ตอนที่ 612 ลักพาตัวเธอไป

ตอนที่ 612 ลักพาตัวเธอไป ดังนั้นคนจำนวนหนึ่งก็กลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง หลังจากเชื่อมแผ่น U กับในคอมพิวเตอร์ ภาพสีขาวดำคือบริเวณปากทางถนนเล็กเส้นนี้และถนนหลัก ห่างจากมูตี้คลับประมาณสิบนาที ไม่ถือว่าไกลเกินไป ในรูปไม่ได้ชัดเท่าไหร่ แต่สามารถเห็นกลุ่มคนและรถยนต์ที่ผ่านมา ไม่กี่นาทีผ่านไป ชนัยก็หมดความอดทน “แกให้ฉันด้วยอะไรเนี่ย? ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นจับผิดภาพหรอกนะ เลือกตอนสำคัญๆให้ฉันดูสักที!” ผู้จัดการถูกเขาคำรามใส่ก็เหงื่อแตกพลั่ก “ประ ประธานชนัยครับ เดี๋ยวก็ออกมาแล้วครับ......” พูดจบ บนภาพขาวดำ จู่ๆก็มีเงาลางๆปรากฏขึ้นมา ตั้งใจดูพบว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ในมือถือถุงขยะขนาดใหญ่มากๆหนึ่งถุง เดินมาจากถนนเล็กถึงถังขยะข้างถนนใหญ่ช้าๆ ค่อยๆนำขยะทิ้งลงไป......ทั้งหมดนี้ก็ดูปกติมากๆ จนกระทั่งผู้หญิงในภาพโน้มตัวลงไปเห็นของอะไรบางอย่างบนพื้น เธอรีบก้มไปดูสักพัก แล้วหยิบของนั้นใส่ในกระเป๋าตัวเอง สุดท้ายก็หันหลังออกไปจากกล้องวงจรปิด “ประธานชนัยครับ จากที่พวกเราสังเกต ถุงขยะนี้มาจากร้านสะดวกซื้อข้างๆ คนที่ทิ้งคือพนักงานในร้าน แต่อีกฝ่ายไม่ยอมให้พวกเราไปดูกล้องวงจรปิด เลยเอากล้องจากถนนใหญ่มาได้ชั่วคราว” ผู้จัดการรายงานรายละเอียดอยู่ข้างๆ “ร้านสะดวกซื้อ?” เตชิตฟังจบก็ละสายตาออกมาจากหน้าจออีกครั้ง สุดท้ายก็เข้าใจความรู้สึกคุ้นเคยว่าทำไม “คนคนนี้คือพนักงานร้านในวันนั้นหรอ?” ชนัยกำลังหมกมุ่นอยู่กับเงาลางๆบนหน้าจอ เตชิตไม่ต้องพูดเขาก็รู้ว่านี่คือใคร ไม่ใช่พนักงานคนนี้คือใคร? แต่ว่า......ดูตัวเล็ก แต่ไม่คิดว่าจะกล้าขนาดนี้ ชนัยหัวเราะอย่างเย็นชา มองหน้าจอขาวดำอยู่ในห้วงความคิด “ไม่ต้องดูแล้ว ฉันมีวิธีทำให้เธอรู้ว่าทำพลาด” เตชิตได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา ในหัวก็มีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดอะไรสนุกๆขึ้น “อย่าเล่นอะไรสกปรกล่ะ” “วางใจได้ ฉันรู้ว่าฉันจะทำอะไร” พูดไปด้วย ชนัยก็หันไปสั่ง “สืบหาข้อมูลผู้หญิงคนนั้นให้ฉัน ให้ฉันรู้ทุกอย่าง” —— ที่ร้านสะดวกซื้อ ดราณีก็ทำงานทุกอย่างปกติเหมือนทุกวัน ก่อนจะไป เธอก็เช็คทุกห้องให้เรียบร้อย หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาดก็เตรียมเลิกงาน “เถ้าแก่ ฉันไปแล้วนะ~” ดราณีสวมเสื้อคลุมแล้วสะพายกระเป๋าเอ่ยลากับภรรยาเถ้าแก่ที่ยุ่งอยู่ ภรรยาเถ้าแก่ปีนี้อายุสามสิบสอง เป็นคุณแม่แล้ว แม่ของลูก ก่อนแต่งงานก็ทำงานที่นี่มาแปดปี คลอดลูกเสร็จก็อยากเปิดร้านสะดวกซื้อขึ้นมาหนึ่งแห่ง เธอชอบดราณีมาก คิดว่าเด็กคนนี้ตั้งใจทำงานและพึ่งพาได้ ไม่มีความบุ่มบ่ามสักนิด เห็นว่าเธอกำลังจะไปก็รีบตะโกนเรียก “ดราณี อย่าเพิ่งไป นี่ฉันให้เอากลับไปทานนะ” ดราณีเดินมาเห็น มันคือซูชิหนึ่งกล่อง มีปลาแซลมอน ปลาทูน่า หอยปีกนก......ต่างๆมากมาย เธอรู้สึกเกรงใจ “ไม่ต้องหรอกค่ะเถ้าแก่ เถ้าแก่เอากลับไปทานเถอะค่า~” “ไม่เป็นไร บ้านฉันมีเยอะแล้ว เอาไปเถอะจ้า” ภรรยาเถ้าแก่พูดไปด้วยก็ยัดของใส่มือเธอไปด้วย “เสร็จแล้วก็รีบกลับบ้านเถอะ ดึกขนาดนี้แล้วเดี๋ยวก็เสียเวลาบนถนนหรอก” เวลาเลิกงานของพวกเธอคือสามทุ่ม ฟ้าข้างนอกมืดแล้ว เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาไม่เลว ภรรยาเถ้าแก่ก็เป็นห่วงอยู่เสมอ ดีที่บ้านเธอไม่ไกลจากที่นี่ นั่นก็คือถนนด้านหลัง ดราณีต้องขอบคุณแล้วรับของมา คิดในใจเย็นวันนี้กลับบ้านไปไม่ต้องต้มมาม่ากินแล้ว ได้กินซูชิแล้ว เหลือไว้ครึ่งหนึ่งกินต่อพรุ่งนี้ได้อีก หลังจากออกจากประตูร้านไป ดราณีถือกล่องสี่เหลี่ยมเดินกลับบ้าน ระหว่างเดิน เงาสะท้อนไฟบนถนนเป็นทางยาวมาก เป็นเหมือนปกติ เธอย่ำเท้าไปตามเงาของตัวเอง ก็สนุกดีเหมือนกัน แต่แป๊ปเดียวดราณีก็พบความผิดปกติของวันนี้ เพราะว่าด้านหลังของเธอ จู่ๆก็มีเงาดำปรากฏขึ้น...... เวลานี้ ช่วงเวลาสำคัญนี้ เธอเครียดขึ้นมาทันที มองไปรอบๆก็พบว่า ถนนเล็กๆเส้นนี้ไม่มีใครเลย ดราณีก็กังวลขึ้นมาทันที เธอไม่กล้าหันไป และเดินไปข้างหน้าด้วยความเร็วและท่าทางเหมือนเมื่อครู่ แต่จะเปลี่ยนเป็นออกทางสี่แยกอีกทาง หนึ่งก้าว สองก้าว......เหมือนเหยียบอยู่บนกลางใจ ทุกก้าวเดินไปด้วยความผวา โชคดีที่ในที่สุดก็ถึงสี่แยกแล้ว ดราณีหายใจเข้า ก้มศีรษะมองตำแหน่งของเงาด้านหลัง ในใจมีแต่เหงื่อ นับสามสองหนึ่งในใจ ตอนวินาทีสุดท้าย ก็วิ่งไปข้างหน้าทันที เธอวิ่งเร็วที่สุดในชีวิตยี่สิบปี ลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นผสมกันดังข้างหู ถึงจะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังเร็วไม่พอกับผู้ชายด้านหลัง วิ่งได้ไม่ถึงห้าสิบเมตร ก็ถูกจับแขนไว้ แรงรั้งมหาศาลทำให้ฝีเท้าเธอไม่คงที่ ถ้าคนด้านหลังไม่จับเธอไว้ เธอคงล้มไปกับพื้นแล้วตอนนี้ “อ๊ะ!......โอ๊ยๆ!” ดราณีร้องเสียงดังอย่างไม่รู้ตัว วินาทีต่อมา ริมฝีปากก็ถูกคนด้านหลังเอาผ้าสีดำมาปิดไว้แน่น ฝีมือผู้ชายคนเร็วมาก ดูก็รู้ว่าฝึกมา ไม่นานก็คุมตัวเธอไว้ได้ แม้แต่พื้นที่ขัดขืนก็ไม่มี ดราณีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเนื้อบนเขียง นอกจากถูกเขาบังคับให้เดินไปอีกทางแล้ว ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เธอเห็นท่าทางของผู้ชายคนนี้ สวมชุดสีดำ ข้างหูใส่หูฟังอะไรสักอย่าง ดูแล้วไม่ใช่คนดีแน่......เพียงแต่ว่าเขาจับตนทำไม? หรือว่าจะเป็นองกรณ์ลักพาตัวคนไปค้าชิ้นส่วนมนุษย์ที่ได้ยินในข่าว? จับเธอไป ให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับงานผิดกฎหมาย? ในพริบตาเดียว ทุกความคิดแวบเข้ามาในสมองของดราณี อัตราการเต้นหัวใจสูงจนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก เร็วจนถึงขีดสุด แค่คิดว่าจะเจอกับอะไร ก็กังวลจนเวียนศีรษะ...... เธอเห็นกล่องซูชิในมือร่วงลงพื้นลางๆ ยิ่งห่างตัวเองไกลไปเรื่อยๆ เขารีบเดินไปได้เกือบห้านาที หลังจากเดินรอบสี่แยกเล็กๆนี้ ข้างถนนก็มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ เธอมองลักษณะรถและแบรนด์ไม่ชัด เห็นเพียงตัวรถที่สวยสมบูรณ์สะท้อนกับดวงตาเย็นชา ดราณีคิดแค่ว่าทันทีที่ตัวเองขึ้นรถไปก็จบแล้ว ยังไงเธอก็ดิ้นไม่ได้ อย่างรวดเร็ว ร่างของเธอก็ถูกยัดเข้าไปในรถ ร่างกายเด้งสองที ศีรษะไปโขกโดนมุมที่นั่ง เจ็บจนขอบตาแดงในพริบตา รอจนเธอมีสติ ประตูรถก็ถูกปิดจากด้านนอก ดัง ‘คลิ๊ก’ ประตูรถก็ล็อค รถสตาร์ทขึ้นออกจากถนนไป ดราณีมองวิวถนนที่ค่อยๆหายไปนอกหน้าต่าง ความกลัวในใจไม่ลดลง ขณะที่กำลังคิดว่าจะออกจากที่นี่อย่างไร ด้านหลังจู่ๆก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นมา “ดราณี ใช่ไหม?”