ตอนที่ 624 ท่าทางที่มีความสุข

ตอนที่ 624 ท่าทางที่มีความสุข ช่างแต่งหน้าชายมองอุปกรณ์ในมือ เมื่อครู่เพิ่งลงรองพื้นเอง ยังเหลือการแต่งหน้าอ่อนๆและลิปสติก สุดท้ายก็จัดปรับแต่ง แต่ดูจากอารมณ์ของผู้จ้างแล้ว เขาคงทำได้ไม่ถึงขั้นตอนสุดท้ายก็คงจะโดนไล่ออกมา เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ร้ายแรงนั้นเกิดขึ้น ช่างแต่งหน้าจึงตัดสินใจบอกกับเตชิตล่วงหน้า “คุณเตชิต เดี๋ยวพวกเราขออีกยี่สิบกว่านาทีนะครับ แต่ผมจะรีบแต่งให้เร็วที่สุด” ช่างแต่งหน้าเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเขา ก็รีบโน้มน้าวว่า “ยังไงวันนี้ก็เป็นวันแต่งงานของคุณกับคุณนัชชานะครับ ได้ยินคนแต่งหน้าของคุณนัชชาบอกมาว่า เจ้าสาวแต่งหน้าสวยมากเลยล่ะ ทางนี้ก็ต้องหล่อเหมือนกันนะครับ!” เตชิตไม่ได้ฟังคำพูดเขาเลย ได้ยินแต่ประโยคที่ว่า ‘เจ้าสาวแต่หน้าสวยมาก’ เขาก็สงสัยและรอคอย เกิดมาสามสิบกว่าปี ไม่มีอะไรตื่นเต้นไปกว่าตอนนี้แล้ว ก่อนมาที่นี่ธนัทเคยถามเขาว่า ตื่นเต้นไหม เขาบอกไม่ตื่นเต้น ที่จริงเขาเขินที่จะพูดความจริง เขาตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ คืนก่อนวันงานเขานอนไม่หลับ หลังจากถึงโรงแรมร่างกายเขาก็ไม่ดี อะไรที่วางแผนไว้ ความสามารถในการจัดการ ล้วนไม่มีแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่าและการรอคอย จินตนาการภาพที่เดี๋ยวจะเจอเธอแล้ว ผ้าคลุมศีรษะสีขาวคลุมลงมา กระโปรงตัวยาวที่วางไว้หลักวางไว้หลังฉฉากงานแต่งเขาไม่เคยบอกเธอมาตลอด เมื่อครู่ที่มาถึงเขาให้เธอดูแค่คร่าวๆ แม้ว่าจะซ้อมมาแล้วสองรอบ แต่ว่ารายละเอียดพวกคำพูดยังมีแสงไฟและเอฟเฟค เธอไม่รู้เลย จินตนาการถึงตอนที่ดวงตาฉ่ำน้ำของเธอ......ต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกแน่นอน แม้ว่าเตชิตไม่ได้พูด แต่สีหน้าเขาก็อ่อนโยนลงมา ช่างแต่งหน้าขอบคุณพระเจ้า รีบหยิบอุปกรณ์มาวาดบนใบหน้าคม กลัวว่าในวินาทีต่อมาเขาจะกลับคำพูด ธนัทมองดูใบหน้าหล่อที่บูดบึ้งในกระจก ก็อดแหย่ไม่ได้ “แกนะ แค่ทำหน้าเฉยๆก็ไม่ได้? คนเขาอุตส่าแต่งหน้าให้แก เดี๋ยวแต่งออกมาไม่ดีก็โทษชาวบ้านอีก” เตชิตไม่เข้าใจคำพูดเยาะเย้ยนั้นชั่วคราว แค่อยากแต่งหน้าให้เสร็จไวๆ “เดี๋ยวขึ้นเวทีแล้วคิดคำพูดเสร็จหรือยัง?” “อืม” “ฉันเป็นห่วงแกตอนถึงเวลาแสดงบทบาทจริงๆนะ แต่ขอให้โชคดี” “……” เตชิตกวาดสายตาไปมองธนัท “คิดว่าฉันเป็นนายหรอ?” “ฉันทำไมหรอ ฉันแสดงได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา” คำพูดแบบนี้ธนัทน้อยครั้งที่จะพูด สายตาเตชิตเกิดความประหลาดใจแวบหนึ่ง “ช่วงนี้นายอยู่กับชนัยบ่อยหรอ?” “เปล่า ไม่รู้ช่วงนี้เจ้านั่นยุ่งอะไรอยู่ ไม่ค่อยได้เจอ” ธนัทไม่รู้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น “ทำไมหรอ?” “เปล่าหรอก คิดว่าชนัยผู้หน้าไม่อายนั่นจะอยู่กับนาย” “......” ธนัทจ้องอย่างเงียบๆ เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแล้วยังโดนด่าอีก บทสนทนาระหว่างผู้ชายทั้งสองนั้นมีมากกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด หนึ่งคือเป็นวันแต่งงานทุกคนก็ยินดีปรีดา สองคือตื่นเต้น การพูดมากหน่อยจะทำให้มันตื่นเต้นน้อยลง เจ้าบ่าวเจ้าสาวเตรียมเวลา การตกแต่งภายในโรงแรมเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ภายในห้องโถงตกแต่งด้วยสามสีคือสีชมพู ขาว และทอง พรมทั้งหมดไม่ได้ใช่ของโรงแรม ทั้งหมดเปลี่ยนเป็นพรมขนสัตว์ชั้นดีสีเทาอ่อน เพื่อให้เข้ากันกับการออกแบบสถานที่ทั้งหมด ดอกไม้สวยงามตกแต่งไว้ทุกที่อย่างเห็นได้ชัด อุปกรณ์บนโต๊ะอาหารก็เป็นของนำเข้าจากครอบครับ H ลูกโป่ง โคมไฟแก้ว ของหวานที่สวยงามและแชมเปญชั้นดีวางลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ แขกทุกท่านที่เขามาต่างก็มองรอบๆอย่างอดไม่ได้ การตกแต่งที่พิถีพิถันนี้ ดูน่าดึงดูดมากกว่าโรงแรมในต่างประเทศอีก ที่ว่าเตชิตจัดงานแต่งในประเทศคือไม่ให้ความสำคัญแก่เจ้าสาว เพื่อความสะดวกสบาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่อย่างที่คิด เหมือนกับเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างในชั้นนี้ทั้งหมด ไม่ต้องพูดว่ามีค่าใช้จ่ายมากขนาดไหน แค่ระดับการเอาใจใส่ใครก็เทียบไม่ได้แล้ว ทั้งหมดคือที่วาดฝันไว้ อีกไม่นานเจ้าบ่าวเจ้าสาวเตรียมขึ้นเวทีด้วยกันแล้ว ปรัณนั่งไม่นานก็ขึ้นลิฟต์มาบนห้องโถง ทางด้านคุณปู่ยังไม่ได้ออกมาจากโรงพยาบาล ในใจเขาเหมือนมีหินแขวนไว้ รู้สึกกังวลและหวาดกลัว เขาโทรหาคุณหมอที่รับผิดชอบส่งคุณปู่ “ถึงไหนแล้วครับ ไม่มีปัญหาใช่ไหมครับ?” “ผู้อำนวยการ ไม่มีปัญหา ทุกอย่างราบรื่นดีครับ ก็คือว่า......” คุณหมอพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดไว้อย่างลังเล ขณะที่ปรัณรู้สึกกระวนกระวายใจ ทำให้เขาใจบีบรัดแบบนี้ จึงเพิ่มความดังของเสียง “คือว่าอะไร?” “คือว่าคุณหมอสุวีราอยากมาด้วยกัน ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่เกิดประโยชน์ เลยมาด้วยกันแล้วครับ” คุณหมอสุวีรา? ปรัณขมวดคิ้วเล็กน้อย ปฏิกิริยาแรกคือ “สุวีรา?” “ครับ......” คุรหมอไม่กล้าพูดอะไรมาก ยังไงทุกคนในโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณรู้ว่าความสัมพันธ์ของสุวีราและปรัณ ทั้งสองนั้นไม่ลงรอยกัน ยากมากที่จะเป็นตัวกลางของพวกเขา ปรัณนึกถึงตอนที่ออกจากโรงพยาบาลมาวันนี้ เพื่อเลี่ยงสุวีรา ตอนนี้เข้าใจได้ทันที จึงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ให้เธอรับโทรศัพท์หน่อย” คุณหมอถึงได้ส่ง ‘เผือกร้อนๆ’ ก้อนนี้ในมือให้กับสุวีรา “คุณหมอสุวีราครับ ผู้อำนวยการอยากคุยด้วยครับ” สุวีราก็ไม่ได้เลี่ยง รับโทรศัพท์มาแนบหู แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ฮัลโหล?” “ทำไมไม่อยากคุยกับผม?” ปรัณพอได้ยินน้ำเสียงที่ไม่พอใจของเธอ ความฉุนเฉียวภายในใจก็ยิ่งเพิ่ม “ตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกแล้วหรอ?” “ฉันไม่วางใจให้คุณปู่มาคนเดียว” “แล้วคุณไม่ปรึกษากันหน่อยหรอ? อยากจะปิดบังผมมากล่ะสิ?” ปรัณลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินไปที่มุมห้องโถง ยกมือขึ้นมากุมขมับทั้งสองข้าง แล้วปิดตาลง “สุวีรา ผมบอกกี่ครั้งแล้ว......” “คุณปู่อยู่ข้างๆนะ ไม่มีเวลามาคุยกับคุณแล้ว” พูดจบ เธอก็พูดเสริมอย่างไม่ เธอก็พูดเสริมอย่างช้าๆ “อีกอย่างนะ ช่วงนี้คุณก็ทำอะไรปิดบังฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง” ตั้งแต่ที่ชีวภานอนโรงพยาบาลจนถึงการรักษานัชชา จนต่อมาถึงเรื่องของคุณปู่ เธอไม่เคยฟังเขาเลยสักครั้ง ปรัณรู้ดีว่าช่วงนี้ตัวเองงานยุ่งอยู่เสมอ เย็นชากับเธอ เมินเฉยเธอ แต่เขานึกว่ามันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร “ผมไม่มีทางเลือก แล้วคุณละ? การกระทำของคุณนี่คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังแหกกฎ!” ยิ่งเขาพูดก็ยิ่งโมโห อยากจะตีตรงหน้าสักที เขาโมโห สุวีราก็ยิ่งโมโห ถึงไม่ใส่ใจว่าเขาจะคิดอย่างไร เลยวางโทรศัพท์ทันที แม้แต่คำพูด ‘แล้วเจอกัน’ ก็ไม่มี ในหูมีเสียง ‘ตู๊ดๆ’ ดังเข้ามา ปรัณรอประมาณสองวินาทีถึงเอาโทรศัพท์ออกมาจากหู จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่บทสนทนาเพิ่งจบไปอยู่นานสักพัก เธอวางโทรศัพท์หรอ? เขายังพูดไม่จบเลย เธอวางโทรศัพท์ใส่เขา? ปรัณรู้สึกว่าตัวเองถูกเหยียดหยาม ได้ ปีกกล้าขาแข็ง มีความสามารถแล้วสินะ สุวีรา ดีมาก!