ตอนที่ 627 ชีวิตที่เหลืออยู่จากนี้ไป กรุณาให้คำแนะนำเยอะๆ

ตอนที่ 627 ชีวิตที่เหลืออยู่จากนี้ไป กรุณาให้คำแนะนำเยอะๆ เตชิตรู้สึกถึงความสั่นของเธอที่คุมไม่อยู่ จึงหัวเราะแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ที่รัก ไม่ต้องสั่นนะ” “......” นัชชาปิดตาลงเบาๆ หายใจเข้าลึกๆก็ไม่มีประโยชน์ “ฉันตื่นเต้น” “อืม ผมก็ตื่นเต้นเหมือนกัน” คนอายุสามสิบกว่าปี ไม่เคยตื่นเต้นมก่อน ความกดดันพุ่งขึ้นมาสูงสุดแล้ว พูดได้อย่างไม่เกินจริงสักนิด ถ้าสูงกว่านี้อีกหน่อย เขาต้องเป็นลมแน่ แต่คำพูดพวกนี้ เขาต้องพูดออกไป “วันนี้คุณสวยมา” ข้างหูนัชชาเหมือนมีลมอุ่นพัดเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ในใจ หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกมา กุมมือเขาอย่างแน่น “ไปกันเถอะ” เตชิตมองดวงตาดำสนิทของเธอราวกับซ่อนอุณหภูมิสี่ฤดูไว้ เพียงแต่สีหน้ามีอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา “โอเค” สุดท้าย เขาเป็นคนที่ก้าวออกไปก่อน ให้เจ้าสาวเขาเดินไปถึงเวที ยืนอยู่ตรงกลางมากที่สุด สปอร์ตไลท์สองดวงส่องลงมา บาทหลวงที่มาจากต่างประเทศท่านหนึ่งยืยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะระหว่างพวกเขา ในมือถือหนังสือเล่มยาวสีเหลืองตุ่น “ตอนนี้คู่บ่าวสาวให้คำปฏิญาณ——” พิธีกรพูดจบก็ถอยออกจากเวทีมา ให้พื้นที่กับทั้งคู่ทั้งหมด สถานที่ในงานนั้นเงียบลง ผมของบาทหลวงนั้นเป็นสีเทาทั้งหมด ดวงตาเล็กกลม ทั้งร่างสวมชุดคลุมสีขาว แต่ชุดด้านหน้าเป็นสีแดงแสดงถึงงานที่น่ายินดี มองไปที่ทั้งคู่ สายตาเป็นมิตรอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะด้วยอาชีพ บาทหลวงจะรังสีความรักปลุกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก “เตรียมเสร็จแล้วหรือยัง พวกเราจะเริ่มทำการปฏิญาณแล้วนะ” นัชชาและเตชิตที่คล่องภาษาอังกฤษก็ไม่ได้เข้าใจยาก ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า บาทหลวงมองที่เตชิตก่อน “เจ้าบ่าว เชิญพูดพร้อมผมนะ——ผม เตชิต กรุณาให้คุณ นัชชา เป็นภรรยาของผม เป็นคู่สมรสและคนนที่ผมรักคนเดียวในชีวิตผม” เตชิตอ่านตามอีกครั้ง ในใจสั่นเทิ้ม ตัวก็สั่น แต่พูดได้อย่างมั่นคง “ผมจะทะนุถนอมความสัมพันธ์ของพวกเรา รักคุณ ไม่ว่าจะตอนนี้ ในอนาคต และตลอดไป” “ผมจะเชื่อใจคุณ เคารพคุณ ผมจะหัวเราะและร้องไห้ไปกับคุณ” “ผมจะรักคุณอย่างซื่อสัตย์ ไม่ว่าในภายภาคหน้าจะดีหรือเลวร้าย จะยากลำบากหรือน่ายินดี ผมจะคอยอยู่เคียงข้างคุณ” “ไม่ว่าจะรวยหรือจน เจ็บป่วยแก่ชรา ผมก็จะคอยดูแลคุณอยู่เสมอ” “เหมือนกับการที่ผมยื่นมือให้คุณกุมแน่น ผมให้คุณทั้งชีวิต” หลังจากพูดประโยคสุดท้ายจบ บาทหลวงก็ปิดตายกมือทั้งสองขึ้นมาภาวนาที่บริเวณหน้าอก “ขอให้พระคุ้มครอง” พูดจบ ก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างน่ายินดี โดยเฉพาะณัชชนม์ที่นั่งอยู่โต๊ะแรก มองเห็นภาพแบบนี้แล้วก็อดยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาไม่ได้ พ่อแม่บนโลกใบนี้ มีใครบ้างที่ไม่หวังให้ลูกตัวเองได้พบกับคนที่รักตนหมดหัวใจ พวกเขาได้ผ่านอะไรกันมามากมา ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้ ถึงตานัชชา บาทหลวงก็ซ้ำใหม่อีกครั้ง เมื่อพูดถึงประโยค ‘ให้คุณทั้งชีวิต’ เธอก็สะอื้นจนพูดเกือบไม่ออก หยุดไปหลายวินาทีจนกว่าจะพูดออกมาจบจบ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร คนที่ประสบอะไรที่ยากที่จะลืมถึงจะเข้าใจความรู้สึกพวกนี้ เธอไม่ได้อยากร้องไห้ พยามอดกลั้นเต็มที่แล้วแต่ก็ทนไม่ไหว หลังจากกล่าวคำปฏิญาณ ภายในห้องโถงก็ปรบมือด้วยความยินดี ทุกคนประทับใจอย่างลึกซึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า เสียงปรบมือดังกึกก้องไม่หยุดอยู่นาน ผู้ที่อยู่ล่างเวทีน้ำตาไหลด้วยความยินดี สุดท้ายพิธีกรก็มาคุมสถานการณ์ไว้ “ขอบคุณสำคหรับคำยินดีของผู้มีเกียรติทุกท่าน คู่บ่าวสาวของพวกเราต้องได้รับรู้แน่นอน ลำดับต่อไปเชิญคู่บ่าวสาวแลกกันสวมแหวนได้เลยค่ะ” พูดจบ ขณะที่ทุกคนกำลังหาสิ่งที่เรียกว่าแหวนอยู่ มีโดรนหนึ่งตัวบินขึ้นมาจากสุดขอบมุมห้องโถง โดรนสีเงินห้อยลูกโป่งและริบบิ้นสีขาวมาสองเส้น ดูแล้วน่ารักอย่างมาก และใต้เครื่องห้องกล่องกำมะหยี่สีแดงสี่เหลี่ยมมาด้วยหนึ่งกล่อง พนักงานคุมโดรนนั้นไว้ บินตรงไปที่เวทีแล้วหยุดลงข้างกายของเตชิตอย่างพอดิบพอดี เขาหยิบกล่องนั้นออกมา ก้มศีรษะเปิดมัน แหวนคู่สองวงอยู่กลางกล่อง ลักษณะไม่ได้ซับซ้อน ถึงขั้นเรียบง่าย เรียบง่ายกว่าวงที่เขาขอเธอแต่งงานมาก แต่ว่า จินต์ที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งคู่เพียงนิดหน่อย หลังจากเตชิตหยิบแหวนของผู้หญิงออกมา ก็รับกล่องแหวนนั้นไว้ เขาก้มศีรษะมองเพชรหนึ่งกะรัตในแหวน ค่อยๆจับมือขวาของเธออย่างอ่อนโยน แล้วสวมเข้าไปในนิ้วนางเธออย่างมั่นคง “แหวนแต่งงานต้องสวมติดตัวตลอด เลยไม่ได้ซื้อใหญ่มาก กลัวคุณไม่สะดวกสบาย” ทุกคนนึกว่าเตชิตจะพูดอะไรที่ลึกซึ้ง ไม่คิดว่าจะพูดอะไรแบบนี้ ทุกคนก็หัวเราะดังออกมา แม้แต่นัชชาก็อดขำไม่ได้ “คุณพูดอะไรเนี่ย......” แต่มันเป็นแหวนแต่งงาน ถ้าเธอไม่ชอบจะทำอย่างไร? เตชิตมองนิ้วมือสะอาดหลังจากสวมด้วยของของตนแล้ว ในใจก็อบอุ่นขึ้นมา มองสายตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใหญ่จะเอ่อล้นออกมา “คุณภรรยา ผมรักคุณ” พอนัชชาได้ยินคว่า ‘ภรรยา’ ในใจก็เหมือนมีนกพิราบสีขาวตัวน้อยบินพุ่งเข้ามาใกล้ ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว หมุนตัวไปหยิบแหวนแต่งงานขงผู้ชายในมือของจินต์ ค่อยสวมใส่ให้เขา ความรู้สึกโครมครามในใจที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าทั้งชีวิตนี้ไม่ได้พบกับเขา เธอไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไร คงไม่ดีไปกว่าตอนนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรเลยกับงานแต่งคราวที่แล้ว แต่ยังไงก็คือ ‘ประวัติอาชญากรรม’ ของเธอ เป็นประวัติด้านมืดของเธอ เสียงที่ต่อต้านจำนวนไม่น้อยไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้พอรู้เรื่องทั้งหมดเข้า ก็เลือกที่จะยอมแพ้ไม่โอบกอดเธอไว้ ได้ช่วยชีวิตเธอจากความทุกข์ทรมาณ นำเธอมาอยู่ในแสงที่สดใส ทำให้เธอได้มีความกล้าหาญและสิทธิในการได้รับความรักอีกครั้ง เขาเป็นฮีโร่ของเธอ ตั้งแต่แรกจนจบ เป็นมาโดยตลอด มีคนบอกว่า คนที๋โชคดีจะได้รับความอ่อนโยนจากโลกใบนี้ แต่นัชชากลับคิดว่าเธอไม่ต้องการความอ่อนโยนทั้งโลกใบนี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากหรอก ต้องการเขาเพียงคนเดียวก็พอแล้ว แสงไฟจากโคมไฟแก้วบนศีรษะส่องลงมาที่ไหล่ของเขา วันนี้เขาหล่อมากเหมือนเดิม อากาศนอกหน้าต่างก็ดีมาก ลมก็ดีมาก ทุกอย่างดีมากๆ งานแต่งนี้ก็เช่นกัน “ฉันก็รักคุณค่ะ” เธอยิ้มด้วยความสดใสและขอบตาชื้น เหมือนกับดอกไม้ที่สั่นไหวเพราะลมจากฤดูใบไม้ผลิ และชุ่มไปด้วยหยดน้ำค้าง “รักมากๆ” ต้องทำอย่างไรให้เขาได้รู้ความรักที่มีไม่สิ้นสุดนี้ ชีวิตที่เหลืออยู่จากนี้ไป กรุณาให้คำแนะนำเยอะๆด้วยล่ะ