ตอนที่27 หนีไม่พ้นแล้ว

ต๭นที่27 หนีไม่พ้นแล้ว ใครจะรู้ว่าพอรับโทรศัพท์แล้วปรพลก็พูดว่า “ชัชพล ความอดทนของผมนั้นมีจำกัด คุณดูแลตัวเองให้ดี แล้วดูแลลูกสาวคนโตคนนั้นของคุณด้วย ถ้ากล้ามารังแกจรินทร์อีก บริษัทตระกูลเกตุทัตรอเตรียมปิดได้เลย!” ชัชพลพึ่งวางโทรศัพท์ลง นรมนก็ร้องไห้วิ่งเข้ามา “พ่อ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว จรินทร์รังแกคนมากเกินไปแล้ว!!” นรมนร้องไห้จนเกือบหายใจไม่ทัน บนใบหน้ายังมีลอยบวมแดงที่น่าสงสัยอีก ถ้าไม่ได้เห็นหน้าตาแบบนี้ของนรมน ตามหลักการบันทึกประวัติที่ไม่ดีของนรมนแล้ว หลังจากชัชพลรับโทรศัพท์จากปรพลแล้ว กำลังจะคิดว่านรมนไปรังแกจรินทร์ แต่พอดูแล้วตอนนี้ ความจริงไม่ใช่แบบนั้น คนที่ถูกรังแกคือนรมนนิ “อัยโย ลูกสาวที่รัก ไม่ร้องแล้วนะ บอกฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้น?” ถ้านรมนไม่ได้ดูแย่ขนาดนี้ หลังจากฟังคำพูดของปรพลในโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว เขาต้องโมโหจนตีคนแน่ นรมนนำเรื่องที่เธอไปหาปรพล แล้วถูกจรินทร์ไล่พูดออกไป แค่ไม่พูดว่าเธอด่าจรินทร์ก่อน ถึงขั้นจะตบจรินทร์ แต่ตบไม่โดนกลับถูกตบกลับมาแทน หลังจากชัชพลฟังจบแล้ว ก็โยนแก้วชาทิ้งทันที “ยัยจรินทร์นี่ไม่รู้เนื่องจริงๆ ไม่ว่ายังไงแกก็คือพี่สาวเขา เขาไม่ให้ความเคารพแกก็ช่างเถอะ ยังร่วมมือกันมารังแก เกินไปแล้วจริงๆ!” ชัชพลโมโหคือโมโห แต่ก็ไม่กล้าไปสั่งสอนจรินทร์ ตอนนี้ปรพลก็ยังคงโมโหอยู่ ถ้าเขาไปหาถึงบ้านแบบนี้ คำขู่ที่ปรพลู่เขาอาจจะเป็นจริงก็ได้ ปรพลจะจัดการตระกูลเกตุทัต แค่คำพูดเดียวก็จบแล้ว เขาพยายามมากมาย ให้ลูกสาวคนเล็กแต่งงานกับปรพลแทนลูกสาวสุดที่รักของเธอ ก็เพื่อที่จะรักษาตระกูลเกตุทัตไว้ ถ้าบริษัทตระกูลเกตุทัตจบลง เขาก็อยู่ต่อไม่ได้แล้ว คิดพิจารณาไปสามวัน เขาพูดปลอบนรมนว่า “นรมน ถือว่าพ่อทำไม่ดีกับลูกได้ไหม? จรินทร์แต่งงานกับท่าประธานปรพล มีผลดีต่อตระกูลเกตุทัตเรา ต่อจากนี้แกก็ไม่ต้องคิดถึงท่านประธานปรพลแล้ว ตามจรินทร์ไปเถอะ แกไม่เพียงแต่ห้ามไปทำลายพวกเขา แกยังต้องทำดีกับท่านประธานปรพลด้วย ไม่งั้นพวกเราไม่มีชีวิตดีๆแน่!” “เพราะอะไรล่ะพ่อ? ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของท่านประธานปรพลแท้ๆ เปลี่ยนฉันไป ฉันทำดีกว่าจรินทร์แน่นอน” นรมนคิดว่าตัวเองไม่มีด้านไหนที่สู้จรินทร์ไม่ได้ จรินทร์มีสิทธิ์อะไรมาแทนที่เธอ? ชัชพลถอนหายใจ ทนแล้วทนอีก แต่ก็ทนไม่ได้พูดความในใจออกมา “ลูกสาวลูกดูไม่ออกหรอว่าท่านประธานปรพลเขาไม่ได้ชอบลูก?” ตอนแรกที่ปรพลคุยเรื่องหมั้นกับนรมน ในตอนที่ถามว่าเขายอมไหม ก็คุยแต่ทางโทรศัพท์ ไม่ได้มาหาถึงที่บ้าน ต่อมาพวกเขาเชิญปรพลมาที่บ้านหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ถูกปฏิเสธ หลังจากรู้ข่าวของปรพลและจรินทร์ เขาก็ยังไม่เคยไปบ้านปรพลเลย และไม่เคยพูดว่าจะพบกับนรมนด้วย เขาไม่รู้ว่าทำไมปรพลถึงตัดสินใจจะเอาจรินทร์ แต่ที่แน่ๆคือเขารู้ว่าปรพลไม่ชอบนรมนแน่นอน แต่พอเปลี่ยนเป็นจรินทร์ก็ไม่เหมือนกันแล้ว ทั้งสองพึ่งเจอกัน ปรพลก็จะส่งเธอกลับบ้าน จากนั้นยังเตือนให้เขาดูข่าวบ่อยๆ ที่จริงอยากให้เขารู้ว่า คนที่ปรพลจะสู่ขอคือจรินทร์ “งั้นเขาก็ชอบจรินทร์หรอ?” นรมนรู้อยู่แล้วว่าปรพลไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมเชื่อว่าปรพลจะตกหลุมรักจรินทร์ นั่นเป็นสิ่งที่ดูถูกเธอมากที่สุด หลังจากที่ปรพลพูดว่าจะหมั้นกับเธอ เวลายาวนานขนาดนี้ เธอคิดหาวิธีจะเข้าใกล้ปรพลแต่ก็ล้มเหลว แต่จริทน์กลับหน้าด้านไม่มียางอายไปรอบเดียว ปรพลก็ชอบเธอเข้าแล้ว! เรื่องแบบนี้ ถ้าพูดออกไปนรมนคงเสียหน้ามากแน่ๆ “ชอบไม่ชอบฉันไม่รู้ แต่ว่านรมน แกฟังพ่อเถอะ ตอนนี้อย่าพึ่งคิดเรื่องท่านประธานปรพล” สวรสลงจากตึก พูดปลอบใจนรมนด้วยเสียงที่อ่อนโยน ตอนแรกนรมนอยากคัดค้าน แต่พอได้ยินสวรสพูดแบบนี้แล้ว เธอก็เอาแต่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ออกเลย พอชัชพลไปแล้ว สวรสก็อธิบายคำพูดเมื่อกี้ให้ชัดเจน “ถึงแม้ว่าท่านประธานปรพลจะชอบจรินทร์ แต่ก็แค่ชั่วคราวนิ จรินทร์เป็นคนยังไงแกกับฉันยังไม่เข้าใจหรอ? ท่านประธานพลก็แค่เห็นว่าเป็นของสด เดี๋ยวถ้าหมดอายุแล้ว เขาก็ถูกทิ้งเอง” สวรสพูด นรมนมองสวรสด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา รอเธอพูดต่อไป “อีกอย่าง การสั่งสอนแบบจรินทร์แบบนั้น ถึงแม้ท่านประธานปรพลจะไม่ใส่ใจ แต่คนในบ้านไกลดอนจะไม่ใส่ใจหรอ? ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่ท่านประธานปรพรไม่ได้น่าคบหาเลย จรินทร์แต่งเข้าไปแน่นอนว่าเธอต้องโดนแน่” ช่วงนี้สวรสก็ไม่ได้ว่าง เลยไปสืบเรื่องตระกูลไกลดอนมา แต่ตระกูลไกลดอนก็ยังคงเป็นตระกูลไกลดอน จะสืบขึ้นมาก็ไม่ได้ง่าย เธอสืบมาได้แค่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างปรพลและพ่อแม่ของเขาไม่ค่อยดีมากนัก “งั้นฉันก็ต้องปล่อยปรพลไปหรอ? ฉันไม่พอใจนะแม่” ตั้งแต่ที่เธอกับปรพลมีข่าวว่าหมั้นกัน แม้แต่มือของปรพลเธอก็ไม่เคยจับ ผู้ชายที่ดีขนาดนั้น ก็ตกอยู่ในฝ่ามือของคนเลวๆแบบจรินทร์ ไม่ว่าจะคิดยังไงเธอก็รู้สึกโมโห “นี่ยังไม่แน่นอน พอจรินทร์ถูกเขาทอดทิ้งแล้ว ยังไงท่านประธานปรพลก็ต้องชอบแก” สวรสพูด พอนรมนลองคิดดู ก็เป็นแบบนี้จริงๆ อีกอย่างเธอก็ยังไม่อยากแต่งงาน หลังจากเป็นว่าที่ภรรยาของปรพลแล้ว ชัชพลบอกเธอว่าเวลาอยู่ข้างนอกพูดจาต้องระมัดระวัง ทำให้ไม่ว่าเธอทำอะไรก็ตามก็จะต้องทำแบบหลบๆซ่อนๆ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ปรพลพึ่งเลิกงานก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณท่าน พูดว่าพรุ่งนี้สุดสัปดาห์พอดี ให้ปรพลพาว่าที่หลานสะใภ้ของเขามาเยี่ยมเขาหน่อย ถ้าหากว่าเป็นพ่อแม่ของปรพล เขาต้องปฏิเสธทันที แต่ว่านี่เป็นความหมายของคุณท่าน ปรพลไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน ฉะนั้นหลังจากที่เขากลับบ้านแล้ว ก็พูดเรื่องนี้ขึ้นกับจรินทร์ในตอนที่กินข้าว “ไม่ได้ไม่ได้ คุณปรพล ฉันไม่ไหวแน่นอน พบผู้ใหญ่ในบ้านคุณ คุณทำตรงๆเลย นำถ้วยนั้นมาล็อกหัวฉันไว้ ให้ฉันตายที่นี่เลย” จรินทร์เกือบจะลุกขึ้นชูธงคัดค้านแล้ว ปรพลรู้อยู่แล้วว่าการตอบสนองเธอต้องเวอร์วังแน่นอน ตั้งใจรอเธอกินเสร็จแล้วค่อยพูด ไม่งั้นยัยเด็กนี่คงกินข้าวไม่ลง “ตอนนี้เธอเป็นว่าที่ภรรยาฉัน ไปพบผู้ใหญ่ในบ้านฉันเป็นเรื่องที่ควร ไม่มีอะไม่ได้” ปรพลพูดอย่างยืนหยัด “งั้นคุณก็ไม่ต้องเอาว่าที่ภรรยาอย่างฉันแล้วสิ? คุณปรพล สงสารฉันหน่อยเถอะ ฉันไม่กล้าไปจริงๆ” จรินทร์รับมือกับคนรวยๆพวกนั้นก็มากพอแล้ว บ้านปรพลถือเป็นบ้านมหาเศรษฐีระดับหนึ่งเลย เธอรับไม่ไหวหรอก! ปรพลมองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “ได้ งั้นเธอไม่ต้องไปแล้ว ถ้าคุณปู่ฉันอยากเห็นว่าที่ภรรยาของฉันจริงๆ เธอไม่ไป ฉันไปหาคนใหม่ก็ได้” จรินทร์ไม่ได้สนใจที่เขาจะไปหาคนใหม่ แต่ถ้าเขาหาคนใหม่ งั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว งั้นชัชพลก็จบแล้ว เธอเองก็อาจจะจบตามไปด้วย “ยังต้องไปหาอีก รู้สึกว่าลำบากแย่เลย งั้นฉันก็ไปดูก่อนละกัน?” จรินทร์ก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่เธอไม่มีทางแล้วจริงๆ ตั้งแต่ที่เธอวางแผนกับปรพล วินาทีที่ทำให้เขาเมาแล้วพาเข้าโรงแรม เธอก็ถูกปรพลจับไว้แล้ว เหมือนกับงูที่ถูกจับเอาไว้ หนียังไงก็หนีไม่พ้น “ช่างเถอะ ฉันไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าฉันบังคับเธอ” ปรพลเข้าใกล้ด้วยการถอยออก “ไม่ ไม่ ฉันอาสาสมัครเอง ถึงแม้พวกเราจะยังไม่ได้หมั้นกัน แต่ฉันก็เป็นว่าที่ภรรยาแล้ว พบผู้ใหญ่ในบ้านนายก็เป็นสิ่งที่ควรอยู่” จรินทร์พูดคำพูดที่ปรพลพูดเมื่อกี้อีกรอบ