ตอนที่15 แม้จะคุกเข่าก็ต้องยอมรับ

ต๭นที่15 แม้จะคุกเข่าก็ต้องยอมรับ เธอได้ยินคำพูดของชัชพล เธอไม่ได้ยกหัวขึ้นเพื่อมาช่วยตัวเองในการอธิบายอีกครั้ง คนที่เชื่อเธอต้องถามหาเหตุผลก่อน แต่คนที่ไม่เชื่อเธอ ถึงเธอจะพูดเยอะขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์ “งั้นคุณชัชพลลองพูดดูหน่อยซี ทำไมเธอถึงไม่รู้จักชั่วดีละ?” ในสายตาของปรพลเย็นชาอยู่เสมอ เขาโชคดีที่เขามาแล้ว แต่ก็เสียใจที่มาช้าเกินไป แม่สาวน้อยถูกคนที่อยู่ที่นี่รังแกแบบนี้นี่เอง แต่เขากลับพึ่งมาในตอนนี้ “เธอ...เธอ…”ชัชพลถึงกลับพูดไม่ออกเลย เขาพูดออกมาแล้วก็เท่ากับว่าบ้านเกตุทัตนั้นได้ตัดความสัมพันธ์กับบ้านไกลดอนแล้ว ก็เหมือนกับการบังคับให้บ้านเกตุทัตไปสู่ความตายเลยอะ! ผู้อำนวยการเห็นเขาพูดไม่ออกมา ก็เลยเชิงพูดขึ้นว่า “จรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู ตอนนี้ทั้งมหาวิทยาลัยก็รู้หมดแล้ว พวกเราเรียกคุณชัชพลมา ก็เพราะจะปรึกษาหารือเกี่ยวกับการกำจัดและสรุปผลเรื่องนี้ “เธอถูกคนเลี้ยงดู?” ปรพลยิ้มมุมปากพร้อมพูดว่า “ผู้อำนวยการคุณรู้สึกว่าเธอมีฉันเป็นคู่หมั้น ยังต้องการคนอื่นมาเลี้ยงดูอีกหรอ?” ผู้อำนวยการมึนงง ใช่แล้ว มีคนแบบปรพลเป็นคู่หมั้นทั้งคน ทำไมยังต้องการคนมาเลี้ยงดูอีกละ ยังมีใครที่เทียบกับเขาได้อีกหรอ? ชัชพลพอได้ยินคำนั้นแล้ว ก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าปรพลนั้นไม่เชื่อเรื่องที่จรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู เขาดีใจขึ้นมา และรีบเปลี่ยนใจทันที เขาพูดคล้อยตามว่า “ใช่แล้ว พวกคุณยังไม่ได้สืบสถานการณ์นี้อย่างชัดเจน มันไม่ยุติธรรมต่อลูกสาวของฉันเลย พวกคุณยังบอกอีกว่าลูกสาวของฉันนั้นตั้งใจเรียนอย่างหนัก ในปีนี้ยังได้ข้ามชั้นเลย พวกคุณนั้นทำความผิดต่อเธอนะ จิตใจนั้นไม่เจ็บหรอ?” จรินทร์ก็อยากจะถามๆว่าจิตใจของชัชพลนั้นไม่เจ็บหรอ? การเป็นนกสองหัวคงไม่มีใครทำได้เช่นนี้หรอก หน้าผู้อำนวยการนั้นมึนงงมากๆเลย เมื่อกี้นี้ชัชพลนั้นไม่ได้มีสีหน้าน้ำเสียงที่ดีแบบนี้นี่? “คุณปรพล นี้คือเรื่องจริงนะ พวกเราไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอนั้นเป็นคู่หมั้นของคุณ มันคือความผิดพลาดของพวกเราที่ไม่ตรวจสอบให้ดีๆก่อน แต่เรื่องที่เธอถูกคนเลี้ยงดูนั้น มีนักศึกษาเห็นมากับตาตัวเองเลยนะ” ผู้อำนวยการนั้นกล่าวออกมาอย่างเป็นมิตรกับปรพล ทนไม่ได้ที่จะต้องถูกคนมาประทุษร้ายใส่ “คนที่ชื่อจตุภูมิ?”ปรพลถามกลับ ผู้อำนวยการตกใจมาก “คุณปรพลรู้หรือ? หรือคุณกับจตุภูมินั้นรู้จักกัน?” “ก็ไม่เชิงว่ารู้จักหรอก แต่ครั้งสุดท้ายตอนที่ฉันได้เห็นนั้น ก็บังเอิญเห็นว่าไอ่ผู้ชายที่ชื่อจตุภูมินั้นกำลังกลั่นแกล้งคู่หมั้นของฉัน ฉันก็ได้จัดการสั่งสอนมันไปเรียบร้อยแล้ว” ก่อนที่ปรพลจะมานั้นก็ได้ให้ผู้ช่วยจัดการสืบเรื่องราวทั้งหมดมาเรียบร้อยแล้ว เรื่องที่จตุภูมิเอามารายงานกับพวกอาจารย์ว่าจรินทร์ถูกคนเลี้ยงดู ไอ่คนที่เลี้ยงดูเธอนั้นยังมาปรากฏตัวอยู่ที่มหาวิทยาลัยอีก และยังทุบตีเขาอีกด้วย ตอนนี้ที่ปรพลพูดมาแบบนี้ ผู้อำนวยการคงจะนึกถึงคำพูดของจตุภูมิขึ้นมาเอง ทันใดนั้นใบหน้าที่แก่ก็ซีดลงเลย “ผู้ชายคนนั้นที่จตุภูมิพูดถึง ก็คือคุณปรพล…คุณเองหรอ?” ผู้อำนวยการพูดจบ ก็อยากจะหาหลุดแล้วมุดเข้าหลุมไปเลย หมดกันพวกเขายังพูดอยู่เลยว่าไม่ได้ปฏิบัติแบบไม่ยุติธรรมกับจรินทร์ ยังจะไล่เธอออกอีก แต่กลับคาดไม่ถึงว่เธอไม่ได้ถูกคนเลี้ยงดู แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาอาจารย์ที่เยอะแยะขนาดนี้ ถูกคำพูดไม่กี่คำของจตุภูมิก็ได้เรียกจรินทร์เข้ามาสอบสวนเลย “ผู้อำนวยการ ฉันผิดหวังกับคุณภาพของการสอนของมหาวิทยาลัยนี้มากเลย ก่อนหน้าที่จะลงทุนให้สร้างอาคารเรียนฉันควรจะต้องกลับไปพิจารณาใหม่แล้วละ” ปรพลพูด ผู้อำนวยการยังสามารถพูดอะไรๆได้อีกหรอ? ตัวเองเป็นคนทำ ต่อให้ต้องคุกเข่าก็ต้องยอมรับแล้วละ! “ตอนนี้ฉันต้องการให้พวกคุณขอโทษคู่หมั้นของฉัน และไอ่จตุภูมินั้น ฉันหวังว่าพวกคุณจะลงโทษเขาอย่างหนัก และเขาต้องขอโทษคู่หมั้นของฉันต่อหน้าอาจารย์และนักศึกษาทุกท่านด้วย” ปรพลได้จัดหน้าที่ให้พวกเขาทั้งหมดอย่างชัดๆเจนๆไปแล้ว “มันเป็นสิ่งควรจะทำอยู่แล้ว มันเป็นสิ่งควรจะทำอยู่แล้ว พวกเราไม่ยุติธรรมต่อจรินทร์ การขอโทษนั้นมันเป็นสิ่งที่สมควรจะต้องทำอยู่แล้ว” ผู้อำนวยการรู้สึกเหมือนว่าได้แก่ลงไปตั้งสิบปีในช่วงพริบเดียว ร่างกายเหมือนโค้งงอมากขึ้นไปเลยอะ ปรพลยังอยู่กับจรินทร์ จนได้รับคำขอโทษทางอาจารย์ทั้งหมดแล้ว ก็จะพาเธอออกไปจากตรงนี้ จรินทร์อยู่ในอ้อมกอดของปรพลนานมากเลย น้ำตาก็ได้แห้งไปแล้ว เขาได้ถูกปรพลลากเข้าไปในออฟฟิศอย่างว่าง่ายเลย พอชัชพลเห็นแบบนั้นแล้ว ก็รีบวิ่งไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว “คุณปรพล โชคดีที่ถูกมาได้ทันเวลา ไม่งั้นลูกสาวของฉันต้องถูกพวกเขาให้ความไม่ยุติธรรมไปแล้วละ!” ชัชพลพูดออกมาอย่างเคืองๆ “ใช่แล้วละ ถ้าไม่มีคุณชัชพลเข้าช่วยนั้น จรินทร์ก็คงจะไม่ต้องถูกเรื่องไม่ยุติธรรมทำจนถึงแบบนี้เลย” ปรพลพูดเหน็บแนม ชัชพลนั้นหน้าแดงเลย “คุณปรพล คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะ สถานการณ์ในตอนนั้น ผู้อำนวยการกับอาจารย์ท่านอื่นๆต่างก็พูดว่าเธอถูกคนเลี้ยงดู ตอนนั้นฉันไม่มีวิธีจริงๆ เลยต้องเชื่อคำพูดของพวกอาจารย์” “งั้นคุณคงลำบากมากๆเลยซีนะ” จรินทร์พูดขึ้น ตาของเธอยังแดงอยู่นิดๆ แต่สีหน้านั้นดูดีกว่าตอนที่ยังอยู่ในออฟฟิศ “คุณชัชพล เมื่อกี้ท่าทีที่คุณมีต่อจรินทร์นั้น ฉันสงสัยว่าในบ้านเกตุทัตนั้นเป็นครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงต่อคู่หมั้นของฉัน ฉันไม่ไว้วางใจที่จะให้เธออยู่ที่บ้านกับพวกคุณ ฉันจะมารับเธอไปอยู่กับฉันที่บ้านของฉัน” ปรพลพูดสิ่งที่เธอตัดสินใจออกมาโดยตรงเลย และไม่ได้ปรึกษาหารือกับใครเลยสักคนหนึ่งเลย “ปรพล นี่…” ชัชพลไม่รู้เลยว่าจะมีความสุขหรือว่าจะต้องผิดหวังดี ปรพลนั้นใส่ใจกับความรู้สึกนึกคิดของจรินทร์มากๆ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าการกระทำของเขาก็ได้เขาไม่ทำไม่ดีกับจรินทร์ และทำให้ปรพลไม่พอใจด้วย “คุณปรพล มันคงไม่ดีมั้ง?” ชัชพลยังพูดไม่ทันจะจบเลย จรินทร์ก็รีบพูดต่อเลยทันที ล้อเล่นอะไรกันละเนี่ย? จะให้ฉันย้ายไปอยู่ปรพล งั้นก็ฆ่าเขาเลยดีกว่า “คุณชัชพลว่าไงบ้างละ?” ปรพลไม่ได้สนใจความคิดเห็นของจรินทร์เลย ก็ถามชัชพลโดยตรงเลย ชัชพลกล้าที่จะพูดว่าไม่ดีหรอ? ถ้าหากเขาบอกไม่ดี ปรพลก็จะชักสีหน้าและเดินจากไป โดยที่ไม่เอาจรินทร์เลยละ ถ้าอย่างนั้นบ้านเกตุทัตกับบ้านไกลดอนก็ถึงจุดแตกหักกันเลยอะซี “ฉันต้องขอโทษนะจรินทร์ฉันไม่เคยให้ความสนใจกับเธอเลย ไม่ได้ดูแลเธออย่างดีสักเท่าไหร่ โชคดีที่ตอนนี้เธอมีคู่หมั้นแบบคุณปรพล เชื่อว่าเธอต้องไปอยู่บ้านเขาแน่ๆ และมีชีวิตที่ดีมากแน่ๆเลย” ชัชพลยังต้องการที่จะเปลี่ยนภาพลักษณ์ของเขาที่อยู่ในสายตาของปรพล เพียงแค่ปรพลยังสนใจจรินทร์อยู่ เขาก็ยังมีโอกาส “คุณเห็นด้วยแล้วนะ” ปรพลได้ยินคำพูดเหล่านี้จากชัชพล อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อยเลย จรินทร์ดูผู้ชายสองคนนี้ที่พูดเองเออเอง โดยไม่คิดที่จะพิจารณาความคิดเห็นจากเขาเลยสักนิด “คืองี้ คุณปรพล ฉันต้องมาเรียนทุกวัน คุณก็ต้องทำงาน ถ้าพวกเรามาอยู่ด้วยกันคงจะไม่สะดวกมั้ง” เธอไม่ต้องการที่ไปอยู่ในบ้านแล้วถูกปรพลชี้นิ้วสั่งให้ทำอะไรต่างๆ แล้วค่อยได้ไปเรียน ทำไมตอนนี้ถึงได้มีปรพลโผล่มาอีกด้วยนะ และเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยคุ้นเคยด้วยอีก ถ้าหลังจากได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นเธอคงจะอึดอัดตายแล้วไหมนะ? “ในไม่ช้าก็เร็วพวกเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี ถ้าเธออยู่ภายใต้การดูแลของฉัน ฉันยังค่อยไว้วางใจมากขึ้นหน่อย และคงจะหลีกเลี่ยงการที่เธอถูกคนอื่นรังแกได้น้อยลงอีกด้วย” ปรพลพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจเลย ชัชพลก้มหัวลง ใบหน้านั้นเหมือนถูกคนตบไปสักหนึ่งที ปวดแบบแสบร้อนเลยทีเดียว จรินทร์อยากจะบอกว่าเขาไม่ถูกคนรังแกหรอก แต่เมื่อกี้ก็พึ่งถูกปรพลช่วยเหลือออกมาเอง “จรินทร์ เธอก็ไปอยู่ที่บ้านของคุณปรพลเลย” ชัชพลพูดโน้มน้าวเขา จริงๆแล้วกำลังข่มขู่อยู่ “อย่าลืมคำพูดที่แม่เธอพูดไว้ให้กับเธอก่อนที่จะเสียชีวิตนะ เธอต้องตอบแทนพระคุณเขานะ คุณปรพลเขาดีต่อเธอมากเลยนะ เธอควรจะตอบแทนเขาดีๆนะ พูดอะไรนะตอบแทนปรพลหรอ แต่จริงๆแล้วอยากให้จรินทร์นั้นไม่ลืมที่จะตอบแทนพระคุณของบ้านเกตุทัตต่างหากละ ถึงแม้ว่าปรพลจะเป็นคนนอก แต่เขาก็ยังได้ยินคำพูดของชัชพลที่พูดออกมานั้นไม่ได้มีความหมายแบบผิวเผินแน่นอน สายตาของเขานั้นมีความเย็นชา และก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายนัก ก็เพราะว่าตอนนี้ชัชพลนั้นกำลังช่วยเขาอยู่ ไม่ว่าจรินทร์จะปฏิเสธยังไงก็ไม่ได้แล้วละ ปรพลนั้นยืนยันแล้วว่าจะไปบ้านเกตุทัตเพื่อไปย้ายข้าวของของเธอแล้วละ พอถึงบ้านเกตุทัต ปรพลพึ่งจะรู้ว่าของใช้ประจำวันของจรินทร์นั้นอยู่ในมหาวิทยาลัย เขายังรู้สึกว่าชัชพลนั้นเป็นคนที่ขี้ขลาดกลัวเรื่องมาก มองไปยังใบหน้าของเขาแล้วเหมือนจะไม่ได้บังคับจรินทร์ ตอนนี้พึ่งจะรู้ว่าแท้จริงแล้วจรินทร์นั้นถูกไล่ออกจากบ้านเกตุทัตไปแล้ว ไม่แปลกเลยที่ตอนกินข้าวนั้นจึงไม่ได้วางที่นั่งให้จรินทร์เลย “คุณชัชพลฉันผิดหวังมากกับการกระทำของคุณ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณลูกสาวคนโตของคุณนะ ถ้าเธอไม่ได้มาแจ้งให้ฉันทราบ ฉันก็คงไม่รู้เลยว่าจรินทร์นั้นได้ถูกคนในมหาวิทยาลัยรุมกลั่นแกล้ง”