ตอนที่16 ในที่สุดก็ทำให้ไม่พอใจ

ต๭นที่16 ในที่สุดก็ทำให้ไม่พอใจ ชัชพลรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากจนเขาอยากจะย้อนเวลากลับไปตอนที่รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการอีกครั้ง ถ้าหากให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาจะต้องอดทนรอฟังคำอธิบายจากจรินทร์เลย หลังจากก็จะไม่ลังเลที่จะยืนข้างเดียวกับเธอ ช่วยเธอเถียงกับอาจารย์พวกนั้นเลย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วละ เขาทำให้ปรพลไม่พอใจ จรินทร์กับเขาก็ยังไม่ค่อยใกล้ชิดกันเลย ถ้าหลังจากนี้ปรพลทำดีกับจรินทร์ นั่นก็เป็นเรื่องของจรินทร์ ตราบใดที่จรินทร์นั้นไม่ยอมช่วยบ้านเกตุทัต พวกเขาก็จบได้เหมือนกัน “คุณพ่อค่ะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นค่ะ? ท่านไม่ใช่ว่าถูกอาจารย์ของจรินทร์เรียกไปพบที่มหาวิทยาลัยแล้วหรอ?” นรมนเห็นมีคนวิ่งขึ้นวิ่งลงจากบ้าน และได้ย้ายสิ่งของของจรินทร์ออกไป ปรพลกับจรินทร์ยืนไว้ข้างนอกไม่ได้เข้าไปข้างในบ้าน นรมนก็เลยไม่เห็นใครเลย ชัชพลยังเดินออกมาจากความผิดหวังไม่ได้เลย นรมนก็เลยเดาไปมั่วๆเลยว่า “หรือว่าคุณพ่อได้ไล่เธอออกจากบ้านเกตุทัตแล้วหรอ? เขาได้ทำเรื่องอะไรที่น่าอับอายเอาไว้ที่มหาวิทยาลัยใช่หรือเปล่าคะ?” เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่ๆ ไม่งั้นชัชพลคงจะไม่โมโหได้มากขนาดนี้ แต่ก่อนเธอกับสวรสก็เคยเป่าหูเขามาหลายครั้งแล้ว ก็ไม่เคยทำสำเร็จเลยที่จะให้ชัชพลไล่จรินทร์ออกไปจากบ้าน แต่ในวันนี้มันกลับสำเร็จแล้ว! สวรสนั้นมัวแต่มองดูคนเข้ามาย้ายของ กลัวว่าจะย้ายเอาเจอของในบ้านไปด้วย เพื่อมาตรวจให้แน่ใจว่าเอาไปแค่ของๆจรินทร์อย่างเดียว เขาถึงได้เดินลงจากบ้านมาอย่างช้าๆ พอเห็นสีหน้าของชัชพลไม่ดีนั้น เธอไม่ได้คิดเหมือนกันกับนรมน รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อสอบถามทันทีเลย “ที่รัก เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ? ทำไมของๆจรินทร์ถึงถูกย้ายออกไปละ?”ถ้าหากว่าเป็นเรื่องที่จรินทร์ทำให้ชัชพลโกรธ และถูกเขาไล่ออกจากบ้านละก็ แน่นอนว่าเธอก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว แต่สีหน้าของชัชพลนั้น ไม่ได้แสดงออกแบบนั้น “จบแล้ว พวกเราจบแล้วละ ฉันได้ทำให้ปรพลไม่พอใจเป็นอย่างมากเลย!” ชัชพลเดินโซเซไปที่โซฟา ล้มลงนั่งลงไปบนโซฟา “หมายความว่าไง? คุณพ่อ ทำไมพ่อถึงพูดแบบนี้ละ?” นรมนถามกลับ ชัชพลนั้นพึ่งจะโฟกัสเรื่องนี้ พอเห็นนรมนอยู่คงตรงหน้าเขา เขายกมือขึ้นแล้วตบให้เธอไปทีหนึ่ง นรมนนั้นหลบและป้องกันไม่ทันเลย ถูกตบจนล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น “ชัชพล คุณตบนรมนทำไม?” สวรสนั้นก็ตกใจมากเลย รีบไปพยุงนรมนขึ้นมา นรมนเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเลย “คุณพ่อ ทำไมพ่อต้องตบหนูด้วยละ?” เธอโตขนาดนี้แล้วนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ชัชพลตบเธอ และยังตบได้แรงมากๆด้วย “เพราอะไรฉันถึงตบเธอ? เธอทำอะไรลงไปเธอยังไม่รู้อีกหรอ? ทำไมต้องเอาเรื่องที่จรินทร์ถูกเรียกผู้ปกครองไปบอกให้กับคุณปรพลด้วยละ?” ชัชพลยังอยากจะตบนรมนอีกเลย แต่ถูกสวรสรั้งเอาไว้อย่างสุดแรง “เขาก็ถูกเรียกผู้ปกครองจริงนี่ แล้วทำไมยังไม่ให้คนอื่นพูดละ?” สวรสถาม ชัชพลนึกขึ้นได้ก็โกรธเลือดขึ้นหน้า ถ้าหากวันนี้ปรพลไม่ไป ก็จะไม่เกิดเรื่องเยอะขนาดแบบ ปรพลก็จะไม่ผิดหวังในตัวเขา จรินทร์ก็จะไม่ถูกรับไปอยู่กับเขา “ท่านตบหนูก็เพราะเรื่องนี้เนี่ยนะ?” นรมนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ร้องไห้จนหายใจไม่ออกเลย ชัชพลดูมองเห็นสภาพเธอแบบนี้ หัวใจก็เจ็บปวดเหมือนกัน ก็เลยเก็บมือละ ถอนหายใจกับเรื่องในวันนี้และได้เล่าเรื่องให้กับทั้งสองคนฟัง “ทำไมไอ่จตุภูมิถึงได้โง่แบบนี้นะ!” สวรสรู้ว่าจตุภูมิเป็นใคร ยังอยากที่จะใช้ประโยชน์จากเขาทำลายงานแต่งของจรินทร์และปรพลอยู่เลย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาได้ทำลายแผนการของพวกเขาลงไปแล้ว “ถึงจะเป็นแบบนั้นท่านก็ไม่ควรจะตบหนูนะ หนูจะไปรู้ได้ยังไงเรื่องมันจะบานปลายไปขนาดนั้นละ? ถ้าหากหนูไม่บอกปรพล แล้วจริยทร์ถูกไล่ออก เครียดจนจะฆ่าตัวตาย พอถึงเวลานั้นท่านจะอธิบายกับเขายังไงละ!” นรมนร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วย “ช่างเหอะ เรื่องก็ผ่านไปแล้ว พูดเรื่องพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ถ้าไม่มีอะไรก็ไปติดต่อกับจรินทร์บ้างละ จะได้ฟื้นฟูความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างพวกเธอด้วย อย่าให้เธอลืมทดแทนบุญคุณให้กับบ้านเกตุทัตของพวกเลยด้วยนะ”ชัชพลพูดแบบกำชับเลย นรมนกำลังจะต่อต้านเลย แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าตอนนี้จรินทร์นั้นได้เข้าไปอยู่บ้านของปรพลแล้ว ก็จะได้เห็นปรพลบ่อยขึ้นเลย! จรินทร์ถูกปรพลพากลับมาที่บ้านพักของเขา เลือกห้องแล้วให้คนนำของเข้าไปจัดเก็บให้กับเธอ และเธอกำลังนั่งสั่นอยู่บนโซฟา ไม่กล้าที่จะหายใจแบบแรงๆเลย พอรอคนออกไปแล้ว ในบ้านพักที่กว้างใหญ่นั้นเหลือเพียงจรินทร์กับปรพล “นี่ คุณปรพล ฉันรู้สึกว่ามันไม่สะดวกเลยที่มาพักอาศัยอยู่ที่บ้านของนาย ไปมหาวิทยาลัยก็ไม่สะดวก และพวกเราสองคนก็…” อยู่ด้วยกันแค่สองคนเอง มันไม่เหมาะสมเลยจริงๆ แต่ปรพลนั้นไม่ถือ “ฉันจะให้คนขับรถไปรับส่งเธอทุกวัน แค่มีถนนก็สะดวกแล้ว และพวกเราสองคนก็เป็นคู่หมั้นกันด้วย อยู่ด้วยกันก็ทำไมถึงจะไม่สะดวกละ” “ฉันอยู่มหาวิทยาลัยก็ดีอยู่นะ” จรินทร์ยังคงเถียงต่อ “ทำไมละ? เธอกลัวได้มาอยู่บ้านฉันหรอ ฉันจะทำอะไรเธอได้ละ? หรือว่ารู้สึกไม่อิสระ?”ปรพลพูดต่อว่า “เรื่องพวกนี้เธอไม่ต้องห่วงหรอ ฉันมีงานที่ยุ่งทุกวัน กลับบ้านดึกมาก ถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกัน แต่โอกาสที่จะเจอหน้ากันนั้นน้อยมากๆ” จรินทร์มองดูเขา ซึ่งเขาก็พูดต่อว่า “และ ฉันยังไม่เหมือนสัตว์ร้ายที่จะทำร้ายคนที่เด็กได้หรอกนะ เธอก็ไว้ใจแล้วอยู่ที่นี่ซะ!” “คุณปรพล!” เมื่อจรินทร์ได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกไม่ยินดีแล้วละ “พวกเราลองมาพูดคุยกันแบบจริงๆจังๆกันหน่อยไหม ชีวิตแบบคุณนั้นถูกโจมตีเรื่องส่วนตัวมากเกินไปแล้วนะ เด็กอะไรกันละ? เธอแค่มีอายุที่น้อยไปหน่อยเองนะ เด็กตรงไหนกันนะ? ในร่างกายก็มีส่วนเว้าส่วนโค้งแล้วนะ สิ่งที่ควรจะมีก็มีแล้วปะ! “จรินทร์ เรื่องในวันนี้ไม่ได้ก่อให้เกิดผลกระทบที่ร้ายแรงตามมาภายหลัง แต่หลังจากนี้ไม่มีใครที่จะสามารถรับประการได้นะ ฉันให้เธอมาพักที่บ้านของฉัน ก็เพราะอยากให้หลีกเลี่ยงปัญหาที่มันเล็กๆน้อยๆ เธอคือคู่หมั้นของฉันนะ ฉันไม่อยากให้เธอถูกทำร้าย และมันจะทำลายชื่อเสียงของบ้านไกลคอน เข้าใจแล้วใช่ไหม?” ปรพลนั้นรู้สึกรับไม่ได้หรอ แต่นั่นมันเป็นเหตุผล จรินทร์ลองมาคิดๆดูแล้ว ถ้าหากวันนี้เธอถูกไล่ออกจริงๆแล้วละก็ หลังจากนั้นคงมีใครบางคนจะมากล่าวหาว่า พูดว่าอะไรที่แบบคู่หมั้นของปรพลนั้นถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากๆเลยนะเนี่ย “งั้น ฉันกลับมาแค่สุดสัปดาห์ได้ไหมอะ? เหมือนเมื่อก่อนที่ฉันอยู่ที่หอก็ได้นะ แบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องไปกลับทุกวันแล้วนิ ใช้เวลาอยู่แต่แค่บนถนน” เธอยังเป็นเด็กที่ยังรักในการศึกษาอยู่ “ไม่ได้ มันได้ต่างอะไรจากเมื่อก่อนเลยนะ แล้วฉันจะรับเธอมาอยู่ด้วยทำไมละ ฉันหวังว่าเธอไม่ต้องใช้อารมณ์ในการทำงานเหมือนเมื่อก่อน แบบนี้มันยากต่อจัดการสำหรับฉัน” ใบหน้าปรพลนั้นเหมือนจะลำบากมากๆ จรินทร์ยังสามารถพูดอะไรได้อีกหรอ? พูดอะไรไปก็พูดไม่ชนะเขาเลย คงต้องยอมตกลงอยู่ที่ที่ชั่วคราวแล้วละ โชคดีที่ว่า หลังจากที่ปรพลชี้แจ้งเสร็จแล้ว ก็ไปที่บริษัทเลย ดึกขนาดนี้ก็ยังไม่กลับมา เธอนั้นนอนเช้ามากๆเลย พอเช้าวันที่สองคนขับรถก็ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าเลย หลีกเลี่ยงการเจอปรพลได้เป็นอย่างดีเลยละ แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่า ความโชคดีของเธอนั้นปรพลนั้นเป็นคนจัดฉากขึ้นมาเอง ก็เพื่อไม่ให้เธอนั้นอึดอัด ในมหาวิทยาลัยในเช้านี้นักศึกษาได้ไปรวมตัวกันที่สนามเพื่อฟังคำวิจารณ์ตักเตือนของจตุภูมิ จตุภูมิขอโทษจรินทร์ต่อหน้าอาจารย์และนักศึกษาทุกคนในมหาวิทยาลัย และยังอ่านบทสำรวจตัวเองห้าพันตัว ถูกบันทึกการทำผิดที่ใหญ่มากๆ “ที่แท้เรื่องนี้ก็คือจตุภูมิเป็นคนทำเองหรอเนี่ย ฉันยังคิดเลยว่าเขาหล่อ ตอนปีหนึ่งยังเคยแอบรักนายนั้นเลยนะเนี่ย ฉันนี่ตาบอดเลยจริงๆอะ!” “รักไม่ได้ดังหวัง ยังทำลายชื่อเสียงของเด็กเทพอีก ผู้ชายแบบนี้มันไร้ยางอายเลยจริงๆ!” “มันสถุลมากเลยจริงๆ!” จรินทร์ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ในรอบๆนั้นแล้ว รู้สึกมีเสียดสีเหน็บแนมอยู่เล็กน้อย เธอรู้สึกไม่มีความหมายอะไรเลย สิ้นสุดการประชุมในตอนเช้า แล้วทุกคนต่างก็เข้าห้องเรียน ตอนนี้ไม่อยู่หอพักแล้ว พอเวลาไม่มีคลาสเรียน กลับไปห้องพักก็ไม่ได้เลย น่าสงสารมากๆเลยอะ! “จรินทร์!” จรินทร์นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ และตอนที่กำลังจะหลับนั้น ก็ได้ยินเสียงเหมือนฝันร้ายดังขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นมา ถ้าคนที่ยืนข้างหน้าเธอไม่ใช่จตุภูมิแล้วจะเป็นใครละ “จรินทร์ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะใส่ร้ายเธอเลยนะ ฉันไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เธอก็ไม่ได้บอกฉันเลยนิ ฉันก็เลยต้องตัดสินใจทำแบบนั้นเลย” จนถึงตอนนี้จตุภูมิก็ยังไม่รู้เลยว่าปรพลนั้นคือใคร