ตอนที่ 621 ให้เป็นงานแต่งที่ไม่ทำให้คุณน้อยใจ

ตอนที่ 621 ให้เป็นงานแต่งที่ไม่ทำให้คุณน้อยใจ นัชชารอเตชิตกลับมาในห้องผู้ป่วย รอไปรอมาสุดท้ายก็รอไม่ไหว ไปหาเขาที่ห้องทำงานอย่างไม่สบายใจ คิดไม่ถึงว่าคุณหมอบอกว่าเขาออกไปแล้วประมาณยี่สิบนาที เธอขอบคุณคุณหมอเสร็จออกมาจากห้องทำงานแล้วก็โทรหาเขาทันที ดีที่โทรศัพท์ดังไม่กี่ทีเขาก็รับ น้ำเสียงนัชชาตึงเครียด “คุณอยู่ไหน?” “ห้องทำงานปรัณ” “ตอนนี้อะนะ?” “อืม” ได้ยินคำตอบเขา นัชชาก็โล่งอก “หาคุณไม่เจอฉันตกใจแทบแย่ นึกว่าคุณหนีไปแล้ว” ได้ยินเสียงหายใจเธอหนักหน่วงเข้าหูผ่านลำโพง สุดท้ายเตชิตก็ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วก็ส่งสายตาให้ปรัณข้างๆว่าจะไปแล้ว “เดี๋ยวผมลงไปแล้ว รอผมที่หน้าลิฟต์นะ” “โอเคค่ะ” ไม่ถึงห้านาที ร่างสูงใหญ่ของเขาก็ออกมาจากลิฟต์ พอเห็นเขาก็รู้สึกสบายใจ ภายในใจนัชชาเหมือนยกหินออกจากอก “ทำไมคุณไม่พูดอะไรสักคำก็......อื้อ!” ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดอุ่น ริมฝีปากถูกหน้าอกเขาทับไว้ จึงต้องกลืนคำพูดลงไป สัมผัสได้ถึงแขนที่กำแน่นด้านหลังเธอ เหวลึกในก้นบึ้งหัวใจ รู้สึกเจ็บปวด สัญชาติญาณความเป็นผู้หญิงท้วมล้นออกมา “เป็นอะไรน่ะ ไม่เจอแป๊ปเดียวกลายเป็นแบบนี้” “นัชชา เราแต่งงานกันเถอะ” ประโยคเดียว สามารถทำให้มือของนัชชาที่ลูบหลังเขาอยู่ชะงักขึ้นมา ไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาไม่ได้เตรียมใจมาก่อนสักนิด นัชชาคิดว่าเขากำลังตื่นเต้น “คุณพูดอะไรน่ะ......” “อาการคุณปู่ไม่ค่อยดี คุณหมอบอกว่ายื้อไม่ได้นานนัก ผมไม่อยากให้ตอนเขาจากไปแล้วยังไม่ได้เห็นความสุขของหลานตัวเอง” ที่แท้เขาก็คิดแบบนี้เอง ใจนัชชารู้สึกขยายตัว เหมือนถูกมือเล็กที่มองไม่เห็นมาฉีกมันออก “โอเค แล้วแต่คุณเลย” เตชิตไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่กุมมือเธอให้กระชับขึ้น โชคดีที่มีเธอ ไม่เช่นนั้นเขาก็ไม่รู้จะดำเนินต่อไปได้อย่างไร —— อาการป่วยของคุณปู่ไม่มีใครบอกเขา บอกแค่ว่าไม่เป็นอะไรมาก คุณหมอบอกว่าไม่เป็นอะไร นอนโรงพยาบาลตรวจดูอาการสักพักแล้วทานอย่างต่อเนื่องก็โอเคแล้ว คุณปู่ก็ดูไม่สงสัยอะไร พยักหน้ารับคำ แต่ดวงตาแก่ชราคู่นั้นขาดจิตวิญญาณแบบเมื่อก่อน นัชชาตั้งใจให้ธีมนต์มาโรงพยาบาลทุกวัน ให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่บ่อยๆ พอคิดว่ามีเวลาไม่มากแล้ว ในฐานะที่เป็นหลานสะใภ้ในใจเธอก็รู้สึกไม่โอเค ในหนึ่งวัน เตชิตพานัชชาและธีมนต์มาเยี่ยมคุณปู่ที่โรงพยาบาลด้วยกัน บรรยากาศรื่นเริงอย่างมาก เขาถือโอกาสพูดขึ้น “คุณปู่ครับ ผมวางแผนเรื่องงานแต่งของผมกับนัชชาแล้วนะครับ ยังไม่ได้กำหนดวัน ปู่คิดว่าวันไหนดีครับ?” คุณปู่กำลังก้มศีรษะมองธีมนต์วาดรูป ได้ยินแล้วก็ชะงักมือ หันศีรษะไปมองเขา “งานแต่งหรอ.....” เขาดูเหมือนกำลังคำนวณอะไรสักอย่าง รอสักพักถึงพูดออกมาอย่างต่อเนื่อง “ปู่คิดว่าวันที่สิบแปดก็ไม่เลวนะ พวกเธอคิดว่าไงล่ะ” วันที่สิบแปดหรอ? นัชชายกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูปฏิทิน อาทิตย์หน้าวันเสาร์ ใกล้ตอนนี้มากๆ มีเวลาแค่สิบวันเท่านั้น จะทันไหมนะ? เตชิตไม่ได้ขัด “ครับ งั้นก็วันที่สิบแปด” สำหรับเขา ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ยิ่งผลัดไปหนึ่งวันก็จะกังวัลว่าร่างกายของคุณปู่จะรับไม่ไหว สำหรับงานแต่งงาน จะใช้เงินเท่าไหร่ก็ไม่เกี่ยง ตราบใดที่เตรียมให้ทันวันงานก็พอแล้ว “เตชิต ปู่รู้ทำไมเธออยากจัดงานแต่งตอนนี้” ขณะที่ทั้งสองกำลังคิดเรื่องแต่งงาน จู่ๆคุณปู่ก็พูดขึ้น “ปู่แก่จนทนไม่ไหวแล้วสินะ” ตั้งแต่นอนโรงพยาบาลมา คุณปู่ไม่เคยถามใครเกี่ยวกับอาการป่วยของตัวเองเลย ทุกคนคิดว่าท่านเชื่อคำพูดคุณหมอ คิดว่าร่างกายตัวเองไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรง “ปู่รู้ว่าพวกเธอกำลังปิดบังปู่ สุขภาพตัวเองเป็นยังไงปู่รู้ตัวดี พวกเธอทั้งคู่ไม่ต้องมาใส่ใจอะไรมากหรอก ดูในใจนี่นะ ก็เหมือนกระจกใส” คุณปู่พูดไปก็ออกแรงยกมือขึ้นมาวางไว้บริเวณหน้าอก ประโยคนี้พูดออกไป คุณปู่พูดความในใจตัวเองออกไปหมดแล้ว ทำให้เตชิตกับนัชชาอึ้งไปเลย ที่แท้เวลาที่ผ่านมา คุณปู่รู้สุขภาพร่างกายตัวเองอยู่แล้ว พวกเขานึกว่า...... แม้แต่เตชิตที่ฟังแล้วก็อึ้งไปเลย “ปู่ครับ......” “ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาโน้มน้าวปู่เลย อายุปูนนี้แล้ว ปู่ได้เตรียมใจไว้นานแล้ว” ภายในห้องรอบข้างไร้เสียงไปชั่วขณะ พวกผู้ใหญ่ตกอยู่ในความเงียบที่ลำบากใจ ธีมนต์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำได้แต่เงยหน้าแล้วถามออกไปอย่างใสซื่อ “คุณทวด เตรียมใจอะไรไว้หรอครับ?” เขาฟังแล้วก็สับสน ไม่ค่อยเข้าใจความหมาย โพล่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่นัชชาเตรียมจะพูดแทรกก็ไม่ทันแล้ว นึกว่าคุณปู่จะรู้สึกแย่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวเราะออกมา “ทวดเตรียมให้หนูได้ใส่ชุดเพจบอยสวยๆยังไงล่ะ......” ไม่พูดเสียยังดีกว่า พอฟังแล้วนัชชาก็ปวดใจ เธอละสายตาออกมาทันที กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวร้องไห้ออกไป ทุกคนกลั้นหายใจเอาไว้ ไม่อยากให้บรรยากาศอึมครึม เธอจึงได้แต่กลั้นไว้ ดังนั้น ก็เป็นแบบนี้แหละ วันแต่งของพวกเขาก็คือวันเสาร์หน้า วันที่สิบแปดของเดือนนี้ ตอนที่รวมตัวกันสุดสัปดาห์ เตชิตก็พานัชชาไป และได้บอกข่าวนี้กับทุกคนพอดี และก็ได้พูดถึงอาการป่วยของคุณปู่ด้วย ดีที่เขารอใกล้งานเลิกแล้วถึงได้พูดขึ้น กลัวจะเสียบรรยากาศ ทุกคนก็ทำได้แต่ปลอบเขา แล้วก็ปรับเปลี่ยนวันเวลา ให้ว่างในวันเสาร์นั้น ชุดเจ้าสาวก็ได้ทำขึ้นมาก่อนแล้ว นักออกแบบก็ได้เก็บไว้ตลอด และได้เก็บรักษาไว้อย่างดี ไม่เพียงแต่สีและแบบผ้าไม่ได้มีขาดตกบกพร่อง สถานที่ก็จัดขึ้นที่โรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองนี้ หนึ่งปีก่อนจองสถานที่ไม่ได้ เตชิตจึงยืนกรานหาคนให้เหลือห้องที่ใหญ่ที่สุดไว้ นัชชาได้ยินเขาเตรียมการทั้งหมด ก็ไม่ได้มีความคิดเห็นอะไร ไปร้านดอกไม้ในตอนช้า ตอนบ่ายไปรับธีมนต์ก็ไปเยี่ยมคุณปู่ที่โรงพยาบาล เตชิตจัดเตรียมงานแต่งด้วยตัวเอง เจอหน้ากันเพียงตอนเย็นเท่านั้น หนึ่งวันกลับบ้านมา นัชชาไม่ค่อยได้ไปที่โรงพยาบาล อยู่บ้านช่วยธีมนต์สอนการบ้านเสร็จก็กว่าจะกล่อมให้เขานอน เตชิตถึงจะกลับมา เห็นผู้ชายที่เหนื่อยล้าไปทั้งร่างกาย นัชชาก็เป็นห่วงเรื่องงานแต่งไม่ได้จริงๆ เขารับไม่ไหวแล้วล่ะ เดินเข้าไปหาด้วยความรู้สึกสงสาร หยิบกระเป๋าทำงานในมือของเขา แล้วเงยหน้ามองเวลา สี่ทุ่มกว่าแล้ว “ทำไมกลับดึกขนาดนี้?” “ไปดูสถานที่มาครับ” “ให้ผู้ช่วยไปดูสิ ไม่งั้นจะเหนื่อยเกินไปแล้วนะ” เตชิตเอนตัวลงไปเปลี่ยนรองเท้า ลุกขึ้นมามองดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความกังวล “นัชชา การแต่งงานมันฉับพลัน ถ้าผมไม่ได้ดำเนินการด้วยตัวเอง มันจะไม่แฟร์กับคุณนะ”