ตอนที่32 แฟนของนรมน

ต๭นที่32 แฟนของนรมน ตอนแรกปรพลยังระวังเธอยู่ แต่พอต่อมาเห็นจรินทร์ปกป้องเขาแบบนี้ เขาเองก็วางใจแล้ว “แกเรียกใครว่าป้า? แกต่างหากที่ตาบอด?” ผู้หญิงคนนั้นถูกจรินทร์ยั่วจนโมโหมาก และไม่สนใจความงามอะไรแล้ว เธอยกกระเป๋าขึ้นจะตีจรินทร์ “พนักงาน!” จู่ๆปรพลก็ตะโกนขึ้น ผู้หญิงเงียบไปเลย พนักงานก็วิ่งมา จรินทร์เดินไปอยู่ข้างหน้าของปรพล “พนักงาน ลูกค้าคนนี้ป่วยเป็นโรค มีหน้าตาที่หิวโหยไม่สบาย อยากใกล้ชิดว่าที่สามีฉันตลอดเวลา ฉันเห็นแล้วก็ไม่อยากทานอาหารเลย รบกวนคุณช่วยพาเธอออกไปด้วย!” ปรพลตัวสูง เขายืนแล้ว จรินทร์ถึงแค่ตรงไหล่ของเขา แต่ความรู้สึกที่ถูกปกป้องแบบนี้เขารู้สึกว่าไม่เลวนะ “ขอโทษครับ ขอโทษครับ ทางเราจะรีบจัดการครับ!” พนักงานรีบพูดขอโทษ จากนั้นก็เชิญผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างมีมารยาท ผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจ เถียงกลับไปอีกสองคำ หันหลังมาเห็นแววตาที่เย็นชาของปรพล ทันใดนั้นก็ตกใจมาก รีบตามพนักงานไป ไม่กล้ามีความหมายอื่นแล้ว พอเห็นพวกเขาไปแล้ว จรินทร์ก็หันกลับมาทำหน้าตาขอคำชื่นชม ปรพลอารมณ์ดีจริงๆ ยกมือขึ้นแล้ววางลงบนหัวของจรินทร์ คำพูดชื่นชมยังไม่ทันพูดออกจากปาก ก็ได้ยินจรินทร์พูดว่า “เป็นยังไงบ้างคุณปรพล ฉันตอบสนองเร็วมากเลยใช่ไหมล่ะ? ที่สาธารณะแบบนี้ ขอแค่มีฉันอยู่ ฉันไม่ให้นักข่าวคนไหนมีโอกาสเขียนไปมั่วๆแน่!” ถึงแม้เหตุผลนี้จะไม่ค่อยทำให้ผู้คนพอใจ แต่ปรพลก็ยังรู้ตัวเองดี ถือว่าเป็นคำปลอบใจ เขาพยักหน้านั่งลง ให้จรินทร์กินต่อ อย่าให้คนข้างนอกมารบกวนเธอ “แล้วคุณปรพลพอใจกับผลงานของฉันไหม?” จรินทร์ถามต่ออีกรอบ “นี่จะเอารางวัลหรอ?” ปรพลคิดไม่ถึงเลยว่ายัยเด็กนี่ยังมีท่าไม้ตายอีก จรินทร์ถูมือ “ได้ไหมคุณปรพล? ถ้าหากว่าได้ คุณก็ไม่ต้องควบคุมเดชทัตแล้ว ฉันยังอยากให้เขามาช้อปปิ้งเป็นเพื่อนฉันอีก!” สีหน้าของปรพลเปลี่ยนไปทันที ถึงว่าทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้ วนไปหนึ่งรอบ สุดท้ายก็เพื่อที่จะให้เขาปล่อยตัวเดชทัต มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ? “ถ้าไม่ได้ก็ช่างเถอะ คุณปรพลคุณห้ามโมโหเด็ดขากนะ อย่าโกรธเดชทัตด้วย ฉันก็แค่พูดลอยๆ จริงๆนะ” จรินทร์เห็ว่าปรพลอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงรีบอธิบาย “จรินทร์ ฉันพูดความจริงกับเธอนะ เธอชอบเดชทัตเข้าแล้วใช่ไหม? ฉันก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ขอแค่ประโยคเดียวของเธอ ฉันก็จะยกเลิกงานแต่งงานของเรา ให้เธออยู่กับเขา” สีหน้าของปรพลเย็นชา พูดคำพูดที่ไม่ได้มีความอบอุ่นออกมา คนปกติถ้าได้ยินปรพลพูดแบบนี้แล้ว ใครก็ไม่กล้าหายใจตามปกติแน่นอน นอกจากจรินทร์ เธอไม่ได้รู้สึกกลัว แต่เธอรู้ว่าปรพลโกรธแล้ว “คุณปรพล คุณไม่เชื่อใจฉันนิ ฉันพูดแล้ว ฉันกับเดชทัตเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่มีควารู้สึกแบบชายหญิงแน่นอน นายไม่เข้าใจฉัน นายังไม่เข้าใจน้องชายนายอีกหรอ?” “ฉันเข้าใจว่าเดชทัตเป็นคนยังไงอยู่แล้ว พูดตามความจริง ที่จริงไม่เชื่อใจคือเธอ” ปรพลพูด “จรินทร์ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักเธอ เธอเคยทำเรื่องไหนให้ฉันเชื่อใจเธอได้บ้าง?” ก็เหมือนกับเมื่อกี้ เขานึกว่าเธอจะยอมรับว่าที่สามีนี้จริงๆแล้ว ฉะนั้นไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้เขา ปกป้องเขา แต่ผลคือเธอมีสิ่งที่จะร้องขออยู่แล้ว จรินทร์สำนึกคิดดูสักพัก เหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรจริงๆ “แต่ว่า ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมคุณปรพลจะต้องโกรธ รู้สึกว่าฉันทำเนียนเงินไป? แต่ว่าตอนแรกก็พูดไว้แล้วนิ พวกทำแค่ภายนอกไม่ใช่หรอ” การแลกเปลี่ยนทางธุรกิจของพวกเขา ไม่มีความรู้สึกนิ ฉะนั้นเรื่องทั้งหมดที่เธอทำ ต่างก็อยู่ในกฎเกณฑ์ เหตุผลที่โกรธของปรพลไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ “ใช่ เธอไม่ได้ผิด ฉันกินอิ่มแล้ว ไปจ่ายเงินก่อน” ปรพลลุกขึ้นแล้วเดินไป จรินทร์ไม่ได้ทำผิด แต่แค่เขามีความต้องการมากเกินไป ปรพลไปแล้ว จรินทร์ก็กินไม่ลงแล้ว ออกจากประตูเจอรถของเขา เห็นเขานั่งอยู่ที่คนขับรถ เปิดหน้าจ่างกำลังสูบบุหรี่อยู่ ตั้งแต่ที่รู้จักปรพลมา นี่เป็นครั้งแรกที่เลยที่เห็นเขาสูบบุหรี่ เธอนึกว่าเขาไม่สูบสะอีก “คุณปรพล ทำไมถึงสูบบุหรี่เนี่ย?” จรินทร์เข้ามาในรถแล้วถาม “อึดอัด?” ปรพลรีบดับบุหรี่ เขาไม่ได้สูบบ่อย แค่ตอนที่อามรณ์ไม่ดีก็อยากจะสูบ ปรับอารมณ์ให้ดีขึ้น “เปล่า ก็แค่ไม่เคยเห็นนายสูบบุหรี่” จรินทร์พูด ปรพลปิดกระจกรถขึ้น แล้วขับรถไป ไม่ได้คุยอะไรกับจรินทร์ สถานการณ์ในรถเงียบมาก เธอรู้ว่าปรพลกำลังโกรธอยู่ แต่ไม่รู้ว่าต้องปลอบใจยังไง อยากนำโทรศัพท์ออกมาถามเรื่องกับเดชทัตให้ชัดเจน แต่ก็กลัวว่าจะยั่วโมโหปรพลอีกครั้ง สุดท้ายจริงถอนหายใจ แล้วอยู่สถานการณ์ที่มีความอึดอัดโอบล้อม หลังจากกลับบ้านแล้ว ปรพลบอกเธอว่าคืนพรุ่งนี้จะไปบ้านเกตุทัตพร้อมกับเธอ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ขึ้นตึกไปด้วยตัวเองเลย จรินทร์นั่งอยู่ในห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ จู่ๆก็รู้สึกโดดเดี่ยว เธอก็ยังชอบปรพลที่มีอารมณ์ปกติมากกว่า เย็นชาขนาดนี้ ทำให้เธอไม่สบายใจ อึดอักมาก วันที่สองในตอนที่จรินทร์ตื่นขึ้นมา ปรพลไปที่บริษัทแล้ว เธอไปเรียนกลับมาก็ตอนเย็นแล้ว ปรพลยังไม่ลืมคำสัญญาที่มีต่อเธอ ขับรถไปส่งเธอที่บ้านเกตุทัตด้วยตัวเอง จรินทร์ได้บอกข่าวที่ว่าพวกเขาจะกลับบ้านกับชัชพลตั้งนานแล้ว ชัชพลดีใจมาก ให้คนทำอาหารเต็มโต๊ะเลย “ท่านประธานปรพล ไม่เจอกันนานเลย เชิญข้างในครับ!” ชัชพลเห็นทั้งสองคนแล้ว ก็ละเลยจรินทร์ไปเลย เอาแต่ต้อนรับปรพล ปรพรขมวดคิ้ว เขารำคาญที่ชัชพลมีท่าทีแบบนี้ต่อจรินทร์มาก แต่จรินทร์กลับไม่ใส่ใจเลยแม้แต่นิด ตัวเองเข้าไปในห้องคนเดียว เห็นว่าข้างในมีคนนั่งอยู่แล้ว คือนรมนและผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง พอเห็นทั้งสองเข้ามา นรมนก็ดึงผู้ชายคนนั้นไว้อย่างสนิทสนม ยิ้มแล้วทักทายพวกเขา “จรินทร์ ปรพล พวกเธอมาแล้วหรอ รีบเข้ามานั่งสิ!” เธอต้อนรับอย่างเป็นมิตร “นี่คือแฟนของฉันรวินท์ รวินท์นี่เป็นประธานบริษัทฟ๋งซื่อ ท่าประธานปรพล นี่เป็นน้องสาวของฉัน จรินทร์” “แฟน?” จรินทร์มีความสนใจขึ้นมา เธอมองสำรวจรวินท์ขึ้นๆลงๆไปรอบหนึ่ง หน้าตาก็ยังโอเค หุ่นก็ไม่เลว บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มที่อบอุ่นอีก พูดจาก็ดี “สวัสดีครับท่านประธานปรพล สวัสดีครับจรินทร์” รวินท์ยื่นมือออกมาจะจับมือกับจรินทร์ แต่ถูกปรพลสะบัดทิ้ง ทั้งสองไม่ได้จับมือกัน รวินท์ก็แค่เก็บมือ รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่เปลี่ยนแปลง ยังเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ คนมาครบแล้ว ชัชพลบอกให้ทุกคนนั่งลงเตรีนมทานอาหาร ถึงแม้จะพาแฟนมาแล้ว แต่นรมนไม่รู้สึกเป็นตัวของตัวเองเลย ในตอนที่กินข้าว เธอยืนหยัดจะนั่งข้างๆปรพล “พี่สาว นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? พาแฟนกลับบ้านมากินข้าว ยังจะนั่งกับว่าที่สามีฉันอีก?” จรินทร์พูดเยาะเย้ย “นรมน ทำไมไม่รู้เรื่องแบบนี้ ยังไม่รีบมานั่งข้างๆรวินท์อีก?” ชัชพลพูดด้วความโมโห กลัวว่านรมนจะทำเรื่องเกินเลยอะไร แล้วทำให้ปรพลโมโหแล้วจากไป “ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าก่อนหน้านี้นรมนชอบท่านประธานปรพล ผมจะให้เวลาเธอ ค่อยๆไปลืมครับ” รวินท์ไม่เพียงแต่ไม่ได้โกรธ ยังพูดด้วยรอยยิ้มอีกด้วย วันที่อัพต่อ 2019-11-28