ตอนที่25 สุนัขกัดสุนัข

ต๭นที่25 สุนัขกัดสุนัข นรมนเห็นท่าทางของผู้หญิงสองคนนี้แล้ว เกือบจะโมโหจนสลบไป “พวกเธอสองคนทำอะไร? ไม่เห็นหรอว่าเมื่อกี้เขาดูถูกพวกเธอยังไง? ยังมีหน้าไปขออีก!” นรมนโจมตีจรินทร์ไม่สำเร็จ เปลี่ยนเป็นโจมตีเพื่อนของตัวเอง เพื่อนสองคนตอบกลับว่า “นรมนเธอต้องเข้าใจ คนที่เทพธิดาเดชทัตดูถูกคือเธอ! อีกอย่างเธอคิดว่าเขายากจนถึงขั้นต้องมาหาเธอหรอ? เขากำลังเยาะเย้ยเธอ เทพธิดาเดชทัตถ่ายทอดสดครั้งหนึ่งได้เงินเท่าไหร่เธอรู้ไหม? ตัวเองไม่รู้ข่าว ยังจะมาขายหน้าที่นี่อีก” “อะไรนะ? พวกเธอ พวกเธอยัยคนเลวสองคน!” นรมนด่ากลับ “เธอต่างหากที่เลว พวกเรามาช่วยเธอ ยังถูกเธอกัดกลับอีก ไม่มีจิตใจเลยจริงๆ” เพื่อนทั้งสองของเธอยิงเป้าไปทางนรมนแล้ว เดชทัตปล่อยให้พวกเขาสุนัขกัดสุนัขกันเอง แล้วดึงจรินทร์ไป “ทำไมนายมาสายขนาดนี้เนี่ย?” จรินทร์และเดชทัตเดินไปไกลแล้ว ถึงจะถามเขา เดชทัตนำกระจกมาส่องไปส่องมาแล้วแต่งหน้าเพิ่ม “ฉันต้องแต่งหน้าไม่ใช่หรอ? มาช้อปปิ้ง แน่นอนว่าต้องแต่งให้สวยๆสิ” “ยอม เป็นผู้หญิงยิ่งกว่าผู้หญิงคนหนึ่งอีก” จรินทร์ชูนิ้วโป้งให้เขา เดชทัตมองดูหน้าอกปลอมของตัวเอง แล้วมองจรินทร์ต่อ จากนั้นก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “เฮอะ เธอเทียบกับฉันได้หรอ? ยืนข้างๆฉัน เธอก็แค่ถั่วงอกที่ยังไม่เจริญเติบโต” “ฉันขอเตือนนายนะ! พูดก็พูดดีๆ กล้าโจมตีฉันอีก ฉันบีบลูกโปร่งตรงหน้าออกนายแตกแน่” จรินทร์ยกมือขึ้น ทำท่าขู่ เธอเกลียดที่คนอื่นเอาหุ่นของเธอมาพูดที่สุดแล้ว เธอคิดว่าหุ่นของตัวเองดีอยู่แล้ว ใครก็ไม่มีสิทธ์มาทำร้ายเธอ! เดชทัตเก็บกระจก แล้วปกป้องหน้าอกขแงตัวเอง “สาวน้อยอย่าโหดร้ายจนาดนี้สิ ไม่น่าเลยนะ” จรินทร์ “เฮ้อ!” ทั้งสองช้อปปิ้งกันไปจนถึงเวลาอาหารกลางแล้ว หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว เดชทัตจะให้จรินทร์พาเธอไปชมมหาลัย “ท่านประธานปรพลก็เคยเรียนมหาลัยที่เมือง A ฉันอยากลองไปดูว่าเป็นมหาลัยที่เก่งกาจขนาดไหน สามารถสั่งสอนคนอย่างเขาออกมาได้” เดชทัตอยากไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีเวลาตลอด ปรพลเคยเรียนมหาลัยที่เมือง A จริทร์รู้ ก่อนหน้านี้เขาเคยพูดถึงตอนที่กล่าวสุนทรพจน์ที่โมหาลัย จรินทร์คิดดูแล้ววันนี้เป็นวันเสาร์ ในมหาลัยคงจะไม่มีคนมากนัก พาเดชทัจไปดูก็คงไม่มีอะไร แต่เธอก็คิดพลาดไปแล้ว ในตอนที่เธอพาเดชทัตไปถึงมหาลัย ก็พบเจอกับเพื่อนผู้ชายของเธอไม่กี่คนพอดี กำลังจะไปกินที่ข้าวที่โรงอาหาร พอเห็นเดชทัตแล้ว ขาของพวกเขาก็เสียการควบคุมไปเลย “เทพธิกาเดชทัต นั่นคือเทพธิดาเดชทัตใช่ไหม? พวกนายรีบหยิกฉันสิ ดูสิว่าฉันหลอนไปหรือเปล่า!” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “นายหยิกฉันก่อน เร็วๆ เดี๋ยวเทพธิดาเดชทัตก็หายไปแล้ว!” ผู้ชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น …… ผู้ชายสี่ห้าคนผลักกันไปผลักกันมา ใครก็ไม่กล้าเดินเข้ามา กล้าแต่มองดูจากที่ไกลๆ กลัวว่าพวกเขาจะเห็นเพียงแต่ภาพหลอน ไม่กล้าเดินเข้าไปทำลายความคิดนี้ “สวัสดี ฉันคือเดชทัตไม่ผิด” เดชทัตไม่รู้สึกเขินอายเลย ยังยิ้มแล้วโบกมือให้ด้วย ผู้ชายไม่กี่คนกรี๊ดตะโกนดังขึ้น กอดดันแล้วกระโดดโลดเต้นขึ้นมา จรินทร์ถูกฟ้าผ่าจนไหม้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายพวกนี้ที่บ้าบอกับเดชทัต ถ้าหากรู้ว่าเทพธิดาในใจของพวกเขา คือชายที่ปลอมตัวมา พวกเขาจะได้รับผลกระทบทางจิตใจมากมายขนาดไหน “รีบไปเถอะ อย่ามาทำลายพลเมืองน้อยๆพวกนี้ของประเทศแล้ว” จรินทร์รีบดึงคนไป ผู้ชายพวกนั้นวิ่งตามอยู่ข้างหลัง ทุกครั้งที่เดชทัตหันไปดู พวกเขาก็จะเผยใบหน้าที่รู้สึกเขินอายออกมา ดูแล้วจรินทร์หมดคำพูดจริงๆ แต่เดชทัตกลับรู้สึกมีความสุขมาก มีความสุขที่เล่นเกมหลบไปหลบมากับพวกเขา สุดท้ายก็ถูกจรินทร์ลากออกจากมหาลัย เกมนี้จึงจะจบลง ไม่มีปรพลผู้ยิ่งใหญ่อยู่บ้านแล้ว จรินทร์ออกไปเฮฮากับเดชทัตทุกวัน ในตอนที่เธอมีเรียน เดชทัตก็จะถ่ายทอดสด ตอนที่ไม่มีเรียน เดชทัตก็จะขับรถไปรับเธอที่มหาลัย แต่ว่าช่วงเวลาที่มีความสุขมักจะสั้นมาก ในตอนที่ปรพลอยู่บ้าน จรินทร์รู้สึกว่าเวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปช้ามาก ตอนนี้ปรพลไม่อยู่บ้าน เธอเล่นกับเดชทัตที่นี่ เฮฮาที่นั่น แค่พริบตาเดียวก็ถึงเวลาที่ปรพลจะกลับมาแล้ว “เดชทัต ช่วงเวลาดีๆของฉันมาถึงจุดสุดท้ายแล้ว ต่อจากนี้คงไม่มีโอกาสได้เจอกันแล้ว อย่าลืมติดต่อกันตลอดนะ!” จรินทร์กอดเดชทัต แล้วพิงอยู่บนไหล่อของเขา ทำเป็นร้องไห้ “จรินทร์ เธออย่าลืมพูดถึงฉันดีๆต่อหน้าท่าประธานปรพลนะ แต่ต้องจำไว้ว่าพูดแต่สิ่งที่ควรพูด สิ่งที่ไม่ควรพูดไม่ต้องพูดนะ!” เดชทัตก็กอดจรินทร์ เขาร้องไห้สมจริงกว่าจรินทร์เยอะเลย “นี่นายหมายความว่าอะไร? มิตรภาพของพวกเรา นายยังจะสงสัยว่าฉันจะขายนายอีกหรอ?” จรินทร์ผลักเดชทัตออก เธอรู้ว่าเดชทัตกลัวว่าเธอจะไปพูดมั่วๆต่อหน้าปรพล แต่ว่าเธอเป็นคนแบบนั้นหรอ? ไม่มีความเชื่อใจเพื่อนเลย! “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่พูดกันก่อนจะจากกันไม่ใช่หรอ?” เดชทัตมองดูเวลา “พอแล้ว ฉันจะไปแล้ว ถ้าเขากลับมาเห็นว่าฉันอยู่กับเธอ ต้องหาปัญหาให้ฉันแน่ๆ บ้ายบายเจ้าน่ารัก มีอะไรก็ติดต่อทางวีแชทนะ” เดชทัตเข้าใจนิสัยของปรพลดี หึงขึ้นมาแม้แต่ญาติตัวเองก็ไม่เว้น ชีวิตของเขาน่าตื่นเต้นขนาดนี้ ยังมีชีวิตอยู่ไม่เต็มที่เลย ยังไม่อยากตายเร็วขนาดนี้ จรินทร์เห็นว่าเดชทัตตกใจราวกับนกกระทา ก็รู้สึกว่าเวอร์วังเกินไปแล้ว แต่ว่าเดชทัตพึ่งก้าวเท้าไป ปรพลก็ลากกระเป๋าเดินทางเดินเข้ามาแล้ว ประโยคแรกที่เขาพูดหลังจากเดินเข้ามาคือ “สองสามวันนี้เล่นกับเดชทัตมีความสุขไหม?” “ก็ ก็ยังโอเค?” จรินทร์มองผ่านไปทางปรพลแวบหนึ่ง แล้วนึกถึงจูบวันนั้นที่เขาจะออกไป ใบหน้าของจรินทร์แดงขึ้นอีแล้ว เธอตบหน้าของตัวเอง ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปข้างบน “ข้าวเย็นฉันไม่กินแล้ว พักผ่อนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” ปรพลนั่งเครื่องบินมาหลายชั่วโมงมาก เมื่อคืนยังทำงานนอกเวลาอีก ไม่มีเวลาพักผ่อนเลย ตอนนี้จึงไม่ได้อะไรกับจรินทร์ ขอแค่เขากลับมาที่นี่ รู้ว่าจรินทร์อาศัยอยู่บ้านเดียวกับเขา เขาก็วางใจแล้ว ปรพลกลัวว่าจรินทร์จะไม่ได้กินดีๆ จึงเชิญเชฟมาทำอาหารที่บ้านโดยเฉพาะ วันละสามมื้อ หลังจากทำเสร็จแล้วเชฟก็กลับไปพักผ่อน จรินทร์ไม่ได้ทานข้าวเย็น ปรพลก็เหนื่อยจนอยากจะพักผ่อน ไม่ได้กินเหมือนกัน หลังจากเที่ยงคืนสิบสองโมงแล้ว จรินทร์ที่ไปนอนไปหิวจนตื่น เธอทนไม่ไหวจริงๆ ลุกขึ้นมาเติมอาหารให้ตัวเอง นำอาหารที่เชฟเหลือไว้มาอุ่น การกระทำของเธอเบามาก กลัวว่าจะทำให้ปรพลตื่น แต่ว่าตอนที่เธออุ่นเสร็จกำลังเตรียมตัวจะกิน ปรพลก็ใส่เสื้อสบายๆที่ใส่อยู่ในบ้านลงมาแล้ว “คุณ คุณปรพล กินไหม?” จรินทร์ไม่จริงใจเลยซักนิด เธออยากจะให้ปรพลลุกขึ้นไปมาก ทำเป็นว่ามองไม่เห็นเธอ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอหวัง ปรพลไม่เพียงแต่ไม่ได้ขึ้นตึกไป ยังมานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารอีกด้วย เขาพูดว่า “กิน” จรินทร์ยอมรับโชคชะตาเข้าไปในห้องครัวตักข้าวมาให้เขาหนึ่งถ้วย ปรพลยิ้มที่มุมปาก เขาค่อยๆกินข้าว กินไปด้วยมองจรินทร์ไปด้วย จรินทร์ทำเป็นว่ามองไม่เห็น แต่ว่าข้าวครึ่งถ้วยก็กินลงท้องแล้ว ปรพลก็ยังมองเธออยู่ มองจนเธอขนลุกไปหมด “คุณปรพพล มองอะไรเนี่ย รีบกินสิ ดึกนาดนี้แล้ว รีบกินรีบพักผ่อน” จรินทร์หลบสายตาของปรพลตลอดเวลา ขณะที่พูดกับเขาก็ไม่ได้มองเขา “เธอหลบอะไร?” ปรพลพูด “ไม่นิ ฉันไม่ได้หลบอะไรเลย” หัวของจรินทร์จะมุดลงถ้วยแล้ว “ปั้ง” เสียงถ้วยที่วางลงบนโต๊ธ จรินทร์นึกว่าปรพลกินหมดแล้ว ในตอนที่เงยหน้าขึ้น หลังเห็นว่าเขายืนอยู่ข้างหน้าของตัวเอง