ตอนที่30 เดชทัตผู้ไม่มีศัตรูด้านความงาม

ต๭นที่30 เดชทัตผู้ไม่มีศัตรูด้านความงาม หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้ว รเวศดึงปรพลขึ้นไปพูดด้วยที่ข้างบน เหลือเดชทัตและจรินทร์อยู่ในห้องรับแขก ปรพลไม่ได้เต็มใจมากนัก อยากรีบพาจรินทร์กลับไป ให้ออกห่าจากสายตาของเดชทัต แต่ว่ารเมศบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเขา เขาคงทำให้แต่ส่งสายตาเตือนเดชทัตไว้ ตอนที่เดชทัตถูกเขามอง เดชทัตดูซื่อสัตย์มาก แต่ว่าปลพลไป เขาก็รีบกลับสู่สภาพเดิม จู่ๆก็นึกถึงสายตาที่เด็ดขาดของปรพล เขาเหมือนกับถูกน้ำซุปลวกเลย รีบเก็บเข้าไป “เดชทัต พ่อแม่ขอคุณปรพลไม่ชอบฉันใช่ไหม?” จรินทร์ถามแบบนี้เพราะเธอรู้สึกไม่เข้าใจริงๆ ตามสายตาเธอแล้ว คนอื่นชอบหรือไม่ชอบเธอ จะสามารถรู้สึกได้ตั้งแต่วินาทีแรก แต่ว่าสหัพย์และเขมิกาสองคนนี้แปลกประหลาดจริงๆ เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าพวกเขาดีหรือร้าย “เธออย่าคิดมากเลย คุณป้าคุณลุงทั้งสองคนน่ะ เฮ้อ พูดไม่ถูก คนที่พวกเขาต่อต้านไม่ใช่เธอ ความจริงแล้วเรื่องของเธอกับท่าประธานปรพลคนที่จัดการคือคุณปู่ พวกเขาไม่มีสิทธิ์ไถ่ถามเลย” เดชทัตพูด ใช่แล้ว พวกเขาไม่มีสิทธิ์เลย จรินทน์มองเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเขา เป็นถึงพ่อแม่ แต่ไม่มีสิทธิ์ไถ่ถามเรื่องงานแต่งงานของลูกชาย จุดนี้เธอไม่เข้าใจ ชัชพลกับสวรสยังมายุ่งกับงานแต่งงานของเธอเลย! “ก็คุณป้าคุณลุงของฉันน่ะ ไม่เคยใส่ใจท่านประธานปรพลเลย ระหว่างพวกเขาสองคนไม่มีความรู้สึกต่อกันเลย เขาเติบโตมาจากข้างกายขอคุณปู่ อีกอย่างคุณป้ากับคุณลุงของฉันก็มีปัญหาที่ใหญ่อยู่แล้ว พวกเขาเองยังยุ่งไม่ทัน จะมีเวลามาดูแลเรื่องท่านประธานปรพลได้ไงล่ะ แม้แต่ลูกชายแท้ๆก็ไม่ดูแล ยิ่งไม่มีเวลาดูแลเธอแล้ว” เดชทัตพูดไปด้วยตบไหล่จรินทร์ไปด้วย เป็นการปลอบใจ จรินทร์ยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ “ระหว่างพวกเขามีปัญหาอะไรกันหรอ? ไม่มีความสุขกับชีวิตแต่งงาน?” ปกติแล้วสามีภรรยาที่ไม่มีความสุขในชีวิตแต่งงาน มักจะไม่ยอมสนใจลูก แต่จรินทร์คิดว่าจะเกิดขึ้นแต่กับคนธรรมดา คิดไม่ถึงว่าบ้านเศรษฐีก็เป็นแบบนี้ “อื้ม ไม่มีความสุขมากๆ คุณป้าฉันไม่ชอบคุณลุงฉัน ที่พวกเขาแต่งงานกันเพราะการเชื่อมโยงระหว่างธุรกิจ แต่ว่าคุณลุงฉันชอบคุณป้ามาก” เดชทัตพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาก็เริ่มแปลกไป จรินทร์ไม่ทันสังเกต เธอได้ยินแค่ว่า “การเชื่อมโยงระหว่างธุรกิจ” ประโยคนี้ “งั้นก็เป็นแบบฉันกับคุณปรพลไม่ใช่หรอ?” พวกเขายังเรียกว่าการเชื่อมโยงระหว่างธุรกิจ ไม่พูดอย่างอื่น อย่างน้อยฐานะทางบ้านก็ยังโมโหกันสินะ? แต่ว่าเธอกับปรพล เรียกว่า “การแลกเปลี่ยนทางธุรกิจ” ถ้าจะพูดว่าเป็นการเชื่อมโยง พูดว่าเธอถูกชัชพลขายให้ปรพลยังดีกว่า “ไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนกัน” เดชทัตรีบคัดค้าน ถ้าเป็นเพราะสิ่งนี้ ทำให้จรินทร์ไม่มีความรู้สึกดีต่อปรพล งั้นเขาต้องทำผิดอันใหญ่หลวงแน่ๆ “เธอกับท่านประธานปรพลไม่มีใครสามารถเทียบได้” เธอเป็นหนึ่งในหมื่นของปรพลเชียวนะ! “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว นายพูดเรื่องพ่อแม่ของคุณปรพลให้ฟังหน่อยสิ? ทำไมพวกเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ?” ตามที่เธอดูแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเบาบางมาก สหัพย์ดีกับเขมิกามาก แต่เขมิกาไม่เพียงแต่ไม่มีความรู้สึกดีต่อสหัพย์ เธอถึงขั้นเหมือนกับรังเกียจเขาเลยด้วยซ้ำ ในเมื่อเป็นความรังเกียจ ทำไมระหว่างพวกเขาสองคนถึงมีลูกชาย ปรพล คนนี้ล่ะ? “ก็ไม่มีความรู้สึกต่อกันไง” เดชทัตก็พูดไม่ถูก “ก็คือหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกันแล้ว คุณป้าเย็นชาต่อคุณลุงมาก ไม่ใกล้ชิดคุณลุงเลย พี่ชายฉันยังเป็น……” “พวกเธอสองคนนั่งใกล้กันขนาดนั้นทำไม?” เดชทัตกำลังพูดถึงจุดสำคัญ จู่ๆเสียงของปรพลก็ดังขึ้น เพื่อที่ทั้งสองจะพูดซุปซิปกัน เลยต้องนั่งใกล้กัน พอได้ยินเสียงของเขา ก็รีบออกจากกัน ต่างคนต่างนั่งไปคนละทิศทางของโซหา ในไม่ช้าก็อยู่คนละมุมกัน “จรินทร์ พวกเรากลับบ้าน” ปรพลมองออกว่าทั้งสองกำลังกระซิบกันอยู่ เขาไม่อยากแอบฟัง จึงรีบออกเสียงแล้วให้ทั้งสองออกจากกัน ถ้าเทียบกับเนื้อหาที่พวกเขาคุยกันแล้ว สิ่งที่เขาสนใจยิ่งกว่าคือ พวกเขากลับใกล้ชิดกัน! “ได้เลย!” จรินทร์เด็ดขาดมาก เพราะกลัวว่าปรพลจะโกรธ “ฉันต้องไปทักทายคุณปู่ก่อนไหม?” “ไม่ต้องแล้ว ฉันบอกท่านแล้ว ท่านบอกว่ามีเดชทัตไว้อยู่เป็นเพื่อนท่านก็พอแล้ว” ปรพลมองไปทางเดชทัต แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ให้เขามีชีวิตที่ดีแน่ เดชทัตลุกขึ้นมา “อะไรเนี่ย? ฉันจะต้องไปถ่ายทอดสดอีก นายบอกคุณปู่ใช่ไหม ลากให้ฉันเล่นหมากรุกด้วยทุกครั้งเลย สู้ฉันไม่ไหวยังขี้โกงอีก!” เดชทัตไม่อยากอยู่ต่อจริงๆ แต่ว่าปรพลไม่สนใจเสียงคัดค้านของเขา เขาดึงจรินทร์แล้วออกไปเลย ในตอนที่นั่งอยู่ในรถ ในใจของจริทร์เหมือนถูกแมวขุดไว้เลย เธอยากรู้เรื่องที่เมื่อกี้เดชทัตยังพูดไม่จบมาก เธอก็เลยค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งข้อความให้เดชทัต ประพลเหมือนกำลังตั้งใจขับรถอยู่ แต่จริงๆแล้วเขากำลังมองทุกๆการกระทำของเธอ ก่อนที่เธอจะส่งข้อความให้เดชทัต ช่องข้อความยังอยู่ แต่เธอไม่ได้รีบส่งออกไป แต่กลับกดออกก่อน แล้วเปลี่ยนชื่อใหม่ให้เดชทัต “เดชทัตผู้ไม่มีศัตรูด้านความงาม” หลังจากจรินทร์แก้ไขเรียบร้อยแล้ว ก็กลับเขาสู่กล่องข้อความ “เมื่อกี้นายยังพูดไม่จบเลย เร็ว พูดต่อ” ข้างหลังยังมีอีโมจิน่ารักด้วย แววตาของปรพลเย็นชาลง เขาเหยียบเบรกลงอย่างแรง ร่างกายของจรินทร์พุ่งไปข้างหน้าแต่ก็ถูกเข็มขัดดึงกลับมาอย่างปลอดภัย โทรศัพท์ของเขาตกลงไปยังใต้เก้าอี้ “เป็นอะไรหรอ?” จรินทร์ตกใจมาก นึกว่าเกิดอุบัติเหตุทางรถขึ้น แต่งพอเงยหน้ามาดู ปรพลกลับจอดไว้ข้างทาง “ไม่มีอะไร” ปรพลบังคับให้ตัวเองเงียบสงบลง “เธออย่าขยับ ฉับเก็บโทรศัพท์ให้” พอพูดจบ ก็โค้งเอวลง ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ออกมา เวลาไม่มากแล้ว หน้าจอโทรศัพท์ยังไม่กับ ยังเป็นกล่องข้อความอยู่ “จากกับเดชทัตไม่ได้เลยหรอ? พึ่งจากกันก็ส่งข้อความหากัน?” ปรพลพิมพ์ตัวหนังสือลงบนโทรศัพท์เธอต่อหน้าจรินทร์ เขายังพิมเสร็จภายในรวดเร็ว จากนั้นก็คืนโทรศัพท์ให้จรินทร์ แล้วขับรถต่อ จรินทร์รับโทรศัพท์มา แล้วดูประโยคที่ปรพลส่งออกไปเมื่อกี้ “กล้าพูดไปมั่วต่อหน้าเธอ แกตายแน่” ถึงแม้จะเป็นการพิมม์ แต่ดูจากการพิมพ์แล้วก็รู้ว่าจรินทร์ไม่ได้เป็นคนพิมพ์ออกไป เดชทัตที่อยู่ทางนุ้นยังเข้าใจปรพลมากกว่าจรินทร์อีก แน่นอนว่าต้องรู้ว่าใครเป็นคนพูด กล่องข้อความที่เปิดการแจ้งเตือนไว้ จู่ๆกกลายเป็นปิดเสียง ชิบหายแล้ว! บนปากจรินทร์ไม่กล้าพูด แต่ในใจเธอกลับด่าอย่างบ้าบอแล้ว ถึงแม้เรื่องที่เธอสอดรู้สอดเห็นจะเป็นเรื่องของปรพล แต่การกระทำแบบนี้ของเขาจรินทร์ไม่ชอบ เผด็จการเกินไปแล้ว “คุณปู่ชอบเธอมาก เวลาว่างให้ฉันพาเธอมาเยี่ยมบ่อยๆ” ปรพลเปลี่ยนหัวข้อการคุย เหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จรินทร์เบ้ปาก “ไม่ได้แน่นอน ฉันต้องเรียน ยุ่งมาก จะมีเวลาไปบ่อยๆได้ไง” “เธอไม่ชอบคุณปู่ฉัน?” ปรพลถาม “ไม่ใช่ ฉันชอบคุณปู่ไกลดอนมาก เขาดีกับฉันมาก” ตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านไกลดอนแล้ว และไม่ได้อยู่ต่อหน้ารเมศ จรินทร์ก็เลยเปลี่ยนชื่อเรียก แต่ปรพลไม่ชอบที่เธอรู้เรื่องขนาดนี้ ทำให้ดูเหมือนเป็นคนนอกมาก “งั้นก็คือไม่ชอบพ่อแม่ฉัน” ครั้งนี้ปรพลไม่ได้ถาม แต่กลับเป็นคำยืนหยัด “งั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ต่อไปนี้ไปเยี่ยมคุณปู่ก็พอแล้ว พวกเขาก็ไม่ไปคงแล้ว”