已经是第一章了
ตอนที่ 29 ฉันจะพยายาม
ตนที่ 29 ฉันจะพยายาม
เย่เชินหลินเห็นหน้าแดงๆของเธอจ้องมองมาที่เขา เธอก็ก้มหน้าลงทันที และเธอก็จ้องมองนิ่งไปที่ถาดอาหารเขาถึงได้พูดว่า "เอาออกไปได้ล่ะ!"
"ค่ะคุณเย่!" เซี่ยชีหรั่นรวบรวมสติกลับมา แล้วจัดการทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว แล้วก็ถือถาดออกไป
เธอออกไปที่บ้านใหญ่และนำถาดไปไว้ที่ห้องครัวหลังจากล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงกลับไปที่บ้านใหญ่อีกครั้ง
หลังจากที่เธอกลับมาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยล็อคประตูบ้านและปิดไฟ แต่เธอยังอยากจะเช็ดพื้นต่อ แต่หนังตาของเธอในตอนนี้ช่างหนักอึ้งเสียเหลือเกินเธอถือผ้าขี้ริ้วเดินไปใกล้กับหน้าต่างจากนั้นเธอก็ลงไปนั่งกับพื้นและด้วยความที่วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงทำให้เธอนั้นเผลอนอนหลับไป .
เช้าวันรุ่งขึ้นแม่บ้านได้นัดประชุมสาวใช้ทุกคน และซ่อนตัวในมุมหนึ่งของบ้านเพื่ออบรมอะไรบางอย่าง
“ เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นอยู่กะกลางคืนที่บ้านหลังใหญ่ และคุณเย่ได้สั่งให้ครัวทำซุปหูฉลามสองชาม หนึ่งในนั้นคือทำให้เซี่ยชีหรั่น ครั้งล่าสุดที่ฉันบอกกับพวกเธอว่าอย่าพยายามบินให้สูงเกินตัวจนเกินไปเพื่อจะเป็นหงส์ แล้วพวกเธอล่ะคิดเห็นอย่างไร หรือว่าพวกเธอยังคงคิดว่าไม่มีความหวังเลยหรือเปล่า คนคือสิ่งมีชีวิตที่มีอารมณ์และความรู้สึก และใครเป็นผู้ที่ได้ปรากฏข้างกายเขาบ่อยครั้งนั้น เขาถึงจะสามารถให้ความสำคัญแม้ว่าพวกเธอจะไม่ยกย่องออกหน้าออกตาหรือได้แต่งงานกับเขาก็ตาม แค่เป็นน้อยที่สามารถมีลูกด้วยกันกับเขาสักคนละก็ นับว่ายังเป็นความโชคดีไปตลอดชีวิตนี้แล้วล่ะ โดยเฉพาะเธอเทียนอั้ย ทั้งรูปร่างหน้าตาดีและฉลาด เธอจะต้องพยายามให้มาก ๆ!
"ค่ะคุณแม่บ้าน! ฉันจะพยายาม!" ยากนักที่แม่บ้านจะเอ่ยถึงชื่อเธอเช่นนี้ จ้าวเทียนอั้ยรู้สึกว่าหากมีความช่วยเหลือจากเขาเช่น โอกาสที่จะได้เข้าใกล้คุณชายเย่คงจะง่ายดายมากขึ้นอย่างแน่นอน
"งั้นคืนนี้ให้หนูอยู่ทำงานที่ห้องโถงเองดีมั้ยค่ะ" เธอลองถามออกไปดู
“ ให้ฉันสั่งก่อน” แม่บ้านเพิ่งพูดจบ แล้วโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มันเป็นเสียงเรียกจากผู้ช่วยหญิงของเย่เชินหลิน ’หลินหลิง’
"โอเคฉันจะไปเดี๋ยวนี้!" เขาตอบแล้วมอบหมายให้สาวใช้ไปรับใช้เย่เชินหลินที่ห้องออกกำลังกาย
หลังจากเย่เชินหลินตื่นเช้าเขาก็สั่งให้เซี่ยชีหรั่นไปถูพื้นต่อไป ไม่ได้สั่งให้เธอไปรับใช้เขาที่ห้องออกกำลังกาย เมื่อแม่บ้านพาหลินหลิงเข้าไปในห้องโถง เธอกำลังทำหน้าที่ของเธออยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ
"ชีหรั่น คุณเย่บอกให้คุณไปเปลี่ยนใส่ชุดนี้ เขาบอกว่าคุณก็เป็นคนของบ้านตระกูลเย่ เมื่อออกไปข้างนอกจะได้ไม่ต้องทำให้ตระกูลเย่ต้องขายหน้า!" แม่บ้านกล่าว
หลินหลิงอยู่ในชุดทำงานสีขาว ไว้ผมสั้นเสมอพอดีกับหู ดูเรียบร้อยและมีความเป็นมืออาชีพ
เธอส่งชุดและกางเกงในมือของเธอพร้อมกับรองเท้าและเครื่องประดับไปยังเซี่ยชีหรั่น และรอเธอเปลี่ยนชุดอยู่ในห้องโถง
ใบหน้าของหลินหลิงไม่ปรากฎแม้แต่รอยยิ้มใด ๆ แต่แม่บ้านยังคงยืนยิ้มเป็นเพื่อนเคียงข้างเธอ พร้อมลองส่งยิ้มให้เธออยู่บ่อยครั้ง
แม้ว่าแม่บ้านจะอยู่กับเย่เชินหลินมานานพอสมควร แต่เขาก็รู้ในใจดีว่าเย่เชินหลินนั้นให้ความสำคัญหลินหลิงมากกว่าเขา เธอมีอายุเพียงแค่ยี่สิบแปดปี แต่เธอได้รับการฝึกฝนส่วนตัวมาอย่างชำนาญ และเป็นมือขวาเป็นปีกซ้ายของเย่เชินหลิน
หลินหลินเม้มริมฝีปากของเธอแน่น และดูไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ แต่แท้จริงแล้วเธอกำลังโกรธอยู่
ใช่เธอเป็นผู้ช่วย คนอยู่ก่อนหลังคนไหนบ้างที่จะไม่รู้ถึงความสามารถของเธอ?
เธอไม่ได้คิดได้ฝันไว้เลยว่าเธอจะมีวันนี้ วันที่เธอจะต้องไปซื้อเสื้อผ้าด้วยตัวเองแล้วส่งไปให้ยังคฤหาสน์ตระกูลเย่ และไม่ใช่ซื้อมาให้เย่เชินหลินหรือหญิงสาวผู้ดีคนไหนด้วย แต่กลับซื้อมาส่งให้สาวใช้คนนึงเท่านั้น
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ รอบตัวของเย่เชินหลินได้มีการปรับเปลี่ยนหมุนเวียนหน้าที่ต่างๆมากมายของพนักงาน แต่เธอไม่เคยคิดไว้ว่าจะให้เธอต้องมารับใช้คนอื่นเช่นนี้
เธอไม่รู้ว่าทำไมเป็นแค่สาวใช้ถึงต้องได้รับเกียรติเช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นใส่ชุดเดรสติดกันที่มีขอบระบายด้านล่างเป็นสีฟ้าอ่อน ตามด้วยรองเท้าส้นสูงสีขาว และเครื่องประดับวิบวับเล็กน้อยที่คอ
เธอเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่วงท่าที่สง่างาม แม้กระทั่งแม่บ้านเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมอยู่ในใจ เธอสวย สวยมากจริงๆ
ไม่เพียงเพราะใบหน้ารูปไข่ที่สมบูรณ์แบบของเธอเท่านั้น แต่รวมกริยาท่าทางและบุคลิกภาพของเธอ ช่วยส่งให้ชุดที่เธอใส่นั้นดูมีแพงขึ้นมาอย่างกับแบรนด์ที่มีชื่อเสียงระดับโลกได้อย่างสมบูรณ์แบบ และดูสง่างามกว่าชุดดังๆของต่างประเทศเสียอีก
"นั่งลง! ฉันจะทำผมให้คุณ!" หลินหลิงพูดออกมาอย่างแข็งกระด้าง โดยไม่ปกปิดความรู้สึกไม่พอใจที่มีอยู่ในใจของเธอ
已经是最新一章了
加载中
