ตอนที่26 ไม่พูดเรื่องความรู้สึก

ต๭นที่26 ไม่พูดเรื่องความรู้สึก “คุณปรพล คุณ คุณทำอะไร?” จรินทร์วางถ้วยลง อยากจะรีบวิ่งไปมาก แต่นั้นทำให้ดูตั้งใจเกินไป ยิ่งทำให้ปรพลโมโห ปรพลไม่ได้พูดอะไร โค้งเอวแล้วก้มกัวลง ระยะห่างของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้กับจรินทร์ จรินทร์รับรู้ได้ถึงอากาศที่หายใจมายังบนใบหน้าของปรพล เบาบางมาก เธอปิดตาโดยไม่รู้ตัว ผ่านไปสักพัก ลมหายใจของปรพลก็ห่างไกลขึ้น เธอลืมตาดู มองเห็นปรพลยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ยิ้มแล้วมองเธออยู่ เขาไม่ได้จูบ? จรินทร์มีความรู้สึกสงสัยในใจ พูดไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกที่โชคดีหรือว่าผิดหวัง “ทำไม ฉันไม่จูบเธอ มีความผิดหวังเล็กน้อยใช่ไหม?” ปรพลพูดพลางยิ้ม ทันใดนั้นจรินทร์ก็โมโหขึ้น “นายพูดบ้าอะไร? พูดถึงเรื่องนี้ ฉันจะมาคุยกับคุณหน่อย คุณปรพล ก่อนที่คุณจะออกไปทำธุระคุณจูบฉันทำไม ฉวยโอกาส? เราพูดกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอ การแต่งงานระกว่างเราสองคน เป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนกันทางธุรกิจ ไม่พูดถึงเรื่องความรู้สึก!” เธอผิดหวังอะไร? มีอะไรให้ผิดหวัง แปลกประหลาดจริงๆ! “ถ้าอยากพูดล่ะ?” ปรพลถาม “อะไรนะ?” จรินทร์ไม่ได้ยินชัดเจน “ไม่มีอะไร ฉันพูดว่าถ้าเธออยากคุยเรื่องความรู้สึกกับฉัน ฉันจะรู้สึกรำคาญ” ปรพลกลับไปนั่งต่อ คำพูดหนึ่งพูดอย่างไม่ใส่ใจ จรินทร์มองเขาด้วยความอึ้ง “เฮ้ย คุณอย่าพลิกดำให้เป็นขาวได้ไหม? ใครอยากคุยกับนาย? คุณเป็นคนจูบฉันก่อนต่างหาก!” “เธอดูสิ ฉันไม่ทันระวังจูบเธอไปหนึ่งที เธอก็คิดถึงตอนนี้แล้ว ฉันคิดภาพต่อจากนี้ที่เราอยู่ด้วยกันไม่ออกเลยจริงๆ เธอคงไม่หวั่นไหวกับฉันหรอกมั้ง ฉะนั้นฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนไง” หลังจากพูดจบปรพลพูดเพิ่มอีกว่า “ขนาดคนอย่างจตุภูมิเธอยังไม่ชอบ คนอย่างฉัน ก็พูดยากเหมือนกัน” “นี่!” จรินทร์ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น “คุณปรพล ตีคนไม่ตบหน้า พูดคนไม่พูดข้อเสีย ทำไมคุณถึงน่าเบื่ออย่างนี้ล่ะ จะเครียดตายเพราะคุณละ คุณกินเองเถอะ ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว” หลังจากจรินทร์พูดจบ ก็รีบวิ่งขึ้นข้างบน กลัวปรพลจะพูดเรื่องนี้กับเธออีก พอมาถึงห้อง จรินทร์ก็ไม่ได้รีบนอน แต่กลับจ้องกระจก แล้วด่าตัวเองไปสิบนาที อยู่ต่อหน้าปรพล ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ โง่จนไม่ได้เรื่อง! วันที่สองจรินทร์ลงตึกมาด้วยขอบตาที่ดำ พอไมเห็นปรพลเธอก็วางใจลง บนโต๊ะอาหารมีอาหารที่หรูหราวางอยู่แล้ว เธอเองก็ไม่ได้เกรงใจ นั่งลงแล้วก็กิน อยู่บ้านปรพลเธอเองก็ชินแล้ว แต่แค่เธอยังไม่ได้รู้สึก พึ่งกินไปคำหนึ่ง ประตูบ้านก็ดังขึ้น เธอมีความสงสัยเล็กน้อย ปรพลเข้าออกตัวเองเป็นคนเปิดประตูเอง ปกติจะไม่กดกริ่ง ก่อนที่เชฟจะมาก็จะนัดก่อน เข้ามาแล้วก็จะไม่ออกไปมั่วๆ เพราะไม่อยากรบกวนปรพลมาเปิดประตูให้พวกเขา จรินทร์เดินไปเปิดประตู แต่กลับเห็นว่าคนที่มาคือนรมน เธอจึงปิดประตูไปโดยที่ไม่รู้ตัว “เดี๋ยวก่อน!” นรมนกั้นประตูไว้ ไม่ให้จรินทร์ปิดประตู จรินทร์ไม่ทันระวัง นรมนก็เบียดเข้าประตูมาแล้ว ยังมองไปทั่วทุกทิศอีก ทำให้คนรู้สึกรังเกียจมาก “ปรพลอยู่บ้านไหม?” นรมนตั้งใจจะมาเช้าๆ คิดว่าจะได้เจอปรพล แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่เจอ “เจ๊คนนี้ คุณเดินผิดประตูแล้ว? มาที่นี่ทำไม มีอะไรก็รีบพูด ไม่งั้นฉันเรียก รปภ. แล้วนะ” จรินทร์เห็นรรมนแล้วก็รู้สึกโมโหมาก เธอเอาที่นี่มาเป็นบ้านของตัวเองแล้ว “จรินทร์ เธอพูดอย่างนี้กับฉันในฐานะอะไร? ฉันมาที่นี่ แน่นอนว่าปรพลให้ฉันมา เธออย่าคิดว่าตัวเองเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ อย่าคิดไปเอง!” นรมนเดินวนห้องรอบแขกไปรอบหนึ่ง แล้วมานั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหาร จากนั้นก็หยิบแซนด์วิชขึ้นมาหนึ่งชิ้น “เธออย่าคิดว่าสมองของคนอื่นจะต่ำเหมือนเธอ” จรินทร์เดินตรงไป นำแซนด์วิชบนมือของนรมนแย่งมาแล้วทิ้งลงในถังขยะ “ถ้าปรพลให้เธอมา เธอคงไม่ถามฉันแล้วว่าเขาอยู่บ้านไหม ก่อนที่ฉันยังไม่ได้โมโหมาก รีบออกไป ไม่งั้นฉันเรียก รปภ. จริงๆนะ!” นรมนถูกแย่งแซนด์วิชไป เธอโมโหมาก ยกมือขึ้นจะตบจรินทร์ จรินทร์ไม่ให้โอกาสเธอ จับมือเธอไว้ แล้วตบกลับเธอหนึ่งที เร็วมากเหมือนกับว่าฝึกมาก “ยัยคนไม่เอาหน้า เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน?” นรมนจะเป็นบ้าแล้ว เขาด่าเธอไม่ไหว เธอไม่มีทางเอาจรินทร์อยู่เลย “คุณนรมนมาด่าคนในบ้าของผม เหมือนจะเวอร์วังไปหน่อยไหมครับ?” ปรพลแต่งกายด้วยชุดเหมาะสม ค่อยๆเดินลงมาจากบันได เมื่อวานเขาพึ่งกลับมา วันนี้ได้คุยกับบริษัทแล้วว่าวันนี้จะเข้าบริษัทสายหน่อย ตอนแรกยังนอนไม่อิ่ม จู่ๆก็ถูกคนสองคนนี้ทะเลาะกันจนตื่น เขาจึงต้องใส่เปลี่ยนชุดแล้วลงมา “พล……ท่านประธานปรพล” นรมนอยากจะเรียก “ปรพล” แต่พอนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ปรพลบอกเธอว่า อย่าให้เธอเรียกแบบนี้ ในตอนที่ปรพลไม่อยู่ เธอยังสามารถรอดไปได้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ที่นี่ เธอไม่กล้าทำรอบสองแล้ว “นายก็อยู่หรอ?” สิ่งที่จรินทร์ตกใจคือปรพลยังไม่ได้ไป “ฉันไม่อยู่เลยถูกคนรังแกแล้วใช่ไหม?” ปรพลพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “คนแบบนี้ถ้าเข้ามาในบ้านพวกเราอีก เธอเรียกคนให้มาลากออกไปเลย ไม่ต้องพูดไร้สาระกับเขา” สิ่งที่เขาพูดคือ “บ้านพวกเรา” ประโยคนี้จรินทร์ได้ยินแล้ว นรมนก็ได้ยินแล้ว แต่ว่าทั้งสองไม่ได้แสดงออกเหมือนกัน คนแรกแสดงอาการตกใจเหมือนคนซื่อบื้อ คนที่สองกลับโกรธเกลียดจนดวงตาทั้งสองจะเลือดออกแล้ว “คุณนรมน คุณจะไปเอง หรือว่าให้ผมมาเรียกคนให้ไล่คุณไป” ใบหน้าที่เย็นชาของปรพลมองไปทางนรมน “ท่านประธานปรพลคุณไม่ต้องเด็ดขาดแบบนี้หรอกมั้ง? ยังไงแล้วเราทั้งสองก็เคยจะหมั้นกัน จรินทร์แย่งของที่เป็นของฉันไป ไม่โทษเธอแม้แต่นิดก็ช่างเถอะ ยังช่วยเธอมารังแกฉันอีก นี่ไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน!” นรมนพูดพลางร้องไห้ ปรพลไม่รู้สึกสงสารเลยแม้แต่นิด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา รปภ. ในไม่ช้า รปภ. ก็เข้ามา แล้วลากนรมนออกไป ปรพลพูดต่อว่า “เดี๋ยวให้คนมาเปลี่ยนพรมด้วย แล้วเก้าอี้ที่เธอนั่งด้วย” การกระทำนี้ช่างทำร้ายคนมากเกินไปแล้ว แต่ว่าจรินทร์กลับรู้สึกสะใจมาก! มองดูนรมนที่โมโหจนเหมือนจะสลบไป การโจมตีคนเลวๆแบบนี้ ปรพลสุดยอดมากจริงๆ จรินทร์นับถือมาก สุดท้ายนรมนรับไม่ได้ที่ถูกดูถูกแบบนี้ เธอสะบัด รปภ. ออก ร้องไห้แล้ววิ่งออกไห “สุดยอด สุดยอด คุณปรพล คุณสุดยอดมากจริงๆ” จรินทร์ปรบมือไปด้วยชื่นชมไปด้วย แววตาที่เธอมองปรพลเต็มไปด้วยความนับถือ แต่ว่าปรพลไม่ได้ดีใจ “จรินทร์ เธอต้องจำไว้ ตอนนี้เธอเป็นว่าที่ภรรยาของฉัน ปรพล ถ้าเจอคนในบ้านเกตุทัต พวกเขากล้าไม่ให้ความเคารพเธอ เธอก็อย่าทน ไม่งั้นเสียหน้าฉันหมด” ปรพลเชื่อว่าจรินทร์มีความสามารถที่จะคัดค้าน ที่เธอทน เพราะเธอยังเห็นว่าบ้านเกตุทัตมีบุญคุณต่อเธอ เขาไม่รู้ว่าตระกูลเกตุทัตมีบุญคุณมากมายขนาดไหนกับจรินทร์ เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง ขอแค่ว่าตอนที่คนในตระกูลเกตุทัตดูถูกเธอ จรินทร์จะต้องโต้ตอบกลับไปด้วความแข็งแกร่ง เมื่อก่อนไม่มีใครคอยอยู่ข้างหลังเธอ เธอจำเป็นต้องอดทน ตอนนี้มีเขาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องอดทนต่อใครแล้ว “รับทราบ!” จรินทร์ทำความเคารพไปทางปรพล “เมื่อกี้ถือว่าฉันได้เบิกตากว้างแล้ว นายวางใจได้เลย ถ้าครั้งหน้าฉันเจอนรมนอีก ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ๆ จะให้เธอไม่กล้ามาโลดเล่นต่อหน้าฉันอีก” ปรพลมองดูเธอที่เหมือนจะมีอะไรเลย ก็ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว กินข้าวเช้ากับเธอ แล้วไปบริษัทเลย หลังจากถึงบริษัทแล้ว ปรพลก็ติดต่อกับชัชพล ชัชพลที่ได้รับสายโทรศัพท์ นึกว่าตอนเช้าที่นรมนไปวิลล่าของปรพลจะได้ผลแล้ว เขาดีใจมาก วันที่อัพต่อ 2019-11-20