ตอนที่ 611 เล่ห์กลแกล้งชายแก่

ตอนที่ 611 เล่ห์กลแกล้งชายแก่ “นัชชา......” เขากำลังจะเตรียมพูด คิดไม่ถึงว่าเอ่ยได้แค่สองพยางค์ก็ถูกเสียงของเธอแทรกขึ้นมา “คุณไม่ต้องมาเรียกฉันเลย ไม่ว่าวันนี้คุณจะพูดยังไง ยังไงฉันก็จะออก ฉันต้องออก!” ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยังไงเธอก็ต้องออกจากบ้าน! เตชิตเห็นเธอเดินไปหน้าประตูอย่างเกรี้ยวกราดแล้วเปลี่ยนรองเท้า แล้วลุกขึ้นเดินไป เห็นใบหน้าเล็กที่ขึ้นสี กล่าวด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ได้ห้ามให้คุณออกไป แค่เป็นห่วงสุขภาพคุณเท่านั้นเอง” “ร่างกายฉันไม่เป็นอะไรฉันรู้ดี คุณเป็นห่วงอะไร?” นัชชาอารมณ์เสียอยู่ น้ำเสียงเลยกระโชกโฮกฮาก คุมให้น่าฟังหรือไม่น่าฟังไม่ได้ เขาใจจดใจจ่อกับใบหน้าเล็กที่บึ้งด้วยอารมณ์โกรธ สายตาจ้องไปที่เปลือกตา ส่งสายตาบอกเป็นนัย “เป็นห่วงว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุ” นัชชาได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา หัวใจก็เหมือนถูกค้อนเล็กเคาะ สายตาสบกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร พึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง เธอพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้ว่าคุณไม่วางใจเพราะเรื่องเมื่อก่อน แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันคงไม่ออกไปหรอก อยู่บ้านทุกวันฉันก็ได้แต่คิดเพ้อเจ้อ ฉันต้องการเติมเต็มชีวิตฉันบ้าง” เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร นัชชากลัวว่าเขาจะไม่ได้ฟัง ก็รีบโน้มน้าว “ฉันไม่อยากไม่มีอะไรทำนี่หน่า หรือคุณอยากให้ฉันครึ่งหนึ่งของคุณเป็นปรสิต?” ปรสิต? ได้ยินคำเปรียบเปรยนี้ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ปรสิตมีอะไรไม่ดี คุณคือทุกอย่างของผม คุณไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากเลย” “แต่ชีวิตแบบนั้นมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ?” แม้ว่าในใจนัชชาจะประทับใจ แต่ก็อยากจะบอกเหตุผลเขาให้ชัดเจน “ฉันรักคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นคนรักที่ไม่มีประโยชน์” นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอฟื้นฟูความจำแล้วถกเถียงกับเขาอย่างจริงจังเรื่องทำงาน เตชิตเห็นความแน่วแน่จากท่าทางของเธอ จู่ๆก็คิดถึงเธอที่สูญเสียความทรงจำ เพราะว่าเขาชินกับนัชชาที่คอยพึ่งพาตนไปแล้ว เลยลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่แน่วแน่ เงียบอยู่นาน เขาก็เอียงศีรษะถาม “ต้องไปจริงๆ?” นัชชาแอบดีใจ รู้ว่าเขาให้ไปแล้ว จึงรีบพยักหน้า “อืม ต้องไป” เตชิตรั้งเธอไว้ไม่ได้ ไม่สามารถมัดเธอไว้ที่บ้านได้ สุดท้ายก็ประนีประนอม “ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ” คราวนี้ นัชชาก็โล่งอกเสียที กลัวว่าเขาจะค้านหัวชนฝา ยังดีที่เขายังมีเหตุผล สุดท้ายก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ ความไม่พอใจและความโกรธเล็กน้อยเมื่อครู่ก็หายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกสำเร็จนิดๆ นัชชาเขย่งเท้าเล็กน้อย ใช้สองมือวางไว้บนไหล่เขา เงยหน้าเข้าใกล้ไปจูบคางเขา เหมือนแมวขี้ขโมย แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดีจัง~” ปากนุ่มฉ่ำแตะแล้วก็ไป เขาหรี่ตาเรียวทันที เรียวทันที สายตาอันตรายแวบเดียว ตอนที่เขาเตรียมจะคว้าตัวเธอเข้ามาจูบลึกซึ้ง กลับถูกมือเล็กดันอกไว้ “ฉันทาลิปสติกแล้ว คุณจูบเสร็จก็ต้องเติมใหม่ ลำบากแย่เลยน้า~” พูดจบ เธอก็ปล่อยมือไว้ที่เดิม ถือกระเป๋าข้างๆแล้วออกไป “ฉันไปก่อนน้า เจอกันตอนเย็นจ้า~” ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ปิดลง ห้องใหญ่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เตชิตมองทางที่เธอเดินออกไป นานสักพักก่อนจะละสายตาออกมา ปากบางกระตุกขึ้น ยิ้มพลางสบถเบาๆ “ใจร้าย......” เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง น้ารินที่อยู่ในห้องครัวตลอดก็ได้โอกาสออกมาสักที “คุณผู้ชายคะ กาแฟเย็นหมดแล้วให้ฉันช่วยเปลี่ยนไหมคะ?” เตชิตคิด “ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมก็ออกไปแล้ว” “คุณผู้ชายจะออกข้างนอกหรอคะ?” “อืม” เธอไม่อยู่บ้าน เขาอยู่ไปก็ไม่มีความหมาย คิดแบบนี้ เตชิตก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาชนัย “เรื่องคราวที่แล้วฉันได้ยินมาว่าคุณนรชัยถามนายแล้วหรอ?” —— ตอนสิบเอ็ดโมง ที่ห้องผู้อำนวยการมูตี้คลับเอาส์ ตอนที่เตชิตเข้าประตูไป ชนัยกำลังโกรธผู้จัดการ และไม่ใช่ความโกรธธรรมดา เอกสารและโทรศัพท์ทิ้งอยู่ที่พื้น ทั้งห้องเละเทะ ไม่รู้อาจจะนึกว่าโดนพายุทอร์นาโดเข้า เตชิตหาพื้นที่เหยียบไม่ง่ายเลย เห็นท่าทางสั่นเทิ้มด้วยความกลัวของผู้จัดการ ก็อดแปลกใจไม่ได้ “คุณออกไปก่อนเถอะ” ผู้จัดการแทบไม่ได้โค้งศีรษให้เตชิต ออกจากห้องทำงานไปอย่างรู้สึกขอบคุณ ภายในห้องเหลือเพียงสองคน เตชิตเห็นคนที่ยังโมโหอยู่อย่างเห็นได้ชัด พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “ใครมันทำให้ชนัยโมโหขนาดนี้?” ชนัยหายใจเข้าลึกๆ ทิ้งร่างบนโซฟา เอามือนวดขมับ เสียงเต้นหัวใจทำให้เขาหงุดหงิด “เมื่อคืนได้รับรายงานว่าเจอเฮโรอีนแถวนี้ วันนี้คุณนรชัยเลยโทรหาฉันด้วยตัวเอง เตชิต นายก็รู้ว่าฉันถึงจะไม่ได้ดูเป็นคนดีขนาดนั้น แต่ยาตัวนี้ฉันไม่เคยแตะต้องมันเลย และไม่ได้อนุญาตให้ครอบครองมันด้วย ไม่รู้ใครหน้าไหนมันเล่นสกปรกกับฉัน!” พูดจบ ชนัยก็อดจะสบถออกมาไม่ได้ “ซวยชิบ!” เตชิตเห็นว่าเขาเกือบจะระเบิดออกมา เดินเข้าไปตบบ่าเขา “ไปดูกล้องวงจรปิดสิ อยู่ที่นี่โกรธตัวเอง?” “กล้องวงจรปิดถ่ายไว้ไม่ได้ ไม่งั้นตอนนี้ฉันไปสับไอ้บ้านั่นแล้ว!” ชนัยยิ่งคิดยิ่งแค้น เตะเก้าอี้ตัวเล็กข้างๆทันที “ไอ้***!” เตชิตน้อยครั้งที่จะเห็นเขาอารมณ์เสีย จึงแนะนำด้วยตัวเอง “ให้ฉันช่วยหาคนไหม?” “ไม่ต้องอ่ะ” เขาพูดตอบเสียงแข็ง ดวงตาไม่มีความดึงดูดสักนิด เหลือแต่เพียงความน่ากลัวอย่างมาก “ฉันคุยกับผู้จัดการแล้ว กล้องวงจรปิดบนถนนสายนี้วันนี้ดูยังไงก็ดูไม่หมด พรุ่งนี้ให้ฉันไปเลี้ยงช้างที่แอฟริกา!” เห็นเขายืนกราน เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่แก้ปัญหาได้ก็โอเค “นายก็อย่าโมโหไป ยาพวกนั้นแค่หาที่มูตี้คลับเฮาส์ไม่เจอก็ดีแล้ว” ชนัยหัวเราะเย็นชาหนึ่งที “ถ้าเจอที่นั่นจริงๆ ชนัยคนนี้คงกลายเป็นตัวตลกไปเลย” ครอบครัวของชนัยเกี่ยวข้องกับพวกธุรกิจมืด ยังไงก็เริ่มมาตั้งแต่รุ่นฝั่งพ่อตัดไม่ขาด แต่ตระกูลธิสกุลไม่ได้มีกฎเป็นลายลักษณ์อักษรว่าห้ามยุ่งกับยาเสพติด ถ้าไปพัวพันกับพวกนี้ ชีวิตจะจบสิ้น การบังคับตัวเองเอย การควบคุมเอย ทุกอย่างจะไร้สาระทั้งหมด ดังนั้นชนัยให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ทุกวันนี้ถูกกล่าวหา สิ่งแรกที่เขาคิดก็คือถูกใส่ร้ายป้ายสี แต่เขาแปลกใจมก ที่มีคนกล้ามาเลือกเหยียบบนเหล็กร้อนแบบนี้ น่ารำคาญจริงๆเลย “คุณนรชัยเพราะคราวที่แล้วเลยมารบกวนนายหรอ?” เตชิตพูดถึงคนสองคนที่บังเอิญเจอนัชชาเมื่อก่อน “เปล่า คนมันไม่ตายก็ไม่จบ เขามาหาฉันเพราะมีเรื่องจะคุย” พูดจบ ชนัยก็โบกมือ ไม่อยากพูดเรื่องน่ารำคาญอีกแล้ว เลยเปลี่ยนเรื่อง “ที่นี่มีเหล้าเข้าใหม่ไม่น้อย นายเข้าไปหยิบมาสองขวด?” ชั้นใต้ดินของมูตี้คลับเฮาส์เป็นชั้นวางเหล้าส่วนตัวของชนัย มีเหล้าชั้นดีที่หาซื้อไม่ได้จากข้างนอก ไม่ว่าจะเป็นแบรนด์ในประเทศหรือต่างประเทศ ทุกอย่างที่ต้องการมีหมด แต่ก่อนเขาก็มาเอากลับไปบ้างบางครั้ง แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาผ่อนคลาย วันนี้มีเวลาว่างไม่ง่ายเลย เขาเลยไม่ได้ปฏิเสธ ตามเขาไปหยิบมาสองขวดแล้วให้ผู้จัดการไปไว้ในรถ หลังจากผู้จัดการนำเหล้าวางเรียบร้อย จู่ๆก็รีบกลับมาด้วยสีหน้ารีบร้อน สงสัยจะกลัวจะไปเลี้ยงช้างที่แอฟริกาจริงๆ รีบพูดขึ้น “ประธานชนัยครับ เจอกล้องวงจรปิดแล้ว ถ่ายคนไว้ได้!” ชนัยชะงักฝีเท้า เลิกคิ้วอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “แน่ใจนะ?” “แน่ใจครับ!” ผู้จัดการรีบพิสูจน์ความสามารถในความเป็นมืออาชีพของตน หยิบแผ่น U เล็กๆในมือออกมา “ท่านดูแล้วจะรู้”