已经是第一章了
ตอนที่25 กลับไปบ้านสามีเก่า
ตอนที่25 กลับไปบ้านสามีเก่า
นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการหรอ
นัชชาไม่ทันที่จะใจหาย อารมณ์เหมือนถูกคนผลักให้ไปข้างหน้า เตชิตรู้สึกอยากได้ตัวเธอเรื่องนี้เธอรู้ดี แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้เธอกลับไปหาดวิษหรอ
นี่มันต่างกับการจินตนาการของเธอ ทำให้เธอรู้สึกสำคัญตัวเองผิดอีกครั้ง
เตชิตมองผู้หญิงที่นั่งอยู่หน้าเขาตลอด เขาเห็นทุกอาการความรู้สึกของเธอ ทั้งตกใจ วิตกกังวล เหลือเชื่อ จนถึงรู้สึกผิดหวังและสับสนตอนนี้ เขาเห็นมันทุกอย่าง
การตอบสนองนี้ดีกว่าที่เขาคิดไว้ อย่างน้อยรู้สึกเพราะเขา ไม่ใช่เพราะดวิษ
การสนทนาหลังๆนัชชาแสดงออกชัดเจนว่าใจไม่อยู่กันเนื้อกับตัว เธอต้องคิดพิจรณาว่าควรกลับไปนิเวศน์วิลล่ามั้ย
หลังจบงาน ทนายปวิมลแยกกลับก่อน เตชิตยังนั่งอยู่ที่เดิม นัชชาก็เหมือนกัน
คนหึ่งทำหน้านิ่ง อีกคนก้มหน้า มีโต๊ะคั้นระหว่างกลางไว้ บรรยากาศเริ่มสับซ้อนขึ้นมา
“ให้โอกาสคุณได้กลับไปหาสามีเก่า ไม่ดีใจหรอ”
น้ำเสียงที่นิ่งเหมือนสายน้ำลอยอยู่บนหัว นัชชาเงยหน้าขี้นอย่างรวดเร็ว คิ้วขมวดกัน “คุณหมายความว่ายังไง”
เตชิตหัวเราะออกมาเบาๆ หัวใจกระตุกเกิดเสียงเล็กน้อย
นัชชาเห็นเขาหัวเราะ ในจังหวะที่โกรธยังรู้สึกเสียใจ รู้สึกเหมือนการหย่าของเธอเป็นแค่เรื่องตลกสำหรับเขา
เธอยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วหันหลังเดินออกไป มือเพิ่งถึงกลอนประตูก็ถูกดึงกลับไป
มุมใกล้ประตู ผู้ชายจับเอวเธอไว้ มือก็ลูบไปลูบมา นัชชาไม่อยากพูดอะไรกับเขา ได้แต่จ้องเขม่งตาใส่
เตชิตมองใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนจากขาวซีดเป็นสีแดง ตาก็เริ่มปรือ
จนกระทั่งเตชิตถอดเสื้อในเธอ นัชชาทนไม่ไหวแล้ว จับมือหน้าเอาไว้ “เตชิต นี่มันห้องรับรอง”
“ตรงมุมเป็นจุดบอดกล้อง”
“…………..” นัชชาสูดหายใจ “ยังไงก็ไม่ได้”
เตชิตไม่สนใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนนางมาร ถึงเธอจะไม่ทำอะไรแค่ยืนจ้องเขาเฉยๆก็สามารถทำให้เขามีอารมณ์ได้
เขากดเธอไว้ที่ผนัง “เธออย่าส่งเสียง”
นัชชารู้สึกอยากตาย เอามือดันเขาออก “เตชิต คุณหยุดบ้าได้แล้ว”
“ใช่ กูทนจนเป็นบ้าไปแล้ว” ผู้ชายดึงมือเธอ “ใครใช้ให้เธอใส่แบบนี้มาอ่อยฉัน”
นัชชาก้มมองชุดตัวเอง มันก็ปกติก็มีแค่เสื้อที่คอลึกไปหน่อย เธอด่าเสียงเบา “คุณหื่นเอง”
“ฉันหื่นกับแค่เธอ” พูดจบ ไม่สนใจว่าเธอจะต้านทาน เข้าไปในตัวเธอทันที
นัชชาปิดปากเงียบกลัวตัวเองจะส่งเสียงดัง ผนังเธอทำให้รู้สึกเจ็บ เธอขยับตัวเล็กน้อย ยื่นมือไปจับกำแพงไว้กลั้นไม่ให้ตัวไปชนกับผนัง
ดู เขามักจะทำให้เธอพ่ายแพ้ตลอดโดยรายละเอียดแบบนี้
.................................................
หลังเสร็จ เธอก็หยิบกระดาษขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดตัวเอง ในห้องเต้มไปด้วยกลิ่นที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่ทั้งสองรู้ดี เธอโยนมันลงถังขยะ “เลว”
เตชิตผูกเน็คไท เหล่มองเธอ “เมื่อกี้ใครบอกว่าจะเอาอีก”
“….....” นัชชาหน้าแดง หันหน้าหนีไม่อยากเห็นหน้าเขา “ฉันไปละ”
“นัชชา” เขาเรียกชื่อเต็มของเธอ
นัชชาชงักเท้าแต่ไม่ได้หันหลังกลับ
เตชิตเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ “คุณพิจารณาคำพูดของทนายปวิมลหน่อย”
พิจารณาเรื่องอะไร
เรื่องที่กลับไปหาดวิษหรอ
อารมณ์โกรธนัชชาลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ ก้าวหน้าเดินออกให้ห่างจากเขาเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับมา “เตชิต คุณคิดว่าฉันจะไปอะไรกับใครง่ายๆก็ได้ใช่มั้ย ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงลับๆของคุณ ฉันไม่ได้สูงส่งขนาดให้คุณมอง แต่ฉันไม่เคยปล่อยตัวให้ใคร คุณ.........เป็นผู้ชายคนแรกของฉัน ฉันไม่สนใจว่าคุณจะมองฉันยังไง แต่ฉันไม่ใช่ลูกบอลที่คุณจะเตะไปเตะมาเล่นได้”
เธอพูดระบายออกมทีเดียวหมด ผู้ชายตรงหน้ามองเธอด้วยสายตาเข้มๆ ยกมือจับค้างเธอไว้ “แล้วไง จะบอกว่าตัวเองมี อะไรกับฉันแค่คนเดียวหรอ”
นัชชากำลังจะอ้าปากเถียง แต่มันคือความจริง
แต่นี่ไม่ใช่จุดสำคัญที่เธอต้องการ
เตชิตเห็นหน้าจริงจังจ้องเอาคำตอบของเธอ “นัชชา ฉันไม่ได้เห็นเธอเป็นลูกบอล ยิ่งไม่มีวันปล่อยคุณให้คนอื่น ให้เธอไปหาดวิษเพื่อให้ไปหาหลักฐาน ไม่ได้ให้พวกเธอกลับไปคืนดีกัน”
พูดอยู่ๆ เขาก็ล้วงมือไปหยิบสร้อยเงินจากกระเป๋าเสื้อ เขาย่อเข่าลงตรงหน้าเธอ นัชชารู้สึกได้เพียงมีอะไรเย็นๆโดนที่ขาซ้าย ของเธอ สร้อยถูกใส่แล้ว “มันคือเครื่องติดตาม ถ้าหากเธอกล้ามีอะไรกับคนอื่น ฉันจะฆ่าผู้ชายคนนั้นทิ้งก่อนแล้วค่อยหักขาเธอทิ้ง”
.............................................................
คำขู่ของเตชิตได้ผลจริง นัชชาก็ยอมตกลงทำตามคำแนะนำนี้ ในเวลาเดียวกันเธอก็เข้าไปทำงานที่เตนัทลอว์เฟิร์มเป็นทางการ
รวมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทำให้นัชชารู้สึกไม่เหมือนที่คิดเอาไว้ เธอเพิ่งกลับมาอยู่ที่นิเวศน์วิลล่า ก็เริ่มมีความรู้สึกอยากเจอเตชิตทุกๆวัน
ดวิษรู้เรื่องเพราะได้รับข่าวในโทรศัพท์จากแม่บ้าน เขาคาดไม่ถึง เขาปัดเรื่องที่กินข้าวอยู่กับปณิตาแล้วรีบขับรถกลับบ้าน
นัชชาที่กำลังช่วยป้าแม่บ้านทำความสะอาดอยู่ พอเห็นเขาเข้ามา แกล้งทำท่านิ่งๆ “คุณกลับมาแล้วหรอ”
ดวิษอยากให้เธอรู้สึกประหลาดใจ อยากดึงเธอเข้ามากอด แต่เธอหลบทัน “อย่ามาทำลุ่มล่าม ฉันยังไม่ได้อภัยให้คุณ”
ดวิษไม่กล้าทำต่อ กลัวว่าเธอจะโกรธแล้วหนีไปอีก แต่ก็ยังทำหน้าเหมือนไม่กลัวไม่สนใจ “คิดได้แล้วหรอ”
ไม่ใช่คำขอโทษและไม่ใช่คำแก้ตัว แต่เป็นคำถามคิดได้แล้วหรอ
นัชชากลั้นความโมโหเอาไว้ “อืม”
ดวิษพอใจในคำตอบ “เห็นแก่ที่เธอคิดได้กลับมาเอง ครั้งนี้จะปล่อยผ่านไป นัชชา มันจะไม่มีครั้งที่สอง เข้าใจมั้ย”
นัชชาแสยะยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร
“คุณทำความสะอาดทำไม”
“นอน”
“นอนหรอ” ดวิษเดินวนอย่างอารมณ์เสียในห้อง ไล้ให้แม่บ้านออกจากห้องแล้วพูดต่อ “เธอกับฉันเป็นสามีภรรยากัน ทำไมต้องแยกเตียงกันนอนด้วย”
แต่ก่อน มันจะเป็นแค่เขาที่ไม่กลับบ้าน นัชชาไม่เคยร้องขอให้แยกเตียงนอน ทำให้ดวิษรู้สึกแปลกใจและแปลกใหม่
เหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ไม่ใช่นัชชาคนเดิม
แต่เขาจะชอบผู้หญิงที่ปฏิเสธเขามากกว่า ยิ่งเป็นผู้หญิงที่ยากๆเขายิ่งชอบ
นัชชาได้ยินทุกอย่าง ยื่นมือไปจัดผ้าปูให้เรียบ “ฉันรักสะอาด เตียงที่คนอื่นเคยนอน ฉันไมชิน”
เขารู้ดีว่าเธอหมายถึงใคร
ดวิษยังตกอยู่ในความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อครู่อยู่ โดนเขาตอกหน้าไปทีหนึ่ง เขาจ้องหน้าเธอ “นัชชา อย่าได้คืบเอาศอก”
“ถ้าไม่มีอะไรคุณก็ออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อย” นัชชาไม่อยากมองหน้าเขา แค่ลำพังใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเดียวกับเขาเธอก็รู้สึกไม่สบายตัว
ดวิษปิดประตูเสียงดัง นัชชาโล่งใจ ก้มมองสร้อยที่ข้อเท้า อดทนอีกหน่อย
已经是最新一章了
加载中
