ตอนที่ 36 ออกไป

ต๭นที่ 36 ออกไป จ้าวเทียนอั้ยคิดไม่ถึงว่าคุณชายจะโมโหขนาดนี้ เธอว่าเธอเองก็สวยแล้ว หรือว่าการกระทำของเธอที่แสดงออกมายังยั่วยวนไม่พอ? เธอยิ้มอย่างมีเสน่ห์และเดินไปข้างหน้าสองก้าว สะบัดกระโปรงที่มีกลิ่นน้ำหอมและพูดเบาๆว่า “คุณชาย ฉันคือ...” “ออกไป!” ใบหน้าของเย่เชินหลินแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม ทำให้จ้าวเทียนอั้ยตกใจรีบขอโทษและรีบออกไป “ทราบ คุณชาย ฉันผิดไปแล้ว” หลังจากที่จ้าวเทียนอั้ยออกจากห้องของเย่เชินหลินแล้ว ไม่นานนักพ่อบ้านก็ได้รับโทรศัพท์จากเย่เชินหลิน “สาวใช้ที่ให้อยู่กะดึกในคืนนี้ จากนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในบ้านใหญ่ในตอนกลางคืนอีก รีบหาคนมาแทนที่เธอ และไล่เธอออกไป!” “รับทราบ คุณชายเย่!” พ่อบ้านคิดไม่ถึงว่าจ้าวเทียนอั้ยจะแย่อะไรขนาดนั้น ว่ากันตามเหตุผลแล้วเย่เชินหลินนอนคนเดียวในตอนกลางคืนและเหงาเกินกว่าจะนอนหลับ มีหญิงสาวไปยั่วยวนเขาก็ควรจะง่ายต่อการเริ่มต้นเรื่องเช่นนั้น การทำให้สำเร็จไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ อีกนิดเกือบทำให้เขาลำบากแล้ว พ่อบ้านรีบลุกขึ้น และมุ่งตรงไปยังห้องโถงและนำตัวจ้าวเทียนอั้ยมาดุด่าตรงข้างถนน จ้าวเทียนอั้ยขอโทษซ้ำไปซ้ำมา ขอร้องให้พ่อบ้านปกป้องเธอ อย่าไล่เธอไป ฟางลี่น่าก็โง่ พ่อบ้านไม่ต้องการให้เธอไปอย่างแน่นอนและพูดกับเธอ “จากนี้ไปเธอต้องฟังฉันทุกอย่าง ฉันจะพยายามหาวิธีช่วยเธอให้อยู่ที่นี่ต่อ” จ้าวเทียนอั้ยรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก เมื่อกลับมายังห้องพัก เธอก็เห็นเซี่ยชีหรั่นที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังออกจากห้องน้ำ เธอทนแทบไม่ไหวอยากจะไปเตะเธอ เธอเป็นคนที่แสร้งทำเป็นน่าสงสารและคุณชายก็ดูแคลนเธอ “อีด*ก” เธอสบถอย่างรุนแรง เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นท่าทีของเธอก็รู้ทันทีว่าโดนเย่เชินหลินปฏิเสธเข้าให้แล้ว และปล่อยเธอไป ไม่ต้องพูด แม้ว่าการทำงานของนามสกุลเย่นั้นไม่อาจคาดเดาได้แต่สุดท้ายเรื่องวิสัยทัศน์ก็ต้องดีด้วย และยิ่งกว่านั้นก็คือการรักษาตัวให้พ้นจากปัญหายุ่งยากเขาไม่ต้องการผู้หญิงทุกประเภท เธอไม่ได้สนใจจ้าวเทียนอั้ย และล้มตัวนอนลงหลังจากปัดเตียงเสร็จ “คิดว่าเธอสูงส่งนักเหรอคนชนชั้นต่ำ? ไม่ใช่ว่าเธออยากจะปีนขึ้นไปบนเตียงของคุณชายหรอกเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจเธอ เธอก็เริ่มร้อนเป็นฟืนเป็นไฟรีบปีนไปที่เตียงชั้นสองของเธอและเธอยื่นมือออกมาพยายามกระชากผม เซี่ยชีหรั่นหลบ เธอใจเย็นมาก และมองเธอนิ่งๆและพูดเบาๆ “ถ้าฉันเดาไม่ผิด คุณชายเย่แสดงความไม่พอใจเธอเป็นอย่างมากสินะ เธอถึงมาลงมือกับฉัน และถ้าเกิดการทะเลาะวิวาทและต้องออกไปจากที่นี่ เธอยินยอมใช่ไหม?” ประโยคนั้นเหมือนจะได้เตือนสติจ้าวเทียนอั้ย เธอหยุดการเคลื่อนไหว หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พูดออกมา “เธอจะต้องไม่ได้เป็นที่ปลาบปลื้มตลอดหรอกนะ เธอจะต้องโดนพ่อบ้านแกล้งจนตัวดำ ฉันจะรอดูอีกไม่กี่วันหรอกคุณชายจะไม่แยแสเธอ นังด*ก!” เซี่ยชีหรั่นหมุนตัวกลับมา และหันหลังให้กำแพง ไม่สนใจเธออีกต่อไป จ้าวเทียนอั้ยยังอารมณ์ไม่ดีขึ้น เธอด่าจนเหนื่อยและหลับไป "วันที่ 12 สิงหาคมเป็นวันเกิดของนาย Ye และแม่ของเขามาวันเกิดเขาทุกปี คุณชายเย่เป็นคนที่กตัญญูต่อแม่มากๆ ใครก็ตามที่ได้รับการอนุมัติจากแม่ของเขา ก็จะสามารถอยู่ที่นี่ได้เป็นเวลานาน เข้าใจไหม?“ “ฉันดูแล้วนะ ฉันเลือกพวกเธอ5คนออกมาจัดงานเต้นรำให้กับคุณชายเย่ เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้เขา” พ่อบ้านมองไปยังใบหน้าของทุกคน ราวกับว่ากำลังคิดว่าใครควรได้และไม่ควรได้ เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความหมายของพ่อบ้านอย่างทันใด เนื่องจากเป็นการแสดงต่อหน้าแม่ของคุณชายเย่ ดังนั้นจึงไม่อยากให้เธอเข้าร่วม จึงเน้นพิเศษไปที่5คน เธอมองไปที่พ่อบ้านอย่างสงบและพูด “ฉันไม่สามารถเต้นได้ พ่อบ้าน เชิญคุณจัดให้พวกเธอทั้งห้าคนเถอะ”