ตอนที่31 อยากคัดค้านอีกแล้ว

ต๭นที่31 อยากคัดค้านอีกแล้ว ผ่านสุดสัปดาห์ที่น่าตื่นเต้นไป จรินทร์กลับเข้าสู่การเรียนตามปกติ เดชทัตไม่กล้ามาหาจรินทร์ที่บ้าน แต่ทั้งสองก็ยังมีการติดต่อการผ่านข้อความ แต่ว่าเรื่องที่เดชทัตไม่ได้พูดจบในวันนั้นไม่ถูกพูดขึ้นอีกเลยแม้แต่คำเดียว เพราะถูกคำพูดประโยคนั้นของปรพลทำให้ตกใจจนกลายเป็นเด็กดีมาก จรินทร์ด่าเขาว่าซื่อบื้อ แต่เธอซื่อบื้อยิ่งกว่าเขา ซื่อบื้อสองคนอยู่ด้วยกัน ใครก็พูดไม่ถูก เดชทัตพิมพ์ข้อความเหนื่อยแล้ว ก็เลยโทรหาจริทนร์โดยตรงเลย “ช่วงนี้ ฉันน่าจะไม่สามารถพบเจอกับเธอได้แล้ว ถ้าเธอรู้สึกเบื่อ ก็ดูฉันถ่ายทอดสดนะ” เดชทัตรู้ว่าปรพลยุ่งกับงานทุกวัน บวกกับจรินทร์ก็มีความกลัวเล็กน้อย กลับวิลล่าอาจจะรู้สึกชีวิตอยู่ยากก็ได้ “ทำไมถึงเจอฉันไม่ได้?” จรินทร์จับจุดสำคัญไว้ “ก็เพราะยัยว่าที่สามีขี้หึงของเธอไงล่ะ เขาบอกว่าต่อจากนี้ถ้าอยู่ต่อหน้าเธอฉันจะต้องปลอมตัวเป็นผู้หญิง ถ้าแต่งชายก็จะตีฉันให้ตาย ไม่ใช่น้องชายแท้ๆ เขาไม่มีความรู้สึกเป็นญาติกับฉันเลย” เดชทัตพูดเหมือนตัวเองแน่มาก “……เศร้าเลย” จรินทร์ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี “ถึงแม้เขาจะชอบเกรี้ยวกราด แต่ก็แสดงว่าเขาใส่ใจเธอมาก เธอไม่มีความรู้สึกกับเขาเลยหรอ?” เดชทัตถาม “ความ ความรู้สึกอะไร?” จรินทร์ไม่เคยคิดถึงด้านนี้เลย เธอรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ไม่เจอหน้ากันก็ช่างเถอะ ถ้าฝั่งนายถูกปล่อยแล้ว เราค่อยไปช้อปปิ้งกันอีกทีนะ!” พอจรินทร์คิดถึงภาพที่เดชทัตสวมชุดสูทช้อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอ คนข้างๆทางก็คงจะอิจฉาเธอจนเป็นบ้า ผู้ชายที่หล่อขนาดนี้! คนอื่นไม่สามารถมองได้เลย แต่เธอกลับมาสามารถควงเขาไปช้อปปิ้งได้ จะมีความสุขขนาดไหนเนี่ย! “เฮ้ย แปปนะ ทางฉันเหมือนจะมีคนโทรมา วางสายก่อนนะ นายไปถ่ายทอดสดก่อนเลย” ในตอนที่จรินทร์กำลังเพ้อฝันอยู่ ก็มีโทรศัพท์สายอื่นโทรมา เลยต้องวางสายก่อน แต่พอดูแล้วบนหน้าจอเป็นเบอร์โทรศัพท์ของชัชพล จรินทร์คิดไม่คิดก็วางสายเลย ชัชพลทำผิดต่อปรพลแล้ว เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เขาเองก็คิดไปมากมาย คิดว่าถ้าทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้น ทางปรพลเขาไม่กล้าไปรบกวน ก็เลยต้องวางความหวังไว้บนตัวของจรินทร์แล้ว แต่ว่าความเร็วในการวางสายของจรินทร์นี้ ก็ทำให้คนโมโหเหมือนกัน จรินทร์เห็นชื่อของชัชพลแล้วก็อารมณ์ไม่ดีเลย เดินออกจากมหาลัยคนที่มารับเธอไม่ใช่คนขับรถของปรพล รถคันนั้นเป็นรถของปรพลเอง จรินทร์กำลังลังเลอยู่ว่าจะหันหลังวิ่งกลับมหาลัย หรือว่าเข้าไปนั่งอยู่ในรถดีๆ การอยู่รอดทำให้เธอเลือกกรณีที่สอง “คุณปรพล คุณยุ่งขนาดนี้ ลำบากคุณมากเกินไปแล้ว” จรินทร์ยิ้มเสแสร้ง แล้วเข้าไปนั่งในรถ “มารับว่าที่ภรรยาของตัวเอง ไม่ลำบากคุณเลย” ปรพลตอบกลับ จรินทร์พูดต่อไม่เป็นแล้ว จึงเงียบปากลง “คืนนี้เราไปกินข้างนอก” ลูกค้าของปรพลแนะนำร้านอาหารฝรั่งเศสร้านใหม่ให้เขา เขาอยากพาจรินทร์ไปลองดู ไปกินข้าวข้างนอก ก็เท่ากับว่าไปเดท? จรินทร์กระวนกระวายขึ้นมา อยากจะหาข้ออ้างปฏิเสธ แต่ว่าสิ่งที่เธอสามารคิดได้เป็นข้ออ้างที่ไม่ได้เรื่องเลย แน่นอนว่าถ้าพูดออกไปต้องถูกปรพลสวนกลับมาแน่นอน เวลานี้ จู่ๆโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเหมือนกับลังจับชีวิตเส้นสุดท้ายไว้ อยากจะทำให้บรรยากาศที่อึดอัดนี้ดีขึ้น โทรศัพท์เป็นชัชพลโทรมา ในตอนที่เธอลังเลว่าจะรับหรือเปล่า เสียงโทรศัพท์ก็หายไป ปรพลเห็นว่าเธอไม่รับ แค่มองผ่านไปแวบเดียว ไม่ได้ถามอะไรมาก เขากลัวว่าถ้าเขายุ่งเกินไป จะทำให้จรินทร์รำคาญ ในไม่ช้าก็ถึงร้านอาหารฝรั่งเศส ระหว่างทางนี้ โทรศัพท์ของจริทร์กังไปสามรอบ หลงัจากพวกเขานั่งเข้ามาในร้านอาหารแล้ว กับข้าวต่างก็เสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว ปรพลจึงถามว่า “ใครโทรมา? ทำไมไม่รับ?” การโทรศัพท์ติดต่อกันแบบนี้ ทำให้ปรพลสงสัยว่ามีคนจามจีบจรินทรืหรือเปล่า ตามนิสัยของจรินทร์แล้ว เธอไม่ยอมรับสายของฝ่ายตรงข้าม แสดงว่าไม่ชอบคนๆนี้แน่ๆ ถ้าไม่ชอบจริงๆ เธอคงจะบล็อกตั้งแต่ครั้งแรก “พ่อฉัน ฉันไม่อยากรับโทรศัพท์เขา ไม่มีเรื่องดีแน่นอน” ถ้าไม่ใช่เพราะฝ่ายตรงข้ามคือพ่อของเธอ เธอคงจะบล็อกตั้งนานแล้ว ไม่ให้เขาโทรมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้หรอก “รับเถอะ อาจจะมีเรื่องด่วนอะไรก็ได้” ปรพลพูด จรินทร์ครู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะชัชพลมีเรื่องอะไร บ้านเกตุทัตกก็ไม่มีเรื่องด่วนอะไร ตอนนี้ชัชพลโทรมาเธอ งั้นแสดงว่าเขาไม่ได้เกิดเรื่องอะไรแน่นอน แต่ว่าปรพลเปิดปากพูดแล้ว จรินทร์เห็นแก่เขา อยากลองฟังดูว่าชัชพลจะทำอะไรกันแน่ “จรินทร์ ช่วงนี้แกกับท่านประธานปรพลมีความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกันไหม?” น้ำเสียงของชัชพลฟังแล้วประจบประแจงมาก ฟังจนจรินทร์จนลุกเลย “มีเรื่องก็รีบพูด ฉันยุ่งอยู่!” ของอร่อยวางอยู่ข้างหน้าเธอเต็มไปหมด เธอไม่สามารถรีบกินได้ ต้องฟังชัชพลพูดไร้สาระก่อน เป็นภัยพิบัติของชีวิตจริงๆ “ยัยเด็กนี่ ทำไมรุนแรงขนาดนี้ล่ะ? ฉันก็แค่อยากพูดว่าก่อนหน้านี้ทำให้ท่านประธานปรพลไม่พอใจ อยากให้เขาหาเวลาว่างมาทานอาหารที่บ้าน ชดเชยให้เขา” ชัชพลอยากจะค่อยๆปรับความสัมพันธ์กับปรพลให้ดีขึ้น ไม่แข็งแบบนี้ต่อไป เขาจะอยู่ในการควบคุมของจรินทร์ตลอด “อยากคัดค้านอีกแล้วใช่ไหม?” จรินทร์ถามด้วความไม่พอใจ “พูดอะไรเนี่ย?” ชัชพลพูดด้วยความโมโห “ยังไงก็ตามแกต้องพาท่าประธานปรพลกลับมาที่บ้าน ไม่งั้นแกก็เตรียมรับศพของฉันเลย ยัยลูกอกตัญญู” พูดจบก็วางสายไปเลย จรินทร์โมโหจนอยากจะโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ! เธอยัดอาหารเข้าไปในปากด้วยความโมโห ปรพลดูหน้าตาของเธอแล้ว นำอาหารของตัวเองคีบให้เธอเป็นการปลอบใจเธอ “ไม่ต้องโมโหแล้ว พูดให้ฉันฟังหน่อย ฉันไปช่วยเธอจัดการ” “เขาให้ฉันพานายกลับไปทานข้าวที่บ้าน” จรินทร์ไม่อยากช่วยชัชพลพูด แต่พอโมโหแล้วก็พูดออกมาเลย “เฮ้อ สมองของฉันจะเครียดจนเสียแล้วเนี่ย!” “ไปพรุ่งนี้ละกัน พรุ่งนี้เธอไม่มีเรียน” ปรพลพูดพลางยิ้ม จรินทร์หลงใหลในรอยยิ้มของเขาจนวิญญาณจะลอยออกจากร่างแล้ว นานมากสติกว่าจะกลับมา “ไม่ใช่ คุณปรพล รู้ได้ไงว่าพรุ่งนี้ฉันไม่มีเรียน?” เธอรู้สึกว่าอยู่ต่อหน้าปรพลเธอไม่มีอะไรให้ปิดบังจริงๆ “คนขับรถต้องรับส่งเธอทุกวัน ฉันอยากรู้ว่าเธอมีเรียนหรือไม่มีเรียนง่ายมาก” ปรพลไม่ได้ปกปิด เขารู้ทุกอย่างของจรินทร์ ถึงจะได้รับรองว่าเธอจะไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น จรินทร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก้มหัวตั้งใจกินอาหารต่อ ขณะนี้ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดโป๊แล้วแต่งหน้าจัดๆเดินผ่านโต๊ะพวกเขาไป รองเท้าส้นสูงประมาณสองเซนติเมตร คนทั้งคนของเธอพุ่งมาทางปรพล “เฮ้ย!” จรินทร์รีบจับมือของผู้หญิงคนนั้นไว้ “จะล้มลงที่ไหน?” ปรพลเตรียมตัวที่จะหลบตั้งนานแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่ายัยเด็กคนนี้จะเร็วกว่าเขา “อัยโย ขอโทษนะสาวน้อย จู่ๆขาก็พลิก” ผู้หญิงยืนตรงด้วยตัวเอง แต่ที่เธอพลิกขาเมื่อกี้ ก็ไม่ได้ยืนตรง ยังยืนหยัดจะล้มลงไปทางปรพลด้วย “สาวน้อยอะไร? คุณป้าตาบอดหรอ? ไม่เห็นหรอว่าเรากังเดทอยู่ ดูก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว ป้าไม่รู้ตัวเองหน่อยหรอ?” จรินทร์ดึงผู้หญิงคนนั้นมาด้วยความโมโห แล้วขู่ว่า “ยืนให้นิ่งๆหน่อย ล้มลงทางไหนอีก ฉันก็จะเอาฝากระทะนี้ล็อกหัวเธอไว้แน่”