ตอนที่8แฟนเฮงซวยปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

“๡ีอาจารย์เฝ้าอยู่ที่ประตูหลังนะเธอลองเดินไปดูสิ”เพื่อนร่วมห้องบอกเตือน จรินทร์ไม่มีทางเลือกทำได้เพียงนั่งฟังที่ปรพลพูดอย่างไม่เต็มใจ ความสำเร็จของปรพลถูกพูดออกมาให้แก่นักศึกษาด้วยคำไม่กี่คำก็สามารถทำให้พวกเขาเข้าถึงสังคมที่โหดร้ายมากมายบวกกับการแสดงออกของเขาที่แม้จะจริงจังแต่น้ำเสียงกลับไม่แข็งบางครั้งก็เพิ่มอารมณ์ขันเล็กน้อยทำให้ผู้คนในห้องประชุมฟังอย่างเพลิดเพลิน และยังมีนักศึกษาหญิงส่วนมากเนื่องจากนัยน์ตาที่เป็นประกายกับน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาที่ฟังแล้วมอมเมาผู้คน คงมีเพียงจรินทร์เท่านั้นที่กังวลมากจนอยากจะขุดหลุมแล้วฝังตัวเองลงไปโชคดีที่มีคนอยู่ภายในห้องประชุมเป็นจำนวนมากอีกทั้งเธอยังนั่งอยู่ด้านหลังปรพลไม่น่าจะมองเห็นเธอหรอก ทว่าเธอคงไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่เพื่อนร่วมห้องลากเธอเข้ามานั่งปรพลก็มองเห็นเธอแล้ว นี่คือการกล่าวสุนทรพจน์ให้แก่นักศึกษาชั้นปีที่สี่อายุของจรินทร์อย่างมากก็น่าจะอยู่ปีสามหรือเขาเข้าใจผิดไปจรินทร์อาจจะมาเพื่อฟังเขาพูดโดยเฉพาะก็ได้แต่ไม่อยากให้เขารู้จึงทำเป็นหลบๆซ่อนๆตั้งแต่ต้นจนจบ คิดถึงตรงนี้ท่าทีขณะที่ปรพลพูดอยู่นั้นก็ได้ขยับยิ้มออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว จรินทร์เหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็มรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานเป็นปีมันไม่ง่ายเลยที่จะรอจนการกล่าวสุนทรพจน์จบลงเธอส่งขวดน้ำคืนให้เพื่อนแล้วรีบวิ่งทันที ความเร็วนั้นเหมือนแมวไล่ตามหนู ปรพลมองพฤติกรรมของเธอตลอดคิดว่ามันน่าตลกดีอยากจะตามออกไปแต่อธิการบดีก็มาขวางไว้เสียก่อน “ประธานปรพลขอบคุณคุณมากนะครับทั้งๆที่งานยุ่งก็ยังหาเวลาว่างมากล่าวสุนทรพจน์ให้แก่นักศึกษาทั้งหลายได้”อธิการบดียิ้มตาหยีจนแทบมองไม่เห็นลูกตาทั้งคู่ “อธิการบดีถ่อมตัวเกินไปแล้วพวกเขาก็เปรียบเสมือนรุ่นน้องของผมเมื่อพวกเขาสำเร็จการศึกษาล้วนแล้วแต่จะกลายเป็นบุคลากรที่มีความสามารถบริษัทของผมยังต้องพึ่งพาพวกเขา”ปรพลตอบกลับอย่างสุภาพ อธิการบดียังทักทายปราศรัยพูดถึงไร้เรื่องสาระอีกมากมายและยังเชิญปรพลรับประทานอาหารร่วมกัน ปรพลยุ่งอยู่กับการมองหาจรินทร์ทำได้แต่เปลี่ยนหัวข้อ“วันนี้ที่มาฟังไม่ใช่ว่าทุกคนคือนักศึกษาชั้นปีที่สี่หรอกหรือ?ทำไมผมเหมือนเห็นนักศึกษาปีสามมาด้วยล่ะ?” หากมองจากภายนอกแน่นอนว่าต้องมองไม่ออกว่าใครปีสามใครปีสี่เขาอาจจะถามโดยไม่ทันคิดอะไรไปอย่างนั้นก็ได้ “อาจเพราะเลื่อมใสในประธานปรพลคนดังเลยมีคนแอบมาร่วมฟัง”อธิการบดีไม่ถือสาที่จะยกปรพลให้สูงขึ้นไปอีก ปรพลยิ้มออกมา:จรินทร์แอบมาฟังเขาพูดนี่เองดีมาก อธิการบดีเห็นรอยยิ้มของปรพล:คนที่ประสบความสำเร็จล้วนชอบฟังคำพูดชมเชยจริงๆ ปรพลยังคงอยู่กับอธิการบดีส่วนอาจารย์ที่รับผิดชอบคนอื่นๆก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะไปก่อนทั้งหมดยืนคุยกันอยู่ทางด้านข้างคุยไปคุยมาพวกเขาก็พูดถึงคนในมหาวิทยาลัย เรื่องของจรินทร์ก็อยู่ในนั้น “จรินทร์ที่อยู่ห้องสามพวกคุณรู้ข่าวรึเปล่า?ฉันได้ยินมาว่าเธอได้ข้ามชั้นไปเรียนปีสี่ในบรรดานักศึกษาปีสี่เธออายุน้อยที่สุดยังไม่ถึง20ปีเลยด้วยซ้ำ！” “ใช่แล้วฉันล่ะอิจฉาห้องของอาจารย์ต้นจริงๆที่มีนักเรียนชั้นเยี่ยมขนาดนี้” น่าเสียดายที่อาจารย์ต้นอาจารย์ประจำห้องสามไม่อยู่ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงได้พูดมากกว่านี้ไปแล้ว ปรพลได้ฟังก็เข้าใจเพราะฉะนั้นจรินทร์ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาฟังเขาพูดสุนทรพจน์แต่เธออยู่ปีสี่แล้วนั่นเอง ความพึงพอใจเล็กๆน้อยๆที่เพิ่งเกิดก็โดนทำลายไปซะแล้วน่าเบื่อจริงๆ แต่ถึงขนาดถูกเรียกว่านักเรียนชั้นเยี่ยมปรพลนึกไปถึงจรินทร์ในเวลาปกติที่เขาพบดูท่าทางโง่ๆเซ่อๆช่างเป็นเด็กน้อยที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจได้ตลอดจริงๆ “อธิการบดีผมมีเรื่องบางอย่างที่อยากจัดการหลังจากทานอาหารเราค่อยมาตกลงกัน”ปรพลพูดจบก็ไม่รอให้อธิการบดีมีโอกาสได้ตอบกลับเดินออกไปจากห้องประชุมทันที ตอนนี้เขาอยากจะรีบไปพบเด็กแม่สาวน้อยนั่น ทางด้านจรินทร์หลังรีบออกมาจากห้องประชุมต้องการกลับห้องไปหลบก่อนแต่ทว่าก็ได้พบกับคนที่ไม่ต้องการเจอ เมื่อไม่อยากเจอจรินทร์ก็ทำเป็นมองไม่เห็นและเตรียมที่จะเดินต่อไป “จรินทร์เธอคิดว่าจะหลบฉันไปจนถึงเมื่อไหร่?”จตุภูมิค่อนข้างโมโหหมายเลขของเขาถูกจรินทร์แบล็กลิสต์เอาไว้ทำให้ติดต่อจรินทร์ไม่ได้ทำได้แค่มาขวางทางเท่านั้น จตุภูมิเป็นคนที่มีนิสัยเด็กแม้จะโตแล้วก็ตามภายในมหาวิทยาลัยก็ได้รับความนิยมไม่น้อยซึ่งการที่เขามาขวางทางเธอแบบนี้จึงทำให้คนรอบข้างหยุดเพื่อรอดูเรื่องสนุกของพวกเขา จรินทร์ไม่อยากอยู่ตรงนี้ให้เป็นที่อับอายจึงดึงจตุภูมิลงไปชั้นล่างหาที่ที่ไม่ค่อยมีคน “ฉันไม่ได้หลบคุณก็ชัดเจนอยู่ว่าไม่อยากเจอคุณ”จรินทร์เลิกกับจตุภูมิแล้วปิดเทอมฤดูร้อนสองเดือนที่ผ่านมาไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเธอคิดว่าหากพบหน้าจตุภูมิเธอคงจะโกรธเป็นอย่างมากแต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดใจของเธอสงบจนน่าแปลก “ทำไมคุณถึงต้องการที่จะเลิกคุณช่วยบอกเหตุผลกับคนที่โดนตัดสินหน่อยได้ไหม”จตุภูมิยังไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาไปมีอะไรกับนรมลนั้นได้ถูกนรมนนำมาบอกกับจรินทร์ตั้งนานแล้ว “ยังต้องการเหตุผลอะไรอีกเลิกก็คือเลิกจะเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนข้อเท็จจริงนี้ได้”จรินทร์ขี้เกียจที่จะดึงมือคืนจากจตุภูมิ “จรินทร์คุณอย่าทำแบบนี้ผมรักคุณนะคุณบอกว่าอยากจะคุณอยู่ก็อยู่คุณบอกว่าอยากจะไปคุณก็ไปคุณเคยคิดถึงความรู้สึกผมบ้างไหมผมก็คนนะไม่ใช่หุ่นเชิดที่คุณจะทำอะไรก็ได้”จตุภูมิเห็นจรินทร์ทำแบบนี้ก็นึกโกรธขึ้นมา “คุณยังมีหน้ามาพูดกับฉันเรื่องความรู้สึก?ทำไมฉันถึงบอกเลิกกับคุณคุณจะไม่รู้สักนิดเลยงั้นหรอถ้าคุณไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฉันจู่ๆฉันจะบอกเลิกคุณไหม?”จรินทร์เน้นย้ำทุกคำ นัยน์ตาของจตุภูมิมีประกายหวนคิดไปถึงเรื่องของเขากับนรมนแต่เรื่องนี้เขาแน่ใจว่าจรินทร์ไม่มีทางรู้แน่นอน “ผมทำเรื่องอะไรผิดงั้นหรือคุณพูดมันออกมาให้ชัดเจนสิ”จตุภูมิตะคอก“ในช่วงปิดเทอมคุณโทรมาบอกเลิกผมหลังจากนั้นก็ตัดขาดการติดต่อทุกช่องทางผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณอยู่ที่ไหนคุณไม่ให้โอกาสผมอธิบายอะไรเลยคุณจะไร้เหตุผลเกินไปแล้วนะจรินทร์” “จตุภูมิคุณมันไร้ยางอายที่สุดคุณคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าคุณทำอะไรไว้ถึงได้มายืนตำหนิเรียกร้องความรับชอบผิดต่อหน้าฉัน?”จรินทร์หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรงก็ไม่รู้ว่าศีรษะโดนแดดเผาหรือว่าโดนจตุภูมิทำให้โกรธกันแน่ “ผมทำอะไรงั้นหรอ?”จตุภูมิถาม จรินทร์จ้องเขา“เราเลิกกันไปแล้วพวกเราจบกันด้วยดีจะดีกว่านะฉันไม่อยากพูดออกมาให้คุณเสียหน้าคุณก็อย่ามาถามเหตุผลที่เลิกกันอีกเลย” เธอพูดจบก็ทำท่าจะเดินจากไปมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดกับจตุภูมิช่างเสียเวลาจริงๆ “คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ！”จตุภูมิดึงข้อมือของจรินทร์ไว้“เลิกกันอะไรจบกันด้วยดีอะไรผมจะบอกคุณนะจรินทร์ถ้าหากคุณไม่บอกให้ชัดเจนยังไงผมก็ไม่ยอมเลิก！” “ก็ดี！”จรินทร์ตะคอกกลับ“งั้นวันนี้ฉันจะบอกคุณให้ชัดเจนไปเลยแล้วกันที่ฉันเลิกกับคุณก็เพราะฉันคิดว่าคุณมันสกปรก！ตอนที่ไปนอนกับนรมนคุณเคยคิดบ้างไหมว่ายังมีฉันเป็นแฟนอยู่น่ะ” เธอมองจตุภูมิในตอนนี้ก็อดคิดไปถึงหน้าไร้ยางอายของนรมนไม่ได้เธอไม่ตบจตุภูมิสักครั้งก็นับว่าเธอมีจิตใจเมตตาที่สุดแล้ว เมื่อได้ยินชื่อของนรมนจตุภูมิก็ปล่อยข้อมือของจรินทร์เหมือนโดนของร้อน “เอาอย่างนี้ไหมจตุภูมิคุณก็รู้แล้วว่าฉันโกรธฉันพูดว่าเลิกก็คือเลิกจริงๆไม่มีการอาวรณ์ใดๆกับคุณทั้งนั้นหลังจากนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะอย่าเอาหน้าน่ารังเกียจมาให้ฉันเห็นอีก”จรินทร์ถอนหายใจ สุดท้ายมันก็เป็นเรื่องของหัวใจและความรู้สึกในตอนนี้ต้องทำใจแข็งขุดหัวใจขึ้นมาพูดไม่ได้ว่ามันไม่เจ็บ แต่จรินทร์ก็ไม่ใช่ว่าจะมองคนไม่ออกเธอกับจตุภูมิไม่มีชะตาต่อกันไม่สามารถที่จะปล่อยให้ผูกพันก่อนต่อไปได้มันไม่เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย เธอไม่ตำหนิจตุภูมิแต่เธอก็ไม่อาจให้อภัยเขาได้เช่นกันมันเป็นจุดจบที่ดีที่สุดถ้าหลังจากนี้เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน