已经是第一章了
ตอนที่ 27 ความอดทน
ตนที่ 27 ความอดทน
"ลองกินซุปลิลลี่ตุ๋นพุทราแดงดูสิ" เย่เชินหลินพูดเบา ๆ เซี่ยชีหรั่นยืนใกล้กับส้งหลิงหลิงมากที่สุด เธอจึงต้องทำหน้าที่เข้ามาช่วยตักซุปใส่ถ้วยใบเล็กๆหนึ่งถ้วยให้กับส้งหลิงหลิง
"ขอบคุณค่ะ!" ส้งหลิงหลิงพูดอย่างสุภาพและเธอสังเกตเห็นมือของเซี่ยชีหรั่นนั้นสั่นเล็กน้อย เมื่อมองลงไปที่ข้อมือของเธอนั้นก็เห็นบาดแผลของที่โดนของมีคมกรีดมา
บาดแผลนั้นถูกเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้งและไม่ได้พันแผลเอาไว้แต่อย่างใด
นี่หมายความว่าเย่เชินหลินไม่สนใจผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อยเลยใช่ไหม? หวังว่าคงจะเป็นเช่นนั้น
หลังับประทานอาหารเย็นเสร็จ บรรดาสาวใช้ทุกคนก็เข้าแถวรอส่งเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงออกไปข้างนอก เซี่ยชีหรั่นเองก็ทำงานบ้านของเธอตามปกติ
เย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่บ้าน แต่แม่บ้านก็เข้มงวดต่อเธอไม่น้อย เซี่ยชีหรั่นเริ่มทนความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอ และพยายามทำงานตามที่เขาสั่ง
หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วนั้นต้องการช่วยเธอ แต่เธอได้ปฏิเสธ
“ในวันนี้ตอนเที่ยงแม่บ้านสั่งให้พวกเราสามคนไปที่สวนหลังบ้านเพื่อกำจัดวัชพืชและทำความสะอาดพื้นก็เป็นเพราะพวกเธอคอยช่วยเหลือฉันเช่นนี้เสมอ หากต้องทำให้เดือดร้อนถึงสามคน สู้ให้ฉันเดือดร้อนยังจะดีกว่า ฉันรู้ว่าพวกเธอเป็นห่วงฉัน ขอให้ฉันเผชิญหน้าคนเดียวเถอะน่ะ ฉันไม่เป็นไร "
ทั้งสองไม่สนทนากันต่ออีก ช่วงระหว่างวันที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองก็เหนื่อยมากแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พยายามอีกต่อไป
งานสุดท้ายของเซี่ยชีหรั่นก็คือถูพื้นในห้องโถงใหญ่ เธอยังคงถูพื้นอย่างตั้งอกตั้งใจ
ในขณะที่เธอกำลังถูพื้นอยู่นั้น จู่ ๆทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้ฉายซ้ำขึ้นมาอีกครั้งในใจของเธอ เธอขับไล่อี๋ปิงออกจากบ้านได้สำเร็จ สันนิษฐานว่าตระกูลเย่คงจะไม่ขับไล่เธอออกไปจากที่นี่อย่างง่ายดายแล้วหรือเปล่าน่ะ
เมื่อไม่นานมานี้เธอยังรู้สึกตื้นตันเขาอยู่ในใจอยู่เลย แต่ชั่วในพริบตาเขากลับบังคับให้เธอทำสิ่งนี้ และต่อมาเขาก็ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าคนหลายคน
นึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่เขาพูดออกมา ทำให้เธอนั้นไม่สามารถใจเย็นลงได้จนถึงตอนนี้
เธอต้องบอกกับตัวเองซ้ำ ๆว่าเพื่อเสี่ยวจุนเธอจะต้องอดทนเอาไว้ เธอถึงสามารถรวบรวมสติถูพื้นต่อได้
สองสามวันมานี้เธอไม่ค่อยได้กินอะไรเลย วันนี้เมื่อเธอกลับมาจากข้างนอกกับเย่เชินหลินก็เลยเวลากินข้าวของเหล่าสาวใช้ไปแล้ว
ทั้งเธอเองทำงานยุ่งอยู่นี้ก็ล่วงเลยสองสามชั่วโมงแล้ว เวลานี้ท้องเริ่มตอบโต้อย่างรุนแรง น้ำย่อยที่กระเพาะหลั่งออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าเธอจะพยายามมากควบคุมแค่ไหนเธอก็อดกลั้นความหิวไว้ไม่ได้
เธอดูที่นาฬิกาในห้องโถงมันบ่งบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว และเย่เชินหลินยังไม่ได้กลับมาและทุกคนในบ้านก็นอนหลับกันเกือบจะหมดแล้วในเวลานี้
แม้ว่าจะยังไม่ได้นอน แต่หลังจากมื้ออาหารของคนรับใช้ไปแล้ว เธอก็ไม่สามารถทำอะไรกินเองได้
เธอก้มศีรษะลงให้มากที่สุดและเกร็งท้องของเธอเอาไว้ ให้มากที่สุดเพื่อลดความรู้สึกหิว
รถของเย่เชินหลินหยุดที่ประตูบ้านอย่างเงียบ ๆ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพก็ให้เปิดประตูรถเชิญให้เขาลงจากรถและเปิดประตูกระจกของคฤหาสน์ใหญ่ให้เขาอย่างเงียบ ๆ
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงฝีเท้าอันมั่นคงของเขากำลังก้าวเข้ามา เธอทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงนั้น และยังคงถูพื้นต่อไป
เธอไม่ต้องการพบกับเขาไม่ต้องการพูดคุยกับเขาและยิ่งกลัวการกระทำที่คาดไม่ถึงที่เขาจะทำกับเธอได้ตลอดเวลา
แม้ว่าเธอจะรู้จักเขามาไม่นานนัก แต่เขาก็ทำให้เธอต้องรู้สึกสับสนอยู่เสมอ
เย่เชินหลินยังคงเงียบเฉยเช่นนั้น อย่างกับว่าเธอนั้นไร้ตัวตน และยังคงเดินตรงไปยังทางเดิน
ในห้องโถงใหญ่ที่ว่างเปล่าช่วงกลางคืนนั้นเสียงจะก้องมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงดังเพียงแค่เล็กน้อยจะขยายให้ดังขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อเย่เชินเดินเข้าไปได้ไม่ไกลนักจากที่เซี่ยชีหรั่นอยู่นั้น ท้องของเธอก็ร้องออกมาอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
เซี่ยชีหรั่นอายหน้าแดงไปชั่วขณะ และเธอลดร่างของเธอให้ต่ำลงอีก แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงท้องร้องของเธอ
เย่เชินหลินหยุดเดินไปเพียงประมาณหนึ่งวินาที และเขาก็เดินก้าวเดินต่อไป
เซี่ยชีหรั่นลูบที่ท้องสองสามครั้ง คงจะเอาเปรียบมันนานเกินไปแล้วสิน่ะเรา ไม่น่าแปลกใจที่เจ้ากระเพาะจึงได้ประท้วงออกมาเช่นนี้
เธออดทนความหิวและความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอ และคุกเข่าลงกับพื้น ถูพื้นต่อไป
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งประตูกระจกของห้องโถงก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง และมีคนเข้ามา แม่บ้านได้เตือนสาวใช้ทุกคนว่าอย่าเรื่องเยอะ และเมื่อได้ยินเสียงอะไรก็อย่ามัวยืดยาดกันอยู่ เซี่ยชีหรั่นยังคงเช็ดพื้นของเธอยู่จนกระทั่งเธอได้ยินคำสั่งของแม่บ้าน
"ชีหรั่น มาดูแลอาหารว่างมื้อดึกให้คุณเย่!"
"ค่ะ! ฉันจะล้างมือเดี๋ยวนี้ค่ะ!" เซี่ยชีหรั่นตอบรับพร้อมกับรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำรีบล้างมือเช็ดให้แห้งแล้วรีบกลับไปที่ห้องโถง
จากนั้นเธอเห็นในมือของแม่บ้านถือถาดที่มีซุปหูฉลามสองถ้วยและของขบเคี้ยวเล็ก ๆ น้อย ๆ
เธอเอื้อมมือหยิบถาดมาจากแม่บ้าน และแม่บ้านพูดแค่ว่า "เธอไปที่รับใช้คุณเย่ที่ห้องนอนเองน่ะ!" และแม่บ้านก็จากไป
กลิ่นหอมของอาหารโชยเข้าจมูกเธอ และทำให้ท้องที่หิวโซของเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งร้องจ๊อกจ๊อกขึ้นมาอีกสองสามครั้ง
已经是最新一章了
加载中
