ตอนที่24 การบริจาคเงินที่บังคับ

ต๭นที่24 การบริจาคเงินที่บังคับ “หลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์ฉันจะไปทำธุระที่ข้างนอก ถ้าเธอมีเรื่องอะไรอย่าลืมโทรหาฉันนะ ฉันจะให้เดชทัตดูแลเธอ” ไฟล์ทบินในช่วงกลางคืนของปรพล ตามหลักแล้วน่าจะเดินทางจากบริษัทโดยตรง เธอไม่วางใจจรินทร์ จึงกลับมาพูดด้วยตัวเอง “ได้ค่ะ” ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่สองคำ แต่ว่าน้ำเสียงของจรินทร์เบาลงเยอะเลย สิ่งที่ปรพลได้ยินคือคำประชด “สาวน้อย เก็บความคิดที่ไม่ดีพวกนั้นของเธอไว้เลยนะ ถ้ากล้าทำอะไรมั่วๆอีก ฉันจะให้เธอได้รับในสิ่งที่ควรจะได้รับ ให้ตระกูลเกตุทัตเสียใจ” “รู้แล้วคุณปรพล รับรองเลยว่าฉันจะเป็นเด็กดี!” จรินทร์ยื่นมืออกมาทำท่าสาบาน ปรพลก็ไม่เชื่อคำพูดของจรินทร์หรอก ตอนนี้เขาต้องรีบไป ไม่มีเวลามาพูดกับเธอ คงทำได้แค่ให้เธออวดดีไป ตลอดทางจริทร์เหมือนกับนกกระทาเลย มองดูปรพลถือโน้ตบุ๊คออกจากบ้าน ในวินาทีที่ประตูพึ่งปิดลง เธอก็ไม่สามารถควบคุมความดีใจในใจของเธอได้แล้ว เธอกระโดดโลดเต้นขึ้นมา พึ่งกระโดลงพื้นไม่นาน ปรพลที่ไปก็กลับมาอีกครั้ง เปิดประตูก็เจอเธอในลักษณะอย่างนี้เลย “มานี่!” ปรพลพิงอยู่ที่ประตู จรินทร์อายจนไม่รู้ว่าควรจะทำท่ายังไงแล้ว เหมือนกับแมวที่ถูกจับหลังไว้ ฟังคำพูดของปรพล เป็นเด็กดีมาก “มี……” “อะไร” ของเธอยังไม่ทันพูดออกจากปาก ก็เห็นปรพลก้มหัว ริมฝีปากที่เย็นแข็งของเขาทาบลงบนริมฝีปากของเธอ จรินทร์อึ้งอยู่ที่หน้าประตู ยืนไปประมาณสิบนาที ถึงจะปิดประตูแล้วเดินขึ้นห้องไป จู่ๆปรพลก็จูบเธอ ยังฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัว จูบเสร็จก็ไปเลย ให้เธออึ้งอยู่กับที่คนเดียว ผู้ชายคนนี้ เกินไปแล้ว! จรินทร์เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความโมโห ในตอนที่กำลังแปรงฟันสมองเธอคิดไปถึงเรื่องความรู้สึกตอนที่ปรพลจูบเธอ ริมฝีปากของเขาเย็นๆ เหมือนกับ……หยุด! ในกระจก ใบหน้าที่สวยงามของเด็กผู้หญิงกลายเป็นสีแดงแล้ว จรินทร์ไม่กล้าคิดต่อแล้ว เธอรีบแปรงฟัน ตอนที่ล้างหน้าเธอไม่กล้ามองกระจกเลย หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบวิ่งขึ้นเตียงเหมือนกับหนีอะไรบางอย่าง แล้วดึงผ้าห่มมาทับร่างกายของตัวเอง วันที่สองเดชทัตโทรหาจรินทร์ตั้งแต่เช้า จะนัดเธอไปช้อปปิ้งด้วยกัน เมื่อวานทั้งสองแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อด้วยกัน จรินทร์บอกกับเดชทัตว่าวันเสาร์นี้เธอไม่มีเรียน หลังจากจรินทร์ตื่นขึ้นมาทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็นัดกันไปห้างสรรพสินค้า เวลาที่นัดคือประมาณสิบโมง แต่ว่าเธอรอถึงประมาณสิบโมงครึ่งก็ยังไม่มีคน ทุกครั้งที่โทรไปหาเดชทัต เขาพูดแต่ว่าจะถึงแล้วตลอด! “อ้าว นี่ไม่ใช่เมียน้อยของตระกูลเกตุทัต จรินทร์หรอ?” จรินทร์กำลังพิงอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชั้นสองโทรหาเดชทัต จู่ๆก็ได้ยินเสียงข้างหลังดังขึ้น เธอหันหลังไปดู เห็นนรมนและผู้หญิงแต่งหน้าจัดสองคนจูงมือกันอยู่ คนที่เปิดปากเยาะเย้ยคือผู้หญิงที่อยู่ข้างๆของนรมนที่ใส่กระโปรงสีฟ้า “คุณป้าคนนี้ คุณคือใครหรอคะ?” จรินทร์ไม่ได้กินเจ ผู้หญิงคนนั้นอายุมากกว่าเธอหรือเปล่าเธอไม่รู้ แต่ว่าดูจากภายนอกแล้ว เธอเรียกว่าป้าก็คงจะไม่มีปัญหา “แก……” ผู้หญิงไม่ชอบให้พูดว่าตัวเองแก่ที่สุดแล้ว โดยเฉพาะคนที่พวกเขามองไม่ขึ้น “จรินทร์เธอมาทำอะไร? ของที่นี่เธอซื้อไหวหรอ?” นรมนถาม ถึงแม้จรินทร์จะเป็นลูกสาวของชัชพล คนนอกรู้ว่าต้องเรียกเธอว่าคุณผู้หญิงตระกูลเกตุทัต แต่ว่าคุณผู้หญิงคนแรกมีความแตกต่างกับลูกของเมียน้อยมาก ปกตินรมนใช้เงินฟุ่มเฟือยไปมั่ว แต่จรินทร์จะต้องพึ่งการทำงานของตัวเองมาหาเงินใช้ชีวิตรอด “ซื้อไม่ไหวก็ห้ามดูหรอ? นรมน ถ้านี่เป็นห้างที่เธอเปิด ก็ให้ รปภ. มาเรียกฉันไป แต่ถ้าเธอไม่มีความสามารถนี้ ก็หุบปาก” จรินทร์ตอบกลับไปด้วยความโมโห ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนรมนเห็นการต่อต้านแบบนี้ของเธอแล้ว ก็มีความแปลกใจ จรินทร์ในเมื่อก่อนมักจะปล่อยให้พวกเขาเยาะเย้ยเธอต่อหน้านรมน หลังจากเยาะเย้ยเสร็จแล้ว จรินทร์ยังต้องส่งพวกเขาจากไปด้วยความเคารพ ตอนนี้ล่ะ? จรินทร์ช่างกล้าเกินไปแล้ว “ของชั้นต่ำที่ไม่มียางอาย คิดว่าตัวเองเป็นว่าที่ภรรยาของปรพลแล้ว ก็สามารถคลานขึ้นมาบนหัวฉันได้หรอ?” นรมนมองจรินทร์จากที่ห่างๆ ดึงเพื่อนของเธอมา ตอนแรกอยากจะมาสั่งสอนจรินทร์ แต่ตัวเองกลับถูกคำพูดของเธอโมโหเข้าแล้ว “นรมนอย่าโมโหเลย ในเมื่อเธอเป็นพี่สาว งั้นก็บริจาคให้หน่อยสิ อย่าให้เธอมาเปล่าๆเลย ดูไปจะครึ่งวันแต่ก็ซื้อไม่ไหวซักตัวไม่ใช่หรอ?” ผู้หญิงปากแดงที่อยู่ข้างขวานรมนพูด “กุหลาบ ความคิดนี้ไม่เลวนะ” นรมนยิ้มแล้ว เธอหยิบกระเปาเงินของตัวเองออกมา เริ่มค้นหา หาไปจะครึ่งวันหาใบสีแดงห้าใบออกมา แล้วโยนลงบนหน้าอกของจรินทร์ “วันนี้พี่รีบออกจาบ้าน ไม่ได้พกเงินสดมากมาย มีแค่นี้ เธอเอาไปหาอะไรดื่มก็น่าจะพอแล้ว” ห้าร้อยบาท นรมนสามารถเอามาดูถูกคนได้ แต่จรินทร์ไม่รังเกียจเลยแม้แต่นิด ในตอนที่เธอกำลังจะยื่นมือไปรับ ข้างๆก็มีมือที่เรียวยาวข้างหนึ่งมาหยิบใบสีแดงห้าใบไป “คุณผู้หญิงใหญ่ตระกูลเกตุทัตก็งกเกินไปแล้วมั้ง? พวกเรามาสองคน คุณให้แค่ห้าร้อยบาท ยังไงก็ไม่พอ ไม่มีเงินสด โอนทางธนาคารก็ได้นิ?” เดชทัตแต่งตัวมาดีมาก ตลอดทางที่มาเขาดึงดูดคนไม่น้อยเลย ตอนนี้รับเงินของนรมนไป แล้วเก็บใส่กระเป๋าโดยตรงเลย ยังหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วเปิดเลขบัญชี ยื่นไปทางนรมน “คุณผู้หญิงใหญ่ตระกูลเกตุทัต ให้ฉันอีกหน่อยสิ” การกระทำของเดชทัตเหมือนกับขอทานเลย แต่เป็นเพราะว่าเขาสวยเกินไปแล้ว บวกกับทั้งตัวของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นแต่ของแบรนด์เนมไปหมด กระเป๋าที่จับอยู่ก็ยังแพงกว่านรมนสามคนที่บวกกันแล้ว การกระทำของเขาจึงกลายเป็นการดูถูกพวกเขาที่ใหญ่ที่สุด นรมนเห็นการปรากฏตัวของผู้หญิงคนหนึ่ง เอาเงินเธอไปก็ช่างเถอะ ยังกล้ามถามเธออีก เวลาสั้นๆนี้เธอยังดึงสติกลับมาไม่ได้ จึงยืนซื่อบื้ออยู่ที่เดิม “ป้าอีกสองคนให้ก็ได้นะ แสดงหน่อยสิ ถือว่าเป็นการซื้อคำพูดที่พวกป้าพูดเมื่อกี้ไง” พอเห็นนรมนอึ้ง เดชทัตก็นำโทรศัพท์ยื่นไปทางผู้หญิงอีกสองคนที่อยู่ข้างหน้า ทั้งสองจ้องตากัน สมองที่มีขีดจำกัดทำให้ตามท่าทีที่เร็วไวของเขาไม่ทัน “แกเป็นใคร?” นรมนดึงสติกลับมาได้แล้ว สีหน้าเธอแย่มาก ไม่เพียงแต่เพราะการปรากฏตัวของเดชทัต ที่มาแขวะพวกเขาสามคนทุกๆด้าน ยิ่งไปกว่านั้นคือผู้หญิงคนนี้กลับมาช่วยจรินทร์! “ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของจรินทร์” เดชทัตจับไหล่ของจรินทร์ “ฉันนัดเธอออกมาช้อปปิ้ง นึกไม่ถึงเลยว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเกตุทัตจะช่วยพวกเราประหยัดแม้กระทั่งเครื่องดื่ม ฉันรู้สึกขอบคุณคุณมาก แต่ว่าตอนยังไม่ค่อยพอ เพิ่มอีกหน่อยเถอะ?” “แก……” นรมนยอมแล้วจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมาขอเงินเธอจริงๆ “เมื่อกี้คุณรู้สึกว่าห้าร้อยบาทน้อยไปไม่ใช่หรอ? หรือว่าพวกคุณไม่ได้รีบออกมาไม่ได้พกเงินสด แต่เป็นเพราะมีเพียงแค่ภายนอกภายในกลับว่างเปล่า ไม่มีเงินให้แล้ว?” เดชทัตเข้าใจคุณผู้หญิงบ้านรวยแบบนี้มาก พวกเขากลัวว่าจะถูกเยาะเย้ยว่าไม่มีเงินที่สุดแล้ว เหมือนกับที่คิดไว้เลย พอเขาพูดประโยคนี้ออกมาแล้ว นรมนก็กัดฟันเอาโทรศัพท์ออก จากนั้นก็ดูเลขบัญชีของเดชทัต แล้วโอนเงินให้เขาหนึ่งหมื่นบาท “ตอนนี้พอหรือยัง? ไม่เพียงแต่พอให้พวกเธอดื่มเครื่องดื่ม แม้กระทั่งอาหารกลางวันก็ช่วยพวกเธอประหยัดแล้ว ทำเป็นอย่างกับจนจะเป็นจะตาย!” น้ำเสียงอของนรมนรีบมาก เธอด่าด้วยเสียงเบา เดชทัตกลับไม่สนใจเลย “ขอบใจนะ! เธอไม่จนจะเป็นจะตาย แต่ก็ไม่เป็นจะออกมือให้ความช่วยเหลือนิ” เขาพึ่งพูดจบ ผู้หญิงที่มากับนรมนสองคน จู่ๆก็พูดคุยกันขึ้นมา จากนั้นผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสีฟ้าก็เปิดปากอย่างระมัดระวังว่า “คุณ คุณคือเทพธิดาเดชทัตหรอ?” เดชทัตเงยหน้าขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอแฟนคลับของเธอ “ใช่ ฉันคือเดชทัต” ถึงแม้เดชทัตจะหน้าด้านขนาดไหน แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีหน้าที่จะแทนตัวเองว่าเป็นเทพธิดา “ห๊ะ!” ผู้หญิงสิงคนจับมือแล้วหมุนไปหมุนกับมาที่ จากนั้นก็วิ่งไปถามเดชทัตว่า “เทพธิดาเดชทัต เซนต์ลายเซนต์ให้พวกเราหน่อยได้ไหมคะ?”