ตอนที่ 31 เซ่นไหว้สุสาน

ต๭นที่ 31 เซ่นไหว้สุสาน เมื่อถึงยอดเขาชานติง เซี่ยชีหรั่นมองเห็นพื้นที่โล่งกว้าง ที่มีดอกเบญจมาศอยู่ตรงกลาง เธอมองไปที่ไห่ลี่หมินอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกฉันว่า แฟนของเธอเสียชีวิตในวันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคมปีที่แล้ว ฉันจำไม่ผิดใช่ไหม?” น้ำตาที่คลออยู่ภายในดวงตาของเซี่ยชีหรั่น เธอเคยบอกเสี่ยวจุนไว้แล้วว่าเธอจะไม่ร้องไห้ ดังนั้นเธอจึงพยายามทำให้น้ำตาคืนกลับไปในดวงตา “ขอบคุณ คุณไห่ คิดไม่ถึงจริงๆว่าคุณจะจำได้แม่นขนาดนี้” ไห่ลี่หมิน ก็ไม่สามารถพูดได้ว่าทำไมเขาถึงจำได้แม่นขนาดนี้ นอกจากนี้ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเพิกเฉยต่อคำคัดค้านของเย่เชินหลินที่จะพาเธอออกมา หรือว่าเพียงแค่ความต้องการในอนาคต? “ฉันเห็นใจในการพบเจอของพวกคุณ” หลังจากที่ ไห่ลี่หมิน พูดอะไรสักอย่าง เขาก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนา “ฉันไม่รู้ว่าเขาถูกฝังอยู่ที่ไหน ฉันพาคุณมาที่นี่ด้วยความคิดริเริ่มของฉันเอง ถ้าหากคุณต้องการจะไปไหว้สุสานเขา ฉันไปเป็นเพื่อนคุณเอง” เซี่ยชีหรั่นอยากจะไปไหว้สุสานของโม่เสี่ยวจุนมาก เธอรู้สึกคิดถึงเขาเหลือเกิน แม้ว่าจะมองไม่เห็นคนจริงๆ แต่การมองเห็นหลุมศพของเขาก็สามารถทำให้มีพลังก้าวไปข้างหน้าได้เหมือนกัน แต่เธอจะไปรบกวนไห่ลี่หมินได้อย่างไร? “ไม่ต้องหรอก แบบนี้ก็ดีแล้ว ถ้าหากวันนี้ยังอยู่บ้านเย่ แม้แต่เวลาให้คิดถึงก็เขาสักนิดก็คงจะไม่มี” เธอยิ้มอย่างอ้างว้างถึงแม้ว่าจะปฏิเสธ แต่ไห่ลี่หมินกลับเข้าใจเธออย่างถ่องแท้ “เมืองหลินเจียงอยู่ไม่ไกล ถ้ารีบกลับเราต้องกลับมาก่อนห้าโมงแน่นอน ไปกัน อย่าช้าอยู่เลย” พูดจบ เขาก็ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นตอบกลับ เขาใช้มือข้างหนึ่งหยิบดอกเบญจมาศขึ้นมาและมืออีกข้างก็ดึงข้อมือเซี่ยชีหรั่นลงจากภูเขา เป็นเพราะว่ารับรู้ถึงความจริงใจของเขา เซี่ยชีหรั่นจึงไม่พูดอะไรมาก คนขับรถหันมาหาเซี่ยชีหรั่นเพื่อให้เธอบอกเส้นทาง เธอและไห่ลี่หมินนั่งอยู่ที่เบาะหลังและพูดเบา ๆ เป็นครั้งคราว เขาสังเกตการณ์แต่งตัวของเซี่ยชีหรั่นมาสักพักแล้ว เสื้อผ้าสีสันและมีสไตล์ที่สดใส วันนี้เธอดูบริสุทธิ์และสูงส่งมาก “สิ่งนี้เย่เชินหลินเตรียมให้คุณเป็นพิเศษใช่ไหม? สวยมาก เหมาะกับคุณมาก!” เขาพูดด้วยรอยยิ้ม เซี่ยชีหรั่นตอบด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ “เด็กคนนี้ ยังคงรักศักดิ์ศรีเช่นเดิม” คำพูดของไห่ลี่หมินราวกับว่าจะอธิบายเหตุผลว่าทำไมจึงทำเช่นนี้ พ่อบ้านก็พูดแล้วในตอนเช้า เธอคือคนของบ้านเย่อย่าทำให้บ้านเย่ต้องอับอาย “ข้อมือเธอได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร?” ไห่ลี่หมินถามขึ้น เขาเห็นอาการบาดเจ็บของเธอที่สโมสรเมื่อวานนี้แต่ก็ไม่สะดวกที่จะถามเธอ แผลค่อนข้างลึก มันไม่เหมือนอุบัติเหตุเลย มันเหมือนแผลกรีดข้อมือพยายามฆ่าตัวตาย เมื่อเขามองไปยังบาดแผลของเธอ เซี่ยชีหรั่นเองก็กำลังมองมันอยู่เช่นกัน “อย่าบอกฉัน ว่าคุณทนอยู่ไม่ไหวและอยากฆ่าตัวตาย ฉันคิดว่าคุณไม่ใช่คนที่อ่อนแอแบบนั้น” “ไม่ใช่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวเบาๆและพูด “อย่าถามอีกเลยได้ไหม? ฉันขอบคุณคุณมาก แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านเย่ ฉันไม่อยากพูด” “โอเค งั้นฉันไม่ถามแล้ว เมื่อไหร่ที่คุณต้องคุยกับใครสักคน ฉันยินดีรับฟังเสมอ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างนุ่มนวล ต่อมาภายในรถไห่ลี่หมินเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี เมื่อเวลาผ่านไปนาน เธอจึงถามเขาเบาๆว่า “คุณโกรธหรือเปล่า?” คำถามจากสาวน้อยตัวเล็กๆเช่นนี้ทำให้หัวใจไห่ลี่หมินอบอุ่นขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะมองเธออย่างหลงใหลและพูดอย่างยิ้มๆ “ฉันไม่ได้โกรธเหมือนคนบ้านเย่หรอก” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลที่เธอคิดถึงโม่เสี่ยวจุนมากไปหรือเปล่า เขามองเธอเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาห่วงใยเธอเหมือนกับเสี่ยวจุน ภายในแววตาของเธอมีความเชื่อใจความชื่นชมยินดีและยังมีความเหงาที่ซ่อนอยู่ลึกๆ