ตอนที่ 619 คุณปู่หัวใจวายเฉียบพลัน

ตอนที่ 619 คุณปู่หัวใจวายเฉียบพลัน แม้ว่าเตชิตจะไม่ได้พูดมาก แต่พอได้ฟังพวกเขาพูดคุยกันอย่างตั้งใจ สายตาของผู้อาวุโสทั้งสองส่วนใหญ่อยู่ที่นัชชา สามารถมองเห็นความรักใคร่ภายในใจ แป๊ปเดียวก็ถึงเวลาทานอาหาร คนใช้ภายในบ้านได้เตรียมอาหารไว้ล่วงหน้าแล้ว อายุปูนนี้แล้ว มีอาหารมากมายที่ทั้งสองทานไม่ได้ แต่ก็ยังทำอาหารเต็มโต๊ะเพื่อพวกเขา มีทุกรสชาติ อุดมสมบูรณ์มาก และให้พวกเขาเลือกพื้นที่ที่ชอบ เรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้นัชชาเก็บไว้ในใจทั้งหมด “นัชชาลูก ได้ข่าวว่าทำซื้อร้านดอกไม้ใหม่ เป็นยังไงบ้าง? เหนื่อยไหมลูก?” คุณปู่จู่ๆก็ถามขึ้น นัชชาก็รายงานอย่างจริงใจ “ตอนนี้เพิ่งเริ่มค่ะ อยากทำให้เป็นรูปแบบเครือเดียวกันทั้งประเทศ เอกสารรายละเอียดกำลังเตรียมการ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ อธิบายกับเตชิตว่าไม่เหนื่อยสิคะถึงเรียกว่าเหนื่อยจริง” พอพูดออกไป ทุกคนก็หัวเราะกันออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย แม้แต่คุณปู่ที่ไม่ค่อยหัวเราะก็อดพูดไม่ได้ “ฉันว่าไม่นานหรอก หนูจะได้เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว เจ้าเตชิตจะต้องเลี้ยงลูก!” เตชิตที่กำลังเอาตะเกียบตักปลาชะงัก “คุณปู่ครับ พูดอะไรเนี่ย อูฐที่ผอมตายยังใหญ่กว่าม้านะครับ” “แกฟัง นี่แกพูดเรื่องอะไร” คุณปู่ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง กำลังจะยกแก้วบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม พอยื่นมือออกไป จู่ๆหัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา คุณปู่วางแขนลงทันที ความเจ็บไม่ได้ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นรุนแรง ความเจ็บจากหน้าอกแพร่เข้ามา ผ่านหลอดเลือดเข้ามาสู่แขนขา เพียงครู่เดียวแขนเขาก็แข็งทื่อไป แค่จะงอแขนก็ทำไม่ได้ นัชชาที่อยู่ข้างกายเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามออกไป “คุณปู่เป็นอะไรคะ?” พอพูดจบ ก็เห็นร่างคุณปู่ที่หันมาข้างๆอย่างไม่มั่นคง ดวงตาเบิกกว้าง แต่ไม่มีเสียงใดออกมาจากริมฝีปาก ทุกคนก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งในทันที แล้ววิ่งไปทางนั้น จริยามองเตชิตด้วยใบหน้าซีดเซียว “รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!” —— ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งครอบครัวก็ขึ้นรถพยาบาลไปถึงโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ ปรัณได้เตรียมการรักษาฉุกเฉินและเตียงผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว จากอาการของคุณปู่แล้ว เป็นอาการของหัวใจวาย คุณปู่ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินทันที มีเพียงไฟสีแดงที่ส่องสว่างอยู่เหนือศีรษะ สามีของจริยาก็รีบมา ทุกคนระหว่างที่กรอกข้อมูลอย่างกังวล มีเพียงเตชิตที่มีใบหน้าเย็นชา นัชชารู้ว่าไม่ใช่เขาไม่กังวล แต่เขาแกล้งทำเป็นใจเย็น กังวลว่าจะกลัวจนขีดสุด เขาเลยแกล้งเกร็งขึ้นมา เธอเดินไปข้างเขา กุมมือใหญ่ที่เย็นเฉียบนั้น แม้ว่าจะซีด แต่ก็ยังปลอบเขา “มันจะโอเค” เขายังไม่พูดอะไร แต่กุมมือเธอให้กระชับขึ้น “คนที่ปกติดูแข็งแรง จู่ๆทำไม......” จริยาก้มหน้าร้องไห้อยู่บนเก้าอี้ยาว พูดได้ครึ่งเดียวก็พูดไม่ออก กลายเป็นยิ่งเงียบและหดหู่กว่าเดิม นัชชาเห็นเตชิตเม้มปากแน่น เส้นเลือดที่คอเขาปูดขึ้นมาเล็กน้อย อ้าปากออกมาสุดท้ายก็ไมม่ได้พูดอะไร ทุกคำพูดตอนนี้ถูกกลืนลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง รอเวลานานมากจนทนไม่ไหว ขณะที่ความอดทนจะหมดลง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกอีกครั้ง คุณหมอที่เกี่ยวข้องนำออกมายังไม่ทันจะหยิบกระเป๋า จริยาและเตชิตก็รีบพุ่งเข้าไป “เป็นยังไงบ้างคะ?” “พ้นขีดอันตรายเพียงชั่วคราวครับ ตอนแรกดูแล้วเป็นอาการหัวใจวาย มีหลอดเลือดสองเส้นอุดตัน รายละเอียดต้องรอให้คนไข้ตื่นขึ้นมาแล้วตรวจกันอีกทีถึงจะรู้ครับ” คุณหมอถอดผ้าปิดปากออก แล้วอธิบายอย่างเป็นแบบแผน “พวกคุณไม่ต้องกังวล รอให้คนไข้ฟื้นก่อนนะครับ” จริยารีบพยักหน้า “ได้ค่ะ! ลำบากคุณหมอหน่อยนะคะ” “ไม่เป็นไร มันคือหน้าที่ผมครับ” คุณหมอพูดเสร็จก็ออกไป ไม่นานนัก คุณปู่ก็ถูกเข็นออกมา หลังจากย้ายไปที่ห้องผู้ป่วย VIP เห็นร่างกายผอมแห้งใต้ผ้าห่ม เทียบกับลักษณะชราวัยของคุณปู่โดยปกติแล้ว แบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกเศร้า ปีนี้คุณปู่อายุเก้าสิบปีแล้ว ถือว่าอายุยืนมาก แม้ว่าจะมีป่วยออดๆแอดๆบ้าง แต่จิตวิญญาณของคุณปู่ยังคงไม่เลวอยู่ตลอด วันนี้หัวใจวายเฉียบพลัน ทุกคนก็ไม่คาดคิด “แม่คะ ทุกปีพ่อตรวจสุขภาพสองครั้งใช่ไหมคะ ปัญหาโรคหัวใจทำไมพ่อแม่ไม่เคยพูดถึงเลย?” จริยาถามหญิงชราข้างกาย เห็นพ่อแม่ในครอบครัวทรมาณแบบนี้ ใจเธอรับไม่ไหว น้ำตาไหลอยู่ตลอดเวลา “แม่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องทางการแพทย์หรอกนะ ทุกครั้งที่ถามเขาก็บอกไม่เป็นไรๆ ใครจะไปคิดว่าโรคจะกำเริบรุนแรงขนาดนี้......” ไม่ว่าตอนเด็กจะฉลาดแค่ไหน พอแก่ขึ้นก็จะเลอะเลือนไม่น้อย โดยเฉพาะหลังจากที่ลูกๆแต่งงานออกไปหมด อยู่ในบ้านหลังใหญ่โต มีแม่บ้านพ่อครัว แต่ก็แค่ใช้เงิน มีไม่กี่คนที่เป็นห่วงสุขภาพร่างกายของคนชราจริงๆล่ะ เตชิตไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงแต่จ้องไปที่ร่างชายชราที่นอนอยู่บนเตียง นัชชากำลังจะพูดอะไร จู่ๆเขาก็หันหลังออกจากห้องไป เธอนิ่งไปเล็กน้อย รู้ว่าเขากำลังรู้สึกแย่จึงรีบตามเขาไป เตชิตเดินไปที่เขตปลอดภัยข้างหน้าต่าง ยกมือขึ้นเปิดมุ้งลวดหน้าต่างออก จุดบุหรี่แล้วรีบพ่นออกมา แขนวางอยู่ข้างหน้าต่าง เลอะฝุ่นก็ไม่ได้สนใจสักนิด เหมือนกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นัชชาให้เวลาเขาสูบบุหรี่ รอเขาสูบเสร็จเงียบๆแล้วเดินเข้าไปหา เกร็งคออยู่นานกว่าจะพูดออกไปสามพยางค์ “โอเคไหม?” “อืม” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำขึ้นจมูกออกมา นัชชาฟังออกว่าไม่ได้โอเค แต่เป็นผมไม่โอเคอย่างถ่องแท้ “เตชิต อายุคุณปู่ก็ขนาดนี้แล้วร่างกายต้องมีรับไม่ไหวบ้าง อย่าโทษตัวเองเลย ไม่ต้องโทษใครทั้งนั้น” ไม่โทษเขาหรอ? เตชิตมองควันขาวที่พัดไปตามลม ตั้งแต่ถึงโรงพยาบาล แล้วหมอบอกว่าหัวใจวาย เขาก็พูดอะไรภายในใจออกมาไม่ได้เลย เขารู้ว่าทุกคนบนโลกใบนี้ ไม่มีใครหนีภัยไข้เจ็บพ้น แต่พอมานึกดูแล้วช่วงนี้เขาก็ไม่ได้สนใจและเมินเฉยคนในครอบครัว เขาจึงรู้สึกไม่ดีในใจ เหมือนกับว่าเพิกเฉยต่ออายุพวกเขา พอใจในวัตถุ แต่ลืมห่วงใยพวกเขา เรื่องพวกนี้เมื่อสิบปีก่อนไม่ได้เป็นปัญหาอะไร แต่สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นฉับพลัน เหมือนระเบิดมากมายได้โถมใส่เขา “เขาเป็นปู่ผม” นานอยู่สักพักกว่าเขาจะเปิดปากแห้งผากพูดออกมาหนึ่งประโยค นัชชาเจ็บปวดใจที่สุด เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป โอบกอดผู้ชายที่เศร้าเสียใจและโทษตัวเองตรงหน้าทันที “ฉันรู้ ฉันรู้ค่ะ” “ไม่ คุณไม่รู้หรอก” ดวงตาเรียวลึกค่อยๆปิดลง “ช่วงปีนี้ผม......” เหมือนเขากำลังคิดจะพูดอะไร แต่คำพูดก็กลืนลงไปอีกครั้ง ราวกับว่าในลำคอมีอะไรกั้นไว้ ทำให้เขาพูดออกไปไม่ได้ เขารีบก้มศีรษะที่หยิ่งผยองลงไป ถึงจะทำแบบนี้นัชชาก็ยังเห็นขอบตาแดงก่ำของเขา ยังไงก็เป็นคนในครอบครัว สายเลือดที่ไม่สามารถแยกจากกันได้ ทำให้เขาไม่สามารถใจเย็นได้ เขาตื่นตระหนกมาก กลัวมาก กลัวว่าคุณปู่จะนอนแบบนี้ตลอดกาล กลัวว่าคนที่อยู่ในชีวิตมาตลอดจู่ๆก็หายไปจริงๆ นัชชากอดเขาไว้แน่น พูดออกไปโดยที่แม้แต่ในใจเธอลึกๆก็ไม่มั่นใจ “ไม่ต้องคิดแล้ว คอยอยู่ข้างๆคุณปู่ก็พอแล้ว ทุกอย่างจะดีแน่นอน”