已经是第一章了
บทที่ 59 ไม่อยากจะเดา
บ๗ที่ 59 ไม่อยากจะเดา
คำถามที่เธอถามมานั้น ได้ยินไปยังเจิ้งเห่าและเซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่ด้วยกัน จนทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที
โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือเซี่ยชีหรั่น หัวใจก็เต้นตึ้กตั้กๆขึ้นมาทันที
เธอคิดว่าถ้าเธอจะไม่ไปเจอเขา แล้วถึงเย่เชินหลินจะโกรธแต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป บางทีพรุ่งนี้เขาคงจะจำไม่ด้วยซ้ำ ว่าได้ให้เธอไปหาเขาที่ห้องคืนนี้
คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาหาเธอด้วยตัวเอง
คราวนี้ กลัวว่าสถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายขึ้นไปอีก.....
แม้ว่าเขาจะโกรธเธอก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้เขานั้นอย่าโกรธเจิ้งเห่าเพียงเพราะการมาเจอกันโดยบังเอิญนี้เลย
ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเธอนั้นไม่ดีเอง มัวคิดแต่จะหลบหนีเย่เชินหลิน เธอไม่คิดสักนิดเลยว่ามันจะมีผลทำให้เขาต้องลำบาก
แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมาโทษตัวเอง เธอควรคิดหาวิธีที่จะชดเชยให้เร็วที่สุด
ในขณะที่เย่เชินหลินยังไม่เห็นว่าเธออยู่กับใครนั้นเซี่ยชีหรั่นรีบกระซิบกับเจิ้งเห่าและพูดว่า "คุณรีบไปเหอะค่ะ ไปทางนั้นค่ะ"
"ไม่ได้!"
เจิ้งเห่าเปล่งเสียงตอบปฏิเสธมาแทน เขาสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาก็ไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นผู้หญิงตัวคนเดียวต้องเผชิญหน้าตามลำพัง ถึงเวลาก็ยิ่งพูดไม่ชัดเจนแล้ว
เดิมทีพ่อบ้านได้แอบรู้สึกดีใจอยู่ที่เซี่ยชีหรั่นนัดเดทกับผู้ชาย และแน่นอนว่าวันนี้เธอจะถูกเย่เชินหลินลงโทษอย่างรุนแรง และอาจจะหนักถึงกับถูกไล่ออกเลยก็ได้
แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่แอบพบกับเธออย่างลับๆนั้นจะเป็นหลานชายของเขา ตอนนี้เหมือนกับเขายกก้อนหินมาทุ่มใส่เท้าตัวเองชัดๆ
เย่เชินหลินยังคงเดินไปที่ข้างสระน้ำ แต่พ่อบ้านพยายามจะเข้าไปขวางไว้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไปแล้ว
"พ่อบ้านสั่งให้คนเปิดไฟที่นี่"
“ ครับคุณเย่!” พ่อบ้านสั่งผ่านหูฟังบลูทูธ และบอกให้คนเปิดไฟทั้งหมดที่อยู่สองข้างทางเดิน
แสงที่สว่างขึ้นอย่างกระทันหันนี้ ทำให้เซี่ยชีหรั่นปิดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว
เย่เชินหลินเม้มปากแน่น และสายตาเยือกเย็นของเขาจ้องมองไปที่เธอและเจิ้งเห่า
ใบหน้าของส้งหลิงหลิงเปล่งประกายด้วยความดีใจและในไม่ช้าก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่ดูน่าสงสาร
ยังไม่ทันรอให้เย่เชินหลินเอ่ยปากพูด เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินไปข้างเซี่ยชีหรั่นและพูดว่า "น้องชีหรั่น ในที่สุดก็เจอเธอแล้ว เธอทำให้พวกเราตกใจมากรู้มั้ย" หลังจากพูดประโยคนี้จบเธอหันกลับมาหาเย่เชินหลิน แล้วพูดว่า "ฉันก็ว่าทำไมทุกครั้งที่ฉันบอกกับเธอว่าจะแนะนำแฟนให้เธอสักคนนั้น เธอไม่สนใจแม้แต่น้อยน้องชีหรั่นรู้สึกว่าจะมีใครซักคนอยู่ในใจของเธอแล้วนี่เองผู้ชายคนนี้สูงและกำยำและก็เป็นคนดูดีใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่ฐานะดูจะไม่ค่อยคู่ควรกับน้องชีหรั่นของฉันสักเท่าไหร่ เชินหลิน คุณดูสิว่าจะสามารถช่วยเขาได้มั้ย "
ส้งหลิงหลิงรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมาเหล่านี้นั้นมันดูอยากที่จะพูดออกมา แต่เธอแค่อยากจะพูด หากไม่พูดไรเลยทำให้ความเศร้าโศกในใจของเธอก็ไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้เช่นกัน
เย่เชินหลินนั้นไม่ตอบคำถามของส้งหลิงหลิงเลย แต่ถามพ่อบ้านเสียงเรียบว่า "พ่อบ้าน ชายคนนี้คือใคร"
พ่อบ้านไม่ทราบจำนวนครั้งที่เขาจ้องมองหลานชายของเขา และดุด่าว่านับพันครั้งอยู่ในใจ ทำไมเขาจึงไร้ประโยชน์เช่นนี้ ทำไมต้องไปทำลับๆล่อๆกับเซี่ยชีหรั่นด้วย
เขากระแอมในลำคอของเขา และกำลังจะพูด เซี่ยชีหรั่นก้าวไปข้างหน้าเดินไปข้างหน้าของเย่เชินหลินและพูดอธิบายว่า "คุณเย่ค่ะ คืนนี้จู่ๆฉันนอนไม่ค่อยหลับฉันก็เลยออกมาเดินเล่นและบังเอิญพบกับคนงานที่มาให้อาหารปลาที่นี่เข้าพอดีค่ะ "
"ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วค่ะ หลังจากนี้ฉันจะไม่ออกมาเดินเล่นในตอนกลางคืนอีกค่ะ หากคุณต้องการลงโทษฉันโปรดลงโทษฉันก็พอค่ะ"
สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงดูสงบนิ่ง เขาถามขึ้นอีกครั้งว่า "พ่อบ้าน ชายคนนี้เป็นใคร"
"คุณเย่ครับ เขาเป็น.. เขาเป็นหลานชายของกระผมเองชื่อเจิ้งเห่าครับ"
“ มันเป็นความผิดของกระผมเองครับคุณเย่ ที่กระผมฉันบอกให้เขามาให้อาหารปลาที่นี่ทุกคืน กระผมไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะบังเอิญพบกับชีหรั่นที่นี่” พ่อบ้านรีบแก้ตัวให้กับหลานชายของเขา
"ไล่ออกซะ!" เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น
นับตั้งแต่เขามาถึงที่นี่ เซี่ยชีหรั่นก็คาดเดาได้ว่าเขาจะต้องทำแบบนี้ เธอมองเย่เชินหลินอย่างอ้อนวอน ขอร้องเขาครั้งแล้วครั้งเล่า "คุณเย่ค่ะ ทั้งหมดมันเป็นเรื่องบังเอิญเจิ้งเห่าและฉันเพียงพูดกันแค่สองประโยคเองค่ะ ดังนั้นจงอย่าไล่เขาออกเพียงเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะค่ะ "
บรรดาสาวใช้และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับสั่งให้ออกมาเพื่อตามหาคน เกือบทั้งหมดน่าจะเดินมาถึงที่นี่กันหมดในเวลานี้ ทำให้ยิ่งมีคนมารวมตัวกันมากขึ้น
เย่เชินหลินไม่สนใจว่าจะมีกี่คนที่เฝ้าดูอยู่ข้างหลัง เขายกคางเซี่ยชีหรั่นด้วยนิ้วเดียวจ้องตาเธอแล้วถามว่า "ไม่ไล่เขาออก หรือว่าต้องการให้ฉันไล่เธอออก "
เสี่ยวจุนถ้าวันนี้คุณได้รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ คุณเองไม่ต้องการให้ฉันต้องทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อนเช่นกันใช่ไหม
เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองเย่เชินหลินอย่างเต็มตาและพูดอย่างหนักแน่นว่า "ถ้าคุณยังต้องการที่จะไล่ใครออกซักคน โปรดไล่ฉันออกไปเถอะค่ะ เพราะเจิ้งเห่านั้นคือผู้บริสุทธิ์เขาไม่ได้ทำผิดอะไร"
"ไม่!"
เจิ้งเห่าส่ายหัวแล้วก้าวไปข้างหน้าพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า "ชีหรั่นฉันไม่เป็นไรจริง ๆ เป็นผู้ชายต้องออกไปเผชิญโลกกว้าง และฉันเองก็ไม่ต้องการอยู่ที่บ้านตระกูลเย่นี้ไปตลอดชีวิต"
พ่อบ้านรู้ดีว่า ตระกูลเย่มีกฎระเบียบว่า และห้ามไม่ให้มีญาติคนใดทำงานได้ในสถานที่เดียวกัน
แต่เขาได้ขอร้องนายหญิงเย่ และแลกด้วยใบหน้ายิ้มๆนับพันครั้งหมื่นครั้ง กว่าจะทำให้เจิ้งเห่าจะเข้ามาได้
เย่เชินหลินยังคงดูเซี่ยชีหรั่น พร้อมกับมีความเย็นชาเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
"ฉันควรจะต้องทำอย่างไรดี ฉันไม่ต้องการเติมเต็มความรู้สึกอันสูงส่งของเธอ ต้องให้เขาออกไป เธออยู่ต่อ!"
ตั้งแต่เข้ามาเซี่ยชีหรั่นยืนยันว่าจะต้องอยู่ที่ต่อไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่วันนี้เธอยืนยันที่จะออกไปเอง
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า "คุณเย่ค่ะ ฉันมีอิสระส่วนบุคคลและฉันก็มีสิทธิ์เลือกที่จะออกไป!"
"พ่อบ้าน"
"ครับคุณเย่!"
พ่อบ้านยังคงกลัวที่จะพูดกับเจิ้งเห่า แค่สามารถทำตามความต้องการของเย่เชินหลินได้เท่านั้น
เขาจ้องที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดช้าๆอย่างชัดเจนว่า "ชีหรั่นข้อตกลงระบุว่าเธอจะออกได้ก็ต่อเมื่อตระกูลเย่ไล่เธอออกไปเท่านั้นและเธอไม่สามารถขอลาออกได้มิฉะนั้นถ้าเธอทำผิดสัญญาเธอจะต้องจ่ายค่าปรับ 500,000 หยวนก่อน "
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นประโยคนี้ในข้อตกลงมาก่อน และเธอไม่ทราบว่าเป็นเพียงข้อตกลงของเธอเท่านั้นหรือเปล่า
ในเวลานั้นเธอต้องการพบประธานาธิบดี แม้ว่าเธอจะรู้ว่ามีกฎที่เข้มงวดเช่นนี้เธอก็อาจจะเห็นด้วยโดยไม่ลังเล
เจิ้งเห่าเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังลำบากใจ เขาจึงพูดย้ำอีกครั้ง "จริงผมก็คิดไว้ตั้งนานแล้วว่าผมอยากจะออกไปทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำด้วยตัวเองดู ถึงแม้ว่าคุณเย่จะไม่ได้ไล่ผมออก ผมเองก็คิดจะลาออกเองอยู่แล้วละครับ"
เขาโค้งคำนับอย่างนอบน้อมต่อหน้าเย่เชินหลินและพูดกับเขาว่า "คุณเย่ครับ ขอบคุณมากที่ยินยอมให้ผมได้เข้ามาทำงานในบ้านตระกูลเย่ในวันนั้น อยู่ที่นี่ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย"
เป็นคนหนึ่งที่มีความรับผิดชอบ เย่เชินหลินแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ แต่เขาไม่แสดงอาการใดๆออกมา
"มีห้าแสนหรือไม่" เขาถามเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง
แน่นอนเขารู้ว่าหากเธอต้องการเงินนั้น เกรงว่าไห่ลี่หมินคงจะหอบมาให้เธอในทันที แต่ตอนนี้นั้นน้ำมันอยู่ไกลเกินไป ไม่สามารถจะดื่มดับกระหายในตอนนี้ได้
"ฉัน ไม่มีหรอกค่ะ"
"งั้นก็อยู่ที่นี่ตั้งใจทำงานของเธอไป"
"หลิงหลิง เรากลับกันเถอะ คนอื่นๆก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ " เย่เชินหลินพูดจบ ส้งหลิงหลิงรีบไปข้างหน้าแล้วกอดแขนเขาในทันที
"พ่อบ้าน"
"ครับคุณเย่" พ่อบ้านมองอย่างอาฆาตแค้นไปยังเซี่ยชีหรั่นแวบนึง และเดินตามรอยเท้าของเย่เชินหลินไป
"ให้เซี่ยชีหรั่นไปทำงานกะกลางคืนในห้องโถงคืนนี้"
หลังจากที่เขาได้รับสั่งเสร็จ เขาก็กระซิบบอกกับพ่อบ้านว่า "พรุ่งนี้จะไปที่แผนกการเงินเพื่อจ่ายเงินสด 100,000 หยวนให้หลานชายของคุณเพื่อเขาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่"
"ขอบคุณ! ขอบคุณคับคุณเย่"
เรื่องทุกอย่างก็ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ส้งหลิงหลิงยังรู้สึกแปลกใจ ว่ากันตามเหตุและผลคือเย่เชินหลินชอบเซี่ยชีหรั่น และเขาควรจะโกรธมากที่เห็นเธอเดทอยู่กับชายอื่น
แม้ว่าเขาจะไล่ชายคนนั้นออกไปแล้ว และยังแอบให้เงินอย่างลับๆอีกเพราะอะไรกันแน่
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ ว่า "เชินหลินอย่าตำหนิน้องชีหรั่นเลยค่ะ เธออาจจะพบเจอกันโดยบังเอิญ"
เธอพูดออกไปเช่นนี้ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการพยายามกระตุ้นความรู้สึกหึงหวงของเย่เชินหลิน เขาจะได้ไล่เซี่ยชีหรั่นออกไปซะ
การพิจารณาของเย่เชินหลินนั้นไม่ทำให้ส้งหลิงหลิงรู้ได้เลย เขายิ้มเบา ๆ และถามเธอว่า " ทำไมมืดขนาดถึงกล้าออกมาคนเดียวเพื่อตามหาคน ดูเหมือนว่าจะไม่กลัวแล้วหนิ "
ส้งหลิงหลิงค้นพบว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องที่เธอพูดเหล่านั้นเลยสักนิด อีกทั้งไม่สนใจที่จะพูดถึงมันต่อ
เธอยิ่งกอดแขนของเขาแน่นขึ้นและออดอ้อนเขา
“ใครบอกว่าไม่กลัวล่ะค่ะ แต่หากไม่เพราะว่าฉันต้องออกมาตามน้องชีหรั่นก็คงไม่กล้าออกมาหรอกค่ะ คืนนี้ฉันต้องการให้คุณอยู่เป็นฉันอยู่เลยค่ะ อยู่ทั้งคืนเลยน่ะ และห้ามหนีไปไหน”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ตามไปในทันทีเธอยังมองดูเจิ้งเห่าด้วยความรู้สึกผิด และไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับความผิดนี้ของเธอ
เจิ้งเห่ายิ้มอย่างปลงๆและพูดเบา ๆ "คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด คุณเป็นดั่งเทพธิดา ถ้าหากเป็นเพราะเรื่องนี้แล้วมันจะทำให้คุณจดจำผมได้ไปตลอดชีวิตเวลาว่ายังมีคนชื่อเจิ้งเห่าอยู่บนใบโลกนี้ แค่นี้มันก็เป็นความสุขที่สุดไปตลอดชีวิตของผมแล้วละครับ "
"อย่าพูดอย่างนั้นเจิ้งเห่า ฉันขอโทษค่ะ! ฉันจะไม่ลืมคุณไปตลอดชีวิต คุณคือเพื่อนของฉันตลอดไป!" เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกมาจับมือของเจิ้งเห่าไว้เบาๆ
"เจิ้งเห่านี่หมายเลขโทรศัพท์มือถือของฉัน คุณจำไว้ดี ๆ นะค่ะ ฉันจะไม่มีทางเปลี่ยนหมายเลข และหลังจากที่ฉันออกจากที่นี่ไปแล้ว เราจะได้ติดต่อคุยกันบ่อย ๆค่ะ" เซี่ยชีหรั่นได้สั่งทิ้งท้ายไว้กับเขา
"ได้ครับ!"
จากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็ได้บอกตัวเลขออกมาหนึ่งรอบ เจิ้งเห่าจำมันอย่างตั้งใจ
เมื่อพ่อบ้านเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ตามมา เขาก็หันกลับมามองหา เธอถึงจะได้บอกลาเจิ้งเห่า และจึงเดินไปที่ห้องโถงใหญ่
ส้งหลิงหลิงและเย่เชินหลินเดินไปด้วยในเวลาเดียวกัน เซี่ยชีหรั่นคิดว่าทั้งสองคงจะต่างฝ่ายต่างกลับห้องของตัวเองไปแล้ว หากไม่เกิดเรื่องของเจิ้งเห่าเสียก่อน ตอนนี้เธอต้องมีใจที่ได้ออกไปเดินเล่นอีกสักรอบ
แต่ในขณะนี้อารมณ์ของเธอช่างหม่นหมองนัก ในห้องโถงที่กว้างใหญ่และเงียบสงบ เธอทรุดนั่งข้างหน้าต่างอย่างห่อเหี่ยวรอให้ฟ้าสว่าง
เย่เชินหลินตื่นเช้าตามปกติวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ส้งหลิงหลิงก็ยังคุ้นเคยกับการนอนตื่นสายเช่นเคย
เมื่อคืนที่ผ่านมาส้งหลิงหลิงพยายามทุกทางทุกวิธีเพื่อที่จะได้ค้างคืนกับเย่เชินหลิน แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย ซึ่งทำให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเย่!"
เมื่อเย่เชินหลินออกมาเซี่ยชีหรั่นก็ทักทายเขาในทันที
เธอไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน จนได้คำตอบแล้วในที่สุด
เธอจะต้องยิ่งเชื่อฟังมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเข้ามาในบ้านตระกูลเย่แล้วกลับไปโดยเปล่าประโยชน์ เธอจะต้องบรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจให้สำเร็จเท่านั้น เจิ้งเห่าถึงจะได้ไม่ต้องถูกไล่ออกอย่างเปล่าประโยชน์
เย่เชินหลินปิดปากนิ่ง ไม่พูดอะไรออกมา และไม่เหมือนดั่งเช่นเมื่อวานที่ขอให้เธอไปหาเขาที่ห้องอะไรทำนองนั้นอีกแล้ว
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และไม่อยากจะคาดเดา เขาเดินไปที่ห้องออกกำลังกาย และเธอก็ได้ตามหลังเขาไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากออกกำลังกายเสร็จแล้ว เย่เชินหลินกินอาหารเช้าและออกไปที่บริษัท เขาสั่งให้คนไปบ้านตระกูลส้งเพื่อจัดเตรียมเรื่องพิธีแต่งงาน
已经是最新一章了
加载中
