ตอนที่28 วาระที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้

ต๭นที่28 วาระที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ ถึงแม้จะพูดดีๆ แต่พอถึงบ้านพักเก่าของตระกูลไกลดอน จรินทร์ก็ยังเกรงๆอยู่ เธอกอดที่นั่งไว้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมลงจากรถ ปรพลใช้ความอดทนทั้งหมดของเขามาพูดเหตุผลให้เธอ “เธอไม่ยอมไป เพราะอายไม่อยากเจอคนในบ้านฉัน หรือว่ามีเหตุผลอื่น?” พูดแล้วก็น่าสงสัย เผชิญกับคนอื่นๆและเรื่องอื่นๆ เขากล้าและแข็งแกร่งราวกับฟ้าผ่า มีแต่ว่าคนอื่นทำตามเขา เขาไม่เคยก้มหัวให้ใครก่อน มีแต่จรินทร์คนเดียว ตั้งแต่ที่รู้จักเธอ ก็กลายเป็นข้อยกเว้นครั้งแล้วครั้งเล่า คิดดูแล้ว เด็กผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นวาระที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ของเขาแล้ว “ทำไมฉันต้องอาย?” จรินทร์ถามกลับ ทำเหมือนกับว่าเธอเป็นแฟนของเขาจริงๆเลย พวกเขาแค่แต่งงานกันเพราะเป็นข้อแลกเปลี่ยนทางธุรกิจนะ? การแต่งงานเพื่อนแลกเปลี่ยนทางธุรกิจไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึก เธอเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอันดับหนึ่งเลยนะ! “ในเมื่อไม่ได้อาย แล้วเธอกลัวอะไรล่ะ?” ปรพลได้รับคำตอบแบบนี้ ในใจไม่ได้มีดีใจมากเท่าไหร่ แต่ว่าจรินทร์มีเรื่องทำให้เธอโมโหมากมายแล้ว เพื่อเรื่องแค่นี้โมโห เขาคงจะมีชีวิตน้อยไปสิบปี “แน่นอนว่ากลัวสิ จะไปพบคุณปู่ของนาย พ่อแม่ของนาย นายรู้ไหม? สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็คือพบผู้ใหญ่แล้ว เข้าบ้านก็เป็นบ้านที่ร่ำรวยมหาเศรษฐี ฉันยังเป็นเด็ก ยังไม่อยากรับมือกับสังคมที่โหดร้ายแบบนี้” ตอนนี้จรินทร์กำลังนั่งอยู่บนเสือ ไม่มีอารมณ์มาพูดอ้อมค้อมกับปรพลแล้ว เธอไม่กล้าเข้าไปจริงๆ “คุณปรพล หรือว่าวันนี้อย่าพึ่งไป ให้ฉันกลับไปทำใจก่อน คุณพูดกับคุณปู่ว่า พวกเราค่อยนัดกันอีกทีดีไหม?” จรินทร์จะร้องไห้แล้ว การอยู่ต่อนี่ยากจริงๆ โดยเฉพาะมีชีวิตอยู่ต่อแล้วยังต้องเป็นว่าที่ภรรยาของปรพลอีก ยิ่งนยากเข้าไปใหญ่ “ฉันไม่เคยคัดค้านสิ่งที่คุณปู่ต้องการเลย” ปรพลไม่มีความรู้สึกใดๆ น้ำเสียงมีความทุ้มเล็กน้อย จรินทร์มองออกผ่านไปทางหน้าต่าง มองเห็นตึกสูงใหญ่ของบ้านไกลดอน เหมือนปากใหญ่ที่สามารถกินคนได้ เธอเข้าไปก็ไม่สามารถออกมาได้แล้ว “ไม่ไปไม่ได้จริงๆหรอ?” จรินทร์มองปรพลด้วยหน้าตาน่าสงสาร ปรพลรู้สึกใจอ่อนไปเลย อยากจะพูดกับเธอมากว่า ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปแล้ว แต่ว่าไม่ได้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะยอมเธอ เขาทำได้เพียงแต่พยักหน้า “งั้นก็ได้ สมมุติว่า ฉันพูดว่าสมมุตินะ สมมุติว่าฉันเข้าไปแล้ว พ่อแม่นายไม่ชอบฉัน คุณปู่นายรังเกียจฉัน นายจะช่วยฉันไหม?” น้ำเสียงของจรินทร์มีความร้องขออยู่ ถึงแม้เรื่องแบบนี้เธอจะชินแล้วที่จะเผชิญหน้าด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้ที่จะไปคือบ้านไกลดอน อีกอย่างปรพลให้เธอเข้าไป เธอรู้สึกว่าเขาควรจะช่วยเธอ ความรู้สึกอยากพึ่งพานี้ เธอไม่เคยมีต่อปรพลเลย “ช่วย” ปรพลตอบอย่างมั่นใจ “ไป!” จรินทร์ปล่อยมือออกจากรถ เด็ดขาดยิ่งกว่าปรพล ใบหน้าของปรพลเกิดความตกใจสักพัก จากนั้นไม่นานก็กลับสู่สภาพเดิม พอปรพลลงจากรถแล้ว จรินทร์ก็ยื่นมือไปจับเขาก่อน ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก “ฉันจำเป็นต้องยอมรับ ฉันมีความกลัวเล็กน้อย นายยืมความกล้าให้หน่อยสิ” จรินทร์พูดอธิบาย เห็นท่าทางที่น่ารักขนาดนี้ ปรพลอยากมอบเพลงความกล้าหาญให้เธอทั้งเพลงเลย บ้านเก่าของตระกูลไกลดอนใหญ่มาก เวลาเดินจะนานหน่อย ยิ่งเดินยิ่งทำให้จรินทร์รู้สึกไม่สบายใจ ยังไม่เห็นประตู เหงื่อก็ท่วมเต็มหัวเธอแล้ว “ทำไมยังไม่ถึง?” ความทรมานแบบนี้ จรินทร์รับพอแล้ว ตอนนี้เธออยากจะให้รีบๆจบ แต่ที่เธอไม่รู้คือปรพลอยากจะสัมผัสความรู้สึกที่เธอจับแขนเขาไว้ดีๆ จึงตังใจพาเธอไปอ้อม ตอนแรกลงจากรถ เข้าไปในพุ่มไม้สีเขียวก็ถึงแล้ว พอเห็นว่าจรินทร์ลำบากมาก เขาก็อดใจไม่ได้ จึงพาเธอเข้าประตูไป “ยินดีต้อนรับคุณผู้ชาย คุณผู้หญิงกลับบ้านค่ะ!” ข้างหน้าประตู มีคนใช้สองคนยืนอยู่ข้างๆ เห็นพวกเขาโค้งเอวแล้วทำความเคารพอย่างมีมารยาท พอจรินทร์ด้ยินเสียงของพวกเขา จับแขนของปรพลแน่นขึ้น ดูก็รู้ว่าตกใจ ปรพลยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดกับคนใช้พวกนั้นว่า “พวกเธอลงไปก่อนเลย ทำตามปกติก็ได้แล้ว” อย่าว่าแต่จรินทร์จะตกใจเลย แม้แต่เขาก็รู้สึกว่าเวอร์วังเกินไปแล้ว “น่ากลัวเกินไปแล้ว นี่เหมือนกับเข้าในวังเลย” จรินทร์รู้สึกว่าได้เปิดตากว้างแล้ว “นี่เป็นเพราะคุณปู่เห็นว่าเธอสำคัญ” ปรพลปรบมือปลอบใจเธอ “อย่านะ ยิ่งให้ความสำคัญเดี๋ยวพอเจอฉันแล้วก็จะยิ่งผิดหวัง” จรินทร์มองดูรอบๆด้าน แล้วถามว่า “นี่คงเป็นที่ที่ฉันกับนรมนไปครั้งที่แล้วสินะ??” ปรพลรู้ว่าจรินทร์หมายถึงสถานที่ที่ชัชพลบังคับให้เธอกับนรมนมาขอโทษเขาครั้งนั้น “ไม่ใช่ ที่นี่เป็นบ้านเก่า ครั้งที่แล้วที่พวกเธอไปคือหลังที่คุณปู่ซื้อไว้อยู่เอง” เขาไม่ได้พูด สถานที่นั้นต่างหากเป็นสถานที่ที่เขาเจริญเติบโต และที่นี่ ถ้าพูดในมุมของคนในตระกูลไกลดอนแล้ว เหมือนกับกรงขนาดใหญ่มากกว่า สิ่งที่จรินทร์คิดคือ ไม่มีความเป็นมนุษย์เลย! คนมีเงินนี่เล่นเป็นจริงๆ เธอเช่าบ้านหลังหนึ่งยังเช่าไม่ไหวเลย วิลล่าบ้านไกลดอนกลับซื้อหนึ่งหลังแล้วทิ้งหนึ่งหลัง ในตอนที่ทั้งสองเข้ามาในประตู คุณท่านไกลดอนไม่อยู่ในห้องรับแขก คนที่นั่งอยู่บนโซฟาคือคู่สามีภรรยาวัยกลางคน ผู้ชายมีหน้าตาคล้ายปรพล แต่ไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนปรพล มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกว่า ส่วนผู้หญิงสวยงามมาก มองเห็นเธอ จรินทร์ก็รู้เลยว่าดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นของปรพลมาจากเธอ แต่ว่าพอเห็นหน้าตาของผู้หญิงแล้ว จรินท์ก็นึกถึงเดชทัต หน้าตาเทพธิดาของเดชทัตนั้นคล้ายกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้มาก เหมือนแกะสลักออกมาให้เหมือนกัน “นี่คือพ่อแม่ของฉัน” ปรพลเปิดปากพูด จากนั้นก็แนะนำจรินทร์ให้ทั้งสอง “นี่คือว่าที่ภรรยาของผม จริทนร์” “ดี นั่งลงเถอะ” คุณพ่อสหัพย์พยักหน้า บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คุณแม่เขมิกาก้มหน้าดื่มชา มองผ่านจริทร์ไปหนึ่งที หลังจากดื่มเรียบร้อยแล้วก็วางแก้วชาลง แล้วค่อยๆถามเธอขึ้นว่า “เป็นผู้ใหญ่หรือยัง?” “คุณอาคุณน้าสวัสดีค่ะ หนู หนูเป็นผู้ใหญ่แล้วค่ะ ปีนี้ 20 แล้วค่ะ” จรินทร์ไม่รู้ว่าทำไม ขณะที่เผชิญหน้ากับเขมิกา เธอรู้สึกตื่นเต้นจนหายใจไม่ค่อยสะดวก ตอนแรกที่ทั้งสองเดินเข้าประตูมา ดูหนักแน่นมาก ตอนนี้เธอแยกออกจากปรพลแล้ว ตอนนี้เธอมองปรพลด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ เธอรู้สึกว่าดึงเขาไว้ยังรู้สึกปลอดภัยกว่า “นั่งลงเถอะ” ปรพลขนี้หัวจริทน์ด้วยความอ่อนโยน “ไม่ต้องตื่นเต้น เดี๋ยวฉันไปเรียกคุณปู่” จรินทร์ตื่นเต้นจนคิดคำไม่เป็นแล้ว เธอพยักหน้า แล้วหาที่นั่งลง เธอไม่ทันระวังในตอนที่ปรพลยื่นมือมาจับเธอก่อน เขมิกาและสหัพย์อึ้งไปเลย เหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น แต่ทั้งสองต่างก็ชินกันการที่ไม่พูดอะไร ในไม่ช้าความตกใจในแววตาก็ถูกปกปิดไป ปรพลขึ้นไปที่ห้องทำงานหาคุณท่านไกลดอน เขากำลังใส่หูฟัง ดูเดชทัตถ่ายทอดสดอยู่ “คุณปู่ไม่ได้เรียกเขามาทานข้าวหรอ?” ปรพลนำหูฟังที่ใส่อยู่บนหัวของรเมศลงมา ท่าทีที่เขามีต่อรเมศ ไม่ได้ดูเคารพนอบน้อมเหมือนตอนที่อยู่ต่อหน้าจรินทร์ แต่เธอก็ไม่เคยคัดค้านรเมศ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ได้ตึงเครียดขนาดนั้น เหมือนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า “แน่นอนว่าเรียกแล้วสิ ฉันให้เขาเลิกถ่ายทอดสดตอนนี้เลย รีบมา” รเมศกำลังจะพิมพ์ตัวหนังสือลงบนคอม จู่ๆก็เงยหน้าถามปรพลว่า “หลานสะใภ้ของฉันมาแล้วใช่ไหม? แกพูดกับเขาสิ ฉันจะไปดูหลานสะใภ้ของฉัน” เขาพูดจบลุกขึ้นก็ไปเลย รีบอย่างกับเด็ก