ตอนที่14 คู่หมั้น

ต๭นที่14 คู่หมั้น “นี่คือคุณชัชพลใช่ไหมครับ?” ท่าทีของผู้อำนวยการนั้นสุภาพเรียบร้อยมากๆ ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับจับมือของชัชพล อาจารย์ท่านอื่นๆรู้สึกตกใจมากเช่นกัน ต่างก็นึกว่าครอบครัวของจรินทร์นั้นยากจน คนที่จะมาต้องเป็นชายที่ยากจนอย่างแน่นอน นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเถ้าแก่ที่ใส่แบรนด์เนมทั้งตัวเลย “สวัสดีครับอาจารย์ทุกท่าน ฉันคือพ่อของจรินทร์ ไม่ทราบว่าเธอทำอะไรผิดหรือเปล่าครับ ยังต้องรบกวนอาจารย์ตั้งมากมายให้มารออยู่ที่นี่?” ชัชพลเดินเข้าประตูมา ไม่แม้แต่จะมองจรินทร์แบบตรงๆ “คุณชัชพล คุณต้องใจเย็นๆก่อน เชิญนั่งลงก่อนแล้วพวกเราค่อยๆมาคุยกันดีกว่า” ผู้อำนวยการให้ชัชพลนั่งลงข้างๆกับจรินทร์ จรินทร์เห็นท่านมาฉันก็เลยปลอมแปลงรูปแบบในการทักทาย เลยไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำเดียว ผู้อำนวยการได้ทำการแนะนำตัวเองก่อน แล้วจากนั้นก็เริ่มพูดถึงเรื่องที่จรินทร์ทำตัวยังไงในมหาวิทยาลัย “เกรดเฉลี่ยของจรินทร์นั้นดีมาตลาดเลย ในปีนี้ที่เธอควรจะได้เรียนปีสาม แต่เป็นเพราะว่าในเทอมที่แล้วเธอผ่านการทดสอบการข้ามชั้น ในปีนี้ก็เลยได้ปีสี่โดยทันใดทันที…” พูดถึงเกียรติยศคุณงามความดีของจนินทร์แล้ว ผู้อำนวยการรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ชัชพลเขาคนนี้มีใบหน้าที่ดูดีเชียว ที่ได้ยินว่าจรินทร์อยู่ในมหาวิทยาลัยนั้นมีความกระตือรือร้นมากขนาดนี้เลย เขานั้นมีความสุขมากๆเลย และเขาก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆด้วย จนนึกว่าไม่เคยสนใจไม่เคยถามอะไรจรินทร์เลย เธอไม่เคยที่จะดูถูกตัวเองและหยุดการแสวงหาความรู้เลย และยังทำตัวได้ดีมากๆเลย หลังจากที่ได้ฟังผู้อำนวยการชื่นชมจรินทร์แล้ว ในขณะที่ชัชพลกำลังจะพูดแบบถ่อมตัวนั้น ผู้อำนวยการก็รีบเปลี่ยนเรื่องเลยทันที “แต่ว่าเรื่องที่จรินทร์ได้ทำในครั้งนี้ มันทำให้พวกเราผิดหวังมากเลยจริงๆ และยังทำให้เสียใจต่อสิ่งที่พวกเราปลูกฝังเธอมาโดยตลอดอีกด้วย!” คำพูดของผู้อำนวยการนั้นเต็มไปหมดความโกรธเคือง “ทำไมผู้อำนวยการถึงพูดอย่างนั้นละ?”ชัชพลเริ่มจะสับสนกับสถานการณ์ในตอนนี้แล้วละ ในตอนที่เขารับโทรศัพท์นั้น นึกว่าจรินทร์ทำความผิด ซึ่งเรียกเขามาเพื่อมาฟังคำอบรมสั่งสอน แต่พอเขามาถึงแล้วผู้อำนวยการไม่ได้พูดอะไรเลย ได้แต่ชมจรินทร์อย่างเดียว เขารู้สึกเหมือนกับว่ามาเพื่อฟังคำชื่นชม แต่ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงไปอีกแล้ว? “ปกติคุณชัชพลคงจะยุ่งตลอดเลยใช่ไหม เลยไม่ค่อยได้ใส่ใจจรินทร์สักเท่าไหร่ ในมหาวิทยาลัยมีคนมาแจ้งว่า เธอนั้นถูกคนเลี้ยงดู ผู้ชายคนนั้นยังมาปรากฏเปิดเผยตัวที่มหาวิทยาลัยอีกด้วย ซึ่งมันไม่ดีเลยทีเดียว” ผู้อำนวยการพูดพร้อมถอนหายใจยาวเลย “อะไรนะ?” ชัชพลลุกขึ้นยืน และหันหน้าไปยังจรินทร์ พร้อมยกมือขึ้นตบเข้าไปที่หน้าเธอไปทีหนึ่ง จรินทร์ไม่คิดเลยว่าชัชพลนั้นไม่แม้แต่จะถามอะไรเลย และไม่มีการคิดอะไรเลย ทำให้เธอไม่ทันที่จะหลบการตบนี้ไปๆได้เลย เธอโดนตบจนหันหน้าไปยังอีกข้างหนึ่งเลย รอยสีแดงก็ได้ปรากฎบนใบหน้าที่ขาวเนียนนั้น อาจารย์ท่านอื่นที่อยู่ในออฟฟิศ รวมทั้งผู้อำนวยการด้วย ต่างก็ตกใจกันไปหมดเลย ชัชพลดูแล้วเป็นเหมือนคนที่สุภาพเรียบร้อย แค่พูดว่าตีก็ตีเลย “ท่านมาเพื่อที่จะยืนข้างพวกอาจารย์เพื่อมาใส่ร้ายหนูเช่นกันใช่ไหม?” จรินทร์จับหน้าไว้พร้อมทั้งลุกขึ้น สายตาที่เย็นชานั้นมองไปยังชัชพล ชัชพลตบเสร็จแล้วก็มีความมึนงงไปเล็กน้อย พอเขาได้ยินที่ผู้อำนวยการพูดว่าจรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู สิ่งแรกที่เขาคิดขึ้นมาได้คือเรื่องงานแต่งของเธอกับปรพล ถ้าหากว่าปรพลรู้เรื่องนี้เข้าแล้ว ก็จะไม่ยอมมาสู่ขอจรินทร์เลย เมื่อถึงเวลานั้นบ้านเกตุทัตก็เหมือนกับว่าตบหน้าของปรพลเลยทีเดียว ในทีสุดก็จะทำให้บ้านดอนไกลไม่พอใจ บ้านเกตุทัตต้องจบเลยแน่ๆ ตอนนี้ถูกจรินทร์มองไว้แบบนั้น เขาถึงนึกขึ้นได้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดก็ได้นิ? “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ผู้อำนวยการ ฉันต้องการรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น” ชัชพลพูดอย่างใจเย็น และต้องการที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ ผู้อำนวยการก็ได้พูดเรื่องราวระหว่างจตุภูมิกับจรินทร์อีกรอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็คือเรื่องที่จตุภูมิชี้ว่าจรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู ซึ่งสามารถพูดได้ว่าที่คือหลักฐานที่แน่ชัดชัดเจน ชัชพลยังได้ยินอีกว่าจรินทร์นั้นยังมีแฟนอีกด้วย ความดันนั้นเพิ่มสูงขึ้นมาเลยทันที ไม่ว่าจะเป็นจตุภูมิ และเรื่องที่จรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู เมื่อใดก็ตามที่ถูกปรพลรู้เรื่องเข้า บ้านเกตุทัตก็ถึงจุดจบเลย “จรินทร์ เธอทำให้ฉันผิดหวังมากๆเลย ส่งเธอมาโรงเรียนเพื่อให้เธอมาเรียนรู้ ทำไมเธอถึงได้ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนี้ละ?” ในขณะที่ชัชพลพูดอยู่นั้นก็บังอยากตบจรินทร์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอนั้นหลบหนีได้ทัน “ท่านก็ทำให้หัวใจหนูเย็นชาเหมือนกัน” เสียงเบาๆต่ำๆของจรินทร์พูดขึ้น “ฉันยังหวังว่าเมื่อท่านมา ถึงแม้ว่าจะไม่มาช่วยฉัน แต่อย่างน้อยก็น่าจะมาฟังฉันพูดซักไม่กี่ประโยค ดูๆแล้วฉันจะคิดมากไปเอง” ชัชพลขมวดคิ้ว ไม่ได้ฟังที่จรินทร์พูดเลยสักคำ ในใจเขาคิดแต่ว่าหลังจากนี้จะไปอธิบายยังไงกับปรพลดีละ เพื่อกอบกู้การแต่งงานในครั้งนี้ “ช่างละ พวกท่านจะทำการไล่ออกก็ไล่เลย ในสถานที่นี้มีแต่คนแบบพวกท่าน ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะอยู่ที่นี่หรอก” จรินทร์ก็ไม่อยากอธิบายอะไรมากมายแล้วละ เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปก็ตาม มันก็ไม่มีใครที่จะเชื่อเธอเลยสักคนเดียว “จรินทร์ พวกเราเรียกเธอมาเพื่อให้เธอมายอมรับผิด ไม่ใช่ให้เธอมาท้าทายพวกเรา!” เพราะว่าจรินทร์นั้นคือคนที่มีพรสวรรค์ที่หายากมากๆ ถ้าหากเธอยอมรับผิดด้วยท่าทีที่จริงใจแล้ว พวกเขายังสามารถที่จะพิจารณาไม่ไล่เธอออก “ฉันจะพูดอีกหนึ่งรอบว่า ฉันไม่ได้มีความผิด และฉันไม่ได้ถูกคนเลี้ยงดู!” จรินทร์ตะคอกอย่างเสียงดัง ก็จะหันหลังเดินออกไป แต่ชัชพลไม่ไม่ให้เธอไป “หยุดเลยนะ เธอนี่มันทำเรื่องน่าอับอายต่อหน้าคนแบบนี้ได้ไง ยังไม่มายอมรับผิดกับพวกอาจารย์อีกหรอ พูดซีว่าหลังจากนี้จะไม่ทำความผิดอีกแล้ว!” ตอนนี้สิ่งที่เขาคิดคือต้องทำให้เรื่องที่จรินทร์ถูกเลี้ยงดูให้เงียบหายไปก่อน เพียงแค่ทางมหาวิทยาลัยสัญญาว่าจะไม่กระจายเรื่องนี้ออกไป ก็จะทำให้ปรพลไม่รู้เรื่องนี้ หรือแม้แต่ไอ่จตุภูมิอะไรนั้นอีกด้วย เขาก็ยังคิดแล้วว่าจะให้จรินทร์หยุดความสัมพันธ์กับเขา ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะกลายมาเป็นอุปสรรคในการขัดขวางการแต่งงานของจรินทร์และปรพลอีกด้วย ไม่สามารถที่จะเก็บอะไรเอาไว้ได้เลย “คู่หมั้นของฉันทำความผิดอะไรหรือ? ไม่งั้นให้ฉันที่เป็นคู่หมั้นของเธอมายอมรับความผิดแทนเธอแล้วกัน?” เสียงของปรพลส่งผ่านไปยังหูของทุกคนที่อยู่ในออฟฟิศก่อน จากนั้นถึงได้เห็นเขาผลักประตูเดินเข้ามา “คุณปรพล” ผู้อำนวยการมองเห็นปรพล รีบเข้าไปต้อนรับด้วยความตื่นเต้น “ไม่รู้เลยว่าคุณปรพลจะมา เป็นการต้อนรับที่ไม่ค่อยดีเลย เป็นการต้อนรับที่ไม่ค่อยดีเลยอะ” หลังจากที่ผู้อำนวยการทักทายอย่างเป็นมิตรไปแล้วจึงได้นึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของปรพลขึ้นมา เขาเหมือนจะบอกว่าจรินทร์คือคู่หมั้นของเขา? และเขาก็เป็นคู่หมั้นของจรินทร์หรอ? ตอนที่จรินทร์ได้ยินเสียงของปรพลนั้น ตาของเขาก็ได้แดงก่ำขึ้นมาทันที เธอถูกพวกอาจารย์สอบถามไปครึ่งวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครยอมเชื่อเธอเลยสักคน คุณพ่อของเธอถูกเรียกมาแล้ว และก็ยังไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบายของเธอเหมือนกัน คงมีแต่ปรพล ที่เป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่เดินเข้าประตู และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ออกเสียงก่อนเลยว่าเขานั้นได้ยืนข้างเดียวกับเธอ เธอคงคิดว่าจะไม่มีคนเชื่อเธอแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่ายังมีคนที่เชื่อเธออยู่ “ยัยซื่อเอ้ย!” พอเหมือนตาที่แดงก่ำของจรินทร์ หัวใจของปรพลเหมือนถูกทิ่งแทงอย่างอย่างเจ็บปวด เขาดึงยัยนั่นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เพื่อไม่ให้คนอื่นมองเห็นตาที่แดงก่ำของเธอ ด้วยนิสัยที่ดื้อรั้นของเธอ คงไม่อยากที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนเหล่านี้ “คุณปรพล?” พอชัชพลเห็นปรพลมา มีความรู้สึกเหมือนเรื่องร้ายจะถูกเปิดเผย เขายังอยากจะเก็บซ่อนเรื่องราวนี้ไว้ก่อน แต่ตอนนี้ปรพลมาแล้ว เขาอยากจะเก็บซ่อนยังไงก็เก็บไม่ได้แล้วละ “นี่...นี่...คุณชัชพล เมื่อกี้ที่คุณปรพลพูดนั้นเป็นเรื่องจริงไหม เขา...เขาเป็นคู่หมั้นของจรินทร์หรือ?” สีหน้าของผู้อำนวยการดูไม่ได้เลยทีเดียว ปรพลนั้นถูกเขาจัดให้เป็นแขกผู้มีเกียรติเลยนะเนี่ยจรินทร์ก็เป็นนักศึกษาที่ดีมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย ตอนนี้นักศึกษาที่ดีไม่ดีแล้ว ปรพลยังมาด้วยตัวเขาเองเลย เรื่องนี้จะแก้ไขจากตรงไหนดีก่อนนะ? "ผู้อำนวยการคุณได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันก็คือคู่หมั้นของจรินทร์เอง" ปรพลช่วยชัชพลในการตอบคำถาม หังใจของชัชพลนั้นมีความกังวลมากๆ เขาไม่กล้าที่จะเปิดบังอีกแล้ว คงต้องแก้ปัญหากันก่อนแล้วละ จะปล่อยให้ปรพลนั้นได้ยินเรื่องอื้อฉาวของจรินทร์จากปากผู้อำนวยการ งั้นก็คงดีถ้าเขาเป็นคนบอกออกไปด้วยตัวเอง “คุณปรพล คือลูกสาวฉันยังไม่รู้จักชั่วดี เลยทำให้คุณปรพลนั้นต้องเสียน้ำใจ ต้องขอประทานโทษจริงๆ” ชัชพลเพียงแค่หวังว่าการที่เขาได้กล่าวขอโทษอย่างจริงใจนั้น จะทำให้ปรพลนั้นโกรธบ้านเกตุทัตได้น้อยลง จรินทร์นั้นอยู่ในอ้อบกอดของปรพล น้ำตาของเขาไหลออกมาโดยควบคุมไม่อยู่ และได้ซึมซาบเข้าไปในชุดสูทที่มีราคาแพงของเขาทั้งหมดเลย