ตอนที่19 มันต้องชดใช้

ต๭นที่19 มันต้องชดใช้ จรินทร์กุมหัวเอาไว้ ผลักปรพลให้ออกไปข้างนอก “ตอนนี้ฉันปวดสมองมากเลย นายรีบออกไปเลยนะ อย่าให้ฉันต้องเห็นนายในตอนนี้เลย” ปรพลคือคนที่ใจแข็งที่สุดเท่าที่เธอพบเจอคนมาตั้งเยอะแยะ พูดยังไงก็พูดไม่รู้เรื่องสักที! ไม่ฟังความคิดเห็นของคนอื่นเลย เหมือนทหารที่โหดเหี้ยมในอดีตเลยอะ “เธออยู่ในมหาวิทยาลัยไม่พบเจอเรื่องอะไรใช่ไหม?” ปนพลถูกผลักจนถึงที่ประตู หันกลับมาถาม “ไม่พบเจออะไรเลย” จรินทร์ไม่คิดอะไรก็ตอบไปเลยทันที หากให้พูดแล้วละก็ เรื่องที่เธอพบเจอในมหาวิทยาลัยนั้นเป็นเรื่องเล็กๆทั้งนั้นเลย แต่สิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้นั้น ปรพลก็ได้ช่วยเธอแก้ไขไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แล้วแฟนเก่าของเธอละ? ยังตามมารำครวญเธออยู่ไหม?”ปรพลยังถามขึ้นอีก “เขายังกล้าอยู่อีกหรอ? ถ้าเขาตามมารำครวญฉันอีก ฉันจะถีบให้ขาของเขาหักเลย” จรินทร์นึกถึงจตุภูมิ ก็สามารถที่จะเปลี่ยนร่างเป็นผู้หญิงปากจัดขึ้นมาเลยทันที ปรพลไม่ได้บอกเธอว่าขาของจตุภูมินั้นหักจริงๆแล้ว พอเขาถึงบริษัทในช่วงเย็น ก็บังเอิญได้พบกับคุณพ่อคุณแม่ของจตุภูมิ ลักษณะการแต่งตัวของทั้งสองนั้นไม่เข้ากับคนวัยกลางในที่ทำงานออฟฟิศของปรพลเลย คุณพ่อคุณแม่ของจตุภูมิไม่เคยมาที่สถานที่แบบนี้เลย จึงมีความระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่กล้าแม้แต่จะนั่งบนโซฟาเลย กลัวความสกปรกในตัวจะติดที่โซฟาและไม่สามารถที่ชดเชยได้ "คุณ...คุณก็คือคู่หมั้นของจรินทร์ แฟนของลูกชายฉันหรอ?" คนที่เริ่มต้นสนทนาคือแม่ของจตุภูมิ เมื่อเผชิญหน้ากับปรพล เธอก็พูดเพราะขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติเลย ปรพลเงยหน้าขึ้นมามองทั้งสองคน ทั้งสองกลัวจนล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น “ฉันจะเตือนเธอคำหนึ่งว่า จรินทร์ไม่ใช่คนในบ้านพวกคุณอีกแล้ว” ปรพลพูดขึ้น “เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับลูกชายของพวกคุณแล้ว หวังว่าพวกคุณจะทำมันไว้ขึ้นใจนะ ฉันหวังว่าจะไม่ได้ยินว่าพวกเธอพูดมันผิดอีกนะ” “ใช่..ใช่ๆแล้ว คุณปรพลคุณนั้นพูดถูก” คุณพ่อของจตุภูมิเหมือนจะเป็นคนขี้กลัวมากกว่าแม่ของจตุภูมิ เลยรีบลากคุณแม่ของจตุภูมิ กลัวว่าเธอจะพูดในสิ่งที่ผิดออกมา คุณแม่ของจตุภูมิสะบัดตัวออกจากพ่อของจตุภูมิ พูดแบบแข็งนอกอ่อนในว่า “จะกลัวอะไรละ? พวกเรามาหาคุณปรพลเพราะมีธุระจริงๆนิ” “มีธุระอะไรรีบพูดมาเลยนะ” ปรพลได้ให้ฐากรูส่งนามบัตรไปให้ทั้งสองเอง ก็เพราะต้องการที่จะล่อให้พวกเขามาที่นี่ เขารู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมีธุระที่จะคุยด้วยอยู่แล้วละ สองสามีภรรยา ผลักกันไปมาและดูกันไปด้วย ซึ่งไม่มีใครกล้าเปิดปากพูดเลย “ถ้าไม่พูดก็เชิญออกไปเลยนะครับ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องเคลียร์อีกเยอะเลยนะ” ปรพลไล่แขกที่ไม่ต้อนรับออกไป คุณแม่ของจตุภูมิกัดฟันพูดว่า “ คุณปรพล ตอนนี้คุณเป็นคู่หมั้นของจรินทร์ พวกเราจะให้จตุภูมิตัดความสัมพันธ์กับจรินทร์แน่นอน แต่ตอนนี้จตุภูมิได้รับบาดเจ็บอยู่ก็เป็นเพราะเธอนะ ขาข้างหนึ่งของเขานั้นเหมือนจะพิการไปแล้วนะ คุณเป็นถึงประธานบริษัทที่มีรวยมากเลยนะ คุณคงไม่ใช่ว่าจะไม่จ่ายค่าชดเชยให้กับเราเลยนะ?” “นี้คือเช็คหนึ่งล้านบาท คุณเอาไปพาลูกชายของคุณไสหัวไปให้ไกลๆเลยนะ อย่าได้ให้เขาตามมารำครวญคู่หมั้นของฉันอีก” ปรพลเซ็นเช็คอย่างสง่างามแล้วโยนให้พวกเขาสองคน คุณพ่อคุณแม่ของจตุภูมิถือเช็คเอาไว้ ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด ก่อนที่พวกเขาจะมา แค่คิดจะขอแค่ไม่กี่หมื่นบาทเอง เพื่อเอาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับจตุภูมิ แค่นี้พวกเขาก็พึงพอใจแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเถ้าแก่ก็คือเถ้าแก่จริงๆด้วย แค่ยื่นข้อเสนอก็ให้มาตั้งหนึ่งล้านบาท หนึ่งล้านบาท! ในชีวิตของพวกเธอยังไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งสองสัญญาว่า จะทำให้จตุภูมิตัดความสัมพันธ์กับจรินทร์ให้ได้ ปรพลเชื่อว่าพวกเขาคงไม่กล้าที่จะโกหกเขาหรอ เลยทำให้พวกเขาได้เดินไปแล้ว คุณพ่อคุณแม่ของจตุภูมิถือเช็คกลับไปที่โรงพยาบาล ก็รีบมาช่วยจตุภูมิเก็บข้าวของ สภาพของจตุภูมินั้น กลับบ้านไปนอนพักฟื้นก็ได้แล้ว แต่ถ้าหากเขายังอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ พอจรืฝินทร์รู้ว่าเขาๆด้รับบาดเจ็บ ก็ต้องรีบมาที่โรงพยาบาลมาดูเธอ อย่างนี้คงไม่ดีแน่ๆ ปรพลไม่อนุญาตให้จรินทร์และจตุภูมินั้นคงติดต่อกันอยู่ “คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านทำอะไรอะ? ผมไม่ออกจากโรงพยาบาลนะ ผมยังต้องรอให้จรินทร์มาดูผมก่อน” หัวใจของจรินทร์นั้นกระวนกระวายมาก นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ ทำไมจรินทร์ยังไม่มาอีกนะ? หรือว่ายังไม่รู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล หรือว่ารู้แล้วแต่ก็ไม่คิดที่จะมา? ในช่วงนะยะเวลานี้ท่าทีที่จรินทร์มีต่อเธอนั้น เขาก็พอจะรู้แล้วว่าจรินทร์เมื่อไร้เยื่อใยแล้วอะไรก็ไม่สามารถเอาชนะเธอไม่ได้เลย ถ้าหากว่าเธอไม่ได้เยื่อใยต่อเขาแล้วละ รู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่มาดูเขาเลย “ลูกรัก ลูกอย่าไปคิดถึงเธออีกเลย เธอนั้นมีคู่หมั้นแล้วนะ และคุณปรพลยังให้ตังค์พวกเรามาหนึ่งล้านบาท ให้พวกเราพาลูกย้ายออกไป อย่าได้รออีกเลย” คุณแม่ของจตุภูมิตบบ่าของจตุภูมิในการปลอบใจเขา “พวกท่านพูดว่าไงนะ? หนึ่งล้านบาท? ความรู้สึกของผมกับจรินทร์มีค่าแค่หนึ่งล้านบาทหรอ? พวกท่านทำให้ผมผิดหวังมากๆเลย!” จตุภูมิสะบัดมือของแม่ออกไป “ เงินที่พวกท่านรับมาละ? เอาไปคืนให้คู่หมั้นเธอเลยนะ พวกเราไม่ต้องการตังค์นี้ ฉันต้องการแค่จรินทร์พร!” “ลูกนี่โง่มากเลย? ไม่มีตังค์จะมีสาวได้ยังไงกันละ? ทำไมเขาถึงต้องเลิกกับลูกละ? ก็เป็นเพราะว่าบ้านของพวกเรามันจนไง เทียบอะไรคู่หมั้นเขาไม่ได้เลย ลูกชายของฉัน อย่าฝันอีกเลย ตื่นขึ้นมาเถอะ อย่าได้เสียใจกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินเลย เขาไม่คู่ควร!” แม่ของจตุภูมิพูด ในตอนที่เธอพูดว่าคนอื่นเห็นแก่เงินนั้น ก็ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าเธอก็ได้เอาเช็คของคนอื่นไว้เหมือนกัน “ไม่ใช่นะ คุณแม่ จรินทร์ไม่ใช่คนแบบนั้น พวกเรารออีกได้ไหมอะ? ไม่แน่ว่าเดี๋ยวเธอก็คงอาจจะมา ผมแค่อยากเห็นเธอและคุยกับเธอเพียงไม่กี่ประโยคแค่นี้ก็พอแล้วละ พวกเรารอจนถึงพรุ่งนี้นะครับ ถ้าพรุ่งนี้เธอยังไม่มาอีก ผมก็จะไปกับพวกท่านเลยนะครับ?” จตุภูมิสภาพที่ร้องไห้ฟูมฟายพอดูแล้วดูน่าสงสารมากๆเลย อีกอย่างตรงหน้าเขายังเป็นพ่อแม่ของเขาอีกด้วย แน่นอนว่าต้องใจอ่อนจนทนไม่ได้เลยละ แต่ในที่สุดคุณพ่อคุณแม่ของจตุภูมิก็อยู่กับเขาอีกหนึ่งคืน รออยู่ในโรงพยาบาลจนถึงกลางคืนจากนั้นจนถึงเช้า จตุภูมิตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ซึ่งในตอนที่พ่อแม่เขายังไม่ตื่น เขาได้เอาไม้ค้ำศอกไปที่มหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง ในช่วงสองสามวันที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลนี้ ในใจเขาของเขาก็ยังยึดมั่นอยู่เหมือนเดิม เขาต้องทำให้จรินทร์รู้ให้ได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ต้องให้จรินทร์รู้ให้ได้เลย เขาโทรเช็คตารางเรียนของจรินทร์จากเพื่อนร่วมห้องของเขา และคาดเดาว่าเธอจะต้องไปที่ห้องสมุด เขาก็รออยู่ที่ประตูของสมุดเพื่อเจอจรินทร์เลยแล้วกัน จรินทร์ต้องเรียนต้องให้ก่อนสองคลาสถึงจะไปที่ห้องสมุด จตุภูมิก็เลยเดินไปด้วยไม้ค้ำศอกไปรอจรินทร์ที่ประตูห้องสมุดถึงสองคลาสเลยทีเดียว “จรินทร์” พอเห็นจรินทร์ปรากฏตัวขึ้นมา จตุภูมินั้นตะโกนออกมาอย่างเสียงดังมากๆทีเดียว จรินทร์พอเห็นขาซ้ายที่เข้าเฝือกของจตุภูมิ ก็มึนงงก่อนเลย หลังจากนั้นก็เลยถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับขาของนายละ?” ถึงแม้ว่าในใจของเขาเคยคิดที่จะตีขาของจตุภูมิให้หักเลย แต่เขายังไมได้ทำอะไรเลยนะ หรือว่าอาจเป็นเพราะจิตอธิษฐานของเธอนั้นแรงมากจนถึงขนาดนั้นเลย? “จรินทร์ เธอไม่รู้ว่าฉันได้รับบาดเจ็บเลยใช่ไหม?” พอเห็นปฏิกิริยาของจรินทร์ จตุภูมินั้นมีความสุขมากเลย อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าจรินทร์นั้นไม่ได้ไม่มีเยื่อใยถึงขั้นที่รู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาลแล้วก็ยังไม่คิดที่จะไปเยี่ยมเขาอีก “ไม่รู้จริงๆ” จรินทร์เดินไปข้างหน้าของเขา แล้วพูดว่า“รบกวนหลีกหน่อยค่ะ พอดีว่าฉันจะเข้าไปในห้องสมุด” ที่ๆจตุภูมิยืน บังเอิญขวางเจอทางที่เธอจะเดินเข้าไปพอดี สีหน้าของจตุภูมินั้นปรากฏว่าความว่างเปล่าออกมาอยู่สักครู่หนึ่ง “เธอ เธอไม่ห่วงฉันบ้างหนอ?” “โอ้ใช่ ลืมเลยอะ จตุภูมิ ขอให้หายไวๆนะ หวังว่าในไม่ช้านี้นายจะกลับมาเรียนนะ” เธอพูดจบ ก็ได้ยื่นนิ้วออกสองนิ้วแล้วชุดผู้ป่วยของจตุภูมิ ค่อยๆผลักเขาไปข้างๆ จตุภูมินั้นโกรธเธอมากๆเลยเอาไม่ค้ำศอกขวางประตูเอาไว้ ไม่ให้จรินทร์เข้าไปข้างใน ในตอนนี้ไม่มีคนอื่นเดินมาเลย เป็นไปตามความต้องการของจตุภูมิเลยทีเดียว พอเห็นเขาทำแบบนี้แล้ว หากจรินทร์ไม่มองว่าตอนนี้เขาขาเป๋อยู่แล้วละก็ เธอจะถีบเขาอีกครั้งหนึ่งเลยละ “จตุภูมิ นายเป๋ก็เป๋ไปแล้วหยุดทำเหมือนจะตายแล้วได้ไหมอะ?” จรินทร์ให้คำแนะนำเขา เธอไม่ได้สนใจเลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บได้ยังไง จะบาดเจ็บหนักหรือไม่หนัก และต้องใช้เวลารักษาตัวนานแค่ไหน จตุภูมิพอนึกได้ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลย พูดโทษใส่ว่า “จรินทร์ เธอทำให้ฉันผิดหวังมากเลยจริงๆ ฉันได้รับบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาลเธอไม่คิดจะสนใจหรือถามบ้างเลยหรอ ถ้าหากว่าฉันตายแล้วก็ยังไม่สามารถทำให้เธอสนใจได้อีกใช่ไหม?” “ใช่แล้วละคุณจตุภูมิ การตายหรืออยู่ของนายมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะ? นายจะขวางอยู่ที่นี่ใช่ไหมละ? ได้ งั้นนายก็ขวางไปเลยนะ ไม่สามารถทำให้ฉันสนใจได้และหลบไม่ได้ใช่ไหม?” จรินทร์หันหลังและเดินจากไปทันที ไม่คิดที่จะไปห้องสมุดแล้วละ พอจรินทร์จะเดินไปนั้น จตุภูมิก็รีบเอาไม้ค้ำศอกมาและวิ่งไล่ตามจรินทร์เลย ถึงแม้ว่าขาของเขาจะเป๋ แต่ความเร็วในการเดินก็ไม่ได้ช้าเลย เขาวิ่งไล่เธอไปติดๆเลย “จรินทร์ ที่ฉันได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะว่าเธอนะ อีกครึ่งชีวิตของฉัน ฉันได้กลายคนพิการไปแล้วนะ เธอต้องรับผิดชอบต่อฉันซี!” จตุภูมิตะโกนใส่ให้กับจรินทร์