ตอนที่ 20 การลงโทษ

ต๭นที่ 20 การลงโทษ เมื่อพ่อบ้านไปถึงห้องโถง เขาก็ทำตัวปกติ ราวกับไม่ได้ถูกตำหนิมา เมื่อเซี่ยชีหรั่นกลับมาหาทีม พ่อบ้านก็พูดต่อหน้าทุกคนว่า “คุณเย่หยุดพักกลางวัน ตอนนี้พวกเธอไปทำความสะอาดสวนหลังบ้าน” เมื่อมาถึงสวนหลังบ้าน เขามอบหมายงานกำจัดวัชพืชให้กับเซี่ยชีหรั่น หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วถูกแยกให้ไปล้างทำความสะอาดทางเดิน “พวกเธอสามคน ตามฉันมา!” พ่อบ้านเรียกฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงไปยังมุมที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยกล้องวงจรและมองไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา ฟางลี่น่าอยากรู้มาตลอดว่าพ่อบ้านถูกตำหนิมาอย่างรุนแรงใช่หรือไม่ หลังจากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็เข้าไปอ้อยคุณชายอีกครั้งใช่หรือเปล่า ในที่สุดก็เหลือเธอเพียงแค่พรรคพวกของเธอและเธอก็เริ่มพูดขึ้น เพียงแค่พูดไปสองคำก็ถูกขัดจังหวะโดยพ่อบ้าน “ทำไมเธอโง่จัง คำที่พูดไม่ได้ผ่านการคิดจากสมองเหรอ?” ทันใดนั้นใบหน้าของฟางลี่น่าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง จ้าวเทียนอั้ยก็รีบพูดขึ้น “ลี่น่า วันนี้เธอใจร้อนจังนะ พูดถึงหลานชายของพ่อบ้านแบบนั้นได้อย่างไร สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกยากลำบากแค่ไหน?” จ้าวเทียนอั้ยไม่ได้จะบอกเรื่องนี้เพียงแค่กับฟางลี่น่าเพียงคนเดียว เธอแค่ต้องการพูดต่อหน้าพ่อบ้าน แน่นอนว่าพ่อบ้านต้องให้คำชื่นชมเธอเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและพูดต่อ “เธอค่อยๆเรียนรู้และศึกษากับจ้าวเทียนอั้ย เธอพูดได้ดีมาก เธอสามคนไม่ต้องไปสร้างความลำบากใจให้เซี่ยชีหรั่นแล้ว” “เอ๊ะ ? เป็นไปได้ไง? พ่อบ้าน วันนี้เธอทำให้คุณถูกดุ แล้วก็ปล่อยเธอไปเหรอ? คุณเห็นเราทุกคนทำหน้าที่ของเรา เธอเองไม่ซื่อสัตย์และพยายามอ้อยคุณเย่ภายใต้การดูแลของคุณ” ฟางลี่น่ากระวนกระวาย “น่า เธออย่าใจร้อน ย้อนกลับไปคิดความหมายของพ่อบ้านดีๆ” จ้าวเทียนอั้ยดึงกระโปรงฟางลี่น่าและพูด “อืม!” พ่อบ้านหยักหน้า และโบกมือให้พวกเขา “ช่วงกลางวันร้อน พวกเธอกลับหอไปพักหนึ่งชั่วโมงเถอะ” “ขอบคุณพ่อบ้าน” ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน พ่อบ้านมองไปยังดวงอาทิตย์ดวงใหญ่และมองไปยังเซี่ยชีหรั่นและยิ้มอย่างเย็นชา ในขณะนั้น จ้าวเทียนอ้ายและฟางลี่น่าก็กระซิบอธิบายกันและกัน “ความหมายของพ่อบ้านคือ เราไม่ต้องจัดการกับเซี่ยชีหรั่นอย่างชัดเจนหรอก จริงๆแล้วยังมีอีกหลายวิธีที่จะลงโทษเธอ เช่นเดียวกับตอนนี้ อากาศร้อนขนาดนี้ พวกเราได้ไปพัก แต่เธอต้องถอนหญ้าที่นั่น” ที่แท้เป็นเช่นนี้ ฟางลี่น่ารู้สึกว่าสมองของเธอไม่ไวเท่าจ้าวเทียนอั้ย เดือนสิงหาคมแล้ว ในเวลานี้มันเป็นเวลาประมาณเที่ยงกว่า ใบไม้และดอกไม้ที่แสงอาทิตย์ส่องลงมาต่างแหงนหน้ารับแสง เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดอย่างไม่หยุดหย่อน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าแสงสีขาวตรงหน้าเธอเริ่มมืดลงและรู้สึกเริ่มวิงเวียนศีรษะ เท้าของเธอก็เริ่มอ่อนแรง พ่อบ้านกำลังนั่งอยู่ในศาลาที่เย็นสบาย นั่งมองเซี่ยชีหรั่น และมองการเคลื่อนไหวของเธอที่เริ่มช้าลง บางครั้งเธอใช้มือพยุงหน้าผากของเธอไว้ และรู้สึกว่าได้เวลาพอประมาณแล้ว จึงเดินไปและบอกให้เธอหยุด ผิวขาวๆของเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง และอีกไม่นานก็จะกลายเป็นสีดำ และคาดว่าคุณชายจะต้องไม่ชอบผู้หญิงผิวดำ “หลิวเสี่ยวเจียว จิ่วจิ่ว พวกเธอก็มาพัก พวกเธอสองคนหยุดพักสิบห้านาทีและไปยิมเพื่อทำความสะอาด เซี่ยชีหรั่น เธอไปทำความสะอาดตอนนี้” “รับทราบ!” เซี่ยชีหรั่นตอบรับด้วยเสียงเบาๆ และมองไปที่หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วอย่างรู้สึกผิด และเร่งความเร็วเพื่อที่จะไปยิม เธอรู้สึกหัวเธอค่อนข้างร้อนและรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เธอรู้ว่าพ่อบ้านตั้งใจทำให้เธอรู้สึกยากลำบาก เสี่ยวจุน ฉันจะทำให้ได้อย่างแน่นอน เธอวางใจได้! พ่อบ้านกลัวว่าเธอจะขี้เกียจ เมื่อเท้าเธอก้าวมาถึง เขาที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวเข้าไป นั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างผนังและจ้องมองเธอ “ที่นี่ มีฝุ่น จัดการให้เรียบร้อยหน่อย!” เขาวางเท้าลงกับพื้น และวางท่าสั่งคำสั่ง ไม่ว่าที่ใดก็ตามที่เย่เชินหลินปรากฏตัว บนพื้นจะใช้ไม้ถูพื้นไม่ได้ จำเป็นต้องเช็ดด้วยผ้าสะอาดเท่านั้น เซี่ยชีหรั่นก้มลงต่อหน้าพ่อบ้าน และเช็ดทำความสะอาดพื้น ความอัปยศของคนต่ำต้อยได้แทงลึกลงไปในจิตใจเธอ เขาต้องการจะเตะเธออย่างสุดแรง แต่น่าเสียดายที่เขาสามารถทรมานเธอได้อย่างลับๆด้วยวิธีที่ร้ายกาจ เขาไม่เชื่อ ว่าผู้หญิงหนึ่งคนจะมีความอดทนมากมาย ทั้งหมดก็เพื่อที่จะแต่งงานกับคุณชาย อย่างไรก็รับไม่ไหวหรอก