ตอนที่ 613 ที่แท้ก็คือเขา

ตอนที่ 613 ที่แท้ก็คือเขา ดราณีก็ตัวแข็งทื่อทันที เมื่อครู่ไม่ได้สนใจ ตอนนี้รู้แล้วว่าด้านหลังยังมีผู้ชายคนหนึ่ง...... หลังจากมีปฏิกิริยาโต้กลับ เธอก็หดตัวเข้าประตูรถทันที หันไปทางต้นเสียงอย่างกล้าๆกลัวๆ พอหันไปมองก็อึ้งอยู่กับที่ ชาย ชายคนนี้...... ชนัยเห็นความสั่นไหวในดวงตาของเธอ คิ้วคมขมวดขึ้นมาเล็กน้อย เทียบกับความกังวลของเธอแล้ว ดูสบายและพอใจเป็นพิเศษ “จำได้ยัง?” ไม่สามารถโทษความจำที่ดีของดราณีได้ เพียงแต่วันนั้นผู้ชายคนนี้พูดต่อหน้าเธอแบบนั้น เธอลืมไม่ลงจริงๆ “ค คุณหรอ?” เสียงผู้หญิงแผ่วเบา และสั่นไปด้วยความหวาดกลัว แต่น่าเสียดายที่ชนัยไม่ได้มีคิดสงสาร แกว่งคอแล้วพ่นคำออกมา “ฉันเอง” “ค คุณจับฉันมาทำไม......” ดราณีไม่รู้ว่าทำไมเป็นเช่นนี้ มองเขาด้วยความระมัดระวัง ได้ยินคำถามเธอ ชนัยก็หัวเราะเย็นชา ดวงตาดอกท้อสวยราวกับซ่อนทะเลสาบน้ำแข็งในหน้าหนาว แต่สิ่งที่ปลิวออกมาไม่ใช่กลีบดอกแต่เป็นเกล็ดน้ำแข็ง เอ่ยปากอย่างกึ่งสืบหากึ่งคุกคาม “ทำไมฉันมาหาเธอ เธอไม่รู้ตัวหรอ?” ดราณียิ่งไม่เข้าใจ ใบหน้าเล็กกลัวจนหน้าซีด “ฉันไม่รู้ค่ะ ทะ ทำไมคุณรู้ชื่อฉันคะ......” “ฉันไม่ได้รู้แต่ชื่อเธอนะ ฉันยังรู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน รู้ว่าเธอเรียนมหาวิทยาลัยศิลปกรรมศาสตร์ แล้วก็ยัง——” พูดถึงตรงนี้ ชนัยก็ต้องใจหยุด ปากบางกระตุกขึ้นแต่ไม่ยิ้ม ค่อยๆละสายตาออกมาจากร่างเธอ “ยังรู้สัดส่วนเธอด้วย” “……” สำหรับเด็กน้อยใสซื่อที่ไม่เคยมีความรัก ดราณีใช้เวลาหนึ่งนาทีเต็มกว่าจะเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดเขา ดวงตากลมโตใสเบิกตากว้างอย่างไร้ความกลัว ใบหูแดงขึ้นมา “คุณ......คุณ!” ชนัยเห็นท่าทางทั้งโกรธทั้งกลัวของเธอ สายตาคมมองเธอราวกับมีด ใบหน้าอ่อนเยาว์บริสุทธิ์จริงๆ มองไม่ออกว่าอายุยี่สิบปีสักนิด ไร้ที่ติอย่างไม่ต้องพูดถึง แม้แต่รูขุมขนก็ไม่มี ไฟที่กระทบลงมาสามารถเห็นเส้นผมสวย ริมฝีปากเล็ก แต่ดวงตากลมโต จมูกเล็กแต่โด่ง หดลงเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวเพราะแรงอารมณ์ ผู้หญิงที่ดูแล้วไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่ง แจ้งตำรวจจับเขาเพียงพริบตาเดียว ชนัยละสายตากลับมา ขมวดคิ้วด้วยท่าทางเหมือนเดิมแล้วยิ้ม บังเอิญไปไหม? หรือว่ามีคนตั้งใจจัดฉาก? เขาไม่รู้ แต่เขาไม่รีบร้อน เดี๋ยวก็ชัดเจนโดยเร็ว ดราณีมองด้านข้างผู้ชายที่ไม่พูดอะไรออกมา เขาสวมสูทสีแดงเข้ม ไม่ได้ให้ความรู้สึกหรูหราสักนิด แต่กลับเพิ่มให้เขาเป็นปีศาจที่ไม่ธรรมดา ใช่ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่ให้ความรู้สึกดึงดูดคน ดูโรแมนติก ไม่จริงใจ คำพูดที่ดีและไม่ดีอยู่บนร่างเขาหมด แต่สิ่งที่ดราณีสัมผัสได้ชัดเจนก็คือ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีแน่ๆ เขาไม่พูดอะไร บรรยากาศในรถก็เย็นไปจุดเยือกแข็ง เหมือนกับว่ามีของหนักหลายร้อยหลายพันตันทับร่างกายเธออยู่ ทำให้หายใจไม่ออก ดราณีไม่รู้ว่ารถจะขับไปที่ไหน เธอนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าอย่างช้าๆ หยิบโทรศัพท์ข้างในขึ้นมา พอปลายนิ้วแตะเข้า ในวินาทีต่อมา ก็ได้ยินน้ำเสียงสบายๆของดังขึ้น “มือ เอาออกมา” ดราณีเหมือนโดนของแหลมคนในทันที ไม่กล้าหายใจหนัก “ถ้าเธอคิดว่าตำรวจมีประโยชน์ล่ะก็ ก็แจ้งตำรวจได้นะ แต่ฉันไม่รับประกันว่า หลังจากแจ้งความแล้วฉันจะโมโหไปมากกว่าตอนนี้” “……” เขาไม่ได้พูดเสียงดัง โทนเสียงอยู่ในระดับปกติ แต่กลับทำให้ดราณีสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เขาดูเหมือนไม่ได้สนใจถ้าเธอจะแจ้งตำรวจสักนิด มีเบื้องหลังอะไรกันแน่ แม้แต่ตำรวจก็ไม่กลัว หรือว่าเป็นพวกนอกกฎหมาย? ดราณีเหงื่อออกฝ่ามือที่จับโทรศัพท์อยู่ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่นอีก ต่อมารถก็เข้าไปในลานจอดรถชั้นใต้ดิน สุดท้ายก็จอดในช่องรถ คนขับรถเปิดประตูรถให้ผู้ชาย ร่างของเธอไม่ได้ถูกควบคุมไว้ แต่ดราณีรู้ดีว่าตัวเองวิ่งไม่พ้นแน่ เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินไปทางลิฟต์ ดราณียืนนิ่งอยู่กับที่ ถูกคนชุดดำด้านหลังดันไหล่ไป “เร็วเข้า!” ดราณีไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเดินตามเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างทาง หยุดที่ชั้นสาม ประตูลิฟต์เปิดออก พรมชั้นดีอยู่ใต้เท้า วอลเปเปอร์สีทองแดงให้ความรู้สึกหรูหรา สองข้างทางเป็นไฟสีเหลืองอ่อนสลัว แม้ว่าดราณีจะกลัว แต่ก็ยังมีสติเต็มร้อย เธอสำรวจทุกอย่างของที่นี่ เดินไปไม่กี่ก้าว กลุ่มคนก็หยุดลงที่หน้าห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง มีคนผลักประตูออก เขาเดินนำเข้าไป ดราณามไปเป็นคนสุดท้าย ยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งได้ยินเสียงเพลงเสียงดัง พอเธอเข้าไปพบว่า ห้องนี้มีพื้นที่ประมาณสองร้อยตารางเมตร มีบาร์ดื่ม มีเครื่องเล่นคาราโอเกะ โต๊ะปิงปองก็ยังมี และคนที่นั่งอยู่กลางห้อง ข้างกายมีผู้หญิงสวมชุดเซ็กซี่นั่งข้างๆ ดราณีไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์นี้มาก่อน ก็อึ้งไปเลย โดยเฉพาะตอนที่เห็นชายหญิงจูบกันอย่างไม่ตั้งใจ ก็รีบหันหน้าหนีทันที พอหันไป ก็สบตากับดวงตาล้ำลึกคู่นั้นพอดี ชนัยมองหญิงสาวที่ใบหน้าแดงก่ำ มีความกระสับกระส่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า และไม่รู้ว่าแสดงดีเกินไปหรือเปล่า เธอช่างดูไร้เดียงสาจริงๆ คนในห้องเห็นชนัยเข้ามา ก็ค่อยๆยืนแล้วทักทายเขาอย่างสุภาพเคารพ คนพวกนี้ให้ความเคารพชนัยมากก็เพราะว่าความหวาดกลัว พวกผู้ชายชนแก้วกันคุยไปหัวเราะไป พวกผู้หญิงก็นั่งยั่วยวนอยู่ข้างกายอย่างสงบ แต่ก็แอบมองชนัยไม่ละสายตา ประตูห้องส่วนตัวปิดอีกครั้ง ดราณีนั่งยืนมุมห้องอย่างกระวนกระวาย ความรู้สึกกังวลได้กันเธอไว้ในพริบตา ความตื่นเต้นทั้งปีมารวมกัน ไม่สามารถเอาออกไปจากหัวได้ หัวใจเต้นรัว เธอเห็นว่ามีคะนองมาทางเธออย่างไม่เป็นมิตร เป็นการมองที่ไม่น่าไว้วางใจและเปิดเผย ทำให้เธอเกิดความรู้สึกตัวเองล่อนจ้อน ดราณีคิดจะหนี แต่ไม่มีทางไป นอกประตูต้องมีคนป้องกันอยู่แน่ๆ ผู้ชายคนนี้......คิดจะทำอะไรกันแน่? เวลาค่อยๆผ่านไป ห้านาทีสำหรับคนที่กระวนกระวายอย่างเธอ เหมือนนานเท่ากับครึ่งศตวรรษ ขณะที่เธอลังเลว่าจะเดินเข้าไปคุยกับชนัยให้รู้เรื่องดีไหม ผู้ชายคนหนึ่งจู่ๆก็ลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินมาหาเธอด้วยความเซอย่างเห็นได้ชัดหลังจากดื่มแอลกอฮอล์ “ยืนทำอะไร มานั่งนี่สิ......” เมื่อพูดจบ กลิ่นแอลกอฮอล์ก็ชัดเจน ดราณีเอียงศีรษะอ้อมๆ พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่ได้ยินแค่ตัวเอง “ไม่ ไม่ดีกว่าค่ะ”