ตอนที่ 28 รีบๆกิน

ต๭นที่ 28 รีบๆกิน โชคดีที่ฉันยังไม่ได้เจอคุณเย่​ หากเป็นเช่นนี้ต่อหน้าเขา​ คงจะ​ต้องอับอายตายแน่ เธอใช้มือข้างที่ได้รับบาดเจ็บของเธอเคาะที่ประตูห้องนอนของเย่เชินหลิน และเขาตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น​ว่า "เข้ามา!" เซี่ยชีหรั่นเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารอย่างระมัดระวังและพูดเบา ๆ ว่า​ "คุณ​เย่ อาหารว่าง​ของคุณค่ะ!" "อืม!" เขาตอบรับด้วยเสียง​ในลำคอ และเซี่ยชีหรั่นก็ก้าวไปข้างหน้าและวางถาดอาหาร​ลงบนโต๊ะใกล้กำแพง เธอหยิบหูฉลามถ้วยหนึ่งขึ้นมาแล้วส่งไปยังมือของเย่เชินหลิน​ เขาค่อย ๆ หยิบช้อนแล้วตักกินเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นไม่เคยอิจฉาใครเลยที่ได้กินของอร่อยมาก่อนเลยในชีวิต แต่นี่คือสัญชาตญาณอัตโนมัติ​ของร่างกาย​ เมื่อมองดูอาหารอร่อยที่ตักเข้าปากของเขา​นั้นเธอรู้สึกว่าท้องของเธอหมดแล้วซึ่งความอดทน​ และต้องการกินอะไรก็ได้อย่างเร่งด่วนในเวลานี้ เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องได้ยินเสียงร้องจากท้องของเธอ​ นี่คงจะเป็นความคิดใหม่ที่เขาต้องการทรมานเธอสิน่ะ มันเป็นอะไรที่โหดร้ายมากที่เขาจะกินของอร่อยต่อหน้าผู้ที่หิวโซ แต่เขาก็สามารถคิดได้ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เขาเป็นถึงทายาท​ผู้ที่ปกครองคนมากมาย​ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำสิ่งที่เกินไปเช่นนี้หรือมากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่าก็ยังได้ เย่เชินหลินกินได้แค่สองคำแล้วพูดออกมาอย่างเฉยเมยว่า "กินคนเดียวมันไม่อร่อย​ เธอมากินเป็นเพื่อนฉัน" เห็นได้ชัดว่าคำเชิญของเขาได้รับการต้อนรับอย่างทันทีจากท้องของเธอ​ที่ร้องจ๊อกจ๊อกขึ้นมา เธอเพียงแค่พูดว่า "ฉันไม่... " พูดได้เพียงแค่นั้นท้องของเธอก็ส่งเสียงประท้วงอย่างดุเดือดอีกครั้งดังกว่าเมื่อกี้ที่เธออยู่ในห้องโถง ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ร้อนผาวราวกับไฟไหม้​ เหลือบดูใบหน้าเย่เชินหลินด้วยความอับอาย ใบหน้าที่ปกติจะดูเหมือนจะเป็นอัมพาตเพราะเขานั้นทำหน้านิ่งตลอดเวลา​ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะกลั้นยิ้มเอาไว้ และกระตุกยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย​ เวลานี้เธออยากจะตีเขาสักทีเหลือเกิน  ทำแบบนี้กับเธอที่กำลังหิวโซอยู่ตอนนี้​มันสนุกมากหรือไงกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เชินหลินนั้นเป็นเพียงรอยยิ้มจางๆ​ จากนั้นเขาก็จ้องมองเธออย่างจริงจังและพูดกับเธออย่างเคร่งขรึมว่า  "มันน่าอายมากหรือไงที่จะบอกว่าหิว​ ไม่ว่าคนจะทำอะไรก็ตามควรจะต้องกิน​ให้​อิ่มก่อน"  ไม่ว่าการอยู่ที่นี่ของเธอนั้นเป็นเพราะต้องการที่จะ​หาหลักฐานอะไรก็ตาม​ หรือจะเป็นเพราะ​ต้องการที่จะทำร้ายฉัน แต่อย่าลืมว่าเธอต้องไม่อดอาหารตายเสียก่อน เซี่ยชีหรั่นมองใบหน้าที่ไร้ซึ่ง​อารมณ์ใดๆของเขา​ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่​ และเธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่านี่จะเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเขา "รีบกินสิ!" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้​ ราวกับจะบอกว่าถ้าเธอไม่กินเขาก็จะเตะเธอออกไปยังไงยังงั้น แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะฟังดูเย็นชาๆ​ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังรู้สึกได้ถึงความห่วงใยเล็กน้อยที่อยู่ภายใต้​ความเย็นชา​นั้น บุคคลนี้แปลกมากจริงๆ​ เธอบาดเจ็บขนาดนั้นเขากลับเมินทำเป็น​ไม่เห็น​ ​เพียงแค่​เธอหิวเขากลับดูเหมือนจะสนใจ เธอนั้นยังรู้สึกเกรงใจ​อยู่เล็กน้อย​ แต่ลองคิดๆดูแล้วว่าเธอเองทำงานอยู่ที่บ้านของเขา​ และการให้อาหาร​การกินนั้นมันเป็นเรื่องปกติ​ที่เจ้านายมีต่อลูกน้องทั่วๆไป คิดได้อย่างนั้น​ เมื่อตอนที่เธอหยิบเอาถ้วยอาหาร​ไปกินนั้นมันช่วยให้เธอผ่อนคลาย​มากขึ้น เย่เชินหลินค่อยๆตักซุป​หูฉลามขึ้นมากินอย่างช้าๆ​ ช้ามากจนเธอเสร็จเขาก็ยังไม่เสร็จ "ของหวานก็กินเสียด้วย อย่าให้ต้องเหลือทิ้ง!" เขาสั่งออกมาอีกครั้ง หลังจากได้กินซุปหูฉลามไปท้องของเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึก​ดีขึ้นมาก นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มแล้วที่เสี่ยวจุนเสียชีวิต​ ในหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ไม่มีมื้อไหนเซี่ยชีหรั่นได้กินอิ่มเลยสักมื้อ​ เป็นเพราะเธอไม่ค่อยอยากกินอะไร บางทีอาจ​เป็น​เพราะ​ขนมหวานของที่นี่อาจจะอร่อยเกินไปหรือเปล่า​ หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอนั้นทนหิวนานเกินไป​ ในมุมมองของเย่เชินหลินนั้น​ ภาพที่เธอกำลัง​กินอยู่​นั้นช่างดูน่าเอร็ดอร่อย​เหลือเกิน เขายังคงดื่มซุปอยู่​อีก​ แต่เธอกำลังจะหยิบขนมชิ้นสุดท้ายเข้าปาก​ เธอเพิ่งจะกัดขนมชิ้นสุดท้าย​ได้คำนึง ก็โดนมือของเขาเอื้อมเข้ามาแย่งมันไปจากปากของเธอ “ ใครใช้ให้เธอกินหมดกัน​ ฉันยังหิวอยู่เลย!” เมื่อพูดจบเขาก็โยนขนมชิ้นสุดท้ายที่แย่งจากปากของเธอเข้าไปในปากของเขาเคี้ยวตุ๋ย ๆอย่างหน้าตาเฉย​ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ อย่างนี้มานานหลายปีแล้ว​ เขาเลียที่ริมฝีปากด้วยความพึงพอใจ​  การแสดง​ออก​ของเขาดูราวกับเด็กน้อย เซี่ยชีหรั่นตะลึงกับพฤติกรรมที่ไร้เดียงสานี้ของเขาหลังจากจ้องเขาอยู่พักนึง​แล้ว  ใบหน้าของเธอถึงได้เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมา​ ขนมนั่นมันคือขนมที่เธอเคยกัดเข้าปากไปแล้ว​ ทำไมเขาถึง ...