บทที่ 58 หนีไม่รอดแล้ว

บ๗ที่ 58 หนีไม่รอดแล้ว ในที่สุดส้งหลิงหลิงก็คิดหาวิธีได้​ และได้รับแรงบันดาลใจจากเซี่ยชีหรั่น เธอออกจากห้องของตัวเอง​ ไปหาเย่เชินหลิน เคาะประตูและได้ยินเขาพูดว่า "เข้ามา!" เธอลูกบิดประตูและเข้าไปข้างใน เย่เชินหลินกำลังดูโทรศัพท์มือถือในมือของเขา ไม่แม้แต่จะมองไปที่ประตู​ และพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์​ว่า "ต้องรอให้ฉันเชิญ​คุณ​ก่อน​ คุณถึงจะสามารถ​มาได้" ส้งหลิงหลิงรู้สึก​หดหู่เล็กน้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด​ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เชินหลิน​ ฉันเองค่ะ" เย่เชินหลินถึงได้วางโทรศัพท์ลงบนเตียง​ และเงยหน้าขึ้นมองส้งหลิงหลิง​พร้อมกับถามว่า "คุณมาที่นี่ทำไม" “ดูเหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างมาจากข้างนอก​ จู่ๆก็รู้สึก​กลัวขึ้นมานะค่ะ​ คืนนี้คุณนอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมค่ะ” เธอไปที่เตียงของเขานั่งลงแล้วพูดอย่างน่าสงสาร เย่เชินหลินมองมาที่เธอ​ แต่เธอดูไม่ออกว่าเขาหมายถึงอะไร​ ตกลงเขาจะอยู่เป็นเธอหรือไม่อยู่​เป็นเพื่อนเธอกันแน่ เขาพูดเบา ๆ และใจเย็นว่า "ฉันจำได้ครั้งหนึ่งที่ส้งหลิงหลิงและพานจิ้งและผู้หญิง​ห้าหกคนไปบ้านผีสิงด้วยกันทุกคนต่างกรีดร้องด้วยความสยองขวัญ​ มีเพียงส้งหลิงหลิงมองดูอย่างไม่สะทกสะท้าน​แม้แต่​นิดเดียว​ ฉันเองยังทึ่งในความกล้าหาญของผู้หญิงอย่างเธอเป็นอย่างมาก " ท่าทีของส้งหลิงหลิงไม่รู้สึกว่ามีอย่างแปลกๆ​ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองควรจะรู้สึกดีใจดีหรือไม่​ ที่เขาดูจะใส่ใจรายละเอียดเกี่ยวกับเธอมากเช่นนี้​ หรือเขานั้นรู้ดีว่าเธอจงใจหาข้ออ้างเพื่อจะเข้าหาเขา "เชินหลิน​ ถ้าหากคุณ ... " ส้งหลิงหลิงกล่าวได้แค่ครึ่งหนึ่งเย่เชินหลิน​ ยิ้มเย็นอีกครั้งแล้วพูดว่า "ในที่สุดยังมีความเป็นผู้หญิงอยู่​ รู้สึกกลัวบ้างบางครั้งบางคราว​ก็ดูน่ารักดี  ในเมื่อกลัว​ เดี๋ยวฉันจะอยู่กับคุณเอง" ดีมากเย่เชินหลิน​ ทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีคำถามต่าง ๆ​จากเขา​ได้ แต่ก็แอบสนใจเธออย่างลับๆ​ หลังจากนี้ไปคงไม่ต้องใช้ข้ออ้าง​ในการเข้าหาเขาอีกแล้ว "ขอบคุณค่ะ​ เชินหลิน!" “ ไม่เป็นไร​ นั่งที่นี่ซักแปบ​ ฉันให้พ่อบ้านจัดเตรียมอาหารว่างอีกชุด​ จะได้กินด้วยกัน” หลังจากเย่เชินหลินพูดเขาจบ​ เขาก็กดโทรศัพท์ที่หัวเตียงและสั่งว่า"พ่อบ้านเตรียมของว่างเพิ่มอีกหนึ่งสำรับ" "ครับ​ คุณเย่!" พ่อบ้านได้ไปที่ห้องนอนของคนงานแล้ว​ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่ที่นั่น​ และหลิวเสี่ยวเจียวก็ได้ผล็อยหลับไปแล้ว พ่อบ้านปลุกเธอให้ตื่นขึ้นและสอบถามเธอ​ แต่เธอบอกไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นไปอยู่ที่ไหน ระหว่างทางจากบ้านใหญ่ไปที่ห้องพักของคนงาน​ พ่อบ้านเดินไปสองรอบแล้วก็ไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น เขาไม่กล้ารายงานต่อเย่เชินหลิน​ เพราะเกรงว่าเขาจะโทษเขาว่าทำไรไม่ได้เรื่อง เย่เชินหลินโทรมาและบอกว่าเขาจะเพิ่มของว่างอีกหนึ่งสำรับ​ เขาคิดว่าคงจะเป็นส้งหลิง​หลิง ที่กินด้วยกันกับเขา มีส้งหลิงหลิงอยู่ด้วย​ ที่นี่เขาคงจะละเว้นเรื่องเกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่นไปแล้วก็ได้ แม้ว่าจะหาเซี่ยชีหรั่นไม่เจอจริงๆ และหลังจากเตรียมอาหารว่างเสร็จ​แล้ว​ พ่อบ้านก็ได้ส่งมันมาด้วยตัวเอง เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่พ่อบ้านที่เข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและถามเบา ๆ ว่า "ทำไมถึงเป็นคุณที่มาส่งเซี่ยชีหรั่นละ" "เธอ ... " พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง​และมองไปที่ส้งหลิงหลิงเพื่อขอความช่วยเหลือ ส้งหลิงหลิงยืนขึ้นหยิบถาดในมือของเขา​ แล้วนำไปที่เย่เชินหลิน​ และช่วยแก้ตัวให้กับพ่อบ้านว่า​ "เมื่อไม่นานมานี้สุขภาพของเธอ​ไม่ค่อยดี​ ฉันเกรงว่าเธออาจจะหลับไปแล้วรึปล่าว เรามากินของว่างกันดีกว่าค่ะ เพียง​แค่มาส่งอาหา​รว่าง​แค่นั้น​ ใครมาส่งก็เหมือนกันไม่ใช่หรือค่ะ" เย่เชินหลินรับซุปที่ส้งหลิงหลิงยื่นส่งมาให้​ และมองนิ่งกลับไปยังพ่อบ้างแลัวพูดว่า "ระบบคือระบบ​ เธอเป็นคนรับใช้และหน้าที่ของคนรับใช้​ก็คือเรียกใช้ตอนไหน​ก็​ต้องมาตอนนั้น​ ตอนนี้คุณไปเรียกเธอมาพบฉันเดี๋ยวนี้  " "คือว่า... คุณเย่ครับ... " พ่อบ้านรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก​ เพื่อที่จะช่วยเขาและไม่อยากจะเจอหน้าเซี่ยชีหรั่นส้งหลิงหลิงอ้อนวอนเขาด้วยรอยยิ้มว่า "ช่างมันเถอะเชินหลิน​ นี่ก็ดึกมากแล้ว​ ปล่อยให้เธอได้นอนเถอะค่ะ" ใบหน้าของเย่เชินหลินดูเคร่งขรึม​และตอบกลับมาว่า "เอาไหมต่อจากนี้ไปทุกเรื่องในตระกูลเย่ยกให้เป็นคนจัดการทั้งหมด​ แต่ระวังจะทำให้ฉันต้องกลุ้มใจ" ส้งหลิงหลิงหัวเราะแห้งออกมาสองครั้ง​ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้​ และหันไปหาพ่อบ้านและพูดว่า "เชินหลินต้องการพบเธอ​ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล​ คุณรีบไปหาเธอมาพบเขาเถอะค่ะ" "ครับ​ คุณเย่​ กระผมจะไปตามมาให้ตอนนี้ครับ!" หลังจากพ่อบ้านออกไปเย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงไม่มีเรื่องไรจะพูดกันอีก​ แล้วค่อยๆกินอาหารว่างอย่างช้าๆ เขารู้ดีว่าเธอต้องการซ่อนเขา​ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำอะไรต่อเธอในคืนนี้ได้แล้ว​ แต่เขายังจำต้องเรียกเธอให้มาหา​ เพื่อที่จะ​ทำให้เธอคิดว่าคืนนี้เธอจะต้องไม่รอด​จากเขาไปได้​ และทำให้เธอตกใจกลัวเล่น​ ใครใช้ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวสนิท​สนมกับเจ้านามสกุล​ไห่นั้นกันล่ะ​สมควรแล้ว! พ่อบ้านกลับไปที่ห้องนอนของคนงานอีกรอบ แต่เขาก็ไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น เขาไม่กล้าทำให้เรื่องมันดูใหญ่โตจนเกินไป​  ดังนั้นเขาจึงโทรหาเจิ้งเห่า​ และขอให้เขาช่วยตามหาเธอให้เขาหน่อย ใครจะรู้ว่าเจิ้งเห่าไม่ได้นำโทรศัพท์มือถือไปด้วย​ เขาทำได้เพียงเรียกฟางลี่น่ากับซุนเหมิงเหมิงให้ตื่นขึ้นมาเบาๆ “พวกเธออย่าเอะอะ​ไป หากมีคนถามขึ้นมาก็บอกว่านอนไม่หลับ​แล้วเดินเล่น​ เข้าใจมั้ย” "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ​" ซุนเหมิงเหมิงตอบ "เร็วเข้าสิ!" เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงทานอาหารว่างเสร็จ​ และเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่ปรากฏ​แม่แต่เงา แม้แต่​ส้งหลิงหลิงเองก็ยังรู้สึก​ประหลาดใจ​ เธอไม่ได้ไม่เคยไปที่ห้องพักคนงานมาก่อน​ เดินไปแค่สองสามก้าวจากบ้านหลังใหญ่เอง ทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้  หรือมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆ​ แต่ใช่เพราะเธอลงมือทำเอง​แบบนั้นก็ดีเธอผ่อนแรงเธอไปได้เยอะ เผื่อวันหลังเธอไม่ต้องการให้เย่เชินหลินต้องคิดว่าเธอตั้งตารอที่จะให้เกิดเรื่องกับเซี่ยชีหรั่น​ เธอเลยทำเป็นเตือนเบา ๆ ว่า "เชินหลินทำไมน้องสาวของฉันถึงยังไม่มาอีก​ นี่ก็ผ่านไปนานมากแล้ว​ ให้ใช้ไปดูหน่อยดีมั้ยค่ะ "ไม่ต้อง!" เย่เชินหลินติดต่อกับพ่อบ้านอีกครั้ง​ และถามเขาเสียงแข็ง​ว่า "เกิดอะไรขึ้น​ ทำไมถึงยังไม่มาอีกล่ะ" ฉันได้ยินว่าเย่เชินหลินเริ่มไม่มีพอใจแล้ว พ่อบ้านจึงจำเป็นต้องบอกความจริง เขายังเป็นห่วงว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาจริง ๆแล้ว​ และหากเขาไม่บอกไปเขาคงจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ "คุณเย่ครับ​ ยังหาไม่เจอเซี่ยชีหรั่นเลยครับ​ เธอไม่ได้อยู่ในห้องพักของคนงาน​ และบริเวณ​ใกล้กับบ้านใหญ่ก็ไม่เจอครับ" "ถามพนักงานดูแลความปลอดภัยที่ประตูดูก่อนว่าเธอได้ออกไปหรือไม่​ ถ้าไม่​ ก็ปลุกให้สาวใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนมาช่วยตามหา​ และระวังตามหากันเงียบหน่อย อย่าทำเสียงดัง" เย่เชินหลินบัญชา​การมา ใบหน้าของส้งหลิงหลิงก็เสแสร้ง​อาการความกังวลขึ้นมาด้วย​ และพูดกับเย่เชินหลินว่า "พวกเราก็แยกย้ายช่วยกันตามหากันเถอะค่ะ​ เพียงแค่​อย่าให้เกิดเรื่องอะไรกับเธอเลย" "อืม!" เย่เชินหลินอืมในลำคอครั้งหนึ่ง​ แล้วก็ออกไปด้วยกัน​กับเธอ ทั้งสองแยกกันที่ประตูของบ้านใหญ่​ คนหนึ่งไปทางทิศตะวันออก​ และอีกคนหนึ่ง​ไปทางทิศตะวันตก เจิ้งเห่าพูดว่าเซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไร​ แค่ฟังเขาพูด​ก็พอ เวลาผ่านไปทุก ๆนาทีทุก ๆวินาที​ เซี่ยชีหรั่น​คิดว่าบางทีอาจจะซ่อนตัวได้สำเร็จแล้ว "ชีหรั่น​ สิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่ก็คือ​ คุณลองเล่าให้ฉันฟังหน่อยเกี่ยวกับเรื่องตลกๆของคุณในตอนเด็ก​" เจิ้งเห่ากล่าว “ ได้สิค่ะ​ แต่ว่าเรื่องตอนที่ฉันยังเด็กๆมันไม่มีอะไรที่น่าสนใจหรอกค่ะ” ซุนเหมิงเหมิงเดิมตามจากเสียงที่ได้ยินแว่วๆมา​ และได้ยินเสียงของผู้ชาย​เรียกชื่อของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาพอดี ​ดูแล้ว​  เธอมาอยู่ในที่ลับตาคนกับผู้ชายตามลำพังที่นี่ทำให้เธอแอบรู้สึกยินดีอย่างผู้​มีชัยต่อศัตรู​หัวใจเธอ​ และยิ้มอย่างร้ายออกมา​ และตามเสียงนั้นไปเงียบๆโดยไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมา เดินไปได้แค่ครึ่งทางซุนเหมิงเหมิงได้พบกับส้งหลิงหลิงซึ่งกำลังเดินมาทางนี้ด้วย "คุณ​หนูส้ง!" เธอกระซิบออกมา ด้วยการส่งเสียงเรียกที่เบาๆของซุนเหมิงเหมิงนั้น ทำให้ส้งหลิงหลิงอดสงสัย​ไม่ได้ว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นได้อยู่ข้างหน้าใช่หรือไม่ เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย และถามเธอเบา ๆ ว่า "ทำไมเธอถึงมาอยู่​ที่นี่ได้" ซุนเหมิงเหมิงหยุดคิดอยู่พักหนึ่ง​ แล้วคิดว่าถ้าหากเธอไปรายงานต่อคุณเย่ แต่จะเป็นการดีกว่าถ้าหากว่าเธอจะส่งเซี่ยชีหรั่นไปให้กับศัตรู​หัวใจ​ของเธอ​ จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว​ แล้วพูดกระซิบ​ข้างหูของส้งหลิงหลิงว่า เซี่ยชีหรั่นนั่งคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ริมสระน้ำค่ะ " "อ่อออ!" ส้งหลิงหลิงนั้นดีใจมาก แต่ภายนอกของเธอก็ยังทำเป็นเฉยอยู่ "คุณหนูส้งคิดว่าฉันควรไปบอกคุณเย่ดี หรือปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการดีค่ะ" ซุนเหมิงเหมิงถาม ส้งหลิงหลิงถอนหายใจอย่างนุ่มนวลและพูดว่า "เธอรู้ไหมว่าเธอนั้นคือน้องสาวของฉันและฉันรู้สึกอับอายกับเรื่องแบบนี้มาก แต่ฉันก็ไม่สามารถปกป้องเธอจากเรื่องนี้ได้​ เธอไปบอกเรื่องนี้กับคุณเย่เถอะ​ และคิดเสีย​ว่า​ไม่เคยบอกอะไรฉันก็แล้วกัน​ " "ดิฉันเข้าใจแล้วค่ะ​ คุณ​หนูส้ง" ซุนเหมิงเหมิงฉลาดกว่าฟางลี่น่าและจ้าวเทียนอั้ย เธอเดาถูกว่าส้งหลิงหลิงไม่ได้ปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นในฐานะน้องสาวเลยแม้แต่น้อย​ ทุกอย่างที่เห็นเป็นแค่การแสดงให้ทุกคนดูเฉยๆก็แค่นั้น เกิดอะไรขึ้นกับเธอในคืนนี้เนี่ย​ เธอรู้สึกโชคดีมากเหลือเกิน​ หนึ่งคือจับเซี่ยชีหรั่นได้​ และสองคือได้หน้ากับว่าที่นายหญิงใหญ่ในอนาคต​ หลังจากนั้นซุนเหมิงเหมิงเดินไปพร้อมกับก้าวที่รวดเร็วส้งหลิงหลิงเดินไปอีกไม่กี่ก้าวเพื่อยืนยันให้แน่ใจ​ว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นกำลังพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นจริงๆหรือไม่​ แล้วเธอก็ได้เดินไปอีกทาง เย่เชินหลินหน้านิ่ง​ แล้วค่อยเดินช้า ๆราวกับว่ากำลัง​เดินเล่น เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น​ เขาคิดว่าเธอคงจะกลัวที่จะสูญเสียพรหมจรรย์​ของเธอให้เขา​ และเธอจึงต้องหลบซ่อนตัวเช่นนี้ แน่นอน​ แต่ยังมีอีกอย่างที่เป็นไปได้ ... ฉันหวังว่าจะเป็นครั้งแรกของเธอ เมื่อซุนเหมิงเหมิงกำลังเดินไปหาเย่เชินหลิน เขาก็พบกับพ่อบ้านอีกครั้งระหว่าง​ทาง “ เธอหาเจอหรือยัง” พ่อบ้านถาม "ฉันหาพบแล้วค่ะ​ และฉันกำลังจะไปรายงานให้คุณเย่ทราบว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ข้างสระน้ำพร้อมกับชายคนหนึ่ง ... โอ้ย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าเธอกำลังทำอะไรกันอยู่" "ฉันเข้าใจแล้ว​ เธอกลับไปนอนได้แล้ว​ เดี๋ยวฉันจะบอกกับคุณเย่เอง" พ่อบ้านกลัวว่าตนเองจะต้องรับผิดชอบ​ แต่นี่เซี่ยชีหรั่นได้หนีไปนัดพบกับชายอื่นด้วยตัวของเธอเอง และคงไม่สามารถโทษเขาได้แล้วสิน่ะ เขารีบเร่งฝีเท้าเดินไปหาเย่เชินหลิน​ เพื่อช่วยชีวิตของเขาเอง เย่เชินหลินเดินมาจากอีกทาง​และมุ่งหน้าไปยังบ่อปลาตรงมุมลับนั้นพอดี​ พ่อบ้านตามเขามาทันแล้วรายงานเขาว่า "คุณเย่ครับ​ เจอตัวเซี่ยชีหรั่นแล้วครับและเธออยู่ตรงข้างบ่อปลาครับ" "คนเดียว" เย่เชินหลินถาม "ไม่ครับคุณเย่​ เธออยู่กับผู้ชายอีกคน​ กระผมเคยพูดแล้วว่าเซี่ยชีหรั่นคนนี้ดูกิริยา​ไม่ค่อยนิ่งสักเท่าไหร่​ และยิ่งนับวันก็ยิ่งดูมากเกินไปแล้ว" ในที่มืดเช่นนี้พ่อบ้านไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าหมองของเย่เชินได้ แต่เขาเดาได้ว่าสีหน้าของเขาคงจะต้องดูไม่ค่อยดีแน่นอน "โอเค​ ฉันเข้าใจแล้วอย่าเสียงดัง​ ฉันจะลองเดินไปดู" เมื่อเย่เชินหลินเข้าใกล้สระน้ำ​ เขาได้ยินเพียงแค่​เสียงของเซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นว่า "มันดึกเกินไปแล้ว​ พวกเรากลับกันดีกว่าค่ะ" เจิ้งเห่าตอบว่า "ไปกันเถอะครับ​ หลังจากนี้ถ้าหากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร​ คุณสามารถมาหาฉันได้เสมอ" เย่เชินหลินได้ยินทั้งสองประโยค​นี้อย่างชัดเจน​ ดูเหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นไม่เพียงแค่กลัวที่จะสูญเสียร่างกายให้เขาถึงได้หลบซ่อนตัว แต่น่าจะเป็นไปได้ในประเด็น​ที่สอง ในขณะที่เขากำลังจะไปไกลมากกว่านั้น​ ส้งหลิงหลิงซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขาได้คำนวณเวลาดีแล้วและถามขึ้นเสียงดังว่า "เชินหลินข้างหน้านั่นใช่คุณหรือเปล่า ​คุณเจอน้องชีหรั่นหรือยังค่ะ?