ตอนที่ 623 เจ้าสาวที่สวยที่สุด

ตอนที่ 623 เจ้าสาวที่สวยที่สุด นัชชาเพียงหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณแต่งหน้าให้สวยต่างหากล่ะคะ” ดังนั้น ช่างแต่งหน้าก็ยิ่งตั้งใจแต่งอย่างระมัดระวังมากขึ้น ใช้ความสามารถออกมาสองเท่า มองใบหน้าที่เรียบง่ายสวยงามแต่ไม่ได้ดูขึงขังในกระจก นัชชาก็เหมือนพระเจ้าที่เปล่งประกาย นึกถึงบทสนทนาที่คุยกับณัชชนม์เมื่อวาน คืนวันก่อนแต่งงาน ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว พูดคุยเกี่ยวกับงานแต่งครั้งนนี้ เธอยังบอกอีกว่าไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไร ณัชชนม์จึงแหย่ว่ายังไม่ถึงตอนที่ตื่นเต้นต่างหาก รอเปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาว ช่วงเวลาที่ยืนอยู่ในโรงแรม ถึงจะเกิดความรู้สึกนั้นน ในตอนนี้ นัชชาคิดว่าความรู้สึกนั้นมาถึงแล้ว เพราะยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาว ฝ่ามือเธอก็เริ่มเหงื่อออกแล้ว หลังจากแต่งหน้าเสร็จ ช่างทำผมก็ใส่ผ้าคลุมศีรษะอันงดงามให้เธอ ด้านบนมีมงกุฎเพชรที่สั่งทำขึ้นมา เส้นผมทุกเส้นอยู่ในลักษณะเดิม ขับให้มงกุฎเปล่งประกายระยิบระยับ “เดี๋ยวตอนเข้างานคุณนัชชาต้องเดินนิ่งนิดนึงนะคะ อย่าลืมว่าสวมมงกุฏอยู่” ช่างทำผมจัดผมไปด้วย แล้วก็กำชับเธอไปด้วย “มงกุฎอันนี้ช่างสุขุมจริง!” นัชชาขยับศีรษะเล็กน้อยก็รู้สึกถึงความหนัก ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วจริงๆ ในตอนนี้ มีคนมาเคาะประตูห้องแต่งหน้า คนในห้องก็อึ้งทีละคน สาวน้อยที่ยืนหน้าประตูเปิดแล้วชะโงกศีรษะออกไปดู พอเห็นว่าเป็นจินต์ก็ให้เข้ามาได้ จินต์สวมชุดกระโปรงยาวแขนกุดเก็บเอวสีฟ้าอ่อน ไม่ได้มีการตกแต่งมากนัก เรียบง่ายหรูหราอย่างมาก เธอแต่งหน้าเบาๆ ทาลิปสติกสีนู้ด กลัวว่าจะแย่งซีนของเจ้าสาว แต่ก็ยังไม่สามารถปิดความสวยอย่างธรรมชาตติไว้ได้ เธอสาวเท้ายาวๆเข้ามา จ้องดวงตาของสาวน้อย “เป็นอะไร เหมือนป้องกันโจรเลย” “ก็ใช่น่ะสิ” นัชชาหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “กลัวเตชิตจะพรวดพราดเข้ามา” “อ๋อ งี้นี่เอง” จินต์ยักไหล่ ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ ด้วยระดับความร้อนแรงของเตชิตที่มีต่อเธอแล้ว เป็นไปได้ที่เขาจะพรวดพราดเข้ามาในห้อง เธอเห็นหญิงสาวที่มีใบหน้าตึงเครียดในกระจก ถามออกไปด้วยความปิติยินดี “ตื่นเต้นไหม?” นัชชายู่ปาก “เธออย่าแกล้งฉันนะ” “โอเคๆๆ” จินต์นั่งสบายๆอยู่ที่เก้าอี้นวมด้านข้าง “ไม่รู้ใครหนอ เมื่อวานยังบอกว่าไม่ตื่นเต้น เดี๋ยวฉันจะดูตอนเธอขึ้นเวทีจะเป็นยังไง” “เธอมันยัยเพื่อนร้ายกาจ” จินต์หัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจโดยไม่ได้ปฏิเสธ หันไปมองชุดเจ้าสาวที่แขวนอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าข้างๆ ทั้งชุดใช้ผ้าสีขาวขุ่นหนึ่งชั้นคลุมอยู่ กลัวว่าจะเปรอะเปรื้อนสกปรก ชุดค่อนข้างหนัก มีคริสตัลและเพชรเล็กๆที่เป็นงานทำมืออยู่ด้านบนมากมาย ต้องใช้คนจำนวนสองคนยกชุดเจ้าสาวออกมา นักออกแบบชุดนำชุดเจ้าสาวออกมาอย่างระมัดระวังมาไว้ที่ห้องเปลี่ยนชุด “คุณนัชชาคะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว เปลี่ยนชุดเจ้าสาวกันค่ะ” นัชชาลุกขึ้นเดินตามเข้าไป เมื่อดึงผ้าคลุมสีขาวขุ่นออกมา เม็ดคริสตัลที่อยู่ด้านบนชุดแต่งงานเปล่งประกายระยิบระยับ เธอรู้ว่าชุดนี้ออกแรงทำแค่ไหนกว่าจะสมบูรณ์แบบ ก่อนหน้านี้เธอก็เคยลอง แต่ท่ามกลางบรรยากาศในวันนี้ ชุดนี้ยิ่งดูศักดิ์สิทธิ์ขึ้นอย่างชัดเจน “ชุดเจ้าสาวตัวนี้สวยที่สุดเท่าที่ดิฉันเคยเห็นตั้งแต่ทำงานด้านนี้มา” นักออกแบบชุดออกปากชม มองเผินๆอาจจะรู้สึกว่าเจ้าภาพได้ใช้กำลังคนและวัตถุดิบไปไม่น้อย คนรวยที่จัดงานแต่งงานเพียงให้สมเกียรติ แต่ชุดเจ้าสาวนั้นเป็นแค่แบรนด์ก็โอเค ยังไงพวกเขาก็แค่อยากให้คนนอกมองเข้ามาก็โอเคแล้ว การให้นักออกแบบที่มีชื่อเสียงออกแบบด้วยตัวเอง แถมยังใช้เวลาทำยาวนานขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ ความพิถีพิถันแบบนี้ ถึงสะท้อนว่ารักคนคนนี้จริงๆ แม้แต่จินต์ก็อดประทับใจไม่ได้ “ว๊าว เตชิตของเธอนี่เงินหนาจริงๆนะ? ชุดนี้โคตรสวยเลย!” ผู้หญิงทุกคนมีความปรารถหนาและรอคอยงานแต่งงานอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ สำหรับที่วาดฝันไว้มากที่สุด คาดว่าเป็นภาพตัวเองที่สวมชุดแต่งงานขาวบริสุทธิ์ นัชชาก็เคยจินตนาการไว้ แต่จินตนาการของเธอไม่ได้งดงามเหมือนความจริงนี้ จินต์ไม่ใช่คนที่อิจฉาใครง่ายๆ ในตอนนี้ เธอก็ตั้งตารอคอยงานแต่งของตัวเองกับธนัทอยู่หน่อยๆ เขาจะส่งชุดเจ้าสาวที่สวยแบบนี้ให้เธอไหมนะ? นักออกแบบชุดกับเพื่อนร่วมงานอีกหนึ่งคนนช่วยสวมชุดแต่งงานให้เธออย่างระมัดระวัง นัชชาสวมเกาะอกสีขาวอยู่ ชุดแต่งงานหนักมาก เพื่อป้องกันการขีดข่วนผิวหนัง นัชชามองตัวเองในกระจกอย่างไม่ไหวติง สายตาไม่ละออกจากชุดแต่งงานชุดนี้ เธอยิ่งรู้สึกถึงความหนักของชุดนี้มากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากสวมเสร็จทั้งหมดแล้ว นักออกแบบชุดก็เขย่งเท้าขึ้นไปสวมผ้าคลุมศีรษะเจ้าสาวให้ เธอไม่สามารถขยับไปมาง่ายๆ และไม่คิดจะขยับด้วย เพราะเพียงแค่ยืนมองเฉยๆก็ทำให้ขนขนลุกได้แล้ว เกิดมาสามสิบสองปี นัชชาไม่เคยมีช่วงเวลาที่ตัวเองสวยเหมือนนางฟ้ามาก่อน เธอไม่ได้สนใจสายตาคนภายนอก เพียงแค่รู้สึกว่าไม่เลวก็ดีแล้ว ครั้งหนึ่ง เธอเคยแต่งงานมาหนึ่งครั้ง ตอนที่เธออายุเพียงยี่สิบต้นๆ ตอนนั้นเธอยังไม่รู้จักกับเตชิต ดวิษแค่เช่าชุดเจ้าสาวถูกๆมาจากร้านชุดเจ้าสาวมาให้เธอ เธอก็รู้สึกได้รับของอันล้ำค่า เธอไม่สนใจเรื่องรูปลักษณ์ แต่ในวันนี้ได้สวมชุดเจ้าสาวที่เพียงแค่มองก็ใจเต้นแบบนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอยิ่งมีความสุขมาก เพราะเธอรู้เบื้องหลังของชุดกระโปรงนี้ คือผู้ชายที่ต้องการกุมมือเธอไว้ ต้องการใช้ความตั้งใจมหาศาลเพื่อทำให้เธอพอใจ จินต์ช่วยเธอจัดทรงผมให้เป็นระเบียบขึ้นนิดหน่อย เมื่อครู่เพิ่งล้อเธอว่าตื่นเต้น ตอนนี้กลับเป็นตัวเองที่ขอบตาร้อนผ่าว “เฮ้ เจ้าผักกาดขาวที่ฉันเลี้ยงมาตั้งหลายปี ในที่สุดก็ได้เวลายกให้คนอื่นแล้วสินะ” นัชชาฟังคำพูดที่กระอักกระอ่วนของเธอ ยังดีที่เธอไม่ได้บอกว่าผักกาดขาวถูกหมูกินเข้าไปแล้ว แต่พอเห็นเธอขอบตาแดงก่ำขึ้นมา นัชชาก็ประทับใจ “ยังไงผักกาดขาวของเธอก็ยังเป็นของเธอ แค่ปลูกในที่ใหม่เท่านั้นเอง” จินต์ยิ้มกับคำพูดของนัชชา ยิ้มทั้งน้ำตา “คุณนัชชา คุณเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยค่ะ” “จริงด้วย เดี๋ยวพอขึ้นเวทีนะ ทุกคนต้องตะลึงแน่” “ไม่รู้ว่าเจ้าบ่าวจะทำหน้ายังไงเนอะ......” ผู้ทำงานข้างกายก็ค่อยๆสนใจขึ้นมา มีความอิจฉาและยินดีในสายตา ไม่พูดเสียยังดีกว่า ยิ่งพูดนัชชาก็ยิ่งคิดถึงชายคนนั้น ตอนนี้เขาคงจะมีคนล้อมหน้าล้อมหลังแต่งตัวให้อย่างพิถีพิถันอยู่อีกห้องหนึ่งล่ะมั้ง? นั่นก็ไม่เก็บอาการด้วย ไม่รู้ว่าจะเข้ากับทุกคนได้ดีไหมนะ บางทีอาจจะทำหน้าบูดบึ้งอยู่ คิดถึงตรงนี้ นัชชาก็ส่ายหน้าอย่างมีความสุขและหมดหนทาง “เขาน่ะนะ จะต้องทำหน้าเย็นชาแกล้งทำเป็นใจเย็นอยู่ล่ะ” ความจริงพิสูจน์แล้ว นัชชารู้จักเตชิตดีแบบถ่องแท้เลย ขณะที่ช่างแต่งหน้าผู้ชายยกอุปกรณ์ขึ้นมาแต่งบนใบหน้าเขา ตอนแรกเตชิตก็อดทนอย่างมาก ยังไงวันนี้ก็เป็นวันที่น่ายินดีของตัวเอง ไม่ควรอารมณ์เสีย แต่พอเวลาผ่านไปทีละนิด ความอดทนก็เริ่มหมดไป สุดท้ายก็โพล่งออกมาว่า “คุณจะแต่งไปถึงเมื่อไหร่?”