ตอนที่23 ฉันเหลือแค่คุณ

ตอนที่23 ฉันเหลือแค่คุณ นัชชาบอกที่อยู่ไปแต่โดยดี พูดเสร็จก็หยุดชะงัก “คุณไม่ต้องมาแล้ว อาจะไม่ได้..................” เตชิตกำลังจะด่า เธอพูดต่อเบาๆ “ฉันอยู่กับจินต์ ถ้าฉันไป เธอจะทำยังไง~” “จินต์ ผู้ชายหรือผู้หญิง” “ผู้หญิง” เตชิตหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ บอกไปในสาย “รออยู่ตรงนั้นแหละ อย่า ขยับไปไหน” วางสาย ธนัทมองด้วยสายตาจับผิด “อะไรยังไง ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ความสัมพันธ์ไม่น่าจะธรรมดา” พอเตชิตนึกถึงนัชชาที่กำลังเมา เขาก็เป็นห่วงอยู่ไม่สุก “สงสัยหรอ เดี๋ยวพาไปดู” ……………………………. ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดอยู่หน้าร้านคาราโอเกะ เตชิตรีบลงจากรถเดินตรงเข้าไปในร้าน พนักงานก็ไม่กล้าเอ่ยปากห้ามดูจากหน้าตาและอารมณ์ของเขา............... พอหาห้องเจอเขาก็ดันประตูเข้าไป กลิ่นเหล้าหึ่งและเสียงเพลงที่ดังจนแสบแก้วหูทำให้ปวดหัว สายตาเพ่งมองเห็นผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งเกือบจะนอนลาบไปกับโซฟา เขาปิดเพลง เปิดไฟ เดินเข้าไปดึงเธอขึ้น “เมาแล้วหรอ” นัชชาที่โดนดึงทรงตัวไม่อยู่ก็เข้าไปอยู่ในอกเขา ถึงแม้จะมองไม่เห็นหน้าเธอก็รับรู้ได้จากกลิ่นน้ำหอมว่าเป็นใคร “ยัง เรายังดื่มกันไม่หมดเลย.......” “……….” เตชิตทำหน้านิ่ง มองไปโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดเหล้า ยังจะดื่มกันต่อหรอ ธนัทเข้ามาเห็นภาพนี้ สายยตามองไปที่อีกคนที่มือถือไมโครโฟนยืนถาม “ทำไมเพลงหยุด” แบบหน้างงๆ เข้าใจขึ้นมาว่าทำไมเตชิตถึงพาตัวเองมาด้วย “ดูแลต่อด้วย” พูดจบก็พยุงคนที่อยู่ในอกตัวเองเดินออกไปทางประตู พอเดินผ่านธนัท นัชชาเอียงหน้าออกมา มือเล็กดึงแขนเสื้อธนัทไว้ “คุณรู้จักจินต์หรอ” ธนัทมองหน้าที่แดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ใบหน้าที่สวยและอ่อนวัย ยกยิ้มมุมปาก“ไม่รู้จัก” เขามองเตชิตที่ทำหน้าไม่พอใจ เลยอยากกระชากแขนเสื้อออกจากเธอ นัชชาไม่ได้แค่ไม่ปล่อยมือ แต่โดนเขาดึงให้เธอเอาหน้าชนเข้ากับอก “เฮ้ย” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ก็โดนผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังดึงกลับไป น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ทำตัวดีๆหน่อย” ถ้าเป็นเวลาปกติ นัชชาไม่กล้าขัดเขา แต่วันไม่ปกติ เธอดื่มมา ใครที่ดื่มคือคนที่ใหญ่สุด เตชิตยืนมองหน้าเธอที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้กับตาที่เริ่มแดง เธอเงยหน้าจ้องเขา “คุณว่าฉันหรอ” เขาไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ เตชิตยกมือจับคิ้ว “เปล่า” “คุณว่าแถมยังดุมาด้วย” เขาถอนหายใจ ความพยายามที่อดทนขาด “ใช่ ฉันว่าเธอ ดุเธอ” สบตากันทั้งคู่ คู่หนึ่งรู้สึกโกรธอีกคู่กลับรู้สึกกลัว ดวงตาและใบหน้าของผู้หญิงมีน้ำตาไหลอาบแก้ม “…………….” “…………….” ทำเตชิตที่เป็นที่นิยมยืนอึ้ง มองหน้าที่น้ำตาอาบแก้ม เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถรับมือได้ ธนัทที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ยกแขนผลักเตชิต“ทำคนอื่นร้องไห้แล้วเนี่ย” “หุบปาก” เตชิตด่าด้วยเสียงนิ่ง กำลังจะเอื้อมมือไปดึงแต่ร่างเล็กหลบทัน ไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่สนใจว่าเธอปฏิเสธอุ้มเธอขึ้นพาดไหล่ แล้วเดินออกจากห้องไป ทางจินต์เมากว่า เห็นมีคนอุ้มนัชชาไป เธอก็ยืนขึ้นแบบเซๆ “เดี๋ยวๆ ไอ้ชั่วที่ไหนมันกล้าแย่งคนของฉัน หยุดเดี๋ยวนี้.......... ” ธนัทเอามือดันที่แว่น ยกขาขึ้นกั้นประตูไว้ ใบหน้าที่มีมารยาทและยิ้มแบบสุภาพบุรุษ แต่ทำให้คนเห็นรู้สึกเกรงๆ “เธอก็อยากสร้างเรื่องหรอ” ……………………………………… ระหว่างที่นัชชาถูกอุ้มขึ้นรถหัวก็บังเอิญชนใส่ขอบรถ ‘ตุ้บ’ ก็ได้ยินเสียงร้องเจ็บ เธอลืมตัวยื่นมือไปดันผู้ชายที่อุ้มเธอมาวางไว้ที่ข้างคนขับ “เจ็บจะตายอยู่แล้ว” เตชิตยื่นมือไปตีหน้าผากเธอสองที “ยังรู้จักเจ็บอยู่หรอ” นัชชายกมือถูหน้าผากตัวเอง โมโหหน่อยๆ “คุณทำอะไรเนี่ย” “รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” “ไม่รู้ ฉันจะร้องเพลง” เหล้าทำให้คนกล้าหาญคำนี้พูดถูก นิสัยที่ดื้อรั้นที่อยู่ลึกของเธอ เผยออกมากับฤทธิ์เหล้า ก่อนหน้านั้นเตชิตไม่รู้ว่าเธอมีด้านนี้ด้วย ตาที่กลมโตบ่งบอกว่าไม่พอใจ กำลังจ้องมองเขาเหมือนกินยากล้าหาญเข้าไป เขาทั้งโกรธทั้งตลก “ได้ อยากร้องมากใช่มั้ย เดี๋ยวถึงบ้านจะให้ ‘ร้อง’ สมใจ” พูดจบเขาก็ปิดประตูรถอย่างแรง เดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ ดึงเข็มขัดขาดให้เรียบร้อยแล้วออกรถ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆไม่มีการ เคลื่อนไหวใดๆ เตชิตเหล่มองเห็นแต่หัวดำๆ เธอนั่งก้มหน้าทำให้ผมปิดบังใบหน้า อารมณ์ไม่ดี “ฉันมีบ้านที่ไหน ฉันไม่มีบ้านแล้ว” เตชิตไม่ได้สนใจเธอ มือทั้งคู่ที่กำลังจับพวกมาลัย ผู้หญิงที่นั่งอยู่ไหล่เริ่มสั่น เขาขมวดคิ้ว กดสายตาไปมองเธอ “ร้องไห้อีกแล้วหรอ” นัชชานึกถึงคำพูดของเนทมี ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภาวะความเศร้า เธอถูกกักขังไว้ในขวดเกือบจะจมหายไป คนในครอบครัวยังคิดไม่เหมือนเธอเลย การหย่าเป็นทางออกที่ผิดจริงๆใช่มั้ย นัชชาเริ่มสงสัยตัวเอง เวลานี้ไม่สามารถตอบตัวเองได้ เตชิตเห็นน้ำตาที่ไหลไม่หยุด รู้สึกแปลกและปวดหัวในเวลาเดียวกัน อยู่มา32ปี เขาไม่เคยโอ๋ผู้หญิงคนไหนมาก่อน ที่แปลกมากกว่านั้นคือเขาทำเป็นไม่สนใจน้ำตาของเธอไม่ได้ ยื่นมือไปยกคางเธอขึ้น “ร้องไห้ทำไม” “เพราะพวกคุณด่าแต่ฉัน…………..” “ใคร” “คุณ” เธอจ้องเขา เตชิตสูดหายใจเข้า เอาความอดทนทั้งหมดที่เคยมีออกมา “นอกจากฉัน” “ดวิษ ปณิตา และพ่อแม่ของฉัน.................” นัชชายิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ น้ำตาที่เหมือนฝนตกไหลไม่หยุดมองไปที่ เขา “ไหนคุณว่าจะสู้คดีให้ฉันไม่ใช่หรอ เมื่อไหร่จะชนะ………..” เตชิตคิดในใจ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แต่เห็นสายตาที่เธอมองมา เปลี่ยนเป็น “ใกล้แล้ว” “จริงหรอ” “อืม” เขาดึงทิชชูไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “เพราะแบบนี้ถึงดื่มหรอ” เขาเช็ดอย่างเบามือ น้ำเสียงก็ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเมื่อกี้ ไฟอ่อนๆที่ส่องลงมาโดนใบหน้าหล่อ มีเสน่ห์ นัชชามองหน้าเขา ไม่รู้เป็นเพราะวันนี้เจอแต่เรื่องร้ายๆรึเปล่า ในใจรู้สึกเศร้าขึ้นมาเฉยๆ เขาทำร้ายเธอ บังคับให้เธอให้ทำตามเขา แต่เมื่อเวลาที่คับขันเขามักจะปรากฏตัวอยู่ข้างกายเธอ ให้ที่หลบภัยเธอ หางานให้เธอ ยิ่งเป็นเรื่องที่หย่า ถ้าหากเธอไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อเตชิต ตอนนี้เธอก็คงยังอยู่ที่บ้านถูกรังแก นั่งดูดวิษกับปณิตาพลอดรักกันโดยที่ไม่มีวิธีจัดการอะไรเลย พอคิดดีๆ เขาก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้าย อาจจะนิสัยไม่ดีไปบ้าง สำคัญตัวเองมากไปหน่อย เห็นสายตาที่จ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ เขาเหล่ตามองเธอ “ถามเธออยู่เนี่ย” นัชชาเงยหน้าขึ้น หางตาที่น้ำตายังไม่แห้ง “เตชิต ตอนนี้ฉันเหลือแค่คุณคนเดียว” ตอนแรกเป็นคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้คนที่คอยยืนอยู่ข้างหลังเธอกลับกลายเป็นเขา