ตอนที่ 625 ทำให้คนตกตะลึง

ตอนที่ 625 ทำให้คนตกตะลึง ปรัณทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด จึงได้แต่กลั้นเอาไว้อย่างหมดหนทาง เขารู้ว่าเขาโทรไปอีกเธอก็คงไม่รับ และคุณปู่ก็อยู่ด้วย ไม่ดีที่จะพูดอะไรเกินไป วันนี้เป็นวันแต่งของเตชิต อารมณ์ของแต่ละคนต้องซ่อนไว้ข้างหลัง ปรัณที่ปกติอารมณ์ดีมาสิบกว่าปี แต่วันนี้โกรธมากจริงๆ สำหรับเขาเขายังไงก็ได้ ไม่ว่าจะอารมณ์เสียงหรือว่าอื่นๆ เขาก็ยอมรับได้หมด สิ่งเดียวที่เขารับไม่ได้ก็คือการกระทำที่ไม่พูดอะไรและปฏิเสธที่จะสื่อสารกัน พวกเขาต้องคุยกันดีๆแล้ว ให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา รอประมาณสิบนาที คุณหมอที่มีหน้าที่ส่งคนไข้ก็โทรมาหา ได้บอกว่ารถจอดอยู่ชั้นใต้ดินแล้ว ปรัณไม่สามารถเมินเฉยได้ จึงลงจากชั้นสามไปรับคุณปู่ด้วยตัวเอง ตอนที่เขาออกมาจากลิฟต์ คุณปู่ก็นั่งรถเข็นถูกเข็นเข้ามาในลิฟต์ คุณปู่เปลี่ยนเป็นชุดสูทที่สะอาด เนื่องจากป่วยร่างกายเลยทรุดผอม ดังนั้นช่วงไหล่จึงมีที่เสริมไหล่เป็นพิเศษ ทำให้ร่างกายเขาดูแข็งแรงขึ้นมาเล็กน้อย ยังดีที่คุณปู่ใบหน้ายังมีสีสัน ดูแล้วยังกระปรี้กระเปร่า ช่อดอกไม้สีชมพูที่อยู่บนหน้าอกยิ่งแวววาว คุณย่าอยู่ด้านหลัง ก็ได้เปลี่ยนชุดเป็นผ้าซาตินสไตล์กี่เพ้าสีฟ้าออกม่วงที่ออกแบบอย่างวิจิตรงดงามซึ่งเป็นงานแฮนด์เมดบริสุทธ์ และคนที่ยืนอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสทั้งสอง ก็คือผู้หญิงที่เพิ่งโมโหเขาเกือบตายไม่ใช่หรอ ความฉุนเฉียวของปรัณยังไม่หายไป เขาเดินไปข้างกายผู้อาวุโสทั้งสอง เพื่อคุยกับพวกเขา เขาจึงย่อตัวลงตรงรถเข็น แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณปู่จุลินทร์ครับ เดินทางมาลำบากเลย ร่างกายเป็นยังไงบ้างครับ?” พอคุณปู่ฟังจบก็เพียงแต่ส่ายหน้า แล้วตอบอยู่สองพยางค์ “ดีๆ” เขาดูออก ลงจากเตียงนั่งรถมาที่นี่ แม้ว่าจะมีคนช่วยดูแลตลอดทาง แต่สำหรับเขาแล้วต้องใช้แรงอย่างมาก ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ปรัณก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ หยิบสร้อยข้อมือสีดำออกมาจากกระเป๋า เหมือนกับนาฬิกาออกกำลังกายอะไรแบบนั้น แล้วใส่บนมือให้เขา “นี่เป็นสัญญาณตรวจสุขภาพที่เชี่ยวชาญครับ คุณปู่อย่าถอดออกนะครับ” คุณปู่ฟังจบก็พยักหน้า “ได้” พูดจบ ปรัณก็เอี้ยวตัวไปด้านหลังรถเข็น สุดท้ายก็มองที่สุวีรา ดูเหมือนว่าเพิ่งเห็นเธอยังไงยังงั้น แต่ปากกลับพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเธอ “ผมเอง” ปรัณดึงรถเข็นมาจากมือเธอ แล้วเข็นคุณปู่ไปข้างหน้าด้วยตัวเอง สุวีราเห็นแผ่นหลังสูงใหญ่ของเขา วันนี้เขาแต่งตัวได้หล่อมาก ไม่เหมือนปกติที่อยู่โรงพยาบาล สุภาพน้อยลงหน่อย ดูหลักแหลมและร่าเริงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมามากหน่อย ที่จริงเขาคือคนที่มีความเจิดจรัสมากอยู่แล้ว แต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาล เขาตั้งใจจะทำให้ความเปล่งประกายเขาลดลง ไม่อยากให้ใครมาแบ่งแยกเขา แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ ก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยมาหลงรักตำนานวงการแพทย์คนนี้ แต่เขาเพิ่งทำอะไรลงไป? แกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอ สุวีรายู่จมูก รีบไปหยุดก่อนที่จะน้อยใจ เธอไม่ผิด คนที่ผิดก็คือเขา เธอจะแสดงความอ่อนแอไม่ได้ ทั้งสี่คนขึ้นลิฟต์มาห้องโถง วินาทีก่อนเข้าไปในห้องโถงหลัก สุวีราก็ก้าวออกไปสองก้าวยืนอยู่ข้างกายเขา ยังไงก็อยู่ในงานแต่ง ไม่ควรทะเลาะกันอย่างชัดเจนนัก การปรากฏตัวของคุณปู่ทำให้คนในงานค่อยๆยืนขึ้น ในฐานะที่เป็นปู่ของเตชิต ทุกคนก็ให้ความเคารพ โดยเฉพาะคุณปู่ที่อายุปูนนี้แล้ว นั่งรถเข็นเข็นมา ยิ่งน่าชื่นชม หลังจากพาไปนั่งในห้องจัดงานเลี้ยง ปรัณไม่กล้าหนีออกมา อุทิศตัวอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ สุวีรามองสถานการณ์ เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาชั่วขณะหนึ่ง ปรัณอยู่ที่นี่ อย่างน้อยเธอก็ไม่เป็นห่วงเกี่ยวกับความปลอดภัยของคุณปู่แล้ว เธอเตรียมจะไปดูนัชชาในห้องแต่งหน้าสักหน่อย “คุณอยู่ที่นี่นะ ฉันจะไปดูนัชชาก่อน” ปรัณขมวดคิ้วให้กับเธอ แล้วพูดออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คุณก็ตัดสินใจด้วยตัวเองอยู่แล้ว จะถามผมทำไม?” “……” สุวีราโกรธจนตาโต ได้ โทษเธอว่าเธอถามมาก เดินออกไปเลยก็สิ้นเรื่อง เสียงดัง ‘ปึงปัง’ ตอนที่ปรัณเงยหน้าขึ้นมา ร่างของสาวน้อยก็ได้ไกออกไปสามเมตรแล้ว แค่เห็นแผ่นหลังเธอก็รู้สึกถึงความโกรธ สุวีราถามพนักงานทันทีว่าห้องแต่งหน้าอยู่ไหน เดินตามไปถึงหน้าประตู ยกมือขึ้นมาเคาะ ผ่านไปสักพักด้านในถึงมีคนตอบรับ บานประตูหนาถูกคนด้านในผลักออกมา คนที่โผล่ศีรษะออกมาดูเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก “สวัสดีค่ะ ที่นี่คือห้องแต่งหน้าของเจ้าสาว เข้าไม่ได้นะคะ” สุวีรายิ้มอย่างมีมารยาท “ฉันมาหาเจ้าสาวน่ะค่ะ คุณบอกว่าสุวีรามาหาก็พอ” “ได้ค่ะ รบกวนรอสักครู่นะคะ” หญิงสาวก็หายไปจากประตูอีกครั้ง ไม่ถึงครึ่งนาที ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวก็พาสุวีราเข้าไปอย่างสุภาพ “คุณสุวีรา เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ” สุวีราถึงเข้ามาในห้อง เพียงก้าวเท้าเข้ามา เท้าหลังก็ชะงัก เห็นคนตัวน้อยที่เปล่งประกายท่ามกลางแสงไฟนั่งอยู่บนโซฟา ทั้งร่างก็อึ้งไปเลย—— ทรงผมของเธอถูกรวบขึ้นไปหมด มีมงกุฎเพชรอันงดงามประดับอยู่บนผมสีดำขลับของเธอ ผ้าคลุมศีรษะบางๆทอดลงมา ผ่านสิ่งกีดขวางที่มัวๆ ก็สามารถเห็นใบหน้าอันงดงามอย่างลางๆได้ ทั้งๆที่ข้างกายเธอไม่มีอะไรเลย แต่สุวีรารู้สึกว่าเธอเปล่งประกายมาก สวยเกินไปแล้ว นอกจากคำว่าสวย เธอก็ไม่รู้จะพรรณาด้วยคำว่าอะไรแล้ว “โอ้พระเจ้า......” เอ่ยเสียงอุทานออกมาอย่างไม่รู้ตัว สุวีราเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ยกมือขึ้นปิดปาก แล้วทำสีหน้าตะลึง “นัชชา เธอสวยเกินไปแล้วนะ!” นัชชาเม้มปากยิ้ม ในน้ำเสียงมีความดีใจ “เธออย่ามายอฉันเลย” สุวีราถึงกับไม่กล้ายกมือขึ้นมาแตะตัวเธอ กลัวว่าจะทิ้งรอยเปื้อนกับความสวยงามตะลึงนี้ “เดี๋ยวออกไปทุกคนจะต้องตะลึงแน่” ตั้งแต่เล็กจนโต สุวีราได้ร่วมงานแต่งมาไม่น้อย ได้เจอเจ้าสาวมาก็ไม่น้อย ครั้งแรกที่ได้เห็นเจ้าสาวก็รู้สึกตะลึง สุดท้ายก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรู้สึกธรรมดา ไม่ได้รู้สึกว่าพิเศษอะไร แต่ตอนนี้มาเห็นนัชชา เธอน่าอิจฉาจริงๆ เธอเปล่งประกายในช่วงเวลาที่สวยและมีความสุขที่สุด ความดึงดูดที่ทำให้คนละสายตาไปไม่ได้ ทำให้เกิดความปรารถนาในใจ คำชมเชยแบบนี้ในปกติ นัชชาฟังแล้วก็รู้สึกดีใจอย่างแน่นอน แต่ว่าในตอนนี้ เธอเหลือความตื่นเต้นไว้ โดยเฉพาะตอนที่กำลังขึ้นเวที ยิ่งยากที่จะควบคุมความรู้สึกแบบนี้ “ขอบคุณนะคะ คุณจะมีวันแบบนี้เหมือนกัน” คำพูดของนัชชาทำให้สุวีรานิ่งไป ไม่เคยจินตนาการงานแต่งของตัวเองมาก่อน ไม่ ควรจะบอกว่าได้จินตนาการงานแต่งมากมาย เพียงแต่ไม่ได้วาดฝันรูปแบบอีกครึ่งหนึ่ง