนีจากความคลุมเครือที่เขาสร้างขึ้น แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่อย่างน้อยเธอก็ต้องเรียกสติตัวเองให้ตื่นขึ้น “คุณเย่! ขอร้อง ขอร้องให้คุณปล่อยฉัน!” เธอพูดในสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่กลับพบว่าเสียงของเธอก็สั่นเทาเช่นกัน ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินไม่ได้ต้องการจะปล่อย ยังคงคลอเคลียใบหูของเธอ และถามอย่างคลุมเครือ “โดนฉันจูบ ชอบหรือไม่ชอบ?” “ฉัน...” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร บอกว่าไม่ชอบก็กลัวเขาจะโมโห บอกว่าชอบ? ไม่ เธอไม่สามารถพูดคำคำนี้กับคนอื่น ๆได้ แม้มันจะเป็นคำโกหกก็ตาม เธอพยายามยืนขึ้นแต่ไม่สามารถทำได้ แขนของเขายังคงอยู่บนเอวของเธอและมีท่าทีที่จะกระชับขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการคำตอบ เธอต้องตอบตามที่เขาต้องการ “พูด!” เขาสั่งอย่างเย็นชาแต่คราวนี้น้ำเสียงของเขามีความแหบห้าวอยู่ในนั้น “มันให้ความรู้สึกพิเศษ” ในที่สุดเธอก็หาคำตอบที่เหมาะสมได้ และดูเหมือนเขาจะพอใจและปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เซี่ยชีหรั่นแทบจะกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขา มือและเท้าของเธอเหมือนจะหมดแรง แต่เธอยังยืนยันที่จะออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว และหยุดห่างจากเขาสองถึงสามเมตร เมื่อเธอยืนดีๆแล้ว ใบหน้าของเธอก็สงบขึ้นอีกครั้งแต่การแสดงออกของเย่เชินหลินนั้นดูรุนแรงกว่าเธอมาก “คุณเย่ ขอบคุณคุณ ฉันต้องไปทำงานแล้ว!” ริมฝีปากเขายิ้มหัวเราะเยาะเย้ยและเขาถามเธออย่างเย็นชาว่า “เธอคิดว่าฉันตั้งใจจะช่วยเธอหรือเปล่า?” เธอไม่ต้องการที่จะเดาว่าเขาตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เธอแค่ยิ้มและพูดว่า “คุณเย่ บางทีคุณอาจไม่ตั้งใจ แต่ฉันก็ยังขอบคุณคุณอยู่ดี ฉันยังสามารถอยู่ที่นี่และทำงานต่อไปได้ สิ่งนี้สำคัญกับฉันมากจริงๆ! ขอบคุณ ฉันจะขยันให้มากขึ้น ฉันไปได้หรือยัง?” “จากนี้ถ้าไม่มีใครไปแจ้งอะไรเธอ ก็ไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน!” เขาสั่งการอย่างเย็นชา และคำพูดเขาราวกับบอกว่าเธอไปได้ “รับทราบ!” เธอเรียนรู้น้ำเสียงของพ่อบ้านที่มาพูดคุยกับเขาทุกครั้ง บางทีเขาอาจชอบคนที่ทำตามคำสั่ง เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอหันหน้าไปด้วยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพและสุภาพและหมุนตัวเดินออกไป