ตอนที่2คู่หมั้น

ต๭นที่2คู่หมั้น “คะ…คุณคุณปรพล?”จรินทร์ตกใจกลัวจนหัวใจแทบตกไปถึงตาตุ่มชั่วขณะในหัวพลันว่างเปล่าไปหมดมือทั้งสองข้างค้างเก้ออยู่กลางอากาศไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน แต่ที่เธอกลัวที่สุดก็คือการที่ถูกปรพลจับได้แล้วเพราะงั้นเลยนิ่งค้างอยู่อย่างนี้สักพักเธอพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตื่นเลยซะทีเดียวการกระทำเมื่อกี้คงจะเป็นการเมาดิบ? จรินทร์ใจกว้างปกติจะไม่ถือคนบ้าไม่ว่าคนเมาเพียงดันไหล่ทั้งสองข้างของปรพลอย่างระมัดระวังอยากจะหนีออกจากใต้ร่างของเขาเธอโดนกดไว้จนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว! เพียงเพิ่งจะสัมผัสร่างกายของปรพลเธอก็รู้สึกใจฝ่อไปหมดราวกับร่างกายเขาร้อนลวกมือได้รีบหดกลับไปอีกอย่างรวดเร็ว เธอก็เป็นเหมือนเต่าตัวหนึ่งที่ถูกคนจับพลิกตัวแขนขาขยับดิ้นรนไม่หยุดปรพลก็ยังคงกดเธอจากด้านบนอยู่ดี “คุณปรพลคะ…คุณควรจะลดน้ำหนักได้แล้วนะ!”จรินทร์ดิ้นไปมาอยู่นานเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ ปรพลคิดว่าเล่นมากพอแล้วถึงได้ผ่อนแรงลงบวกกับการดิ้นรนของจรินทร์ยังทำให้เธอรู้สึกว่าพยายามพลิกตัวกลับได้เอง เพื่อที่จะพลิกตัวจรินทร์เหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้าไปหมดเดิมทีเธอต้องการแค่จะดันปรพลออกเป็นผลให้มือของเขายังโอบอยู่ที่เอวของเธอให้เธอทำได้แค่พลิกตัวกลับมาก่อนเท่านั้นดิ้นรนจนแรงกดหายไปได้ ทีแรกคิดว่าการเอามือของปรพลออกจะต้องใช้แรงกว่านี้ซะอีกแต่ไม่คิดว่าเธอแค่ลองดึงหน่อยเขาก็ปล่อยแล้ว แต่ในชั่วขณะที่เธอลุกขึ้นมีเสียง“ฟู่ๆ”ดังมาจากข้างหู รู้สึกทรวงอกเย็นยะเยือกเธอก้มลงมองถึงพบว่าเสื้อยืดของเธอฉีกขาดเป็นรอยยาวจากบนหน้าอกไปจนถึงท้องทั้งหน้าอกมองเห็นได้หมดไม่มีอะไรปกปิดเลย ผ้าที่ขาดนั้นอีกด้านหนึ่งยังเกี่ยวอยู่ที่เข็มกลัดบนเสื้อสูทของเขาแค่เห็นก็รู้ว่าเป็นเข็มกลัดที่มีราคาเพราะเมื่อกี้พอเธอดึงตำแหน่งของหมุดค่อนข้างเบี้ยวไปแต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้รีบดึงผ้าของเสื้อยืดเธอออกมาอย่างรวดเร็วดึงชิดไปทางหน้าอกแต่มันขาดมากเกินไปจนปิดไม่อยู่แล้ว โชคร้ายเกินไปแล้ว!อารมณ์ของจรินทร์นั้นสับสนวุ่นวายมากโดยเฉพาะหลังจากที่เห็นว่าข้างหน้ายังมีปรพลนอนอยู่แม้เขาจะหลับตาอยู่แต่กลับให้ความรู้สึกอย่างกับเขามองเห็นแล้วทันใดนั้นความอับอายก็ล้นปรี่พุ่งกระโจนเข้าห้องน้ำไป เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูปรพลถึงลืมตาขึ้นมามุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย เขาดึงจรินทร์ลงมาเพื่อจะลองดูว่าพวกเขาสัมผัสกันใกล้ชิดกว่านี้อีกหน่อยเขาจะมีความรู้สึกอึดอัดหรือไม่พิสูจน์ได้แล้วว่าไม่มีจริงๆสำหรับเรื่องที่เสื้อยืดของจรินทร์ถูกเข็มกลัดของเขาเกี่ยวเอาก็ไม่ใช่ว่าเธอโชคร้ายอะไรแต่เป็นเพราะเขาตั้งใจทำต่างหาก คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยคนนั้นที่ดูอายุยังไม่มากรูปร่างจะไม่เลวเลย! จรินทร์นำผ้าเช็ดตัวมาพันรอบตัวอยู่ในห้องน้ำพันแน่นจนรับรองได้ว่าจะไม่หลุดแน่ๆเงยหน้าขึ้นมองเห็นตัวเองในกระจกตกใจจนหลุดเสียงร้องออกมาอีกที “นี่มันอะไรกันเนี่ย!”ใบหน้าของเธอในกระจกเมคอัพเหนียวเยิ้มมารวมกันเป็นแผ่นๆสีแดงดำเขียวราวกับจานผสมสีตอนที่เธอออกมาเมื่อเช้าเพื่อให้อายุดูโตขึ้นหน่อยในเมื่อยังไงก็ต้องแกล้งเป็นสาวนั่งดริ๊งอยู่แล้วเครื่องสำอางที่แต่งจึงไม่เพียงแต่สีเข้มสดเท่านั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหญิงสาวอีกด้วยตอนนี้แม้แต่เธอก็จำตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่มีน้ำยาล้างเครื่องสำอางเธอจึงล้างมันด้วยน้ำร้อนเป็นเวลานานถึงได้ออกมาเป็นสภาพนี้พอตอนที่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดก็มีเสียงเคาะประตูอย่างหนักดังมาจากด้านนอก “มาแล้วมาแล้ว!”เสียงเคาะประตูเร่งเกินไปจรินทร์ไม่ทันได้สนใจการแต่งกายในตอนนี้รีบวิ่งออกไปเปิดประตู นอกประตูมีกลุ่มนักข่าวกลุ่มหนึ่งบางคนยื่นไมค์มาบางคนถือกล้องถ่ายจรินทร์ไม่หยุด “พะพวกคุณ…”ทำไมมาเร็วขนาดนี้?เธอยังไม่ทันได้โทรศัพท์ไปเลย!แผนของเธอเพิ่งจะดำเนินไปถึงขั้นที่2เองนะ แล้วนี่ด้านหน้าพวกนี้ก็เป็นนักข่าวของสื่อใหญ่ทั้งนั้นเลยเป็นพวกที่ตอนแรกเธอเคยคิดไว้แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาคิดไม่ถึงว่าจะมากันหมดขนาดนี้! “คุณชื่ออะไรคะ?ประธานปรพลอยู่ข้างในไหมคะ?”นักข่าวพวกนั้นไล่บี้เข้ามาทีละคนทีละคนอยากจะบุกเข้าไปถ่ายรูปข้างในแทบแย่ ขั้นที่3ก็ขั้นที่3อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปสิ! จรินทร์ระงับความตื่นตระหนกเผชิญหน้ากับนักข่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มวางแผนว่าจะเล่าเรื่องหนึ่งคืนแสนโรแมนติกของเธอกับคุณปรพลให้ทุกคนฟัง...โอเคยังไม่พ้นคืนงั้นก็เรื่องโรแมนติกช่วงสั้นๆละกัน แต่เธอใคร่ครวญอยู่นานยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดสายตาของพวกนักข่าวที่อยู่ด้านหน้าเธอทั้งหมดก็ไปตกอยู่ที่ด้านหลังตัวเธอแล้วมีคนร้อนใจถึงขั้นจะผลักเธอเข้าไปในห้องเธอสวมรองเท้าแตะของโรงแรมสมดุลไม่ค่อยดีเท่าไหร่ทันทีที่เกือบจะล้มลงฝ่ามือข้างหนึ่งก็คว้าแผ่นหลังของเธอเอาไว้ “ประธานปรพลคุณเปิดห้องกับผู้หญิงคนนี้จริงๆหรือ?งั้นคู่หมั้นของคุณจะเป็นยังไงล่ะ?” “คุณผู้หญิงคนนี้คุณรู้หรือเปล่าว่าประธานปรพลกับลูกสาวบ้านเกตุทัตกำลังจะหมั้นกันเร็วๆนี้แล้ว?คุณทำแบบนี้จะนับว่าเป็นมือที่สามได้หรือเปล่า?” “ฉันรู้แน่นอนอยู่แล้วฉัน…”ตอนที่จรินทร์กำลังจะประกาศออกไปเพื่อให้นรมนเห็นการสัมภาษณ์นี้ แต่ปรพลไม่ให้โอกาสเธอได้พูดจนจบพูดตัดบทเธอขึ้นมาว่า“เธอรู้แน่นอนอยู่แล้วเพราะว่าเธอก็คือลูกสาวบ้านเกตุทัตที่ผมกำลังจะหมั้นด้วยนรมน”น้ำเสียงของเขานิ่งสงบเย็นยะเยือกไม่น่าสงสัยใดๆ “อะไร?ฉันฉันไม่ใช่…”จรินทร์หันกลับมาเห็นท่าทางของปรพลตกใจจนเสียงค้างอยู่ในลำคอ ชุดสูทของปรพลเปิดออกหมดกระดุมของเสื้อเชิ้ตด้านในก็ติดอย่างลวกๆเม็ดบนสุดถูกดึงออกหมดผมของเขายุ่งเหยิงบนใบหน้าอันหล่อเหลาแฝงแววอ่อนล้าท่าทางเหมือนเพิ่งเสร็จกิจกรรมบนเตียงมา “ไม่จริงน่า?”จรินทร์แหวกผ้าเช็ดตัวหยิกที่ต้นขาไปทีนึงความรู้สึกเจ็บปวดมันจริงมากพิสูจน์ว่าทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตา แต่ฟ้าดินเป็นพยานได้เธอยังไม่ได้ทำอะไรปรพลจริงๆนะ! “ที่แท้นี่ก็คือคุณนรมนนี่เองสินะ?”จะหมั้นอยู่แล้วยังวิ่งออกมาเปิดห้องอยู่อีกเรานักข่าวหมดคำพูดไปชั่วขณะพวกเขาได้รับการแจ้งก็รีบวิ่งตะบึงมาไม่หยุดคิดว่าจะได้เจอข่าวใหญ่สุดท้ายก็เรื่องรสนิยมระหว่างสามีภรรยาของชาวบ้านเขา แต่โอกาสที่จะได้สัมภาษณ์ปรพลก็ไม่ได้มีบ่อยๆแม้จะไม่มีข่าวใหญ่ถามข่าวอื่นๆเกี่ยสกับเขาหน่อยก็ดีเหมือนกัน “ถ้าอย่างนั้นวันหมั้นของประธานปรพลกับคุณนรมนกำหนดแล้วหรือยัง?หลังหมั้นแล้วพวกคุณวางแผนว่าจะแต่งงานกันตอนไหน?” ตอนนี้ปรพลอารมณ์ดีมากไม่ได้ปฏิเสธอะไร“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณนรมนจะรับปากแต่งงานกับผมเมื่อไหร่แล้วล่ะ”พูดจบยังส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยนไปให้กับจรินทร์ที่อยู่ข้างๆด้วย จรินทร์ที่ได้รับสายตามาจากเขาตัวสั่นหงึกๆทำเอาสมองที่มีแต่ขี้เลื่อยสั่นจนว่างโล่งไปหมดสูญเสียความสามารถในการไตร่ตรองไปโดยสิ้นเชิง ตั้งแต่ต้นจนจบเธอได้แต่ยืนฟังปรพลตอบคำถามนักข่าวอยู่ด้านข้างอย่างมึนๆเพียงถามเขาจะตอบทุกคำถามแต่ตอบก็เหมือนกับไม่ได้ตอบทว่าเพียงไม่นานกลับทำให้นักข่าวกลุ่มนั้นพอใจแล้วจากไปได้ ในที่สุดภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งวรพลรวมโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จรินทร์ถึงได้สติคืนมาจากท่าทางมึนๆรอปรพลโทรศัพท์อยู่อีกด้านอย่างน่าเอ็นดู ทันทีที่เห็นเขาวางสายเธอก็รีบเดินตรงไปข้างหน้าโค้งต่ำๆคำนับแก่เขา“คุณปรพลขอโทษนะคะฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ฉันทำกับคุณในวันนี้แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะอธิบายให้ฟังสักหน่อยฉันไม่ใช่นรมนคู่หมั้นของคุณฉันคือ…” เธอยังไม่ทันพูดจบปรพลก็ยกมือขึ้นมาตัดบทเธอ“จรินทร์ใช่ไหมล่ะฉันรู้”