ตอนที่ 618 ถ้าเขาไม่ดีกับฉันก็เลิกกับเขาเหมือนเคย

ตอนที่ 618 ถ้าเขาไม่ดีกับฉันก็เลิกกับเขาเหมือนเคย เรื่องที่นัชชาความจับกลับมา ทุกคนก็รู้ไปทั่วแล้วผ่านปรัณ พูดถึงเรื่องนี้ พอคิดว่านัชชาปิดบังตัวเอง จินต์ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี นัชชาเข้าใจความคิดในใจของเธอ จึงรีบตำหนิกลับไป “ฉันปิดบังเธอหรอ? เธอก็ลืมบอกอะไรฉันเหมือนกันใช่ไหม?” “ฉันน่ะนะ?” จินต์ไม่ได้คิดลึกอย่างเห็นได้ชัด “ฉันจะไปมีอะไรอ่ะ ช่วงนี้ฉัน......” พูดถึงตรงนี้ เธอก็ดูเหมือนจะนึกอะไรได้ ก็รีบเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ตอนนี้เธออยู่ไหน?” “ฉันน่ะ......” นัชชาสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดอย่างไม่รีบร้อน “ฉันเพิ่งออกมาจากเตนัทลอว์เฟิร์ม” “เชี่*!” ใจจินต์หล่นไปตาตุ่ม “เธอคงไม่......” “อะไรหรอ?” นัชชาไม่ได้พูดออกไป บังคับให้เธอพูดมันออกมา “เธอตกใจจำอะไรได้ขึ้นมาหรอ?” พูดถึงในส่วนนี้ หากจินต์ยังไม่เข้าความหมายของเธอ สมองเธอคงกระทบกระเทือนจริงๆ คนที่ระมัดระวังมาตลอดยากที่จะสงวนท่าทีอีกครั้ง น้ำเสียงฟังออกถึงความกังวลและความกระสับกระส่าย “ธนัทบอกเรื่องของเรากับเธอแล้วใช่ไหม?” นัชชาหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “เรื่องอะไรของพวกเธอหรอ?” “อุ๊ยตาย......” จินต์หลบเลี่ยงอยู่นานถึงจะพูดออกมา “คือ คือว่าพวกเราหมั้นกันแล้ว......” นัชชาได้ยินเสียงพึมพำดังในลำโพง จมูกก็แสบขึ้นมา “ยัยโง่ นี่เป็นเรื่องดีนะ แกจะเขินอะไร แกรู้ไหมฉันดีใจกับแกแค่ไหน......” “ใครเขินยะ ฉันแค่ไม่มีเวลามาบอกกับแก” จินต์ปากแข็ง ไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองเขิน รีบเปลี่ยนเรื่อง “สุขภาพเธอเป็นไงบ้าง?” นัชชาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ดูก็รู้ว่าเป็นสามีภรรยากัน พอฉันเข้าไปในห้องทำงานพี่ธนัทก็ถามฉันแบบนี้” ใบหน้าจินต์ที่แนบโทรศัพท์อยู่ก็แดงขึ้นมา ทันใดนั้นก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา “สามีภรรยาอะไรล่ะ ถ้าเขาไม่ดีกับฉัน ฉันก็เลิกกับเขาอย่างเดิม!” เสียงพูดหนักแน่นดังจากลำโพงเข้าหูของเตชิต ไม่ใช่ว่าเขาอยากแอบฟัง แต่พื้นที่ภายในรถกว้างขนาดนี้ เสียงของจินต์ยิ่งแหลมเป็นพิเศษ เขาขับรถไปด้วยขมวดคิ้วไปด้ว “ถ้าให้ธนัทได้ยินประโยคนี้ เดาว่าเขาต้องโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งแน่” “……” “เตชิตอยู่ข้างๆเธอหรอ??” หูจินต์อ่อนไหวมากได้ยินเสียงผู้ชาย “ใช่ พวกเรากำลังไปบ้านคุณพ่อคุณแม่” จินต์เงียบไปสองวินาที “……ฉันวางละ” นัชชายิ้มและเบนสายตา “แกอ่ะ คนที่แต่งงานกันจะพูดแบบนั้นได้ยังไง คำพูดพวกเลิกกันอย่างไปพูดต่อหน้าพี่ธนัทเชียวล่ะ ทำร้ายจิตใจเกินไปแล้ว” “ฉันไม่พูดต่อหน้าเขาสักหน่อย......” จู่ๆก็ถูกสอน ภายในใจจินต์ก็เศร้าๆ “ก็ได้ ไม่คุยด้วยแล้ว สุดสัปดาห์หน้าตอนเย็นพวกเราไปกินข้าวกัน” นัชชานัดเวลารวมตัวกันอย่างง่ายๆ จินต์ก็ไม่ได้ขัดอะไร “ได้ เจอกันตอนนั้นนะ” หลังจากวางสาย แป๊ปเดียวรถก็ขับถึงไฟจราจรสี่แยก เตชิตก็จอดรถที่จุดจอด หันไปหาเธออย่างสงบนิ่ง “ความคิดไม่ซื่อของคุณดูเหมือนว่าจะงัดความหมายโดยนัยของจินต์ไม่ได้นะ” นัชชาหน้าร้อน เธอน้อยครั้งมากที่จะเผาความสัมพันธ์ของตัวเองกับเตชิตให้จินต์ฟัง โดยเฉพาะตอนที่ทั้งสองดีกัน แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ยอมรับ “มีความสัมพันธ์อะไรกับจินต์ พวกเราไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว” เตชิตมองสีหน้าท่าทางเธอที่รู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ยอมเผยออกมา เขากระตุกมุมปากเบาๆ “แต่ถ้าต่อจากนี้ถ้าทะเลาะกันอีก ผมก็รู้ทันทีว่าคุณจะอยู่ที่ไหน” นัชชากำลังวางโทรศัพท์ก็หยุดการกระทำลง เบิกตากว้างมองไปทางเขา “ว้าว คุณคิดเรื่องนี้ทันทีเลยนะ ความคิดคุณนี่ลึกลับจริงๆ......” “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง” เตชิตไม่ได้มีท่าทีเขินอายใดๆ เขารู้ว่านัชชาดีกับจินต์ เวลาทะเลาะกันปกติเธอก็จะนัดจินต์ออกมา คิดแบบนี้แล้ว การหมั้นของธนัทก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ “พวกเขาหมั้นกันเพราะจินต์ พวกเราไปเลือกของขวัญส่งไปกันเถอะ” นัชชาพูดไปก็เลือกของในสมองเรียบร้อยแล้ว เตชิตไม่ได้มีความคิดอะไร “โอเค คุณเลือกก็ดีหมดแหละ” นัชชารู้สึกว่าเขาก็ดีตรงนี้ แม้ว่ะไม่เข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนระหว่างผู้หญิง แต่เขาก็ไม่เคยวิพากษ์วิจารณ์ ตามใจเธอ จ่ายเงินอย่างเดียว คบกันมาตั้งนาน นัชชาก็รู้ว่าเขาไม่ได้ใจดำ แต่แค่ไม่มีคำแนะนำดีๆเท่านั้น เลยไม่ได้บ่นเขา ทั้งสองก็เริ่มใกล้ชิดกันทีละเล็กทีละน้อย คุยสัพเพเหระกันตลอดทาง สี่สิบนาทีต่อมา รถก็เข้าไปที่สวนหน้าบ้าน เห็นตึกที่เรียบง่าย เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว เป็นครั้งแรกที่นัชชาไม่ตื่นเต้นขนาดนั้น หลังจากเตชิตดับเครื่องยนต์ จากนั้นก็ลงจากรถ เปิดประตูหลังรถแบกของที่ซื้อเรียบร้อยแล้วออกมา คนใช้ในบ้านพอเห็นก็รีบเข้ามาช่วยถือ “พ่อครับ!” กำลังก้มตัวยุ่งอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงแหลมเรียกดังออกมาจากที่ไม่ไกล ทะลุผ่านอากาศเข้ามาในหู ร้องเรียกจนใจบาง “พ่อครับ ทำไมเพิ่งมาอ่า ผมรอนานมาก~” ธีมนต์โอบกอดเอวเตชิต เอาหน้าถูอย่างสนิทสนม “พ่อกับแม่ทำงานยุ่งน่ะ เสร็จแล้วก็รีบมาเลย ตากับยายล่ะ?” “ตากับยายอยู่ในบ้านครับ” พูดจบ ธีมนต์ก็รีบจูบมือนัชชามา แล้วพูดด้วยเสียงหน่อมแน้ม “แม่คร้าบ~” นัชชามองสองพ่อลูกอย่างอิจฉา “เห็นแม่แล้วหรอ?” “เปล่านะครับ ก็พ่อลงรถมาก่อน” เจ้าซาลาเปาน้อยรีบพิสูจน์ ‘ความบริสุทธิ์’ ของตัวเอง “ผมรักแมที่สุดเลย” นัชชาอดหัวเราะไม่ได้ “โอเค รีบเข้าบ้านเถอะ” คนค่อยๆเดินเข้าไปในบ้าน ผู้อาวุโสทั้งสองนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ยังมีจริยาและเวธนีอยู่ด้วย ทุกคนมารวมตัวกันแล้ว ได้เห็นคนพวกนี้อีกครั้ง ในใจนัชชาก็สงวนท่าทีไว้ แทนทีด้วยความเป็นกันเองอย่างธรรมชาติ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร แต่ก่อนจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็เป็นญาติของเตชิต เพียงแต่จุดนี้นัชชาได้ปล่อยวางไปทั้งหมดแล้ว นัชชาทักทายทีละคน จากนั้นก็นำของที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะ เธอไม่ได้พูดอะไร เตชิตที่อยู่ข้างๆก็ทนนิ่งไม่ไหว “ผ้าคลุมศีรษะและใบชาพวกนี้นัชชาได้จองไว้กับที่ร้านล่วงหน้าครับ” ผู้อาวุโสทั้งสองก็มองหน้ากัน แล้วพยักหน้าต่อเนื่อง “อืม ดี” นัชชาคิดไม่ถึงว่าวันนี้จริยาจะมาด้วย กลัวเธอจะกระอักกระอ่วน จึงรีบอธิบาย “คุณป้าคะ พอดีฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณป้าจะมา ก่อนหน้านี้เลือกต่างหูมาหนึ่งคู่ที่ห้าง เห็นว่าเหมาะกับคุณป้าเลยซื้อมา แต่ไม่ได้หยิบมาด้วยน่ะค่ะ อยู่ที่บ้าน คราวหน้าจะนำมาให้คุณป้านะคะ” จริยารู้ว่าเธอเป็นคนที่มีน้ำใจปลอบเธอ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ใจเธอก็เป็นสุขมาก “ลูกสะใภ้มีน้ำใจจริงๆเลย!”