ตอนที่ 42 มาเป็นผู้หญิงของฉัน

ต๭นที่ 42 มาเป็นผู้หญิงของฉัน ท่านพ่อบ้านเหลือบตามองเธออย่างหงุดหงิดใจ เอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ “หล่อนไปตั้งใจเต้นให้ดีก่อน ถ้าเต้นดีไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจจะเตะตาให้คุณเย่มองเธอขึ้นมาก็ได้” จิ่วจิ่วและหลิวเสี่ยวเจียวกลับดีใจแทนเซี่ยชีหรั่นด้วยใจจริง ในขณะเดียวกันก็อิจฉาในความโชคดีของเธอด้วยจริงๆ เซี่ยชีหรั่นได้ยินข่าวที่เย่เชินหลินให้เธอรีบไปห้องของเขา ยิ่งคิดต่อไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย ภายในใจของเธอก็กังวลกลัวไปหมด ไม่รู้ว่ามันจะเป็นโชคดีหรือว่าโชคร้ายกันแน่ สายตามองไปยังท่านประธานเย่ หวังว่าเขาเพียงอยากจะใช้งานเธอเท่านั้น ไม่ได้มีแผนอะไร เธอเคาะประตูห้องของเย่เชินหลินด้วยใจกระสับกระส่าย เสียงเย็นๆของเขาดังออกมาจากด้านใน “เข้ามา!” ในห้องที่แอร์เย็นเฉียบของเย่เชินหลิน ร่างท่อนบนที่กำลังเปลือยเปล่าของเขา ผิวขาวดั่งข้าวสาลีออกมาสัมผัสอากาศด้านนอก ส่วนท่อนล่างก็มีผ้าขนหนูพันเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจ เขาเป็นเหมือนกับเสือดาวที่ดูสง่างาม เอนกายบนเตียงอย่างเกียจคร้าน แม้ว่าจะเป็นเพียงการเอนกายอย่างไม่ใส่ใจอะไร แต่ร่างกายโดยรวมแล้วกลับเผยเสน่ห์แบบผู้ชายออกมา เซี่ยชีหรั่นมองไปยังเขา ใบหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาทันใด เลยต้องรีบเบนสายตาไปทางอื่น ใจเต้นแรงอย่างผิดปกติ ก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ครั้งที่แล้วที่เห็นร่างเขาเปลือยเปล่านั้นกลับสู้ครั้งนี้ที่เพียงเหลือบเห็นเขาแต่งกายไม่เรียบร้อยก็ทำให้เธอว้าวุ่นใจกว่าเดิมซะงั้น เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้วก้มหน้าลง พยายามถามออกมาอย่างเรียบนิ่ง “คุณเย่คะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันรับใช้หรือคะ?” “เข้ามา!” เพียงคำสั่งสั้นๆแต่กลับเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม เซี่ยชีหรั่นต่อสู้กับความคิดเพียงครู่นึง ก็ก้าวเดินเข้าไปยังทิศทางของเตียง “คุณเย่ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันรับใช้หรือคะ?” เธอเดินไปจนถึงข้างเตียงของเขา แล้วเริ่มถามขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “มาเป็นผู้หญิงของฉัน!” เมื่อเย่เชินหลินเอ่ยคำเหล่านั้นออกมา ทันใดนั้นก็เอื้อมมือออกมาโอบเอวของเธอ เซี่ยชีหรั่นที่สูญเสียการควบคุมก็ได้ล้มลงไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา ฝ่ามืออันอบอุ่นของเขาโอบรัดเธอโดยเร็ว ริมฝีปากก็กดลงมาบนปากเล็กๆของเธอ เซี่ยชีหรั่นเลี่ยงหัวออกมา เพื่อหลบริมฝีปากของเขา “อย่านะ!ปล่อยฉัน!” เธอขัดขืนร่างกายที่ราวกับตัวเขามีกระแสไฟฟ้าปล่อยออกมา ร้องตะโกนเสียงต่ำ ใช้แรงที่มีทั้งหมดขืนกายเอาไว้ ผมดำเรียบตรงก็ยุ่งเหยิงไปหมด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ มือใหญ่ของเขายังคอยวนเวียนอยู่กับคอเสื้อของเธอ อีกนิดเดียวเขาคงฉีกเสื้อเธอขาดเป็นแน่ เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติ แล้วถามเขาเสียงเย็น “คุณเย่คะ ที่แท้คุณก็ชอบบังคับผู้หญิงจริงๆหรอคะ? การกระทำของเย่เชินหลินหยุดชะงัก แต่เธอก็ยังถูกเขารัดเอาไว้ในอ้อมแขน เขาก้มลงจ้องตาของเธอ แล้วถามว่า “บอกเหตุผลมา! ทำไมถึงไม่ยอม?” ตั้งแต่เขาโตเป็นผู้ใหญ่มา ผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนก็อยากจะปีนเตียงของเขา แต่เขาไม่เคยต้องการใคร แล้วยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่ปฏิเสธว่า”ไม่”กับเขา ผู้หญิงตรงหน้าเขา เป็นคนที่เข้ามาสอดแนม น้ำหนักในใจก็มากกว่าคนทั่วไปเป็นธรรมดา การขัดขืนของเธอ อาจเป็นเรื่องจริง หรืออาจจะเป็นเพียงลูกไม้แกล้งปฏิเสธของเธอก็ได้ แท้ที่จริงแล้วถ้าอยากได้หลักฐานที่เป็นเรื่องไม่ดีของพ่อเขา แต่การเป็นผู้หญิงของเขาก็จะเอื้อประโยชน์ที่สุดแล้ว เพียงชั่วพริบตาเซี่ยชีหรั่นก็คิดหาหลากหลายคำตอบเพื่อรับมือกับเขา อย่างเช่นเขากำลังจะมีคู่หมั้นแล้ว ไม่ควรทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยออกไป หลังจากที่เธอใช้ความคิดไปหลายวิ จึงจะเอ่ยออกมา “ฉันคิดว่าเรื่องนี้จะต้องเกิดจากความพึงพอใจของทั้งสองฝ่าย ถ้าฉันไม่ยอม ฉันเชื่อว่าคุณเย่ก็ไม่มีทางใช้วิธีพยายามบีบบังคับกันโดยเด็ดขาด” แน่นอนว่าเขาเป็นหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาต้องการผู้หญิงแบบไหนแล้วมีหรือจะไม่ได้ มันจะคุ้มไหมถ้าเขาจะมาบังคับเธอเพื่อตอบสนองความต้องการของร่างกาย? และแล้วมันก็เป็นอย่างที่เธอต้องการ เขายอมปล่อยเธอจริงๆ เซี่ยชีหรั่นมองออกว่าที่จริงแล้วเขามีความคิดแบบนั้นกับเธอ ถ้าเขาใช้กำลังบังคับ เธอก็ไม่มีทางหนีได้ และถ้าบังคับมันก็เสียแรงเปล่า เขาก็สามารถระงับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ได้อย่างง่ายดาย ถ้าเขาไม่ได้ทำแบบนั้น ก็นับว่าเป็นโชคของเธอแล้ว