ตอนที่ 616 ตอนไหนพอใจแล้วจะให้เธอไป

ตอนที่ 616 ตอนไหนพอใจแล้วจะให้เธอไป ชนัยเกิดมาสามสิบกว่าปีหนึ่งในสิ่งที่เกลียดที่สุดคือผู้หญิงร้องไห้ เสียงร้องแงๆทำให้หงุดหงิด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือใบหน้าไม่ว่าปกติจะดูดีแค่ไหน เมื่อเปรอะไปด้วยน้ำตาก็ทำให้ไม่น่าดู คำเดียวเลยก็คือ น่าเกลียด แต่ตอนนี้มองดราณีร้องไห้งอแง เขาไม่เพียงไม่รู้สึกว่าน่าเกลียดแต่ยังรู้สึกว่าดูน่ารักน่าสงสารอีก? ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือเปียกชุ่ม จมูกและดวงตาแดงก่ำ ผิวรอบๆขาวมาก ดวงตากลมโตสดใสเมื่อชุ่มไปด้วยน้ำตาก็ยิ่งใสแจ๋ว หยาดน้ำตาไหลลงมาจากคาง สิ่งสำคัญคือสีหน้าท่าทางที่อยากร้องไห้แต่กลั้นไว้ เหมือนกับถูกรังแกมาอย่างหนัก แม้แต่เขาที่เป็นตัวต้นเหตุก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป แต่พอมาคิดดีๆ มันก็แค่จูบเอง ร้องไห้ขนาดนี้ ไม่ไว้หน้าเขาเลยนะ?! ดังนั้น ชนัยถอยออกไปครึ่งก้าวเมื่อเธอร้องไห้แบบนี้ สบถออกมาด้วยความหงุดหงิดแปลกๆ “ฉันทำอะไร ร้องไห้ลองดีหรอ?” ดราณีทำได้เพียงปิดปาก พยายามกลั้นเอาไว้ ลำคอแสบเหมือนถูกรดด้วยน้ำมะนาว อย่างซับซ้อนและคลุมเครือ ริมฝีปากสั่นเป็นคลื่นเนื่องจากอารมณ์ที่แปรปรวน ท่าทางแบบนี้ดูน่าขำและตลก ราวกับเป็นการเหน็บแนม ภายในสวนก็เงียบเป็นป่าช้าในพริบตา นอกจากน้ำตาของดราณีที่ไหลแล้ว ทุกอย่างก็เหมือนจะหยุดลง “ฉันพูดเธอไม่เข้าใจรอ?” ชนัยยอมือขึ้นประคองข้างแก้มเธออย่างอารมณ์เสีย โทนเสียงมีความคุกคาม ดราณีตกใจสะดุ้งกับการกระทำของเขา นึกว่าเขาจะตีตัวเอง เลยปิดตาปี๋ โพล่งออกไปอย่างสะอึ้กสะอื้น “ไอ้นักเลง! อันธพาล!” ชนัย “……” กลุ่มบอดี้การ์ด “……” ปกติชนัยมีสาวไม่น้อย คนที่มูตี้คลับเฮาส์คลับเฮาส์ก็ไม่แปลกใจที่เห็น ผู้ชายโดยเฉพาะคนโสด ยังไงก็มองเป็นเรื่องสนุก เห็นผู้หญิงจะตกหลุมและไม่เคยเบื่อกับชนัยจนชินตา นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงด่าเขาต่อหน้า พวกบอดี้การ์ดเปลี่ยนสีหน้ากัน ก้มศีรษะกันทีละคน คาดการณ์ได้ว่าชนัยจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ชนัยถูกด่าจนอึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด มองดวงตาที่ปิดสนิท ขนตาที่เคลือบไปด้วยน้ำตา เขาเกือบไม่ได้โต้กลับ เมื่อครู่นี้เขาถูกด่าหรอ? ถูกด่าแน่ๆใช่ไหม? มีผู้หญิงกล้าด่าเขาจริงๆ ใจกล้าบ้าบิ่นไปแล้ว? ดราณีรู้สึกว่าตัวเองนิ่งไปเลย สองคำนั้นพูดออกไปแล้ว เธอคิดวิธีการตายของตัวเองไว้แล้ว บางทีอาจจะเพราะว่าเธอได้เตรียมใจไว้แล้ว เธอเลยไม่กลัว ลืมตากลมโตที่จ๋อย แล้วพูดออกมาทั้งหมด “เรื่องที่ฉันแจ้งตำรวจฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ด้วยว่าตำรวจมาตามหาพวกคุณ ฉันไม่ได้พูดว่าเป็นของของพวกคุณ ทำไมคุณมาคิดบัญชีที่ฉันล่ะ......ฉันเป็นแค่นักเรียนธรรมดา ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร อยากใช้ชีวิตปกติ ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ ฮือๆ เรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นฉันจะไม่บอกใคร ฮือๆๆ......” เสียงสั่นของสาวน้อยมีความขึ้นจมูก เหมือนเสียงร้องของเด็กน้อยที่เป็นหวัด ชนัยคิดว่าตัวเองจะต้องหยุดปากเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ แถมยังพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีว่า ‘มีเหตุผล’ “ทำเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจก็ไม่คิดจะรับผิดชอบหน่อยหรอ? เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วเธอต้องชดใช้ค่าเสียหาย” ดราณีรู้สึกตื่นตระหนกมาก ไม่รู้เขาคิดจะทำอะไร “แล้วคุณจะทำยังไง......” ชนัยคิด สายตามองไปรอบๆ จู่ๆก็เหล่มองไปยังชั้นบนของมูตี้คลับเฮาส์ ก็มีความคิดขึ้นมา “เธอทำให้ฉันอารมณ์เสีย ฉันต้องได้การชดเชยกลับมา ถ้าอยากให้ฉันสบายใจล่ะก็ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป มาทำงานที่มูตี้คลับเฮาส์ตอนหนึ่งทุ่มเป็นต้นไป เข้าใจไหม?” ดราณีได้ยินคำว่ามูตี้คลับเฮาส์ก็อยากจะปฏิเสธ ในฐานะคนใช้ชีวิตในเมือง J ไม่มีใครไม่รู้จักมูตี้คลับเฮาส์ มีรถหรูจอดทุกวัน หญิงสาวและดารามีชื่อเสียงล้วนมาเที่ยวที่นี่ นึกขึ้นมา ดราณีจู่ๆก็นึกถึงเถ้าแก่ของมูตี้คลับเฮาส์ จำได้ลางๆว่าเป็นผู้ชายของตระกูลธิสกุล พวกเขาตะโกนเรียกเขาในห้องส่วนตัวเมื่อครู่ ดราณีก็เหงื่อแตกพลั่กที่หลังชั่วคราว เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ระ หรือว่าคุณคือชนัย?” สีหน้าที่ตกใจและหวาดกลัวของเธอทำให้ชนัยอารมณ์ดี หัวเราะออกมาเบาๆ “คิดว่าไงล่ะ?” “……” ดราณียิ่งยืนไม่ไหวติง ปกติเวลาผ่านประตูมูตี้คลับเฮาส์ เธอจะยืนอยู่ห่างๆ เธอไม่เคยเข้าผับ ไม่เคยมาที่แสงสีเสียงแบบนี้ เลยหวาดกลัวกับที่แบบนี้เป็นธรรมดา แต่ผู้ชายคนนี้คือเถ้าแก่ของมูตี้คลับเฮาส์จริงๆ...... ดราณีเป็นใบ้ไปเลย ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ได้รู้จักคนที่น่ากลัวจนพูดไม่ออก เธอนึกว่าตัวเองกำลังยั่วโมโหอันธพาลคนหนึ่ง ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่มีอิทธิพลมาก การแจ้งตำรวจครั้งนี้ไม่มีประโยชน์จริงๆ ชนัยกำลังเพลิดเพลินสนใจกับสีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้ ท่าทางไม่แยแสเผยออกมาอีกครั้ง “งั้นตอนนี้เธอมีอะไรคัดค้านอีกไหม หืม?” “ไม่ ไม่มีแล้ว......” ดราณีพูดตะกุกตะกักแล้วคิดอะไรขึ้นมา มือกำหมัดแน่น แล้วรวบรวมความกล้าถามเขา “ฉันต้องทำงานที่นี่นานเท่าไหร่?” “เท่าไหร่น่ะหรอ......” ชนัยยืดตัวขึ้นมาอีกครั้ง สองมือกอดอก แล้วพูดออกมาอย่างสบายๆ “ดูที่อารมณ์ฉันแล้วกัน ตอนไหนพอใจแล้วจะให้ไปได้” ดราณีตกอยู่ในความสิ้นหวังอีกครั้ง ความพอใจ ดูจากอารมณ์ตอนนี้แล้วเขาพอใจได้ยากมาก แต่เธอเป็นคนชัดเจนมาก ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในจุดที่สามารถปฏิเสธใดๆได้ และไม่ได้พูดถึงเรื่องเงินด้วย ผู้ชายคนนี้อยากจะบี้เธอให้ตายเหมือนกับมด ในใจเกิดความโศกเศร้า ใครใช้ให้เธอออกมาอยู่ข้างนอกล่ะ พึ่งพาใครก็ไม่ได้ นอกจากจำนนก็ไม่มีทางอื่นแล้ว พึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง ดราณีก็พึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง ดราณีก็หายใจเข้าลึกๆ “ฉันรู้แล้ว พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะมาทำงานที่นี่ค่ะ” ได้ยินดังนั้น ชนัยก็ขมวดคิ้ว “หวังว่าจะทำอย่างที่พูดะ ไม่งั้นได้รับผิดชอบแน่” เขาพูดชัดทุกถ้อยทุกคำ แต่ดราณีที่ฟังกลับขนหัวลุก สุดท้ายก็ออกไปจากประตูหลังอย่างหดหู่ ตอนที่เพิ่งออมาจากสวนนั้น เธอวิ่งกลับบ้านเหมือนเป็นบ้า ปกติใช้เวลาเดินทางห้าสิบนาที ใช้เพียงเจ็ดแปดนาทีเท่านั้น ตอนที่เสียบกุญแจเข้าไปในรู ก็สั่นจนใส่ไม่เข้าไปหลายครั้ง หลังจากเข้าไปแล้วล็อคประตูเสร็จ เธอก็มองห้องเล็กเท่ารูหนูตรงหน้า สุดท้ายก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา คิดว่าวันพรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่คลับของผู้ชายคนนั้น เกิดมายี่สิบปี เป็นครั้งแรกที่ดราณีรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมืดมน หลายปีมาแล้วดราณีนึกถึงวันนี้อกครั้ง แล้วพบว่า อะไรคือคิดบัญชี อะไรคืออารมณ์ไม่ดี แต่เธอที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก เป็นการก่อความวุ่นวายที่น่าอาย