ตอนที่26 เป็นพนักงานของเขา

ตอนที่26 เป็นพนักงานของเขา เช้าวันต่อมา นัชชาตื่นแต่เช้านี่เป็นการทำงานวันแรกของเธอ ไปสายไม่ได้ เธอทำกิจธุระอะไรเรียบร้อยแล้วเดินลงมาก็เจอกับแขกที่ได้รับเชิญ ปณิตาตกใจอย่างเห็นได้ชัดที่เห็นเธอ “เธอ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” นัชชาดึงสติ เหมือนได้ยินเรื่องตลก “นี่มันบ้านฉัน คำนั้นควรเป็นฉันที่ต้องถามเธอมากกว่า” “ไหนว่าเธอจะไม่กลับมาแล้วไม่ใช่หรอ” นัชชาตอกกลับ “จะกลับหรือไม่กลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ” ปณิตาอึ้ง พูดไม่ออก เตชิตที่เดินลงมาเห็นทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าพอดี เขาก็นิ่งไปสักแปบ แล้วจึงเลือกเดินเข้าไปหาปณิตา “เธอมาได้ยังไง” “ฉันเอาอาหารเช้ามาให้” นัชชาไม่อยากสนใจ หลัจากที่เธอผ่านเรื่องพวกนั้นมาเธอไม่รู้สึกเจ็บแล้ว สำหรับเธอดวิษก็แค่อดีตที่มีความเสื่อมเสีย นัชชาหยิบขนมปังออกจาดตู้เย็นแล้วทาแยมโรยหน้า ดวิษมองไปทางเธอไม่ได้พูดอะไร แต่แค่ถาม “เธอตื่นเช้าขนาดนี้ทำไม” “ทำงาน” “ทำงานหรอ” ถามด้วยเสียงสูง “ไปหางานมาตอนไหน” “เมื่อเร็วๆนี้” นัชชาไม่มีอารมณ์กินต่อ เธอแค่ดื่มน้ำแล้วเดินจากมา “ตามสบาย” มาอยู่ประตูหน้าบ้านรู้สึกผ่อนคลาย เมื่อกี้ที่อยู่ด้วยกันสามคนในบ้าน เป็นเรื่องหน้าขัน คนที่ไม่รู้นึกว่าเป็นคุณนายเมียหลวงกับเมียน้อย เธอจัดการอารมณ์ ต่อรถไฟฟ้าใต้ดินสองสถานีก็ถึงเตนัท วันที่หนึ่งสำหรับพนักงานใหม่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่การฝึกอบรมและการเรียนรู้ รวมถึงข้อมูลเกี่ยวกับผู้ก่อตั้ง ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่นัชชาทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ผ่านช่องทางนี้ อายุยี่สิบสองสอบเข้ามหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ คณะนิติศาสตร์ กลับประเทศมาได้สองปีก็ชนะคดีมากมาย ก่อตั้งบริษัทกฎหมาย และโดนเชิญให้ไปเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย บริษัทกฎหมายติด500อันดับที่ดีที่สุดของโลก ฉากหลังเคลือบทองที่คนธรรมดาไม่สามารถเทียบติด เรื่องที่ทำให้เธอแปลกใจคือ เตชิตไม่ใช่ผู้ชายที่มาจากครอบครัวที่รวยแต่เขาผ่านความลำบากมามากกว่าจะมาถึงจุดจุดนี้ การอบรมมาผ่านมาจนถึงกลังวัน นัชชาถูกจัดไปอยู่กลุ่มให้คำปรึกษาหนึ่ง งานหลักคือดูแลต้อนรับคนที่ต้องการความช่วยเหลือทางกฎหมาย เธอเพิ่งเข้าไปก็ได้รับงานแยกเอกสาร ไม่ทันได้กินข้าวกลางวัน ทำงานอยู่ในห้องทั้งวัน กว่าจะแยกเสร็จแต่กลับมีข้อผิดพลาดเล็กน้อย “ปีมันไม่ตรงกันเห็นได้ชัดเจน เวลาของทั้ง2คดีง่ายๆแค่นี้ยังทำผิด เธอทำอะไรอยู่ตั้งนาน” หัวหน้าเวทิดาตำหนิเธอแบบไม่เกรงใจ นัชชาโดนด่าแบบหนักหน่วง ได้แต่ก้มหน้าขอโทษ ทั้งห้องเงียบสนิท เห็นพนักงานทุกคนยืนขึ้นเคารพ “คุณเตชิต” “สวัสดีค่ะ คุณเตชิต” นัชชาตื่นเต้น ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นดูก็รู้ว่าใครมา กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยกับแรงกดดันในตัว……………………… “คุณเตชิต มาแล้วหรอค่ะ” เวทิดาเปลี่ยนน้ำเสียงการกระทำจาหน้ามือเป็นหลังมือ “อืม” เตชิตตอบเสียงเรียบ มองไปรอบๆห้อง แล้วหยุดสายตาไว้ที่นัชชา เวทิดาเห็นสายตาเขา รีบเดินเข้าไปหาเอามือวางไว้ที่ไหล่เธอ “นี่คือพนักงานใหม่ของแผนกเรา นัชชา” นัชชาฝืนเรียก “คุณเตชิต” มาตอนไหนไม่มาดันมาตอนี่เธอโดนด่า......................... เตชิตเห็นเธอก้มหน้า มอด้วยหางตาทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน แล้วหันหลังเดินจากไป “ทำไมเห็นคุณเตชิตแล้วไม่รู้จักเรียก” เวทิดาโยนเอกสารให้เธอ “ไปทำมาใหม่” ทั้งเย็นเธอไม่ได้ลุกออกจากที่นั่งเลย พอถึงเวลาเลิกงาน เพื่อนร่วมงานก็กลับบ้านกันหมดเธอได้แต่ทำงานต่อ ทั้งวันกินไปแค่ขนมปังคำเดียว นัชชาหิวจนไส้จะขาด แต่เอกสารพวกนี้เวทิดาจะเอาพรุ่งนี้ เธอต้องทำให้เสร็จคืนนี้ หลังเรียนจบเธอก็แต่งงาน ใช้ชีวิตแบบสบายมาทั้งปี เธอไม่ชินเมื่อเทียบกับตอนนี้ ครืดๆ เสียงโทรศัพท์สั่น นัชชายกดูเป็นเตชิตโทรมา “ฮัลโหล” “อยู่ไหน” นัชชามองไปรอบๆ “ห้อทำงาน” “ขึ้นมา” น้ำเสียงชัดเจน นัชชาหน้างอ “ฉันยังทำงานไม่เสร็จ...............” “เอาขึ้นมาทำ” “แต่...............” ตูดๆๆๆ ไม่รอให้เธอได้พูดต่อ เขาก็วางสาย นัชชาแอบด่าเขาในใจ ถึงจะไม่อยากขนาดไหนแต่ก็ต้องเก็บของขึ้นมาหาเขาข้างบน โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนเลิกงานแล้ว เหลือแค่ตรัณคนเดียว นัชชารู้ว่าตรัณดูออกว่าความสำพัน์ของเธอกับเตชิต ห้องทำงานที่กว้างใหญ่ เตชิตนั่งอยู่บนเก้าอี้หนังแท้ทำงานที่สะอาดเรียบร้อยยังมีเอกสารหลายอย่างกองไว้ นัชชาเปิดประตู มองเขาอย่างลืมตัว เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน เน็คไทไม่รู้หายไปไหน กระดุมก็ถูกปลดไปหลายเม็ด แขนเสื้อก็ถูกพับขึ้นไปถึงศอกทำให้มองเห็นแขน เขาเป็นผู้ชายที่มีแรงดึงดูดจากสายตาทุกคน “ถ้ามองจนพอใจแล้วก็เดินมานี่” มีเสียงใหญ่เอยขึ้นกะทันหัน นัชชาได้สติ เธอรู้สึกตัวว่าตัวเองมองเขานานเกินไป เธอหูแดงทำตัวไม่ถูก แต่เธอก็เดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะ “หึ ฉันยังทำงานไม่เสร็จ เรียกให้ขึ้นมามีอะไรรึเปล่า” ใครจะรู้เขายังไม่ทันเงยหน้าขึ้นก็หาเรื่องเธอเลย “เข้ามาทำไมไม่รู้จักทัก ใครเป็นคนอบรมสั่งสอนเธอ” “…………….” นัชชาสูดหายใจ กดให้เสียงหวาน “คุณเตชิตคะ เรียกดิฉันมามีอะไรให้รับใช้หรอคะ” “เมื่อยไหล่” “……..” นัชชาเกือบจะเดินออกมา แต่เห็นเอกสารที่เหลือในมือ ทำหน้าเศร้า “เตชิต ฉันยังทำงานไม่เสร็จ งานที่ต้องใช้พรุ่งนี้” นัชชารู้สึกเหนื่อยมาก บวกกับที่โดนด่าแถมยังไม่ได้กินข้าวอีก เธอรู้สึกตัวเหมือนจะล่มสลาย น้ำเสียงที่เธอพูดออกมามีน้ำเสียงที่ออดอ้อนแบบไม่รู้ตัว เธอรู้สึกเหนื่อยมากๆ พอได้ยิน เขาก็รีบก้มหน้าเซ็นเอกสารเสร็จก็ปิดเอกสาร แล้วยื่นมือไปหาเธอ “ไหนเอามาดู” นัชชาก้มดูเอกสารในมือ ยื่นให้เขาแบบลังเล เตชิตเปิดดูเอกสาร มันเป็นงานที่เวทิดาให้เธอทำมันไม่มีวิธีหรือเคล็ดลับอะไร ได้แต่ก้มหน้าหา แต่งานแบบนี้มันหนักไปสำหรับเด็กใหม่ เตชิตยื่นเอกสารคืนให้เธอ แล้วชี้ไปที่โต๊ะกลางห้อง “ไปนั่งโน้น”